prof. dr hab. Wojciech Józef Burszta - polski antropolog kultury, kulturoznawca, wykładowca akademicki, eseista i krytyk kultury. Urodził się w Poznaniu, a jego ojcem był etnograf, socjolog i historyk, prof. Józef Burszta (1914-1987). Absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Poznaniu (etnografia). Specjalista z zakresu antropologii kulturowej, teorii kultury, teorii narodu oraz zagadnień etniczności. Wykładowca Instytutu Nauk Humanistycznych Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Prezes Instytutu im. Oskara Kolberga w Poznaniu. Jeden z założycieli i członek Polskiego Instytutu Antropologii. Zasiadał w radach naukowych kilkunastu czasopism krajowych i międzynarodowych. Wybrane publikacje książkowe: "Język a kultura w myśli etnologicznej" (Wyd. Polskiego Towarzystwa Ludnoznawczego, 1986),"Antropologia kultury" (Zysk i S-ka, 1998),"Asteriks w Disneylandzie" (Wydawnictwo Poznańskie, 2001),"Ekran mit rzeczywistość" (Wydawnictwo Twój Styl, 2003).
Żona (do 05.02.2021, jego śmierć),3 dzieci: córka Matylda i 2 synów: Michał (ur. 1980) i Jędrzej.https://nauka-polska.pl/#/profile/scientist?id=25886&_k=t79ocj
Przerażająca i przygnębiająca pozycja. Książka, która tratuje narodowe mity i obraca w proch i pył narodową dumę i samozadowolenie z postawy Polaków wobec Żydów w czasie drugiej wojny światowej. Autorzy udowadniają, że Sprawiedliwi wśród Narodów Świata byli nielicznymi, samotnymi wyspami w morzu obojętności, a także wrogości i okrucieństwa wobec tych, którzy szukali na polskiej wsi ocalenia przed Zagładą. A było takich wielu, bardzo wielu.
"Zarys krajobrazu..." to praca naukowa, pełna odniesień do źródeł, cytatów z tychże źródeł, a także wyjaśnień i zastrzeżeń metodologicznych. Poszczególne rozdziały łączy tematyka, ale mogłyby również stanowić samodzielną całość. Pierwszy rozdział o kulturze chłopskiej polecam wyłącznie bardzo zaprawionym w bojach z literaturą naukową socjologom i kulturoznawcom. Pozostali czytelnicy niewiele stracą, omijając tę część. Również drugi rozdział (o stosunku polskiej konspiracji do Żydów i Zagłady) może zniechęcać. Wydaje się, że materiały źródłowe przytłoczyły autora, tekst jest rozwlekły i chaotyczny. Zabrakło uporządkowania zdobytej wiedzy i przejrzystej syntezy. Pozostałe części są już pozbawione tych słabości. Autorzy przekazują wiedzę zdobytą w trakcie gruntownych badań o stosunku do Żydów i traktowaniu Żydów przez kolejno: polskie oddziały partyzanckie (związane z różnymi siłami politycznymi),polską policję granatową, polską ochotniczą straż pożarną, polskich przedstawicieli władz gminnych i wiejskich i - w końcu - zwykłych mieszkańców wsi. Wiele miejsca poświęcono Sprawiedliwym wśród Narodów Świata, którzy ratowali Żydów przez Zagładą na terenach wiejskich - ich charakterystyce, motywacji, pozycji w społeczności wiejskiej i stosunku tejże społeczności wobec Sprawiedliwych.
Ta lektura zadaje ból. Ale przecież "prawda was wyzwoli", czyż nie?
Książka naprawdę może zaciekawić.
Musimy tylko zdobyć się na odpowiedni dystans.
Spojrzeć obiektywnie na zjawisko jakim jest religia.
Jedni gloryfikują to zjawisko, inni potępiają.
Autorzy książki prowokują do rozmyślań.
Kim jest człowiek religijny?
Co sprawia, że jego kondycja religijna zanika?
Może… brak szacunku do siebie nawzajem?
Takiego, o jakim możemy jedynie marzyć!
Mam tylko jedno pytanie: czy człowiek religijny przetrwa?