Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(…) - Odezwij się coś.
Powoli zwraca twarz w moją stronę. Nic. Nawet najdrobniejszego uśmiechu. Ani jednej emocji. Jak gdyby została po nim pusta skorupa, z której ktoś wyrwał wcześniej duszę”.

nie je­ste­śmy w sta­nie zmie­nić czy­jejś opi­nii na nasz temat. Mo­że­my co naj­wy­żej zo­sta­wić kogoś ta­kie­go sa­me­mu sobie, by kisił się w sosie wła­snych wy­obra­żeń lub uro­jeń.

Nie można trak­to­wać wszyst­kich jed­na­ko­wo, bo prze­cież nie każdy za­słu­gu­je na wszyst­ko, co masz do za­ofe­ro­wa­nia.

Jest nik­czem­ny i lubi bra­wu­rę. Na­da­je na zu­peł­nie in­nych fa­lach niż cała nasza resz­ta.

Nie ma ni­cze­go złego w tym, jak ktoś wy­glą­da. Krop­ka. Je­dy­ne, czego lu­dzie po­win­ni się wsty­dzić, to tego, jak łatwo przy­cho­dzi im ata­ko­wać in­nych za to, że ubie­ra­ją się lub wy­ra­ża­ją w od­mien­ny spo­sób. In­dy­wi­du­al­ność to dar.

Ema­nu­je siłą, wobec któ­rej ule­głość by­ła­by zgubą. Jest jak al­ko­hol z naj­wyż­szej półki, któ­re­go spo­ży­wa­nie to igra­nie z ogniem.

- Nie ufam ci.

-Ja tobie też nie. - Rzuca mi spoj­rze­nie.
-  Więc dla­cze­go mi po­ma­gasz? Je­stem taka za­gu­bio­na - do­da­ję z re­zy­gna­cją.

Spo­glą­da mi głę­bo­ko w oczy.

- Lu­dzie gubią się tylko dla­te­go, że nie mają ni­ko­go, kto chciał­by ich od­na­leźć.

Za­cze­kam tyle, ile bę­dzie trze­ba. Bo czas pły­nie tylko wtedy, kiedy trzy­mam cię w swo­ich ra­mio­nach.