Przetaina

Nieby akcja nie jest za szybka, niby ich droga się ciągnie,ale bardzo mi się podobało i zaraz biorę się za drugą część 🙂

Nieby akcja nie jest za szybka, niby ich droga się ciągnie,ale bardzo mi się podobało i zaraz biorę się za drugą część 🙂

Książka mi się bardzo podobało i lekko się ją czyta. Bardzo rozczarowało mnie szybkie zakończenie powieści

Książka mi się bardzo podobało i lekko się ją czyta. Bardzo rozczarowało mnie szybkie zakończenie powieści

Czy ja nie mówiłem, że nie lubię nudy? Jeśli więc ktoś chce się ponudzić, to polecam. Najlepiej tę książkę oddaje chyba to, co bohaterowie robili na początku. W zgliszczach i ruinach starych domów pracowali żmudnie, aby odnaleźć stare, ale jeszcze dobre dachówki i inne elementy, które nadają się do ponownego wykorzystania.
I z grubsza taka ta książka jest.

Czy ja nie mówiłem, że nie lubię nudy? Jeśli więc ktoś chce się ponudzić, to polecam. Najlepiej tę książkę oddaje chyba to, co bohaterowie robili na początku. W zgliszczach i ruinach starych domów pracowali żmudnie, aby odnaleźć stare, ale jeszcze dobre dachówki i inne elementy, które nadają się do ponownego wykorzystania.
I z grubsza taka ta książka jest.

Bardzo ciekawa powieść drogi, świat przedstawiony interesujący, lekko napisane. Biorę się za drugą część

Bardzo ciekawa powieść drogi, świat przedstawiony interesujący, lekko napisane. Biorę się za drugą część

Moim zdaniem książka z potencjałem która kończy się gdy naprawdę można było nadać opowieści odpowiedni bieg wydarzeń. Poznajemy historię, przedstawione są nam postacie które wyruszają w podróż która bardzo szybko kończy się happy endem. Autor mógł pozwolić by bohaterowie dalej eksplorowali świat który bez wątpienia ma szansę wciągnąć czytelnika, historia mogła potoczyć się jeszcze przez wiele stron książki. Na uwagę zasługują przedstawieni w powieści bogowie i tutaj można było wycisnąć z tego zdecydowanie więcej. Jednak całą opowieść zasługuje na uwagę i poznanie.

Moim zdaniem książka z potencjałem która kończy się gdy naprawdę można było nadać opowieści odpowiedni bieg wydarzeń. Poznajemy historię, przedstawione są nam postacie które wyruszają w podróż która bardzo szybko kończy się happy endem. Autor mógł pozwolić by bohaterowie dalej eksplorowali świat który bez wątpienia ma szansę wciągnąć czytelnika, historia mogła potoczyć się...

Ta książka do ostatniej strony się nie "rozkręca". Bardzo Słabo, nawet biorąc poprawkę że Pilipiuk to nie Dukaj ani Grzędowicz. Fabułą nie wciąga, bohaterowie wystrugani na kolanie. Gorsze chyba nawet od serii o wampirach.

Ta książka do ostatniej strony się nie "rozkręca". Bardzo Słabo, nawet biorąc poprawkę że Pilipiuk to nie Dukaj ani Grzędowicz. Fabułą nie wciąga, bohaterowie wystrugani na kolanie. Gorsze chyba nawet od serii o wampirach.

Po Pilipiuka sięgam, bo chociaż ostatnio wtórny, to jednak jakiś poziom trzyma. Nie wiem, co tutaj się stało. Czyta się to, jak słaby debiut. Sztuczne dialogi, drętwa fabuła, świat i postaci papierowe. Dopiero pod koniec co nieco się rozkręca, ale też jest to na dość średnim poziomie. Nie sięgnę po kolejny tom.

Po Pilipiuka sięgam, bo chociaż ostatnio wtórny, to jednak jakiś poziom trzyma. Nie wiem, co tutaj się stało. Czyta się to, jak słaby debiut. Sztuczne dialogi, drętwa fabuła, świat i postaci papierowe. Dopiero pod koniec co nieco się rozkręca, ale też jest to na dość średnim poziomie. Nie sięgnę po kolejny tom.

