Czarna kawa

“Czarną kawę” kupiłam ze względu na śliczną okładkę i tytuł. Jako fanka tego trunku nie mogłam przejść obojętnie 😂

Ale sama książka nie jest najlepszym, co wyszło spod pióra Agathy Christie. Co prawda nie nudziłam się, ale wykoncypowanie, kto stał za sprawą śmierci sir Clauda, nie nastręczało mi wielu problemów. Czy to wynika z faktu, że historia została pierwotnie wymyślona jako scenariusz teatralny? Być może. Brakowało mi tu pogłębienia psychologii bohaterów i szczerze mówiąc, klimat w tej książce nie za bardzo istnieje. Brakuje mi tego, co czułam czytając chociażby “Wigilię wszystkich świętych” czy “Morderstwa w Boże Narodzenie”.

Mam ponadto wrażenie, że w tej historii było zadziwiająco mało Herculesa Poirota. Autorka za bardzo skupiła się na wszystkim wokół, chcąc stworzyć ciekawą i intrygującą fabułę, ale… ma w swoim dorobku lepsze. Co nie zmienia faktu, że to lekka i przyjemna historia dla kogoś, kto nie lubi babrać się w litrach przemocy w literaturze.

“Czarną kawę” kupiłam ze względu na śliczną okładkę i tytuł. Jako fanka tego trunku nie mogłam przejść obojętnie 😂

Ale sama książka nie jest najlepszym, co wyszło spod pióra Agathy Christie. Co prawda nie nudziłam się, ale wykoncypowanie, kto stał za sprawą śmierci sir Clauda, nie nastręczało mi wielu problemów. Czy to wynika z faktu, że historia została pierwotnie...

Początek nieco nudził, jednak później było już lepiej. Niestety za łatwo przewidziałam zakończenie.

Początek nieco nudził, jednak później było już lepiej. Niestety za łatwo przewidziałam zakończenie.

Podobnie jak w przypadku np. "Niespodziewanego gościa" jest to sztuka teatralna Agathy Christie, która dopiero później została wydana w literackiej formie. Warto to zaznaczyć, nie wiadomo bowiem, czy za jej jakość należy winić samą Christie, czy Charlesa Osborne’a. Coś, co pewnie dobrze sprawdzało się na deskach teatru, już gorzej wypada jako książka. Gdy pojawiają się poszlaki, są bardzo mocno podkreślane przez autora, jakby palcem wskazywał, na co czytelnik ma zwrócić uwagę. Trudno więc o tak znamienne dla kryminałów Christie zaskoczenie, gdy właśnie te szczegóły okazuję się kluczowe dla ujawnienia sprawcy. Jak na ironię właśnie w tej książce główny bohater wspomina wizytę w teatrze, gdy domyślił się na długo przed zakończeniem, kto stoi za zbrodnią.
Przez pewien czas miałem nadzieję, że może powiewem świeżości będzie brak morderstwa, zaś Hercules Poirot będzie miał tylko za zadanie wydedukować, kto jest złodziejem. Szybko jednak fabuła skręca na znajome tory, mamy więc oprócz kradzieży również zabójstwo, a obie sprawy prawdopodobnie są powiązane.
Opisane jest to jednak w dość nużący sposób, autor zbyt wiele czasu poświęca mało istotnym dygresjom, jak choćby dyskusja między domownikami o ich gustach muzycznych. Sam Poirot natomiast wydaje się znacznie mniej sympatycznym bohaterem. Jest zadufanym w sobie bucem, podkreślającym w zarozumiały sposób swoją wyjątkowość. W tym konkretnym przypadku jednak nie czuje się, by musiał szczególnie nadużywać swojego intelektu, by ustalić, kto za wszystkim stoi.

Podobnie jak w przypadku np. "Niespodziewanego gościa" jest to sztuka teatralna Agathy Christie, która dopiero później została wydana w literackiej formie. Warto to zaznaczyć, nie wiadomo bowiem, czy za jej jakość należy winić samą Christie, czy Charlesa Osborne’a. Coś, co pewnie dobrze sprawdzało się na deskach teatru, już gorzej wypada jako książka. Gdy pojawiają się...

