Uczta

Trochę przerażające, ale i intrygujące... fascynujące...
I to na trzeźwo...

Trochę przerażające, ale i intrygujące... fascynujące...
I to na trzeźwo...

A tak na serio to kocham fragment o drugich połowach ludzi, które szukają siebie nawzajem przez całe życie, aby się przytulić i połączyć jest tak pięknie opowiedziane.
Plus mój wykładowca mówił, że to jest bardziej o filozofii niż o miłości, ale myślę, że te dwie rzeczy idealnie się tu równoważą.

A tak na serio to kocham fragment o drugich połowach ludzi, które szukają siebie nawzajem przez całe życie, aby się przytulić i połączyć jest tak pięknie opowiedziane.
Plus mój wykładowca mówił, że to jest bardziej o filozofii niż o miłości, ale myślę, że te dwie rzeczy idealnie się tu równoważą.

Prawdziwa literacka i filozoficzna uczta. Coś niesamowitego tkwi w dziełach starożytnych Greków, że są one tak aktualne i do tej pory stanowią dla wielu udany początek przygody z filozofią w ogóle. Szczególnie koncept dyskutowania podczas tytułowej Uczty jest bardzo udany, przemowy żadnego z bohaterów nie mogę uznać jako rozwlekłej, mętnej.

Prawdziwa literacka i filozoficzna uczta. Coś niesamowitego tkwi w dziełach starożytnych Greków, że są one tak aktualne i do tej pory stanowią dla wielu udany początek przygody z filozofią w ogóle. Szczególnie koncept dyskutowania podczas tytułowej Uczty jest bardzo udany, przemowy żadnego z bohaterów nie mogę uznać jako rozwlekłej, mętnej.

„Cóż za ster mam na myśli? Oto wstyd i wstręt do postępków podłych, i ambicję skierowaną do czynów pięknych.”

„Oto jest Eros, syn bogini nieba, niebiański, i czcić go powinny państwa i ludzie zwyczajni, bo on do ustawicznej pracy nad sobą zmusza, on udoskonala tych, którzy sami kochają, i tych, co sobie miłość zyskać potrafili."

„A jeśli kiedy taki czy jakikolwiek inny człowiek przypadkiem znajdzie swą drugą połowę, wtedy nagle dziwny na nich czar jakiś pada, dziwnie jedno drugiemu zaczyna być miłe, bliskie, kochane, tak że nawet na krótki czas nie chcą się rozdzielać od siebie. I niektórzy życie całe pędzą tak przy sobie, a nie umieliby nawet powiedzieć, czego jedno chce od drugiego. Bo chyba nikt nie przypuści, żeby to tylko rozkosze wspólne sprawiały, że im tak dziwnie dobrze być, za wszystko w świecie, razem. Nie. Ich obojga dusze, widocznie, czegoś innego pragną, czego nie umieją w słowa ubrać, i dusza swe pragnienia przeczuwa tylko i odgaduje.”

„Miłość jest na imię temu popędowi i dążeniu do uzupełnienia siebie, do całości.”

„On chłody serc ludzkich rozprasza, on je ciepłem okrasza, gdy nas wiedzie na takie, jak dzisiaj, zebrania, takie święta, chóry, ofiary; on łagodność pomnaża, gwałtowność umarza; on rozbudza przyjaźń, ostudza nieprzyjaźń; dla dobrych łaskawy, dla mądrych ciekawy; on dla bogów cud, dla straconych dziw, dla wybranych skarb. W nim jest wykwintny wdzięk, w nim źródło powabów pieściwych, on rozkosznego rozemdlenia bóg. On o dobrych dba, on odtrąca złych. Czy troska, czy trwoga, czy serce coś marzy, czy rozum coś waży, on wtedy sterownik, kierownik, doradca i zbawca najlepszy. On bogów radością, on ludzi pięknością, ozdobą. On wdzięcznych chórów pięknym przodownikiem, więc wszyscy za nim winni iść i śpiewać pieśń, którą bogów czaruje i ludzi.”

„Cóż za ster mam na myśli? Oto wstyd i wstręt do postępków podłych, i ambicję skierowaną do czynów pięknych.”

„Oto jest Eros, syn bogini nieba, niebiański, i czcić go powinny państwa i ludzie zwyczajni, bo on do ustawicznej pracy nad sobą zmusza, on udoskonala tych, którzy sami kochają, i tych, co sobie miłość zyskać potrafili."

„A jeśli kiedy taki czy jakikolwiek inny...

