Nowosady – mała wioska niedaleko Białegostoku. W trakcie jednej doby dochodzi do dwóch morderstw. Mężczyzna zostaje znaleziony w swoim domu, ktoś go zasztyletował. Kilka godzin później, młody chłopak kilka kilometrów dalej znajduje nastolatkę, którą ktoś pozbawił życia, a następnie próbował spalić.
Do rozwiązania obu spraw zostaje wezwany Mirosław Grocki. Doświadczony policjant wydziału kryminalnego, który ma niemałe sukcesy na swoim koncie. Aktualnie niestety przebywa na przymusowym wolnym, z powodu zarzutów jakie na nim ciążą. Jest podejrzany o kontakty z grupą przestępczą. Jednak sprawa jest na tyle skomplikowana, że jego przełożeni muszą się posiłkować jego doświadczeniem.
Głównym podejrzanym jest brat martwego mężczyzny, który niedawno wyszedł z więzienia po 20 latach odsiadki, za współudział w zabójstwie. Czy tym razem też zabił?
„Wiatr” Marcina Silwanowa nie zawiódł mnie. Już zanim zacząłem czytać tę książkę słyszałem o niej dużo dobrego. Okazało się, że to świetnie skonstruowana historia. Początkowo rozkręca się powoli, gdyż autor dość mocno rozbudowuje poszczególne wątki związane z licznymi bohaterami. Koniec końców wszystko elegancko się spina i daje bardzo dobre i zaskakujące zakończenie.
Autor szczegółowo opisuje pracę śledczych i przyznam szczerze nie popełnia błędów. Research na temat pracy śledczych wykonany wzorowo. Świetną sprawą jest również poruszenie tematyki pracy dziennikarzy.
Brawo za wykreowanie głównego antagonisty – konkretnie pokręcony psychopata!
„Wiatr” to książka godna polecenia!

Nowosady – mała wioska niedaleko Białegostoku. W trakcie jednej doby dochodzi do dwóch morderstw. Mężczyzna zostaje znaleziony w swoim domu, ktoś go zasztyletował. Kilka godzin później, młody chłopak kilka kilometrów dalej znajduje nastolatkę, którą ktoś pozbawił życia, a następnie próbował spalić.
Do rozwiązania obu spraw zostaje wezwany Mirosław Grocki. Doświadczony...

Jest to druga książka tego autora, którą przeczytałem bardzo szybko, z przyjemnością i zaciekawieniem. Jako Prywatny Detektyw muszę przyznać autorowi, że piszę ciekawie ze znajomością tematu.
Czekam na kolejną pozycję.

Jest to druga książka tego autora, którą przeczytałem bardzo szybko, z przyjemnością i zaciekawieniem. Jako Prywatny Detektyw muszę przyznać autorowi, że piszę ciekawie ze znajomością tematu.
Czekam na kolejną pozycję.

O wpływie silnego wiatru powodującego w ludziach niepokój pisał kiedyś Sławek Gortych, teraz robi to Marcin Silwanow w swojej drugiej powieści kryminalnej pt. “Wiatr” - ale w całkiem inny sposób, w całkiem innym miejscu...

Historia toczy się w małej wiosce w okolicach Białegostoku. Pewnej nocy mężczyzna od lat szykujący się do zbrodni, w końcu ją popełnia, choć jego przygotowanie jednak nie uwzględniło wszystkiego… Kolejnego dnia do okolicznego lasu zostaje ściągnięty najlepszy białostocki śledczy w wydziale zabójstw - znalezione zostało ciało dziewczyny, ciało, które ktoś próbował spalić. Policja przy rozpytaniu w wiosce, w domku na skraju odkrywa kolejne ciało - to mężczyzna w średnim wieku, zabity nożem. Czy możliwe, by te zbrodnie się nie łączyły? Jak na tak małą miejscowość, to bardzo wątpliwe, zatem śledczy przyjmują pewną hipotezę… A czytelnik dobrze wie, że nie jest ona właściwa.