Genialny wynalazca - sir Claude Amory, który właśnie odkrył formułę na śmiercionośny materiał wybuchowy, odnosi wrażenie, że któraś z najbliższych mu osób czyha na jego życie. Wzywa więc na pomoc Herkulesa Poirota, który przybywa jednak za późno - naukowiec chwilę przed pojawieniem się Belga traci życie. Do akcji wkracza więc oczywiście detektyw, któremu przyjdzie rozwiązać zagadkę zbrodni. Podejrzany jest każdy, motywów wiele - oprócz wykradnięcia formuły w celach zarobkowych pojawia się wątek zadłużenia syna zmarłego oraz tego, że odkrywca nie należał do szczególnie sympatycznych osób. "Czarna kawa", choć generalnie jest dość typowa dla twórczości Agathy Christie, jest jednak trudniejsza w czytaniu. Wynika to z faktu, że jest to adaptacja sztuki, o czym zresztą wydawca informuje na stronie tytułowej. Powyższe wpływa na to, że książkę czyta się jak streszczenie przedstawienia, co niesie za sobą pewne negatywne konsekwencje, na czele z trudną w odbiorze narracją, będącą niemal reportażem z desek teatru. O ile sama historia jest całkiem przyzwoita, o tyle jej prezentacja niestety nie trzyma tego poziomu.

Genialny wynalazca - sir Claude Amory, który właśnie odkrył formułę na śmiercionośny materiał wybuchowy, odnosi wrażenie, że któraś z najbliższych mu osób czyha na jego życie. Wzywa więc na pomoc Herkulesa Poirota, który przybywa jednak za późno - naukowiec chwilę przed pojawieniem się Belga traci życie. Do akcji wkracza więc oczywiście detektyw, któremu przyjdzie rozwiązać...

Nie sądziłam, że to powiem przy tej serii, ale rozczarował mnie ten tom. Początek kompletnie mnie wynudził, nie mogłam zupełnie skoncentrować się na tym, co czytam, a mimo to rozwiązanie było dla mnie nazbyt przewidywalne. Znów powraca tu problem trzymania w niepewności bohaterów, a nie czytelnika, co gorsza autorka posuwa się tu o krok dalej i nie podsuwa nam subtelnie wskazówki, tylko ciska nią nam w twarz, że po prostu nie da się tego przeoczyć. Sam pomysł był oczywiście intrygujący, miał zadatki na skomplikowaną zagadkę, ale gdzieś tam po drodze coś nie pykło i wyszło coś wręcz niegodnego małych, szarych komórek Herkulesa Poirota.

Nie sądziłam, że to powiem przy tej serii, ale rozczarował mnie ten tom. Początek kompletnie mnie wynudził, nie mogłam zupełnie skoncentrować się na tym, co czytam, a mimo to rozwiązanie było dla mnie nazbyt przewidywalne. Znów powraca tu problem trzymania w niepewności bohaterów, a nie czytelnika, co gorsza autorka posuwa się tu o krok dalej i nie podsuwa nam subtelnie...

Od dawna chciałam sięgnąć po twórczość autorki, ale nie mogłam się zdecydować po jaki tytuł sięgnąć na początku. Wybór był losowy, ale zdecydowanie udany. Książka ku mojemu zdziwieniu zachęciła mnie do chwycenia po inne historie z udziałem niesamowicie błyskotliwego detektywa Herkulesa Poirota. Wiem o tym, że książka jest adaptacją sztuki autorki, dlatego jeszcze chętniej sprawdzę inne pozycje, które wyszły spod jej pióra.

Kryminały z motywem otrucia są niewątpliwie czymś oryginalnym i wbrew pozorom ciekawym. Nie mam za sobą książek kryminalnych, bo nie miałam okazji po nie sięgać, ale ta bardzo mnie zachęca do tego gatunku. Zakończenie było dla mnie zaskakujące, a bohaterowie byli bardzo wyjątkowo napisani. Cała historia była naprawdę warta poświęcenia mojego czasu i wciągnęła mnie od samego początku.

Od dawna chciałam sięgnąć po twórczość autorki, ale nie mogłam się zdecydować po jaki tytuł sięgnąć na początku. Wybór był losowy, ale zdecydowanie udany. Książka ku mojemu zdziwieniu zachęciła mnie do chwycenia po inne historie z udziałem niesamowicie błyskotliwego detektywa Herkulesa Poirota. Wiem o tym, że książka jest adaptacją sztuki autorki, dlatego jeszcze chętniej...