Szczerze, nie miałam większych oczekiwań wobec tej książki i autora - a jednak. Jak na pierwsze spotkanie, wyszło naprawdę kiepsko. Pomijając, jak ktoś niżej słusznie określił "suche sprawozdania z podróży", przydługie i niepotrzebne opisy, płytkich i przewidywalnych bohaterów, a także powtórzenia - najgorsze było zakończenie napisane w kilku zdaniach. Wszystko, poza końcówką (która zresztą wygląda jakby była napisana w pięć minut),jest niepotrzebnie rozwleczone.
Ponoć inne książki tego autora są dobre, ale tej zdecydowanie nie polecam.

Szczerze, nie miałam większych oczekiwań wobec tej książki i autora - a jednak. Jak na pierwsze spotkanie, wyszło naprawdę kiepsko. Pomijając, jak ktoś niżej słusznie określił "suche sprawozdania z podróży", przydługie i niepotrzebne opisy, płytkich i przewidywalnych bohaterów, a także powtórzenia - najgorsze było zakończenie napisane w kilku zdaniach. Wszystko, poza...

Przyjemna książka na wieczorne, zimowe wieczory.

Przyjemna książka na wieczorne, zimowe wieczory.

Andrzeja Pilipiuka znałem do tej pory jako twórcę znakomitych opowiadań, które łączyły wątki historyczne z elementami fantastycznymi, ale jeszcze nigdy nie pokusił o napisanie pełnoprawnej fantastyki. Aż do teraz, ponieważ jego ostatnio wydaną książkę można uznać właśnie za takową, a co za tym idzie sam autor po długim czasie wrócił do formy stricte powieściowej nadając jej iście przygodowy rys.

Świat stworzony przez Pilipiuka jawi się w pewnym sensie jako postapokaliptyczna kraina, gdzie żyją różne plemiona wierzący w Ojca Stworzyciela Stu Światów i jego córkę kociogłową Nefem. Wielki kataklizm, który ongiś zmiótł z ziemi ich Przodków pcha ich do podjęcia działań związanych z poszukiwaniem nowego miejsca do życia. Przepowiednia wskazuję kilku śmiałków mogących podjąć wędrówkę do zawiązania swych losów z innymi plemionami, jednak nigdy nic nie przychodzi tak łatwo. Na drodze szlak zaznaczy niejedno niebezpieczeństwo, a krew pojawi się szybciej niż sądzili.

Z takim wstępnym rozjaśnieniem zostałem wrzucony w wir akcji, gdzie na pierwszy plan wchodzi niezmiennie pewnego rodzaju edukacyjna nutka, którą autor lubi dzielić się w swych historiach, choć nie zabrakło i archeologicznych wtrąceń - równie typowych dla jego prozy, gdzie widać dokładnie miłość do rzeczy z przeszłości mogących odnaleźć w fabule powieści swoje praktyczne zastosowanie. Język opowiadanej historii jest łatwo przyswajalny, co też nie powinno dziwić czytelników mających wcześniej kontakt z twórczością Pilipiuka. Ale właśnie przez to jak buduję on swoich bohaterów, jakimi wartościami obdarza ich charaktery oraz jak kreuje ciąg zdarzeń, sprawia tym samym, że czytelnik chcę wiedzieć, co czeka na niego na końcu ścieżki zwieńczonej słowem koniec.

Tak więc otrzymałem opowieść będącą historią drogi snującą się po dolinach literatury przyjemnej w odbiorze, płynącej własnym nurtem, gdzie akcji może nie ma za wiele, aczkolwiek będącej w pewnym sensie ukojeniem dla umysłu karmiącego się często poważniejszą tematyką. Nie poleciłbym tej powieści na początek przygody z autorem, ale z pewnością mogę zachęcić do szukania tej formy rozrywki, w której Pilipiuk jest po prostu mistrzem.

Andrzeja Pilipiuka znałem do tej pory jako twórcę znakomitych opowiadań, które łączyły wątki historyczne z elementami fantastycznymi, ale jeszcze nigdy nie pokusił o napisanie pełnoprawnej fantastyki. Aż do teraz, ponieważ jego ostatnio wydaną książkę można uznać właśnie za takową, a co za tym idzie sam autor po długim czasie wrócił do formy stricte powieściowej nadając jej...