Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Coś tkwi w niektórych ludziach, jakiś głęboko ukryty gen autodestrukcji, uwalniający swą fatalną moc szczególnie w warunkach emigracji, oddalenia od oswojonego życia i wydeptanych ścieżek.

Szarość, deszcz, typowo jak na tę porę roku – zgnilizna z depresją, miks zwany potocznie melanchujnią. Po kilku miesiącach bez słońca pożądasz czegoś jasnego, kłuje cię gdzieś w głębi i każdy kolor stapia się pod tęczówką z chęcią istnienia. Spływa do serca. Zagnieżdża się w snach o wiośnie.