Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za­bierz mnie stąd. Zabierz mnie stąd. Za­bierz mnie stąd, tato, za­bierz mnie stąd, błagam, pro­szę, zro­bię wszystko, tylko…

Przy­jedź po mnie, ta­tu­siu.

To nie Ama­zon z owo­co­wy­mi czwart­ka­mi, dzien­ny­mi lunchami z sze­fem i prze­rwą na pił­ka­rzy­ki co pięt­na­ście minut.

Tato, mu­sisz po mnie przyjechać. Mu­sisz mnie stąd za­brać. Nie mogę tak dłu­żej, po pro­stu nie mogę nadal.

W ciągu jed­ne­go dnia moje życie do­bie­gło końca. Przestałem zna­czyć dla kogokol­wiek co­kol­wiek. Sta­łem się nikim.

Jest strach sło­wo­to­ku i jest strach mil­cze­nia, a ten drugi nie­po­rów­ny­wal­nie głęb­szy, bo już bez­myśl­ny, zwie­rzę­cy, całkowi­cie ule­ga­ją­cy beznadziei chwi­li.

Nie­za­prze­czal­nie ży­je­my w kraju, gdzie czło­wiek czer­pie nie­od­par­tą przy­jem­ność z nie­po­wo­dzeń part­ne­ra, ko­le­gi z pracy czy nawet osoby z ro­dzin­ne­go grona. Prze­rzu­ca­my sobie z ręki do ręki roz­ża­rzo­ny wę­glik, od­czu­wa­jąc ulgę, gdy skóra choć na mo­ment od­naj­dzie wy­tchnie­nie od zże­ra­ją­ce­go go­rą­ca. Efek­tem ubocz­nym jest sa­tys­fak­cja pod­czas przy­glą­da­nia się wy­sił­kom osoby, do któ­rej wła­śnie tra­fił ar­te­fakt. Pro­blem w tym, że cza­sa­mi efekt ubocz­ny prze­ra­dza się z ele­men­tu pro­ce­su w całą jego isto­tę.