W wiejskiej posiadłości znanego naukowca najpierw ginie wzór na nową , śmiercionośną broń , a później zostaje zamordowany sam naukowiec. W rozwiązanie sprawy angażuje się Poirot ze swym wiernym towarzyszem - Hastingsem. Pierwotnie była to sztuka teatralna , zaadaptowana na powieść przez Charlesa Osborne'a. Akcja i samo rozwiązanie są dość proste . Wydaje mi się , że łatwo się domyślić roli poszczególnych osób. Zwykle narzekam na zbyt wymyślne rozwiązania , ale tym razem zabrakło mi szalonych pomysłów Agathy Christie. Gdyby nie obecność Herkulesa Poirot nie domyśliłabym się kto jest autorem.
Ciekawostką , którą zapamiętałam jest wielokrotnie powtarzająca się w tej książce , mowa o ogromnej nieufności do cudzoziemców [ w innych powieściach pisarki też często się o tym napomyka]- stanowi to interesujący kontrast z tym jak podchodziliśmy do cudzoziemców w PRL-u - zwykle bezkrytycznie przypisywano im jak najlepsze cechy.
Myślę , że ten utwór sprawdziłby się lepiej w swojej pierwotnej formie - jako sztuka [ w 1931 r nakręcono na jego podstawie film " Cafe noir"]
Można przeczytać ,ale dla mnie to nie jest "rasowa" Christie.

W wiejskiej posiadłości znanego naukowca najpierw ginie wzór na nową , śmiercionośną broń , a później zostaje zamordowany sam naukowiec. W rozwiązanie sprawy angażuje się Poirot ze swym wiernym towarzyszem - Hastingsem. Pierwotnie była to sztuka teatralna , zaadaptowana na powieść przez Charlesa Osborne'a. Akcja i samo rozwiązanie są dość proste . Wydaje mi się , że łatwo...

Czarna Kawa - 4,75/5 ✨

Gdy genialny wynalazca zwraca się z prośbą do Herkulesa ten nie zastanawia się długo i jedzie z odsieczą. Nie spodziewał się tylko, że zamiast szukania złodzieja, przyjdzie mu szukać truciciela głowy rodziny.

Wartka akcja i wspaniali bohaterowie. Potrafili tak namieszać w głowie, że co kilka stron miałam inną teorię, a na sam koniec i tak wyszło, że byłam bardzo daleko od prawdy.

Były kilka scen tak zabawnych, że śmiałam się pod nosem, a nie często tak mam przy tej autorce.

Ta kreacja bohaterów była naprawdę genialna, byli tacy prawdziwi, że całkowicie rozumiałam nie tylko ich działania ale też motywację. Każdy z nich został bardzo dobrze wykreowany mimo tego, że nie była to długa książka.

Jestem zdania, że to idealna pozycja na początek z tą autorką, bo jak się wkręciłam to już poszło z górki.

Czarna Kawa - 4,75/5 ✨

Gdy genialny wynalazca zwraca się z prośbą do Herkulesa ten nie zastanawia się długo i jedzie z odsieczą. Nie spodziewał się tylko, że zamiast szukania złodzieja, przyjdzie mu szukać truciciela głowy rodziny.

Wartka akcja i wspaniali bohaterowie. Potrafili tak namieszać w głowie, że co kilka stron miałam inną teorię, a na sam koniec i tak wyszło,...

Hercules Poirot jest dobry na wszystko. A zwłaszcza na przesilenie wiosenne i właściwie każdy kryzys czytelniczy. Te kryminały to comfort read, który gwarantuje fantastyczną rozrywkę.

Hercules Poirot jest dobry na wszystko. A zwłaszcza na przesilenie wiosenne i właściwie każdy kryzys czytelniczy. Te kryminały to comfort read, który gwarantuje fantastyczną rozrywkę.

To kolejna książka z przesympatycznym belgijskim detektywem Herkulesem Poirot. Wezwany przez sir Clauda postanawia odkryć prawdę. Tymczasem na miejscu okazuje się, że ma do rozwiązania nie jedną, a dwie zagadki. Napój, który uwielbiam też tutaj odgrywa znaczącą rolę, a ja już wiem, że gorzkiej kawy lepiej nie pić. Polecam.

To kolejna książka z przesympatycznym belgijskim detektywem Herkulesem Poirot. Wezwany przez sir Clauda postanawia odkryć prawdę. Tymczasem na miejscu okazuje się, że ma do rozwiązania nie jedną, a dwie zagadki. Napój, który uwielbiam też tutaj odgrywa znaczącą rolę, a ja już wiem, że gorzkiej kawy lepiej nie pić. Polecam.