Nowa Fantastyka 482 (11/2022)

Dobre tematy tygodnia i kilka niezłych i dość krótkich opowiadań, z których jednak tylko dwa zapadły mi w pamięć.
W skrócie: groza, horrory i koty.

Dobre tematy tygodnia i kilka niezłych i dość krótkich opowiadań, z których jednak tylko dwa zapadły mi w pamięć.
W skrócie: groza, horrory i koty.

Tak długo prenumerowałam Nową Fantastykę, że wydawało mi się niemożliwe, abym przestała, a jednak. Gdy po raz trzeci w ciągu kilkunastu miesięcy pojawił się tekst autorki, której opowiadań po prostu nie da się czytać. Gdy zobaczyłam na okładce nazwisko Fulińska (znowu!),to miarka się przebrała. Czy już naprawdę nie ma dobrych autorów, że trzeba na siłę ciągle pchać kogoś, kto ewidentnie nie czuje fantastyki? Jej opowiadań nie da się dotyczyć do końca bez ziewania. Mam wrażenie, że autorka się zatrzymała mentalnie w XIX wieku i usiłuje napisać drugie Nad Niemnem. Jest to po prostu okropne. Szkoda, ale ja mam dość. Po prostu już nie warto trwać przy tym czasopiśmie, skoro zaczyna publikować tak słabe opowiadania.
A jeśli ktoś nie wierzy, że naprawdę jest tak źle, to wrzucam parę cytatów:
"Kiedy zapadł późny w środku lata zmrok, a panicz nadal nie wracał, zarządzono poszukiwania".
"Spał źle, bo mamrotanie dochodzące zza ściany sprawiło, że przez całą noc śnił na przemian, że ucieka z pożaru i powodzi".
"Złożył papier i schował z powrotem do wewnętrznej kieszeni sakwy. Wkładając ją tam, poczuł pod palcami coś jeszcze: nie papier, a skórę, jakby małą portmonetkę lub kieszeń w kieszeni".
"Chciał zapytać o to, co wcześniej Pan Zygmunt nazwał celem podróży, ale zapomniał obcego słowa, więc milczał w oczekiwaniu na dalszy ciąg tej historii".
I tak sobie autorka pisze takie bzdety przez kilka stron. Nawet nie potrafi poprawnie zastosować podmiotu domyślnego. Nie polecam.

Tak długo prenumerowałam Nową Fantastykę, że wydawało mi się niemożliwe, abym przestała, a jednak. Gdy po raz trzeci w ciągu kilkunastu miesięcy pojawił się tekst autorki, której opowiadań po prostu nie da się czytać. Gdy zobaczyłam na okładce nazwisko Fulińska (znowu!),to miarka się przebrała. Czy już naprawdę nie ma dobrych autorów, że trzeba na siłę ciągle pchać kogoś,...

Wojciech Chmielarz "Pętla" - 7/10 Dobrze i prosto napisane. Takie opowiadania wyobrażam sobie jako idealną lekturę do tramwaju czy pociągu. Horror w wersji light z potencjałem.

Agnieszka Fulińska "Kim jest dziewczyna" - 5/10 - niby horror noir, ale nie straszy. Da się czytać, nawet podobały się dialogi a'la Prus czy Sienkiewicz.

Marin Opolski "Spójrz na to wszystko tak" - 8/10 Świetna krótka forma. Do tego zabawna.

Siobhan Carrol "Bowiem potrafi się skradać" - 3/10 Kocie porachunki z Luckiem. Bełkotliwa nowelka. Dla szalonej kociary.

Premee Mohamed "Przez szkło w pomniejszeniu" 1/10 to że za grosz nie pamiętam choć czytałem to Alzhaimer lub słaba opowieść.

Amy Griswold "Dostępne opcje" - 8/10, krótka forma w trzeciej osobie. Kawałek dobrego cyber punku. Lem byłby zainteresowany, takie przeżycia robota.

Rati Mehrotra "Niesamowity Maurycy czy też kwiaty nieśmiertelności" - 3/10, Hinduskie fantasy, ewidentnie nie mój gust.



