Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„W lesie gęstym, ciemnym jak noc Wiedźma spieszy, chce odzyskać swą moc" Czasami okazuje się, że nie trzeba używać zbyt dużo zbędnych słów, by opowiedzieć tak wiele, jak zrobił to autor książki „Wyjąca wiedźma”. W skondensowanej formie pan Adam Szymkiewicz stworzył wciągającą kryminalną zagadkę z paranormalnym wątkiem i to ten element wysuwa się w niej na pierwszy plan. Od razu jesteśmy wrzuceni w akcję, która dzieje się 19 lipca 2003 roku, gdy dwaj policjanci: Aleks i Robert gonią mężczyznę winnego śmierci kilku osób w brutalny sposób. Każda z ofiar została oznaczona numerem, wyznaczającym kolejność popełnianych zbrodni. Ujętego psychopatę prasa nazwała „Szalonym Jasiem”, a jego skazanie powoduje, że Aleks zaczyna słyszeć jakiś kobiecy głos wymawiający jego imię, ale to ignoruje, tłumacząc to zmęczeniem. Wkrótce dowiaduje się od pewnego księdza o legendzie, która sięga wydarzeń sprzed tysiąca lat. „Wyjąca wiedźma” to debiut pana Adama Szymkiewicza, o którym znalazłam informację, że lubi horrory, jednak to jego pierwsze pisarskie dzieło nie jest nim w pełni. To opowieść, którą czyta się szybko i wystarczy na to jeden wieczór, gdyż nie jest to gruba książka, a raczej o niewielkiej objętości książeczka. Na niecałych 170 stronach w skondensowanej formie podążamy tropami I nie jest tutaj istotny tok śledztwa, lecz wszystko to, co się wokół niego dzieje. Ewidentnie widać, że przyczyną śmierci osób nie tkwi w realnych ramach, lecz wybiega ono poza naszą rzeczywistość. To pokazuje, że istnieją na tym świecie sprawy, w które trudno uwierzyć i które nie sposób zrozumieć i wyjaśnić racjonalnie. Kryminalny watek autor otoczył tajemniczą otoczką o charakterze fantasy, mający swoje źródło w klątwie, jaka łączy teraźniejszość z przeszłymi wydarzeniami sprzed wielu wieków. Zabrakło mi przy tym rozwinięcia niektórych wątków, chociażby dotyczący przeszłości Roberta i Aleksa, gdy byli w domu dziecka. Również wątek romansu, jaki też się w pewnym momencie pojawia, jest bardzo pobieżny i skromnie zaznaczony, więc była to dla mnie historia niepełna, chociaż doprowadzona do końca z mocnym, ekspresyjnym zakończeniem. Sądziłam też, że wyjaśni się kwestia tego, dlaczego akurat Aleks ponosi skutki klątwy, ale też pada pod koniec książki kilka pytań, które są bez odpowiedzi, więc byłam zdziwiona napisem na ostatniej stronie, że „Wyjąca wiedźma” to dopiero pierwsza część serii. Jestem zatem ciekawa jaki pomysł ma autor na dalsze wydarzenia i mam nadzieję na nieco dłuższą formę drugiego tomu. Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Novae Res

