Napoleon

Wybitna.
Andrew Roberts wykonał tytaniczną pracę pisząc tę księgę. 103 strony samych przypisów, bibliografii i indeksu mówi, ile źródeł oraz listów musiał przeanalizować Autor. Jednocześnie ani razu nie poczułem znużenia czy zmęczenia tematu czytając tę książkę. Roberts napisał ją bardzo lekkim piórem nie umniejszając jednak przez to jej gigantyczności. Ilość szczegółów jak również ciekawostek z życia Napoleona i jego bliskich jest wręcz dla mnie niewiarygodna. Bardzo podobały mi się fragmenty opisu także aspektów cywilnych i reform Napoleona, które także odcisnęły swoje piętno na Europie. Mimo wszystko Autor nie hamował się przed krytyką działań głównego bohatera książki jeśli tego wymagał. Mimo wszystko była to krytyka bardzo konstruktywna, podczas której Roberts odpowiadał od razu, co Napoleon mógł zrobić lepiej, a nie wytykał tylko same błędy. Na duży plus są także próby pokazania czytelnikowi jak wyglądała świadomość ludności jak i realia XVIII i XIX wieku. Dzięki temu, mamy możliwość nie oceniać niektórych posunięć władców tamtej epoki z dzisiejszymi standardami.
Podsumowując, książka Napoleon to jedna z najlepszych książek historycznych jakie czytałem. Polecam jedynie przy opisie bitew zajrzeć na kanał Youtube: Epic History, który prezentuje wszystkie bitwy wojen napoleonskich. Pozwala to jeszcze bardziej uzmysłowić sobie podczas czytania o tych bitwach, jak wielkim dowódcą był Napoleon Wielki.

Wybitna.
Andrew Roberts wykonał tytaniczną pracę pisząc tę księgę. 103 strony samych przypisów, bibliografii i indeksu mówi, ile źródeł oraz listów musiał przeanalizować Autor. Jednocześnie ani razu nie poczułem znużenia czy zmęczenia tematu czytając tę książkę. Roberts napisał ją bardzo lekkim piórem nie umniejszając jednak przez to jej gigantyczności. Ilość szczegółów jak...

Taką obszerną książkę czyta się miesiącami, ale ta była tak wciągająca, że zajęło mi to zaledwie kilka tygodni. Jest doskonale napisana i interesująca od pierwszej do ostatniej strony.

Autor jest zafascynowany Napoleonem, ale w sposób niebezkrytyczny. Entuzjazm schodzi u niego na drugi plan w stosunku do rzeczowej narracji. Bardzo podobały mi się fragmenty, w których przedstawiał opinie Napoleona do spraw codziennych, życiowych, światopoglądowych, religijnych, odnoszących się do nauki i natury ludzkiej, jak również uroku dodawało przytaczanie drobnych uszczypliwości Napoleona, jego przenikliwych komentarzy, świadczących o sile intelektu tego człowieka.

Jedyny mankament, do którego mógłbym się przyczepić, to zbyt szczegółowe opisy bitew, których i tak nie da się dokładnie zwizualizować w wyobraźni, bez znajomości topografii terenu lub rozłożenia na stole mapy i prześledzenia krok po kroku operacji.

Podsumowując - niezrównany, wspaniały opis jednej z największych postaci w historii i zarazem inteligentnego i fascynującego człowieka.

Taką obszerną książkę czyta się miesiącami, ale ta była tak wciągająca, że zajęło mi to zaledwie kilka tygodni. Jest doskonale napisana i interesująca od pierwszej do ostatniej strony.

Autor jest zafascynowany Napoleonem, ale w sposób niebezkrytyczny. Entuzjazm schodzi u niego na drugi plan w stosunku do rzeczowej narracji. Bardzo podobały mi się fragmenty, w których...

Dla mnie rewelacja. Wciągnąłem się na amen.

Dla mnie rewelacja. Wciągnąłem się na amen.

Wspaniała biografia wybitnego człowieka.

Wspaniała biografia wybitnego człowieka.

Książka obszerna, ale czyta się ją naprawdę dobrze i ani przez chwilę się nie męczyłem przy tej lekturze. Nie znam wielu innych tytułów na temat Napoleona, aczkolwiek wydaje mi się, że autor przedstawił go bardzo obiektywnie, jako człowieka z krwi i kości.

Jeżeli miałbym wskazać jakiś przymiot, cechę szczególną głównego bohatera, która zapadła mi w pamięci to chyba jego chęć i intensywność działań.. cały czas musiał coś robić, posuwać się do przodu, rozwijać się np. jego krótki cały spędzony na Elbie obfitował w wiele reform, zmian, no i jednocześnie pochłaniał książkę za książką :)

Podsumowując nie bał się porażki i parł do przodu, aż doszedł na sam szczyt, gdzie powinien powiedzieć "dosyć", ale tego nie zrobił bo to nie byłby on.

Książka obszerna, ale czyta się ją naprawdę dobrze i ani przez chwilę się nie męczyłem przy tej lekturze. Nie znam wielu innych tytułów na temat Napoleona, aczkolwiek wydaje mi się, że autor przedstawił go bardzo obiektywnie, jako człowieka z krwi i kości.