Publicystyka - Królowa Wampirów Łukasza Czarneckiego - bardzo ciekawa.
Kosik i Orbitowski to jak zwykle pozycje obowiązkowe.

Wojciech Chmielarz "Pętla" - 7/10 Dobrze i prosto napisane. Takie opowiadania wyobrażam sobie jako idealną lekturę do tramwaju czy pociągu. Horror w wersji light z potencjałem.

Agnieszka Fulińska "Kim jest dziewczyna" - 5/10 - niby horror noir, ale nie straszy. Da się czytać, nawet podobały się dialogi a'la Prus czy Sienkiewicz.

Marin Opolski "Spójrz na to wszystko tak"...

Publicystyka: 5/10

Czytało się przyjemnie, ale nic nie zapadło wyraźnie w pamięci. Może z wyjątkiem artykułu o Bruno Schulzu, który był napisany w sposób całkowicie nieprzystępny.

Proza polska: 7/10

Znów proza polska była największą zaletą numeru i to nie tylko przez "Wielkie Nazwisko". Polskie opowiadania były bardzo ciekawe i dobrze napisane.

Proza zagraniczna: 5/10

Właściwie prawie nic nie zachwyciło, ani nawet specjalnie nie ciekawiło. Może po prostu dlatego że nie jestem kociarzem? ;)

Publicystyka: 5/10

Czytało się przyjemnie, ale nic nie zapadło wyraźnie w pamięci. Może z wyjątkiem artykułu o Bruno Schulzu, który był napisany w sposób całkowicie nieprzystępny.

Proza polska: 7/10

Znów proza polska była największą zaletą numeru i to nie tylko przez "Wielkie Nazwisko". Polskie opowiadania były bardzo ciekawe i dobrze napisane.

Proza zagraniczna:...

Zakupiłem spontanicznie, bo spodobało mi się, że sporo jest o kotach w ujęciu fantastycznym i magicznym. W ogóle fajny pomysł na numer, połączenie kotów i halloween. Nie zawiodłem się, artykuły są miodne, na wysokim poziomie i czytało się przyjemnie, zajmująco. Zaryzykuję nawet, że publicystyka była lepsza niż opowiadania, które w tym numerze są krótkie i w większości słabe, nie przytoczę wszystkich. Czekałem natomiast na jakąś bombę, albo coś w stylu, w klimacie całego numeru. Daję wysoką ocenę bo pismo przypadło mi do gustu, zwłaszcza po dłuższej przerwie z wydawnictwem.
PĘTLA - Płytka historyjka o pętli czasu. Wiadomo, nie wchodzić na ścieżkę a i tak każdy głupek wejdzie i da się zjeść potworowi. Zresztą nie lubię twórczości Chmielarza. A to i tak jedyne polskie, które zasługuje na wspomnienie, bo jest trochę w klimacie grozy.
BOWIEM POTRAFI SIĘ SKRADAĆ - Najlepsze opowiadanie, tak to zwykle bywa kiedy zaczynam zagraniczne. I oczywiście o kotach, wspaniale ukazana kocia perspektywa, jest diabeł, jest dom wariatów, są kocie rozterki, jest przyjemny humor i wzruszenie.
DOSTĘPNE OPCJE - O robocie bez tożsamości płciowej który decyduje dorobić sobie narządy płciowe. Oczywiście z nadzieją podupczenia innych robotów, jakie to ludzkie. Chyba mają wytyczne dać jakieś gówno LGB... i tak dalej.
NIESAMOWITY MAURYCY, CZY TEŻ KWIATY NIEŚMIERTELNOŚCI - Numer dwa w numerze, właśnie takiego opowiadania się tutaj spodziewałem. Jest o kotach i drzewie życia, mocne postacie, odrobina grozy. Za krótkie, chciałem jeszcze.

Zakupiłem spontanicznie, bo spodobało mi się, że sporo jest o kotach w ujęciu fantastycznym i magicznym. W ogóle fajny pomysł na numer, połączenie kotów i halloween. Nie zawiodłem się, artykuły są miodne, na wysokim poziomie i czytało się przyjemnie, zajmująco. Zaryzykuję nawet, że publicystyka była lepsza niż opowiadania, które w tym numerze są krótkie i w większości...

