Róża

Początek jest fantastyczny. Jak zaczęłam czytać to zastanawiałam się jak mogłam tak długo odkładać tą książkę przecież tak fantastycznie się zaczęła, co za cudowna historia. A potem tak od 40% zaczyna robić się źle i jest już tylko gorzej. Harrisona miałam ochotę osobiście zastrzelić. Co za okropny gość! Praktycznie zmusił Mary Rose do ślubu, wciąż ją okłamywał, doszedł do wniosku że jest jego i nawet jak ona mówiła mu nie to i tak musieli się pieprzyć bo on tak chciał, a potem jak pojechali do Anglii to zostawił ją samą, olał całkowicie i masz radź sobie z okropnymi ludźmi. Nigdy jeszcze książka nie wywołała we mnie takiej złości i wręcz potrzeby mordu. Jak bracia Mary Rose byli fantastyczni tak już inne postacie to tylko powystrzelać. Pomijając już Harrisona, Elenor jest najbardziej wkurzającą osobą na świecie. Przez kilka tygodni nikt z nią nic nie zrobił tylko wszyscy znosili ją? Ojciec Mary Rose jest okrutny. Dziecka nie było 20 lat i nikt jej ani razu nie spytał co robiła przez ten czas i tylko ją krytykowali? W ogóle jej rodzina w Anglii to też doprowadzała mnie jedynie do szału. Historia byłaby super jakby opowiadała tylko losy rodzeństwa. Resztę ze spokojem pozwoliłabym zaorać i zapomnieć na zawsze.

Początek jest fantastyczny. Jak zaczęłam czytać to zastanawiałam się jak mogłam tak długo odkładać tą książkę przecież tak fantastycznie się zaczęła, co za cudowna historia. A potem tak od 40% zaczyna robić się źle i jest już tylko gorzej. Harrisona miałam ochotę osobiście zastrzelić. Co za okropny gość! Praktycznie zmusił Mary Rose do ślubu, wciąż ją okłamywał, doszedł do...

Początkowo porywająca, później niestety siada akcja, by ponownie przyspieszyć pod koniec. Romans czyta się nieźle, aczkolwiek bardziej interesujący jest wątek samej Mary Rose i jej relacji z rodziną niż wątku romansowego stricte. Samo love story Mary Rose i Harrisona trochę rozczarowuje - przyznam szczerze, że w kluczowej kwestii postąpiłabym na miejscu Harrisona zupełnie inaczej, bo może i kocha, ale pierwsza powinna iść szczerość. Siada też trochę portret psychologiczny braci naszej tytułowej "Róży" - bo niby tacy troskliwi i opiekuńczy, a w sprawie Harrisona ździebko im nie wyszło.
Tak więc - miało być tak fajnie, a wyszło, jak wyszło.

Początkowo porywająca, później niestety siada akcja, by ponownie przyspieszyć pod koniec. Romans czyta się nieźle, aczkolwiek bardziej interesujący jest wątek samej Mary Rose i jej relacji z rodziną niż wątku romansowego stricte. Samo love story Mary Rose i Harrisona trochę rozczarowuje - przyznam szczerze, że w kluczowej kwestii postąpiłabym na miejscu Harrisona zupełnie...

Piękna, lekka, literatura kobieca... po przeczytaniu odnoszę wrażenie, że od tamtych czasów niewiele się zmieniło w relacjach międzyludzkich. Lektura na weekendowe popołudnia przy herbatce/kawce pod kocykiem, gdy za oknem chłód:)

Piękna, lekka, literatura kobieca... po przeczytaniu odnoszę wrażenie, że od tamtych czasów niewiele się zmieniło w relacjach międzyludzkich. Lektura na weekendowe popołudnia przy herbatce/kawce pod kocykiem, gdy za oknem chłód:)