Ślimak na zboczu

Najbardziej lubię u Strugackich tę pełną niepokoju atmosferę w obliczu czegoś obcego i niezrozumiałego. Eksplorowana planeta w "Żuku..", Głowany i Wędrowcy (w kilku powieściach),Zona w "Pikniku..." no i tutaj Las. Niesamowity, groźny i przede wszystkim niepojęty. Opowieść o nim jest sprytnie skonstruowana: mamy tu dwie narracje, jedną z zewnątrz, drugą od środka. Obaj bohaterowie ciekawi, obie narracje wciągają, oba miejsca - Las i jego dziwy oraz Instytut i panujący w nim absolutny chaos administracyjny robią duże wrażenie. Oceniałbym jeszcze wyżej, gdyby nie to, że w pewnym momencie kompletnie przestałem rozumieć, co się tam właściwie do cholery dzieje.

Najbardziej lubię u Strugackich tę pełną niepokoju atmosferę w obliczu czegoś obcego i niezrozumiałego. Eksplorowana planeta w "Żuku..", Głowany i Wędrowcy (w kilku powieściach),Zona w "Pikniku..." no i tutaj Las. Niesamowity, groźny i przede wszystkim niepojęty. Opowieść o nim jest sprytnie skonstruowana: mamy tu dwie narracje, jedną z zewnątrz, drugą od środka. Obaj...

„Niezrozumiałe jest zawsze straszne. Dobrze byłoby nauczyć ludzi nie bać się tego, co niezrozumiałe, i wtedy wszystko byłoby proste”.

Powieść posiada dwa wątki oraz dwóch różnych, ale równorzędnych bohaterów. Ich losy toczą się równolegle, także w znaczeniu, że nigdy się nie przecinają. Jeden marzy, by dostać się do Lasu, drugi za wszelką cenę z tego samego Lasu usiłuje się wydostać. Obaj znajdują się w potrzasku, są samotni i zagubieni.

Pierwszy (Pierec) jest aktywny, niecierpliwy, podejmuje działania, by uzyskać swój cel. I nie może właśnie dlatego, że za bardzo chce, gdyż to jego chciejstwo mocno rzuca się w oczy. Na przeszkodzie stają mu decydenci i ich niedorzeczne procedury biurokratyczne, w które zatrzaskują go jak we wnyki. Na co dzień Pierec jest urzędnikiem w totalitarnym państwie. Czuje się tam bezradny i wyalienowany, a najgorsze, że nie może ani dostać się do Lasu, ani wrócić do Miasta, skąd pochodzi. Powoli i wbrew sobie wrasta niczym korzeniami w miejsce, z którego chciałby się wyrwać.

Drugi (Kandyd) jest nieco upośledzony. To skutek wypadku lotniczego, który mu się przytrafił i z powodu którego znalazł się w Lesie, gdzie panują absurdalne prawa fizyki. Mieszka w wiosce, wśród ludzi gnuśnych i ospałych, pozbawionych wszelkiej aktywności. Trochę jak Chłopi z „Indyka”, tylko inaczej, bo ich nicnierobienie nie jest wynikiem lenistwa tylko tego, że wszystkim się zajmuje i wszystko dba za nich Las. Wieśniacy przyjmują starania Kandyda ze spokojem - ani go nie powstrzymują, ani nie zachęcają, jednak ich bierność połączona z jego upośledzeniem sprawiają, że opuszczenie Lasu staje się dla niego praktycznie niemożliwe.

W przeciwieństwie do innych postaci pojawiających się w „Ślimaku...”, Pierec i Kandyd jako jedyni w swoich środowiskach albo wiedzą, albo co najmniej czują, że coś jest mocno nie w porządku, dostrzegają szaleństwo i bezsens, ale nie są w stanie nic zrobić.

(„Jednostka – zerem, jednostka – bzdurą, sama – nie ruszy pięciocalowej kłody, choćby i wielką była figurą” - zachwycał się Majakowski).

Wojujące feministki pałające niechęcią (eufemizm) do mężczyzn być może ucieszy fakt, że w Lesie żyją też i takie kobiety, którym mężczyźni nie są potrzebni nawet do prokreacji. Ale czy ich potomstwo można nazwać ludźmi? Borys Strugacki: „Usuńcie jedną z płci, a otrzymacie zupełnie inne istoty, podobne do ludzi, lecz ludźmi nie będące”.

Las z powieści braci Strugackich jest miejscem, w którym nie chce się być i do którego nie chce się wracać. Pobyt tam kończy się bowiem niepokojem i to takim, co długo nie chce człowieka opuścić. Książka jest nie tyle smutna, ile dołująca, pesymistyczna. Pokazuje jak łatwo można stracić kontrolę nad własnym życiem.