Książka zaczyna się bardzo niepozornie. Mamy kilka różnych postaci, które zdają się ze sobą nie łączyć, a ich poczynania są jakby chaotyczne… I tak czytamy niepewni co przed sobą mamy, aż nagle okazuje się, że książki nie da się odłożyć - te zwyczajne życia tak absorbują, że po prostu musimy wiedzieć co się z nimi stanie i jak finalnie wszystko połączy się w całość. Jest to kryminał bardzo nieszablonowy, bo tak naprawdę wiemy kto zabił - teraz tylko szukamy i próbujemy zrozumieć motyw, jak i obserwujemy poczynania policji niepewni czy w końcu wpadną na właściwy trop. To historia psychologiczna, w to, jak jedno choćby niepozorne wydarzenie może doprowadzić do wielu prawdziwych tragedii jest prawdziwym celem, jest najważniejsze. Jestem pod wielkim wrażeniem i polecam wszystkim, którzy lubią spokojne psychologiczne historie kryminalne. Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/wiatr-marcin-silwanow-recenzja.html

O wpływie silnego wiatru powodującego w ludziach niepokój pisał kiedyś Sławek Gortych, teraz robi to Marcin Silwanow w swojej drugiej powieści kryminalnej pt. “Wiatr” - ale w całkiem inny sposób, w całkiem innym miejscu...

Historia toczy się w małej wiosce w okolicach Białegostoku. Pewnej nocy mężczyzna od lat szykujący się do zbrodni, w końcu ją popełnia, choć jego...

Wiatr wieje nudą...

Wiatr wieje nudą...

Bardzo dobry kryminał. Świetnie napisany. Przyjemnie się czyta. Polecam

Bardzo dobry kryminał. Świetnie napisany. Przyjemnie się czyta. Polecam

Kupiłam zachęcona kilkoma bardzo dobrymi recenzjami. Nie ujmuję nikomu gustu, ale książka jest po prostu nudna i słaba. Nie wiem jakim cudem można ją ocenić na 10 jako arcydzieło! Napięcie takie jak w zużytym bilecie autobusowym. Kilka wątków urwanych, jakby śledczy nie zwracali uwagi na to, co mówią przesłuchiwane osoby. Postacie tak nieciekawe, że trudno sympatyzować z kimś z ekipy policyjnej. Zabójca, który niby miał precyzyjnie planować zemstę, to impulsywny głupek. Szkoda gadać - nie polecam.

Kupiłam zachęcona kilkoma bardzo dobrymi recenzjami. Nie ujmuję nikomu gustu, ale książka jest po prostu nudna i słaba. Nie wiem jakim cudem można ją ocenić na 10 jako arcydzieło! Napięcie takie jak w zużytym bilecie autobusowym. Kilka wątków urwanych, jakby śledczy nie zwracali uwagi na to, co mówią przesłuchiwane osoby. Postacie tak nieciekawe, że trudno sympatyzować z...