Książka chyba za trudna, niestety NIE znalazłem tam wiele dla siebie. Chociaż jedna rzecz mi na pewno zapadnie w pamięć apropo przeciwieństw i naszego patrzenie na rzeczywistość.
Intuicyjnie myślmy o tym, że coś jest dobre albo złe, smaczne lub nie smaczne, białe lub czarne. A rzeczy mogą być czymś po między czyli nie być ani dobre, a nie złe, ale też nie do końca szare (w skali gdzie w jednym więc więcej bieli a drugim mniej) tylko czymś pomiędzy właśnie jak Eros - ani Bóg, ani człowiek, ale coś pomiędzy.
"Państwo" bardzo mnie zainspirowało i zaintrygowało. Czytając "Uczta" moja dusza się niestety nie najadła ;)

Książka chyba za trudna, niestety NIE znalazłem tam wiele dla siebie. Chociaż jedna rzecz mi na pewno zapadnie w pamięć apropo przeciwieństw i naszego patrzenie na rzeczywistość.
Intuicyjnie myślmy o tym, że coś jest dobre albo złe, smaczne lub nie smaczne, białe lub czarne. A rzeczy mogą być czymś po między czyli nie być ani dobre, a nie złe, ale też nie do końca szare (w...

(po ang.)

(po ang.)

Świetna, ponadczasowa książka. Najciekawszą postacią w Uczcie jest sam Sokrates, który obnaża Erosa, jako Boga pełnego miłości i twierdzi zgoła odmiennie. Nie jest to łatwe w odbiorze dzieło ale warto się z Nim zapoznać.

Świetna, ponadczasowa książka. Najciekawszą postacią w Uczcie jest sam Sokrates, który obnaża Erosa, jako Boga pełnego miłości i twierdzi zgoła odmiennie. Nie jest to łatwe w odbiorze dzieło ale warto się z Nim zapoznać.

Klasyka, w bonusie dostajemy długi wstęp Orbitowskiego (60 stron z 200) z zarysem greckiej filozofii i przybliżeniem sylwetek najważniejszych filozofów, głównie Sokratesa i Platona.

Sama książka, wiadomo, niby rozmowa o miłości, czy też Erosie, ale nie tylko i nie do końca. Też o "miłości platonicznej", ale trochę innej, niż się dzisiaj przyjęło. Tylko jak się pomyśli, że Platon pisał to 2400 lat temu, dwa tysiące czterysta lat temu, to jednak trochę robi to wrażenie. A czyta się zaskakująco dobrze.

Na końcu jeszcze wyjaśnienia tłumacza - mamy tu klasyczne tłumaczenie Władysława Witwickiego, dostępne też w Wolnych Lekturach.

Klasyka, w bonusie dostajemy długi wstęp Orbitowskiego (60 stron z 200) z zarysem greckiej filozofii i przybliżeniem sylwetek najważniejszych filozofów, głównie Sokratesa i Platona.

Sama książka, wiadomo, niby rozmowa o miłości, czy też Erosie, ale nie tylko i nie do końca. Też o "miłości platonicznej", ale trochę innej, niż się dzisiaj przyjęło. Tylko jak się pomyśli, że...

Niestety, nie dałem rady skończyć. Jasne, nie neguję tego że mądra ksiazka + pisał ją nasz praszczur wywodzacy się z kultury która dala podwaliny całej kulturze Europy ale jest to książka wymagająca pełnego skupienia. Abstrahujac, dawanie tego jako lektura szkolna... Nic dziwnego że tak mało ludzi czyta ksiazki.

Niestety, nie dałem rady skończyć. Jasne, nie neguję tego że mądra ksiazka + pisał ją nasz praszczur wywodzacy się z kultury która dala podwaliny całej kulturze Europy ale jest to książka wymagająca pełnego skupienia. Abstrahujac, dawanie tego jako lektura szkolna... Nic dziwnego że tak mało ludzi czyta ksiazki.

Uczta zaskoczyła mnie na bardzo wielu płaszczyznach. Przede wszystkim to chyba pierwszy w historii literatury czy też filozofii przejaw narracji szkatułkowej. Wypada również bardzo rewolucyjnie pod względem dyskursu publicznego. Prawdopodobnie nigdy wcześniej nigdzie nie przedstawiono tylu różnorakich opinii i nie konfrontowano ich ze sobą. Jasne tekst niby faworyzuje Sokratesa lecz jego pochwała Erosa nie jest aż tak bardzo wyznaczona na piedestał. Każdy z bohaterów ma swoje 5 minut na wygłoszenie swojego przemówienia. Być może w przyszłości pokuszę się o jakąś szerszą analizę tego przedsięwzięcia na ten moment pozostanę na tym.

Uczta zaskoczyła mnie na bardzo wielu płaszczyznach. Przede wszystkim to chyba pierwszy w historii literatury czy też filozofii przejaw narracji szkatułkowej. Wypada również bardzo rewolucyjnie pod względem dyskursu publicznego. Prawdopodobnie nigdy wcześniej nigdzie nie przedstawiono tylu różnorakich opinii i nie konfrontowano ich ze sobą. Jasne tekst niby faworyzuje...