„Żyję, widzę i nie rozumiem, żyję w świecie, który ktoś wymyślił, nie zadając sobie trudu, żeby go wyjaśnić mnie, a może nawet nie tylko mnie, ale i sobie. Pragnienie zrozumienia (…). Oto moja choroba - pragnienie zrozumienia”.

Nic więcej już nie powiem, bo słowa ograniczają. Czasami milczenie bywa wymowniejsze i zawiera w sobie więcej treści.

„Niezrozumiałe jest zawsze straszne. Dobrze byłoby nauczyć ludzi nie bać się tego, co niezrozumiałe, i wtedy wszystko byłoby proste”.

Powieść posiada dwa wątki oraz dwóch różnych, ale równorzędnych bohaterów. Ich losy toczą się równolegle, także w znaczeniu, że nigdy się nie przecinają. Jeden marzy, by dostać się do Lasu, drugi za wszelką cenę z tego samego Lasu usiłuje...

Strugaccy po raz kolejny udowadniają, że są mistrzami fantastyki. Czy warto sięgnąć po tą pozycję? Mam nadzieję, że tą krótką recenzją pomogę podjąć Ci decyzję:

Strugaccy po raz kolejny udowadniają, że są mistrzami fantastyki. Czy warto sięgnąć po tą pozycję? Mam nadzieję, że tą krótką recenzją pomogę podjąć Ci decyzję:

Porywająco odjechana powieść. Trzeba na wstępie porzucić chęć doszukiwania się sensu i łańcuchów przyczynowo-skutkowych. Po prostu trzeba zanurzyć się od razu po same uszy w gęstwinie lasu... 

Porywająco odjechana powieść. Trzeba na wstępie porzucić chęć doszukiwania się sensu i łańcuchów przyczynowo-skutkowych. Po prostu trzeba zanurzyć się od razu po same uszy w gęstwinie lasu... 

Jedna z trudniejszych powieści jakie czytałem. Biorąc pod uwagę jak skomplikowany był proces jej powstawania (przerwa 20 lat, są to dwa zmiksowane opowiadania, polskie tłumaczenie jest bardzo złe) to nie dziwię się, że jest nie zrozumiała dla większości czytelników. Las to przyszłość, Instytut to teraźniejszość. I łączy je Przepaść.
Ja się próbowałem doszukać analogii do rosyjskiej rzeczywistości. Poza tym utwór jest w specyficzny sposób bajkowo-horrorowaty.

Jedna z trudniejszych powieści jakie czytałem. Biorąc pod uwagę jak skomplikowany był proces jej powstawania (przerwa 20 lat, są to dwa zmiksowane opowiadania, polskie tłumaczenie jest bardzo złe) to nie dziwię się, że jest nie zrozumiała dla większości czytelników. Las to przyszłość, Instytut to teraźniejszość. I łączy je Przepaść.
Ja się próbowałem doszukać analogii do...

Zdecydowanie najbardziej abstrakcyjna i odjechana powieść Strugackich. Jak zwykle bracia wrzucają nas w sam środek historii, bez żadnych wyjaśnień, a przy dwóch oddzielnych wątkach i tak dużym stężeniu różnych dziwacznych wydarzeń i wewnętrznych monologów momentami naprawdę ciężko się przez to brnie. Ale mimo wszystko ja to podejście uważam za jedną z największych zalet autorów - ufają czytelnikowi i nie marnują miejsca na tłumaczenia, a przez to świat wciąga jeszcze bardziej i w cienkie książki pakują wiele rozmaitych pomysłów i przesłań.

"Zobaczyć i nie zrozumieć — to dokładnie to samo, co wymyślić. Żyję, widzę i nie rozumiem (...) Oto moja choroba — pragnienie zrozumienia." Tylko obojętnym na wszystko nie dzieje się krzywda. A to czy pogodzimy się z własną niewiedzą czy też uda nam się zrozumieć to i owo, nie zmienia absolutnie nic - życie toczy się dalej, a świat nie zna litości.

Zdecydowanie najbardziej abstrakcyjna i odjechana powieść Strugackich. Jak zwykle bracia wrzucają nas w sam środek historii, bez żadnych wyjaśnień, a przy dwóch oddzielnych wątkach i tak dużym stężeniu różnych dziwacznych wydarzeń i wewnętrznych monologów momentami naprawdę ciężko się przez to brnie. Ale mimo wszystko ja to podejście uważam za jedną z największych zalet...