„Zapomina pani, że życie objawia się w czynach, ale swoje źródło ma w motywacji”.
Tę uwagę skierował do dziennikarki Adam Nogat. Brat zamordowanego Kazika, którego zobaczył martwego obok siebie tuż po przebudzeniu. Dzień wcześniej uczcili wyjście Adama z więzienia po dwóch dekadach odsiadki za zabójstwo handlarza samochodami. W tej sytuacji wiedział, że będzie pierwszym podejrzanym. Nikt mu nie uwierzy, że jest niewinny, a tym bardziej nie będzie szukał sprawcy, skoro wszystko wskazywało na niego, więc zbiegł z miejsca zdarzenia i ukrył się u dobrego znajomego sprzed lat. Chciał uniewinnić się publicznie poprzez wywiad z dziennikarką, który miał się ukazać w jednej z białostockich gazet. Był przekonany, że nie zabił brata, chociaż z czasem ta solidna pewność zaczynała się powoli kruszyć.
W alkoholowym amoku wszystko było możliwe.
Śledztwa podjął się komisarz z wydziału kryminalnego Komendy Miejskiej w Białymstoku – Mirosław Grodzki. Według niektórych – specjalista od zabójstw. On sam uważał, że swój talent w tym zakresie zbudował na determinacji i intuicji. Z ciekawością obserwowałam zmagania śledczego i jego współpracowników, znając... zabójcę.
Tak, tak – to kryminał obnażony.
Od początku znałam mordercę i jego motywację – zemstę. Planowaną od lat zapłatę za doznane krzywdy. Dintojrę o sile rażenia pocisku rozpryskowego, w której ginęły kolejne ofiary. Jak powiedział autor w wywiadzie Radiu Jard – „zemsta jest czymś, co się dzieje jednak wewnątrz i choćby w głowie czy w duszy człowieka, że to jest temat przewodni. Bohaterowie są tylko po to, żeby jakoś to tak zilustrować, zobrazować”. Zatem z założenia fabuła wypełniona bohaterami, ich losami i wydarzeniami miała być scenografią do ukazania mechanizmów zemsty, jej siły oraz skutków, jako najmniej docenianej emocji motywacyjnej w życiu człowieka. To dlatego moja ciekawość została przesunięta z klasycznego pytania stawianego w powieści kryminalnej – kto i dlaczego zabił? – na proces dochodzeniowy rządzony przez przypadek (w pojęciu komisarza prawidłowość) i pokrętną psychikę człowieczą. W tym ostatnim przypadku autor stworzył bardzo charakterystyczne postacie zarówno pod względem fizycznym, w którym podkreślał cechy je wyróżniające, jak i psychologicznym tłumaczonym przeszłością. Każdy z bohaterów miał za sobą mniejszą lub większą traumę wpływającą na ich logikę myślenia, podejmowane wybory czy pielęgnowane nałogi, czyniąc ich nieprzewidywalnymi w zachowaniu, bo „w mózgu siedzą siły, których czasem nie można nazwać i nie da się ich tak normalnie zmierzyć”.
Przypadek i wiatr, a dokładnie choroba fenowa, wyznaczały kierunek rozwoju fabuły.
Autor wykorzystał te dwa motywy, mocno komplikując meandry dochodzenia, pokazując przy tym, jak trudno podjąć w śledztwie wątek prowadzący do prawdy. Jak wiele bywa ślepych uliczek i zaułków bezpowrotnie zabierających czas i poświęcone na nie siły na niekorzyść nie tylko prawdy, ale również rodzin i życia osobistego bohaterów.
Miałam wrażenie, że takie podejście miało stworzyć psychologiczny charakter tego kryminału.
Niestety, tak się nie stało. Z drugiej strony, nie był to też typowy kryminał z zagadką do rozwiązania. Autor, z zawodu detektyw, pokazał, że tropienie i śledztwo to dziedziny, z których czerpał wiedzę i doświadczenie z korzyścią dla dochodzeniowej warstwy fabuły. To z niej powinien uczynić siłę swoich historii, a warstwę psychologiczną potraktować jako uzupełnienie wątków lub dopełnienie charakterystyki postaci. Te proporcje zostały w tym kryminale odwrócone.
Niestety na niekorzyść.
naostrzuksiazki.pl

„Zapomina pani, że życie objawia się w czynach, ale swoje źródło ma w motywacji”.
Tę uwagę skierował do dziennikarki Adam Nogat. Brat zamordowanego Kazika, którego zobaczył martwego obok siebie tuż po przebudzeniu. Dzień wcześniej uczcili wyjście Adama z więzienia po dwóch dekadach odsiadki za zabójstwo handlarza samochodami. W tej sytuacji wiedział, że będzie pierwszym...

Wiatr osacza. Wiatr niszczy. Wiatr oczyszcza. Szaleje w koronach drzew mieszając w głowach. Złowrogo szumi pośród ludzkich spraw, zakłócając wewnętrzny spokój. Nadchodzi zły czas. Budzą się demony. Nieprzenikniony mrok, w którym czai się zepsucie. Noc ciemna. Wiatr wyrywa pnie drzew, do ziemi gnie. Nie pozwala zasnąć i owiewa niepokojem. Podmuch, który ma coś z oczekiwania. Narastający szum wnika do ciszy, wwierca się do głowy i rozsadza myśli. Lęk osacza. Lęk niszczy. Jest wszechobecny.

We wsi pod Białymstokiem dochodzi do zbrodni. Głównym podejrzanym staje się brat denata, który niedawno opuścił zakład karny. W tym samym czasie nieopodal pobliskiego lasu odnaleziono podpalone ciało nastolatki. Do sprawy wyjaśnienia brutalnych zdarzeń zostaje przydzielony komisarz Mirosław Grocki.
A wiejący od wielu dni wiatr wzbudza w ludziach strach.

