Cudowne lata

Czy przyjaźń z dzieciństwa może przetrwać lata?

Nina, Étienne i Adrien poznają się gdy mieli dziesięć lat. Od początku poczuli między sobą nic porozumienia i sympatii. A to dało początek pięknej relacji. Nieodłączna Trójka. Nina porzucona przez matkę, wychowywana przez dziadka. Adrien wychowywany tylko przez matkę, ojca widuje bardzo sporadycznie. Étienne wychowywany w domu ze służbą.
Ich historię poznajemy od dzieciństwa, jak dojrzewają, poznają się, spędzają ze sobą dni.

Rok po roku, dzień po dniu są przy sobie. Chociaż życie z biegiem lat nie jest wobec nich tak łaskawe. Poznają nowe osoby, kochają, dają się kochać. Trwają ze sobą, planują wspólną przyszłość w Paryżu, niestety życie brutalnie modyfikuje ich plany.

Historię poznajemy także perspektywę z obecnej sytuacji, gdzie przyjaciele nie rozmawiają ze sobą, ich drogi się rozeszły..Nina pracuje w schronisku, Étienne jest policjantem, a Adrien...to największe zaskoczenie całej książki.

Przepiękna historia o przyjaźni, dorastaniu, życiu. O trudnych wyborach, umieraniu, chorobach, o walce z samym sobą. Nie potrafiłam tej książki przeczytać w ciągu kilku dni i jej odłożyć, ta historia siedzi w głowie, zmusza do refleksji, zatrzymania się i przemyślenia pewnych spraw. Czytając przypominała mi, odrobinę, Małe życie. Polecam, koło tej pozycji nie można przejść obojętnie.

Czy przyjaźń z dzieciństwa może przetrwać lata?

Nina, Étienne i Adrien poznają się gdy mieli dziesięć lat. Od początku poczuli między sobą nic porozumienia i sympatii. A to dało początek pięknej relacji. Nieodłączna Trójka. Nina porzucona przez matkę, wychowywana przez dziadka. Adrien wychowywany tylko przez matkę, ojca widuje bardzo sporadycznie. Étienne wychowywany w...

Piękna opowieść o przyjaźni na całe życie, o relacjach nieoczywistych, o wyborach, o szczęśliwych i beztroskich chwilach dzieciństwa i o trudach codzienności. Świetnie skrojeni bohaterowie, z których każdy niesie jakieś brzemię i głęboko skrywane tajemnice. Z każdą kolejną stroną powoli wyłania się rzeczywisty obraz i prawda o nich samych.

Piękna opowieść o przyjaźni na całe życie, o relacjach nieoczywistych, o wyborach, o szczęśliwych i beztroskich chwilach dzieciństwa i o trudach codzienności. Świetnie skrojeni bohaterowie, z których każdy niesie jakieś brzemię i głęboko skrywane tajemnice. Z każdą kolejną stroną powoli wyłania się rzeczywisty obraz i prawda o nich samych.

Poruszająca i skłaniająca do refleksji nad co by było gdyby. Bardzo dobra książka.

Poruszająca i skłaniająca do refleksji nad co by było gdyby. Bardzo dobra książka.

Autorka porwała się na powieść generacyjną. Może dlatego główne postaci nie wydawały mi się samoistne, ale miały opisywać pokolenie i typowe problemy. Przeszkadzała mi też ciągła zmiana czasowa. Miałam wrażenie, że czytam dwie równoległe historie o różnych bohaterach. Podtrzymywanie ciekawości w tym przypadku nie zadziało. Ogólnie jest to dobra obyczajówka , ale nic więcej.

Autorka porwała się na powieść generacyjną. Może dlatego główne postaci nie wydawały mi się samoistne, ale miały opisywać pokolenie i typowe problemy. Przeszkadzała mi też ciągła zmiana czasowa. Miałam wrażenie, że czytam dwie równoległe historie o różnych bohaterach. Podtrzymywanie ciekawości w tym przypadku nie zadziało. Ogólnie jest to dobra obyczajówka , ale nic więcej.

Napisana prostymi zdaniami. Z akcją spokojnie się toczącą. Wciągająca we "francuskość". Urocza jest ta książka

Napisana prostymi zdaniami. Z akcją spokojnie się toczącą. Wciągająca we "francuskość". Urocza jest ta książka

dobra ksiazka

dobra ksiazka

Dopiero maj, a ja chyba mam już swoją książkę roku.

Cudowna opowieść o przyjaźni, dziecięcych marzeniach, obietnicach, postanowieniach... I o dorosłym życiu, które te wszystkie filary weryfikuje w brutalny sposób.

Uczucie, gdy wszystko zaczyna wskakiwać na swoje miejsce było niesamowite, chciałabym mieć je przy każdej lekturze.

Dla mnie wszystko kończy się dobrze.

Dopiero maj, a ja chyba mam już swoją książkę roku.

Cudowna opowieść o przyjaźni, dziecięcych marzeniach, obietnicach, postanowieniach... I o dorosłym życiu, które te wszystkie filary weryfikuje w brutalny sposób.

