Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem lustrem. Każdego roku pragnąłem po raz ostatni wskazać Najpiękniejszą. Widziałem ich bowiem zbyt wiele; tyle dziewcząt, tyle istnień. Każda urody tak nieskazitelnej, że nawet gwiazdy na niebie nie mogły się z nimi równać. Panny o czystych, dobrych sercach; gdybym ich nie wybrał, nigdy by nie wykazały się zawiścią wobec tej, którą utytułowałem.

Idealne Najpiękniejsze.

Karczma Pod Zegarem cieszy się równie wielkim zainteresowaniem, co interesik ślepego kowala – czyli niemalże żadnym. Nic dziwnego, że to tu najczęściej przesiadują zbóje przybywający do Amaratu. Nikt o zdrowych zmysłach do Pod Zegarem nie zagląda i łajdacy spod ciemnej gwiazdy mogą swobodnie rozmawiać.
Czuję się teraz podobnie do nich. Siedzimy z Dunhanem pod ścianą, skrywając swe oblicza pod kapturami. Jesteśmy w izbie sami, ale dla nas, Szeptów, nawet własny cień może być zdrajcą.

Czarny Bór obrósł w legendę. Wielu dzielnych wojaków opowiada, iż ledwie uszli z życiem, krążąc między drzewami. Twierdzą, że las straszy magią. Sądzę, że Czarnego Boru nie zamieszkują rugle ani inne demony, które dzierżą tajemne moce; to raczej wymysły przerażonych lub pijanych wędrowców, na tyle naiwnych, że dali się nabrać na sztuczki mieszkańców lasu. Serce kniei stanowią Szepci i strzegą Miva Pote. Mężczyźni mówiący w języku lasu, rozumiejący śpiew liści i szept gałązek. W ich żyłach płynie krew lepka jak żywica. W ciałach drzemie siła gotowa podnieść najcięższe przewrócone konary. Są jak cienie kluczące leśnymi ścieżkami.

Zemsta jest jak pułapka(...) Śmiertelna pułapka.

Gdy chce się oszukać potwora, trzeba postępować jak potwór. Porywczo i bez zastanowienia.