Pasjonujący kryminał, gdzie mroczna, duszna atmosfera prowadzi przez misternie utkaną sieć intryg, uwalniając stopniowo podmuchy prawdy. Powieść pełna tajemnic, owiana wiatrem niepokoju.

Marcin Silwanow perfekcyjnie kreuje portrety psychologiczne bohaterów. Wiele ludzkich spraw, z pozoru nie mających ze sobą związku. Pośród mętnej codzienności historia nieznanych sobie osób łączy się. Wyłania się trudny, mocny obraz rzeczywistości.

Od początku znamy sprawcę zbrodni, ale nie znamy motywu. A on krąży, poluje, obserwuje, rzucając podejrzenia na niewinne osoby. Czuje się bezkarnie realizując swój idealnie ułożony plan. Gubi tropy i eliminuje zagrożenie. Nieprzewidziane elementy dopasowuje do całości. A na horyzoncie droga pokrętna jak nagłej myśli lśnienie.

Zło ujawnia się wówczas, gdy najmniej się go spodziewamy. Autor ukazuje proces budzącego się stopniowo okrucieństwa. Zawiłe losy osób uwikłanych w niepoprawne relacje. Każdy ma za sobą bolesną przeszłość, którą skrywa głęboko w zakamarkach pamięci. Każdy nosi bagaż pragnień, rozczarowań, lęku. Czara goryczy przelewa się i uwalnia na zewnątrz skrywane rany. Nienawiść uderza ślepo utrwalając jad, który sączy się w krainie iluzji. Zmienia się w obłęd i działa jak toksyna, prowadząc do odwetu.

Klimat małomiasteczkowej społeczności spowitej mgłą niedomówień i siecią przemilczeń. Wiele tropów, a sprawca jeden. Przed komisarzem Grockim trudne śledztwo.

Zagubieni w codziennych utarczkach z otaczającą rzeczywistością tracimy współczucie. Zatracamy się w przygnębieniu i upadamy w otchłań ciemności. Bezradność wobec mroku nieznanego, a za przewinienia trzeba zapłacić. Lęk zaślepia i nastaje niezrozumienie. Wrogi czas, który bezlitośnie niszczy i poraża.
Wyborny kryminał. Polecam bardzo.

Wiatr osacza. Wiatr niszczy. Wiatr oczyszcza. Szaleje w koronach drzew mieszając w głowach. Złowrogo szumi pośród ludzkich spraw, zakłócając wewnętrzny spokój. Nadchodzi zły czas. Budzą się demony. Nieprzenikniony mrok, w którym czai się zepsucie. Noc ciemna. Wiatr wyrywa pnie drzew, do ziemi gnie. Nie pozwala zasnąć i owiewa niepokojem. Podmuch, który ma coś z oczekiwania....

Wiatr to książka która przeniosła mnie w ulubiony świat kryminału. Świetnie napisana bez zbędnych opisów trafiona w punkt. Od pierwszej strony obiecuje nam dużo emocji i tak jest do końca. Obraz mordercy nieoczywisty, nieprzewidywalny, mroczny.....
Przeczytałam wyciągnięta w świat Mirka Grodzkiego z ciągłym zaciekawieniem i czekam na kolejne części .

Wiatr to książka która przeniosła mnie w ulubiony świat kryminału. Świetnie napisana bez zbędnych opisów trafiona w punkt. Od pierwszej strony obiecuje nam dużo emocji i tak jest do końca. Obraz mordercy nieoczywisty, nieprzewidywalny, mroczny.....
Przeczytałam wyciągnięta w świat Mirka Grodzkiego z ciągłym zaciekawieniem i czekam na kolejne części .

