Zaraz będzie po wszystkim

Jedna z najlepszych książek w tym roku,. bardzo przejmująca i dotykająca człowieka od środka, tam, gdzie są jego myśli takie, do których sam przed sobą przyznać się nie chce.

Jedna z najlepszych książek w tym roku,. bardzo przejmująca i dotykająca człowieka od środka, tam, gdzie są jego myśli takie, do których sam przed sobą przyznać się nie chce.

Z tą książką spędzisz jeden pełny dzień w domu opieki. Wejdziesz w myśli starszej pensjonariuszki, wolontariusza, pielęgniarki. Każdy z nich na innym etapie życia. Każdy ze swoimi problemami i rozterkami. Powieść ta przypomina, że samotność i tęsknota nie zależą od wieku, płci, stanu zdrowia. To elementy naszego życia, obecne na każdym jego etapie.

Z tą książką spędzisz jeden pełny dzień w domu opieki. Wejdziesz w myśli starszej pensjonariuszki, wolontariusza, pielęgniarki. Każdy z nich na innym etapie życia. Każdy ze swoimi problemami i rozterkami. Powieść ta przypomina, że samotność i tęsknota nie zależą od wieku, płci, stanu zdrowia. To elementy naszego życia, obecne na każdym jego etapie.

„Słodko-gorzki portret pensjonariuszy i pracowników domu starców jest przejmujący, dojmująco smutny, złośliwy, ale i miejscami ironicznie zabawny.” Poznajemy tu historię życia starszej pani Jadzi, wolontariusza Tomka i pielęgniarki Agaty. A przy tym realia funkcjonowania domów opieki. Jest to też opowieść o trudnych tematach – samotności, chorobach i realiach odchodzenia. Inteligentnie wpleciony humor sprawił, że książka mnie nie zdołowała. Zmusza do refleksji.

„Słodko-gorzki portret pensjonariuszy i pracowników domu starców jest przejmujący, dojmująco smutny, złośliwy, ale i miejscami ironicznie zabawny.” Poznajemy tu historię życia starszej pani Jadzi, wolontariusza Tomka i pielęgniarki Agaty. A przy tym realia funkcjonowania domów opieki. Jest to też opowieść o trudnych tematach – samotności, chorobach i realiach odchodzenia....

Czytałam książkę papierowo jednak zaczęła mnie irytować. Chciałam dać jej drugą szansę i zaczęłam jej słuchać w audiobooku. Niestety ten sam efekt. Dobrnęłam do połowy i odłożyłam. Narzekania starej zgorzkniałej kobiety której się nic nie podoba zaczęły mnie irytować i denerwować oraz wywoływać u mnie wkurzenie.

Czytałam książkę papierowo jednak zaczęła mnie irytować. Chciałam dać jej drugą szansę i zaczęłam jej słuchać w audiobooku. Niestety ten sam efekt. Dobrnęłam do połowy i odłożyłam. Narzekania starej zgorzkniałej kobiety której się nic nie podoba zaczęły mnie irytować i denerwować oraz wywoływać u mnie wkurzenie.

Miała być ważna, wyniosła opowieść o potrzebie zachowania resztek godności w ostatnich chwilach życia. A wyszło trochę mdle. Jadzia jest staruszka w domu starców, do którego nie chciała się dostać. W swojej ciężkiej sytuacji mimo choroby stara się zachować godnie i z klasą. Jednak przyziemne zachowania pielęgniarek są jak zderzenie z rzeczywistością. Nie każdy ma dla niej czas, Jadzia jest zmęczona nieustającym bólem, brakiem samodzielności i tym że o wszystko musi prosić.
W opowieść Jadzi wpleciono dodatkowe dwie historie (Ale w jakim celu? Tego ciężko się dowiedzieć).
Zamysł książki był dobry, choć istnieją już takie. Ale wykonanie nie w wstrzelilo się w mój gust.

Miała być ważna, wyniosła opowieść o potrzebie zachowania resztek godności w ostatnich chwilach życia. A wyszło trochę mdle. Jadzia jest staruszka w domu starców, do którego nie chciała się dostać. W swojej ciężkiej sytuacji mimo choroby stara się zachować godnie i z klasą. Jednak przyziemne zachowania pielęgniarek są jak zderzenie z rzeczywistością. Nie każdy ma dla niej...

Książka o dość trudnej tematyce, zwłaszcza dla osoby młodej. Pewne aspekty wydają sie lekko przewrażliwione, ale dobrze, że autor poruszył taki temat.
Polecam, zwłaszcza tym, którzy mają rodziców w starszym wieku. Myślę, że kilka refleksji po tej lekturze można mieć.

Książka o dość trudnej tematyce, zwłaszcza dla osoby młodej. Pewne aspekty wydają sie lekko przewrażliwione, ale dobrze, że autor poruszył taki temat.
Polecam, zwłaszcza tym, którzy mają rodziców w starszym wieku. Myślę, że kilka refleksji po tej lekturze można mieć.