Jeżeli miałbym wskazać jakiś przymiot, cechę szczególną głównego bohatera, która zapadła mi w pamięci to chyba jego...

Bardzo dobra biografia. Dobrze spędzony czas. Polecam!

Bardzo dobra biografia. Dobrze spędzony czas. Polecam!

Mając w rękach rozmaite książki i widząc na okładkach peany i hymny pochwalne na cześć książki lub/i autora z tym większą uwagą zabieram się za lekturę. Często okazuje się to być zachwyt daleko ponad miarę. Na okładce tej biografii mamy wypowiedzi Simona Sebaga Montefiore, Dana Jonesa, Bernarda Cornwella i Adama Zamoyskiego. Żadne z tych nazwisk nie jest mi obce, czytałem ich prace i oceniam je wysoko. I przyznam, że najbardziej zgadzam się z tym, co powiedział Jones. Książka jest gigantyczna, bogata w szczegóły, głęboka. Nie wiem w jakim wymiarze miałaby by ludzka ani czy jest jakoś szczególnie błyskotliwa. Zacznę od początku. Książka jest gigantyczna, za co odpowiada ogrom materiału źródłowego. Roberts wspomina, że znamy przeszło 30 tysięcy listów, których autorem był Napoleon. Jeśli każdy z nich liczył sobie stronę a4 tekstu, to mamy przeszło 30 tysięcy stron samych listów. A gdzie tam materiały ministerstw, kancelarii, raporty, teksty o Napoleonie, pamiętniki, także dokumenty wyprodukowane w innych krajach i innych językach etc? Książka ukazała się po raz pierwszy w 2014 r., ale w Polsce dopiero w 2023 r. nakładem wydawnictwa Znak Horyzont. Nie udało mi się znaleźć informacji ile lat Roberts pisał tę biografię. Ale, znów, biorąc pod uwagę ilość materiałów źródłowych śmiało można by określić tę książkę dziełem życia. Tak jak Goethe pisał swojego Fausta całe życie, tak Roberts mógłby równie dobrze całe swoje życie tworzyć ten tom. Tak, jest gigantyczna. Bogata w szczegóły? Oczywiście. Napoleon nie żył nadspodziewanie długo, więcej, według dzisiejszych standardów moglibyśmy powiedzieć, że umarł młodo. Względnie młodo. Ale było to życie obfitujące w wydarzenia, więc sam opis mógłby zająć mnóstwo miejsca. Były to czasy, nie ukrywajmy, które Napoleon zdominował i w dużej mierze ukształtował, ale jeśli chcemy je zrozumieć trzeba wejść momentami naprawdę głęboko. I Roberts to robi. Żeby nie było, że opisuje za każdym razem dokumentnie wszystkie szczegóły wszystkiego. Z całego dna morskiego wybiera tylko te muszelki, które są niezbędne i najlepiej pokazują to, co autor chce powiedzieć. Świetnym przykładem jest tu sprawa Legii Honorowej. Napoleon był znany z tego, że chcąc uhonorować żołnierza odpinał swoją i wręczał podwładnemu. Po którymś razie adiutant chciał przyczepić Napoleonowi do munduru Legię solidnie. Cesarz stwierdził, że celowo ma ją tak luźno, żeby właśnie od razu odpiąć i obdarować żołnierza wyróżnieniem. Mały detal, a wiele mówi o człowieku. Głęboka, zdecydowanie. Niektóre muszle są naprawdę głęboko. Nie ma byt wiele psychologizowania ani analizy psychologicznej. Jest za to wpływ Napoleona na ludzi, świat i czasy. Z tą błyskotliwością mam trochę problemów, bo nie uważam, żeby ta biografia pokazywała Napoleona z jakiejś nieznanej dotychczas perspektywy albo prezentowała jego życie w jakiś nadzwyczajny sposób. Nie zanotowałem też jakichś nadzwyczajnie celnych komentarzy czy uwag. Ludzka. No właśnie. Co by to miało znaczyć? Napoleon, to biografia, objętościowo, najbardziej żołnierza, potem polityka i reformatora, człowieka jest najmniej. Mało miejsca poświęcono rodzinie (rodzeństwo najczęściej pojawia się wtedy, kiedy Roberts opisuje jakieś kampanie czy wydarzenia i rodzina Napoleona była w nie w taki czy inny sposób zaangażowana). Erudycja i talenty naukowe cesarza też giną w opisach kampanii i bitew. Czytając Napoleona czułem się miejscami jakbym znów sięgnął po biografię Piłsudskiego Andrzeja Garlickiego. Taki sam poziom szczegółowości. A na koniec autor jeszcze odpowiada na jedno z najważniejszych pytań, jakie może się nasunąć po lekturze – czy Napoleon był wielki. I odpowiedź jest twierdząca.

Mając w rękach rozmaite książki i widząc na okładkach peany i hymny pochwalne na cześć książki lub/i autora z tym większą uwagą zabieram się za lekturę. Często okazuje się to być zachwyt daleko ponad miarę. Na okładce tej biografii mamy wypowiedzi Simona Sebaga Montefiore, Dana Jonesa, Bernarda Cornwella i Adama Zamoyskiego. Żadne z tych nazwisk nie jest mi obce, czytałem...

