Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdą lekcję języka polskiego można prowadzić według kilku pomysłów. Jedni nauczyciele wolą stosować sprawdzone już środki dydaktyczne, takie jak książka, tekst drukowany, drudzy, idąc z duchem czasu, wprowadzają do struktur swoich zajęć film, reprodukcję dzieł plastycznych, dramę. Bardzo rzadko jednak (a czasami prawie wcale) nie znajdują oni miejsca dla utworu muzycznego, który [...] ma bardzo dużą wartość edukacyjną i niesie ze sobą przesłanie niezbędne do lepszego zrozumienia utworu literackiego.

Taka jest też proza Jerzego Pilcha — odświeżająca poetykę i światopogląd nostalgiczny, skierowana ku Wiśle, zgodnie z panującą w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych modą sięgania do „nowych małych ojczyzn”, będących wcześniej białymi plamami na kartach rodzimej literatury. Autor poprzez swoje dzieła przedstawia siebie, własny pogląd na świat, pozwalając sobie przy tym na ostre uwagi i satyryczne zagrywki (z czym spotkać można się szczególnie w felietonach).

Pojawiająca się w jego utworach nostalgia, zostaje zdominowana przez szukanie tożsamości samego siebie, korzeni jednostki, dla której istotniejsza jest mała społeczność zamieszkująca „ojczyznę wybraną” niż wielkie społeczeństwo, czasem nawet naród.

Luterska zawziętość i chęć osiągnięcia celu są również fundamentami w przygotowywaniu samobójstwa.

Co warte zaznaczenia, wewnętrznym motorem dla degradacji Pilchowego bohatera jest on sam (bohater, nie Pilch).