Uwielbiam jak Strugaccy łączą tu baśniowość z pokrętnym sci-fi.

A pojawienie się Kubusia Puchatka to jedna z największych niespodzianek książkowych od dawna 👀

Uwielbiam jak Strugaccy łączą tu baśniowość z pokrętnym sci-fi.

A pojawienie się Kubusia Puchatka to jedna z największych niespodzianek książkowych od dawna 👀

Sam do końca nie wiem dlaczego proza braci Strugackich mi odpowiada. Może dlatego, że ich książki każdy może interpretować na swój sposób. Każdy jest w stanie doszukać się jakiegoś przesłania, przekazu.
„Zobaczyć i nie zrozumieć - to dokładnie to samo, co wymyślić”.
Plusy:
- dwie odrębne historie, dwa odrębne światy, dwaj bohaterowie;
- bohaterowie Pierec i Kandyt próbują wrócić do domu, a droga im się „ślimaczy”;
- zawoalowana satyra na system totalitarny i biurokrację;
- jesteś jako jednostka z góry skazany na porażkę z systemem;
- ciężka do zrozumienia, ale satysfakcja tym większa jak uda się chociaż w części podążać tokiem myślenia autorów;
- absurd, humor, groteska w radzieckim wykonaniu;
- rozbrajająca scena kąpieli Piereca;
- nieodmiennie w życiu trzeba mieć znajomości i plecy;
- możemy tkwić w trybach totalnego bezsensu i nie zdawać sobie z tego sprawy.
Minusy:
- książka bardzo pesymistyczna, nie dająca nadziei;
- szkoda, że fabuła taka niedokończona, brak wielu wyjaśnień.
Ogółem książka dobra.

Sam do końca nie wiem dlaczego proza braci Strugackich mi odpowiada. Może dlatego, że ich książki każdy może interpretować na swój sposób. Każdy jest w stanie doszukać się jakiegoś przesłania, przekazu.
„Zobaczyć i nie zrozumieć - to dokładnie to samo, co wymyślić”.
Plusy:
- dwie odrębne historie, dwa odrębne światy, dwaj bohaterowie;
- bohaterowie Pierec i Kandyt próbują...

Po raz kolejny książka braci Strugackich balansuje na mojej prywatnej granicy zrozumienia i absurdu. Niby wiem ale jednak nie do końca.

Ciężko nawet opowiadać o tej książce, gdyż jej treść jest ulotna.

Albo to genialna analiza ludzkości i jej zachowań w odciętym i zamkniętym obiegu albo oniryczny bełkot.

Po raz kolejny książka braci Strugackich balansuje na mojej prywatnej granicy zrozumienia i absurdu. Niby wiem ale jednak nie do końca.

Ciężko nawet opowiadać o tej książce, gdyż jej treść jest ulotna.

Albo to genialna analiza ludzkości i jej zachowań w odciętym i zamkniętym obiegu albo oniryczny bełkot.

"Ślimak na zboczu" jest interesującą powieścią podzieloną na dwa przeplatające się wątki, pomiędzy którymi dochodzi jednak do bardzo niewielu interakcji. Dwóch protagonistów, Kandyda i Piereca, dzieli mur - granica zagadkowego Lasu, nad którym pieczę trzyma równie zagadkowy Zarząd. Historia Kandyda jest opisem desperackiej próby wyrwania się z ograniczeń prymitywnego społeczeństwa i skazanego na porażkę dążenia do poznania Lasu. Opowieść Piereca jest zaś o tęsknocie za poszerzeniem horyzontów i grzęźnięciu w biurokratycznym absurdzie, w łapach instytucji, której cele są sprzeczne, a metody - bezsensowne. Strugaccy umieścili w "Ślimaku na zboczu" tyle polityki, ile zdołali, przy pomocy kafkowskiej konwencji zacierając tropy i utrudniając pracę cenzorom. W efekcie jest to powieść bardzo bogata, pełna dziwnych implikacji i mylnych tropów; osobiście wolę nieco bardziej prostolinijne książki Strugackich, ale "Ślimak" jest niewątpliwie wart polecenia.

"Ślimak na zboczu" jest interesującą powieścią podzieloną na dwa przeplatające się wątki, pomiędzy którymi dochodzi jednak do bardzo niewielu interakcji. Dwóch protagonistów, Kandyda i Piereca, dzieli mur - granica zagadkowego Lasu, nad którym pieczę trzyma równie zagadkowy Zarząd. Historia Kandyda jest opisem desperackiej próby wyrwania się z ograniczeń prymitywnego...