Potocznie mówi się, że najważniejszy dla autora jest debiut, jak wydawnictwo przyjmie pierwszy tekst, to dalej już z górki. Ale prawdziwym egzaminem bywa druga książka. Jeżeli pierwsza była sukcesem, to kolejna nie może być gorsza, ale jeśli debiut był słaby, to kolejna powieść oznacza tak naprawdę być albo nie być. W moim przekonaniu Marcin Silwanow książką "Wiatr" ten test przeszedł spokojnie i może optymistycznie patrzeć w swoją literacką przyszłość.
Przyznaję, że takiego kryminału jeszcze nie czytałem. Ale może najpierw krótkie wprowadzenie: Mirosław Grocki, komisarz wydziału kryminalnego Komendy Miejskiej Policji w Białymstoku, jest na zwolnieniu po tym, jak został podejrzany o współpracę z zorganizowaną grupą przestępczą. Jednak gdy w lesie, nazywanym przez miejscowych przeklętym, zostają znalezione spalone zwłoki młodej dziewczyny, komisarz wraca do swoich obowiązków i staje przed trudnym zadaniem odnalezienia zabójcy. Wkrótce okazuje się, że to nie jedyna zbrodnia w okolicy. W tajemniczych okolicznościach umiera mężczyzna, a podejrzenie pada na jego brata, który właśnie wyszedł z więzienia. Na kolejne morderstwo nie trzeba długo czekać.
Dla mnie, czytelnika polskich powieści kryminalnych, których fabuła zazwyczaj toczy się w dużych miastach, a jedynie fragmentami przenosi się na prowincję, historia napisana przez Marcina Silwanowa była zaskoczeniem. To jakby nowy rodzaj kryminału, coś w typie country crime, bo fabuła wcale daleko nie odbiega od tego gatunku prostej ludowej muzyki. Czytelnika bez reszty otacza klimat Białostocczyzny i to wcale nie stolicy regionu, a małych wsi leżących wśród lasów i w pobliżu terenów przygranicznych. Ta wiejska atmosfera, w sumie smutna, bezpośrednio oddziałuje na miejscową przestępczość, bo próżno w książce szukać zbrodni na wielką skalę, napadów na banki, pogoni czy strzelanin pomiędzy bandytami a policją. Morderstwa, które popełniają sprawcy też są takie minimalistyczne, wiejskie, jakby były czymś naturalnym i lokalnym. Ktoś traci życie, ale wszystko spokojnie toczy się dalej. Do tego klimatu dostosowuje się też ekipa śledcza, która nigdzie nie pędzi, tylko chałupniczo, powoli wyjaśnia zagadkę i wykuwa dowody. Przy okazji mam wrażenie, że Autor chyba nie przepada za miejscowymi policjantami, w moim odczuciu, z lekka ich „obsmarował”. Są powolni i nie mają specjalnych pomysłów na złapanie sprawców, a rozwiązanie zagadki jakby samo wpada im w ręce.
Książkę czyta się dobrze i z przyjemnością. Jeżeli ktoś ma dosyć koszmarnych opisów zbrodni i okaleczonych ciał, znanych z wielu polskich kryminałów, to powieść Silwanowa przeczyta bez wstrętu, a może nawet z ulgą. Krew nie będzie się lała z kart powieści, bo nie o to tu chodzi. Autor prowadzi nas przez ludzkie szaleństwo, a celem jest wyjaśnienie zagadki, a nie epatowanie koszmarem i wydłubywanymi oczami czy odcinanymi członkami.
Jedno co mi nie pasowało w książce, to tytułowy "wiatr". Albo czegoś nie doczytałem, albo Marcin chciał tym zjawiskiem atmosferycznym jeszcze zagmatwać klimat powieści. Pojawiające się co jakiś czas porywy powietrza mają budzić niepokój i prowadzić do zjawiska tzw. choroby fenowej. Byłoby to bardziej sugestywne, gdyby akcja działa się w ciągu kilku godzin przy porywistej aurze. Ale fabuła toczy się przez wiele dni, a dodatkowo - według specjalistów - nie ma dowodów na istnienie takiej choroby.
Reasumując, zachęcam do przeczytania nowego kryminału Marcina Silwanowa. Jest ciekawy i oryginalny, a wspomniany klimat regionu jest jednym z jego atutów. Autor pokazuje do czego może dojść, gdy w czyjejś głowie się pomiesza i po latach pojawi się przemożne pragnienie zemsty. Życzę Autorowi kolejnych ciekawych powieści.

Potocznie mówi się, że najważniejszy dla autora jest debiut, jak wydawnictwo przyjmie pierwszy tekst, to dalej już z górki. Ale prawdziwym egzaminem bywa druga książka. Jeżeli pierwsza była sukcesem, to kolejna nie może być gorsza, ale jeśli debiut był słaby, to kolejna powieść oznacza tak naprawdę być albo nie być. W moim przekonaniu Marcin Silwanow książką...