Książka taka jakie lubię, czyli mądra, z humorem i nie za długa - nawet nie chodzi o liczbę stron, bardziej o nierozciąganie na siłę historii. Bo na tych 222 stronach było wystarczająco dużo: bohaterowie dostali odpowiednią ilość miejsca, żeby dało się ich poznać osobno i razem - przy czym te "razem" i ich dialogi między sobą zwłaszcza Tomka z Jadzią były świetnie, o Agacie i jej przemyśleniach nie wspomnę.

Książka taka jakie lubię, czyli mądra, z humorem i nie za długa - nawet nie chodzi o liczbę stron, bardziej o nierozciąganie na siłę historii. Bo na tych 222 stronach było wystarczająco dużo: bohaterowie dostali odpowiednią ilość miejsca, żeby dało się ich poznać osobno i razem - przy czym te "razem" i ich dialogi między sobą zwłaszcza Tomka z Jadzią były świetnie, o Agacie...

Niełatwo jest Jadzię polubić. Z łatwością za to zrozumieć. Jeśli zaraz miałoby być po wszystkim, też chciałbym zachować resztki godności, człowieczeństwa. Wstać o własnych siłach i przejść te kilkanaście metrów. Umyć się bez niczyjej pomocy. Mieć coś własnego i by inni potrzebę posiadania tej własności honorowali. W obliczu bezmiaru geriatrycznej bezradności pielęgnowałbym choleryczność, popuszczał nerwom wodze, siał zgorzknienie. Tego się właśnie obawiam. Że na miejscu Jadzi będę od niej jeszcze gorszy (już bywam niewiele lepszy),czekając na „po wszystkim”, w ostatnich podrygach i spazmach niezgody na tak nijaki finisz, bezczelność przemijania. Zawieszony w rozważaniach co by było, gdybym wtedy wybrał coś innego, postąpił inaczej.

Dobrze, że nie jesteśmy też narracyjnie zamknięci tylko w głowie pierwszoplanowej pensjonariuszki, a meandrujemy po ludzkich przyległościach domu opieki — opiekunkach i opiekunach, czy samych bliskich mieszkańców i pracowników. Pretensje Jadzi i jej koleżanek, czy kolegów nie zawsze są przecież zasadne, bywają nadinterpretacją, bądź wydumaniem. Opiekunka nie zawsze robi jej w końcu na złość, czy działa umyślnie, zwłaszcza gdy denerwuje się wagarami córki, niespełnionym romansem męża czy absurdalną senną wizją miłosnych spazmów tegoż z rzeczoną starowinką.

Niełatwo jest Jadzię polubić. Z łatwością za to zrozumieć. Jeśli zaraz miałoby być po wszystkim, też chciałbym zachować resztki godności, człowieczeństwa. Wstać o własnych siłach i przejść te kilkanaście metrów. Umyć się bez niczyjej pomocy. Mieć coś własnego i by inni potrzebę posiadania tej własności honorowali. W obliczu bezmiaru geriatrycznej bezradności pielęgnowałbym...

1. Książka o umieraniu i jego codziennym wydźwięku.
2. Opowieść o tym, że umieranie odbywa się wśród żyjących i nie ma w nim nic magicznego i wzniosłego
3. Bez patosu, bardzo ludzka ale też nie przerysowana i nie epatująca niepotrzebnym cierpieniem.
4. Jednocześnie trochę za wiele wątków więc każda historia jest liźnięta.

1. Książka o umieraniu i jego codziennym wydźwięku.
2. Opowieść o tym, że umieranie odbywa się wśród żyjących i nie ma w nim nic magicznego i wzniosłego
3. Bez patosu, bardzo ludzka ale też nie przerysowana i nie epatująca niepotrzebnym cierpieniem.
4. Jednocześnie trochę za wiele wątków więc każda historia jest liźnięta.

Niby coś, a jednak nie bardzo.
Temat jednocześnie zgrany i przejmujący.
Bohaterowie i ludzcy, i wkurzający – czyli wiarygodni.
A coś nie trybi. Poza Jadwigą każdy ma za mało czasu, bym mogła pochylić się nad ich życiem i współczuć. Skondensowanie problemów całego życia na przestrzeni niezbyt długich monologów nie pozwala wybrzmieć ważkości i zarazem typowości każdego z życiorysów. Gdyby autor trochę inaczej te akcenty poukładał – bo widzę tam niezły pomysł na opisanie miłości w różnych stadiach – od pierwszych zachłyśnięć Tomka, przez kłopoty małżeńskie Agaty, po perspektywę starej i kończącej życie Jadwigi. A tak za dużo grzybów w barszczu, ponieważ jeszcze chciał opisać ośrodek i jego niedofinansowanie, dzieci pacjentów i całe spektrum chorób – stąd wrażenie chaosu i niezdecydowania. Plus za językowe trzymanie narracji, szczególnie w partiach Jadwigi.

Niby coś, a jednak nie bardzo.
Temat jednocześnie zgrany i przejmujący.
Bohaterowie i ludzcy, i wkurzający – czyli wiarygodni.
A coś nie trybi. Poza Jadwigą każdy ma za mało czasu, bym mogła pochylić się nad ich życiem i współczuć. Skondensowanie problemów całego życia na przestrzeni niezbyt długich monologów nie pozwala wybrzmieć ważkości i zarazem typowości każdego z...