Listopad. Idealny czas na lekturę!
A w nowym numerze NF…
Ale nie uprzedzajmy wypadków!

Proza polska.
„Pętla” Wojciecha Chmielarza – tekst grozy. Zdaje się, bo grozy w nim jednak niewiele. Po pierwsze – opko jest zbyt długie. Albo zbyt krótkie. Bo tematy wojny w Chorwacji czy uczuciowego „nowego początku” jakoś słabo wybrzmiewają. Po drugie – jakieś dziury logiczne. Nikt zaginionych nie szuka? I po trzecie – zakończenie, jak na utwór grozy, strasznie letnie. Jak i cały ten tekst.
„Kim jest ta dziewczyna” Agnieszki Fulińskiej – nigdy nie ukrywałem, że lubię takie pisanie. Z historią w tle, ale przecież nie o historii. Z wielką literaturą w tle, ale przecież nie o niej. O ludziach, których przerosło to, co nieznane i niewypowiedziane. Których spotkanie z czymś fantastycznym po prostu zmieniło nieodwracalnie. Bardzo mnie się!
„Spójrz na to wszystko tak” Marcina Opolskiego – fantasy ekologiczne? Bardzo fajny pomysł. Brakowało mi jeszcze tylko pchły-magini albo czarodziejskiego tasiemca. Za minus mam jednak brak mocniej wybrzmiewającego zakończenia (no niby jest prawie koniec świata, ale jednak…).
No i wielki plus jak na tekst fantasy – jest bardzo krótki!

Proza zagraniczna.
„Bowiem potrafi się skradać” Siobhan Carroll – fantasy o kotach. I tyle na ten temat właściwie, bo ja jestem psiarzem. Można przeczytać, ale nie trzeba.
„Przez szkło, w pomniejszeniu” Premee Mohammed – a to z kolei podobało mi się bardzo. Bo czy główna bohaterka ratuje swego podopiecznego, czy też nie? A grzyb-pasożyt z tekstu to oczywiście social media. Których się już nie pozbędziemy z naszego życia.
„Dostępne opcje” Amy Griswold – wydźwięk tego tekstu przypomina mi słynne dywagacje, ile aniołów zmieści się na czubku szpilki. Bo jak będą uprawiać seks roboty, to jest rzecz, która mnie absolutnie nie interesuje. No wiem, wiem – to taka zawoalowana, misterna alegoria problemu jakże współczesnego.
Strata czasu!
„Niesamowity Maurycy, czy też kwiaty nieśmiertelności” Rati Mehrotry – tu mógłbym powtórzyć co do słowa to, co napisałem o tekście Siobhan Caroll.
Koty. I tyle!

Właśnie. Sporo tekstów o kotach. Bo i w publicystyce wyszczególnienie fantastycznych kocich bohaterów w artykule Macieja Bachorskiego, i (jak zwykle) bardzo dobry tekst Aleksandry Klęczar, i recenzje książek o kotach.
Zwróciłem uwagę na tekst Łukasza Czarneckiego o opowiadaniu Josepha Sheridana Le Fanu. Od czasu do czasu lubię poczytać ramotki, to i tę zapamiętałem.
Co do Wojciecha Guni… Już pisałem, że nie odpowiada mi styl tego pisarza. Ale artykuł ciekawy, poruszający nieoczywiste wątki, więc chociaż namordowałem się przy lekturze, proszę o więcej takich analiz (byle nie co miesiąc!).

Z wiadomych względów scenariusza RPG nie czytałem.

Listopad. Idealny czas na lekturę!
A w nowym numerze NF…
Ale nie uprzedzajmy wypadków!

Proza polska.
„Pętla” Wojciecha Chmielarza – tekst grozy. Zdaje się, bo grozy w nim jednak niewiele. Po pierwsze – opko jest zbyt długie. Albo zbyt krótkie. Bo tematy wojny w Chorwacji czy uczuciowego „nowego początku” jakoś słabo wybrzmiewają. Po drugie – jakieś dziury logiczne. Nikt...