Jedna z lepszych książek jakie czytałem. Pióro Robertsa jest lekkie , szczególnie przy takiej ilości dat i postaci czyta się jak powieść przygodową. Autor jest sympatykiem Napoleona, jednak nie omieszka skrytykować jego postaci. Jeśli ktoś docenia wielkość innych ludzi będzie bawił się przednio przy tej książce. Jest obszerna jednak po połowie, zaczyna się żałować że jest coraz mniej treści.

Jedna z lepszych książek jakie czytałem. Pióro Robertsa jest lekkie , szczególnie przy takiej ilości dat i postaci czyta się jak powieść przygodową. Autor jest sympatykiem Napoleona, jednak nie omieszka skrytykować jego postaci. Jeśli ktoś docenia wielkość innych ludzi będzie bawił się przednio przy tej książce. Jest obszerna jednak po połowie, zaczyna się żałować że jest...

Wspaniała książka.

Wspaniała książka.

Do książek o epoce napoleońskiej pisanych przez Brytyjczyków, zawsze pochodzę z pewną rezerwą, bo co udowodnił ostatnio Ridley Scott zdarza im się mieć spaczoną wizję Napoleona. Andrew Roberts uważa jednak cesarza za "Wielkiego" i udowadnia to na prawie tysiącu stronach. Literacko książka stoi na bardzo wysokim poziomie, cytaty z korespondencji Napoleona, anegdoty z pamiętników, ale też wyraźne wskazywanie, gdzie mamy do czynienia z propagandą czy przekłamaniem po latach sprawiają, że jest to przyjemna i interesująca lektura, ale też doceniam, że Brytyjczyk po prostu potrafi oddać sprawiedliwość Napoleonowi. Siłą rzeczy, gdzieś tam w myślach porównywałem dzieło Robertsa do wydanej u nas w 2018 roku książki Adama Zamoyskiego i cieszyłem się, że u pierwszego z autorów jest wszystko to, czego brakowało mi w tej drugiej pozycji. Przypomnę tylko, że Zamoyski praktycznie pomija karierę militarną Napoleona i jednocześnie w suchym, ale bardzo faktograficznym stylu opisuje życie cesarza. Roberts odwiedził pola pięćdziesięciu trzech bitew, widać u niego żywą fascynację Napoleonem, chętnie nawiązuje do topografii miejsc związanych z "Małym Kapralem". Warto zaznaczyć, że generalnie w pracy akcenty są sprawiedliwie rozłożone - jest sporo o militariach, polityce, ale też życiu towarzyskim czy innych postaciach związanych z Napoleonem.
Jednak nawet najbardziej obszerna biografia Napoleona musi stawiać na pewien ogólny obraz epoki, stąd łatwo o dość kontrowersyjne tezy, z którymi można polemizować. Takich sądów nie uniknął niestety w swojej książce Andrew Roberts. Przykładowo uważa on Napoleona za dobrego jeźdźca (Fryderyk Masson w "Przed stu laty. Szkice o Napoleonie" twierdzi coś zupełnie innego, pisząc że cesarz...źle jeździł konno i przytaczając różne wypadki na potwierdzenie swojej tezy),na stronie 655 uważa, że w czasach napoleońskich nie znano środków znieczulających (znano leki znieczulające, natomiast problemem była liczba ofiar, której trzeba było pomóc na polu bitwy). Odnośnie bitwy nad Berezyną, budowę mostów nad rzeką przypisuje on w całości holenderskim saperom, zapominając o innych nacjach biorących udział w tym przedsięwzięciu. Kolejne wpadki to już raczej "błędy" tłumaczy czy literówki. We wkładce ilustracyjnej błędnie wskazano miesiąc rany marszałka Lannesa jako kwiecień (powinien być maj),brytyjski historyk to Paul Strathern, a nie Strathearn (s. 748),Heinrich von Brandt (s.761) to nikt inny niż nasz Henryk Brandt. Problemem jest też brak tłumaczenia nazw dzieł literackich: Acte Additionnel aux Constitutions de l'Empire to nic innego jak Akt Dodatkowy do Konstytucji Cesarstwa.
Biografię Napoleona pióra Andrew Robertsa uważam za jedną z lepszych i zaliczam ją do ścisłej czołówki pozycji dotyczących cesarza. Z pewnością stoi ona o półkę (lub nawet dwie) wyżej niż biografia autorstwa Adama Zamoyskiego, która ukazała się na naszym rynku pięć lat wcześniej.

Do książek o epoce napoleońskiej pisanych przez Brytyjczyków, zawsze pochodzę z pewną rezerwą, bo co udowodnił ostatnio Ridley Scott zdarza im się mieć spaczoną wizję Napoleona. Andrew Roberts uważa jednak cesarza za "Wielkiego" i udowadnia to na prawie tysiącu stronach. Literacko książka stoi na bardzo wysokim poziomie, cytaty z korespondencji Napoleona, anegdoty z...