Uczucie, gdy wszystko zaczyna wskakiwać na swoje miejsce było niesamowite, chciałabym mieć je przy każdej lekturze.

Dla mnie wszystko kończy się dobrze.

Piękna książka opowiadająca o trójce przyjaciół znających się od dzieciństwa. Poznali się w szkole i spędzali ze sobą każdą wolną chwilę a ich najbliższe rodziny tworzyły jedną. Adrien, Etienne i Nina byli nierozłączni do momentu w którym Nina wychodzi za mąż a chłopcy wyjeżdżają do Paryża w celu dalszej nauki. Każdy idzie w swoją stronę i czy ich przyjaźń przetrwa ? Dorosłe życie zaskakuje bohaterów i jak się okazuje później nie znali się na tyle dobrze jak im się wydawało. Na szczęście mają szansę spotkać się po latach i wyjaśnić wiele rzeczy. Książka jest piękna i porusza sporo aktualnych i trudnych zagadnień jak chociażby tolerancja czy przemoc psychiczna. Pojawia się też zagadka kryminalna, która po latach ma szansę zostać rozwiązana. Valerie Perrin jak zwykle nie zawodzi i czeka na mnie jeszcze jedna jej powieść która ukazała się niedawno. Polecam ogromnie, miłej lektury.

Piękna książka opowiadająca o trójce przyjaciół znających się od dzieciństwa. Poznali się w szkole i spędzali ze sobą każdą wolną chwilę a ich najbliższe rodziny tworzyły jedną. Adrien, Etienne i Nina byli nierozłączni do momentu w którym Nina wychodzi za mąż a chłopcy wyjeżdżają do Paryża w celu dalszej nauki. Każdy idzie w swoją stronę i czy ich przyjaźń przetrwa ?...

Powinniśmy raczej przepraszać tych, przed którymi nigdy nie płaczemy…”

Krótkie słowa, które wyłowiłam z „Cudownych lat” opisują tę historię idealnie.

Nierozerwalna, silna przyjaźń.
Relacja, która w nich wrosła i zakorzeniła się tak głęboko, że istnienie osobno wydawało im się niemożliwe. Funkcjonowali „trójką”. Nina. Etienne. Adrien.
Tak przecudowna, że chwilami chora. Dziecięca, pragnąca pozostać w nich na zawsze, a jednak tak bardzo podatna na przemijający czas. Czas, który dodając im zmarszczek powiększał między nimi przepaść. Sprawił, że stali się dla siebie zagadką, tajemniczą planetą, na której każdy indywidualnie pielęgnował swoje życie nie dopuszczając pozostałych.

Valerie Perrin kolejny raz zabrała mnie w podróż pełną refleksji, dziecięcych marzeń i dorosłych problemów.
Ta powieść jest delikatna, nieśpieszna – jakbym leniwie, z każdą stroną zdrapywała łuskę, pod którą kryją się emocje bohaterów. Z pozoru krystaliczna przyjaźń, a w środku mieszcząca tak wiele sprzecznych uczuć i tajemnic. Bohaterowie zagubili się we wstęgach życia, by móc na powrót się odnaleźć.
Towarzyszyłam im w tym mozolnym, chwilami niemal bolesnym poszukiwaniu siebie. Wzruszałam się i smuciłam, by tuż za moment zaprezentować błogi uśmiech.
Valerie po raz kolejny opisuje życie, i znów robi to przecudnie.

Powinniśmy raczej przepraszać tych, przed którymi nigdy nie płaczemy…”

Krótkie słowa, które wyłowiłam z „Cudownych lat” opisują tę historię idealnie.

Nierozerwalna, silna przyjaźń.
Relacja, która w nich wrosła i zakorzeniła się tak głęboko, że istnienie osobno wydawało im się niemożliwe. Funkcjonowali „trójką”. Nina. Etienne. Adrien.
Tak przecudowna, że chwilami chora....

Długo zastanawiałam się nad tym, jaką dać ocenę tej książce i co naprawdę o niej myślę . Najlepszym słowem, które do mnie przychodzi to „nierówna”. Podobnie jak inni czytelnicy, miałam przynajmniej 3 kryzysowe momenty, gdy chciałam ją odłożyć, bo strasznie mi się nudziła. Potem zaczynałam się zainteresowywać na nowo i znów traciłam zapał. Moim zdaniem książka nie jest szczególnie głęboka, raczej wszystko jest jasne, psychologia nie jest tu szczególnie rozwinięta. Znalazłam sposób na dokończenie jej-puściłam sobie w audiobooku w trakcie robienia innych rzeczy. Pewnie gdybym tego nie zrobiła, skończyłabym w połowie.

Długo zastanawiałam się nad tym, jaką dać ocenę tej książce i co naprawdę o niej myślę . Najlepszym słowem, które do mnie przychodzi to „nierówna”. Podobnie jak inni czytelnicy, miałam przynajmniej 3 kryzysowe momenty, gdy chciałam ją odłożyć, bo strasznie mi się nudziła. Potem zaczynałam się zainteresowywać na nowo i znów traciłam zapał. Moim zdaniem książka nie jest...