Puszcza Kampinoska. Opowieści o wydmach, mokradłach i sosnach. Przewodnik po krajobrazach przyrodniczo-kulturowych

Książka rozczarowująca na wielu poziomach. Chyba najlepsza w niej jest sama okładka i podtytuły rozpalające wyobraźnie o zawartości. Niestety, choć jestem wielkim miłośnikiem Puszczy, nie potrafię się przekonać do opowieści zawartej w kilku rozdziałach, chaotycznie ślizgającej się po różnych tematach, wątkach, anegdotach i cytatach. Duże fragmenty tekstu są banalne, inne choć promujące nowe zasady rozumienia istoty lasu i krytyczne wobec tzw. gospodarki leśnej, nie podejmują wprost polemiki z działaniami ochroniarskimi, prowadzonymi przez służby parkowe. W istocie mogła to być bardzo ważna pozycja i głos w debacie "co dalej z Puszczą?", ale Autorzy, jakby bali się wsadzić kij w mrowisko z większym zdecydowaniem. Chowają się za badaniami osadów torfowiskowych, za starymi mapami i za historią pokątnego handlu drewnem - a to wszystko to punkt wyjścia do tego, by powiedzieć, co powinniśmy (nie)robić w XXI wieku z lasem. Chyba najbardziej w tych wszystkich ogólnikowych wątkach uderza wyczuwalny "strach" Autorów, że wobec tekstów Lechosława Herza ich publikacja nie jest w stanie w żadnej mierze oddać ani pasji, ani charyzmy, ani osobistych doświadczeń, których z pewnością im nie brakuje. Co do fotografii, owszem są całkiem urokliwe, ale napchano nimi publikację bez ładu i składu, niczym kit, który ma uszczelniać wszelkie inne niedostatki. 7 ujęć oszronionej łodygi? 5 wschodów słońca nad łąką? 9 omszałych badyli? Gdzie był redaktor, który wybierał fotografie i dlaczego nie dopracował podpisów? W Puszczy jest mnóstwo pięknych zakątków, które można i pięknie uchwycić i opisać i zachęcić do ich odwiedzenia. Wywód wikła się bez sensu w kwestię pożarów leśnych, genotypu sosny mazowieckiej i relacji sąsiedzkich we wsiach Kazuń Polski i Niemiecki. To są istotne wątki, ale w szerszym kontekście, którego tutaj bardzo brakuje. Szkoda wielka, że w taki dziwny, "odwrócony" sposób potraktowano tak piękny i ważny temat. Całość czyta się w jedno popołudnie, natomiast niesmak i niedosyt pozostaje na dłużej. Czy Autorzy pisali to na chybcika? Czy goniły ich terminy? Trudno dociec, dlaczego wypuścili ze swoich rąk takiego przypadkowo ulepionego "gniota". Odkładam książkę na półkę z moimi kampinoskimi pozycjami, ale czy sięgnę jeszcze do niej kiedykolwiek - wątpię. Ze względu na cenę tej publikacji - stanowczo też odradzam jej zakup.

Książka rozczarowująca na wielu poziomach. Chyba najlepsza w niej jest sama okładka i podtytuły rozpalające wyobraźnie o zawartości. Niestety, choć jestem wielkim miłośnikiem Puszczy, nie potrafię się przekonać do opowieści zawartej w kilku rozdziałach, chaotycznie ślizgającej się po różnych tematach, wątkach, anegdotach i cytatach. Duże fragmenty tekstu są banalne, inne...

Jest to subiektywny przewodnik po historii, teraźniejszości i przyszłości Puszczy Kampinoskiej. Dodatkową zaletą są fantastyczne fotografie, pokazujące znane i nieznane pejzaże Puszczy.
Na pewno nie jest to pełna historia, nie jest to monografia, nie jest to praca naukowa, raczej subiektywny obraz.
Poważny minus - książka jest zbyt krótka, chciałbym, żeby autorzy dłużej snuli swoje opowieści o Puszczy. Zbyt szybko ją przeczytałem.

Jest to subiektywny przewodnik po historii, teraźniejszości i przyszłości Puszczy Kampinoskiej. Dodatkową zaletą są fantastyczne fotografie, pokazujące znane i nieznane pejzaże Puszczy.
Na pewno nie jest to pełna historia, nie jest to monografia, nie jest to praca naukowa, raczej subiektywny obraz.
Poważny minus - książka jest zbyt krótka, chciałbym, żeby autorzy dłużej...