Kalina nie miała szczęśliwego życia. Ojciec alkoholik, matka, która miała ją gdzieś i siostra, która popełniła samobójstwo rok wcześniej. Jakby tego było mało, Kalina zostaje świadkiem morderstwa, gdy jakiś mężczyzna zostaję zepchnięty z jej bloku, a ktoś pod jej drzwiami zostawia tajemniczą notatkę 🌃 Pierwszy dzień w szkole po roku przerwy też nie jest zbyt udany, a jakby nowej klasy było mało, w ławce przed nią siedzi chłopak, którego spotkała rano przed blokiem, na miejscu zabójstwa. Kalina zrobi wszystko, żeby dowiedzieć się co on ma wspólnego ze zbrodnią, tajemniczą kartką i jej zmarłą siostrą 🌃 Od początku wiedziałam, że ta książka mi się spodoba, ale nie sądziłam, że zachwyci mnie aż tak! Pochłonęłam ją ekspresowo! 🌃 Jestem zachwycona kreacją głównych bohaterów! Kalina i Dawid kupili mnie już od pierwszego spotkania, chociaż wtedy zupełnie nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Doceniam, że ze sobą rozmawiali i uwierzyłam w ich relację, która rozwijała się w realny sposób 🌃 Przez całą historię akcja nie zwalnia. Cały czas coś się dzieje, dzięki czemu nawet długie rozdziały nie były mi straszne - zresztą książka jest napisana w taki sposób, że czyta się ją ekspresowo 🌃 Sam pomysł na akcję książki wypadł znakomicie - zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać, ale wszystko że strony na stronę się ze sobą łączyło i wskakiwało na właściwe miejsce, a końcówka totalnie mnie rozwaliła! 🌃 Jeśli szukacie dobrego thrillera, to już go znaleźliście! Tylko przed czytaniem zapoznajcie się z TW (znajdziecie je na początku książki) 🌃

Książka o tym jak Rosja stała się Rosją i jak Rosjanie zmienili się w Rosjan. Jak mit splata się z władzą i dostarcza rządzącym argumentów do rządzenia. W końcu a może przede wszystkim co gra w duszy dzisiejszym elitom sprawującym władzę w tym kraju. Autor opisuje przeszłość Rosji, wskazując czynniki kluczowe mając wpływ na ukształtowanie się modelu państwa. W swoją narrację kapitalnie wplata wątki współczesne mówiąc za Orwellem, że kto rządzi przeszłością, w tego rękach jest przyszłość, kto rządzi teraźniejszością, w tego rękach jest przeszłość. 

NIE ANIOŁ @skarpawarszawska @mieczyslawgorzka Wierzycie w Anioły? Wierzycie że, ktoś tam u góry patrzy na nas i nad nami czuwa? "-Jak Ci się podoba mój prezent dla Ciebie, Zakrzewski? -Kim jesteś? -Jestem twoim Aniołem Stróżem. Postanowiłem zabijać wszystkich, którzy zatruwają Ci życie i nie pozwalają pracować. Jesteś dobrym śledczym, musisz ścigać przestępców ze spokojnym umysłem. Dlatego postanowiłem Ci pomóc. " Zakrzewski, tym razem będzie musiał odnaleźć mordercę, który jednocześnie nazywa siebie, jego" Aniołem Stróżem " i faktycznie do czasu, usuwa wszystkie osoby, które stoją na drodze nadkomisarzowi. " Nie każdy Anioł Stróż jest dobry. Anioły też mają swoje mroczne tajemnice. Czy każdy Anioł Stróż pragnie naszego dobra? A jeśli twój Anioł Stróż wcale nie jest Aniołem?" Kolejny raz zaczynając czytać historię, przepadłam, zostałam wciągnięta w wir wydarzeń i poszukiwań.Dodając do tego wyścig z czasem i psychopatycznym, chorym psychicznie mordercą. Ale również dostałam świetną kraacje bohaterów, w których nadkomisarz Zakrzewski udowadnia, że jego niestandardowe metody pracy, przynoszą efekty. Jeżeli lubicie niespodziewane zwroty akcji, wartą akcje i przede wszystkim dobry kryminał, to "Nie Anioł", jest idealną książką. A jeżeli jesteście fanami audiobooków, to Filip Kosior jak zawsze czyta tak, że aż szkoda ze historia kończy się tak szybko. Polecam.

Pierwsze parę stron książki, mój mózg musiał przyzwyczaić się do braku interpunkcji i dużych liter, bo nie powiem, było to trochę uciążliwe. Później natomiast, historia tak mnie wciągnęła, że nie zwracałam już na to uwagi. Książka pełna szorstkości, bólu i smutku jednak czytało się ją bardzo dobrze. Niebawem na pewno zacznę kolejny tom.