Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stłumione odgłosy codziennego życia napływają falą, a następnie różnicują się, rozpadają na wiele odrębnych głosów, wiele rozmaitych zdarzeń, które toczą się nieustannie wokół nas, chociaż w swoim zabieganiu często o tym zapominamy i tkwimy w przekonaniu o własnej samotności.

Sztuką jest iść przez życie w tej delikatnej postaci, z przepuszczalną skórą. Sztuką jest nauczyć się dbania o siebie w tej odsłonie.

Zaczyna do mnie docierać, że moje wypalenie wynika z rozmaitych strat, które następowały pojedynczo, a każda z osobna wydawała się tak niewielka, iż uznawałam je za pozbawione znaczenia.

W niektóre dni można pływać i prawie wcale się nie zamoczyć, w inne zaś przemaka się do suchej nitki (...).

W tym momencie wydaje mi się, że rozmowa z Bogiem nie wymaga wiary, lecz praktyki. Jest większym stopniu działaniem niż zaufaniem, aktem zaangażowania odwzajemnianym w taki sam sposób, w jaki został dokonany: w milczeniu, poprzez dłonie i stopy, niezliczone ruchy ciała.

Dawanie świadectwa przeobraziło temat, który uznawałam za dobrze mi znany. Nie mogąc kwestionować, pocieszać, rozwiązywać czy przepraszać, straciłam wszystkie narzędzia, którymi zwykle potrafiłam załagodzić różne kwestie w swoim umyśle.

Tymczasem zabawa to coś poważnego. Zabawa to coś absolutnego. To całkowite zatracenie się w czymś, co nie ma żadnego znaczenia dla świata zewnętrznego, ale ma ogromne znaczenie dla nas samych.

Głęboka zabawa to gąszcz, a nie labirynt; to kręta ścieżka, która nie prowadzi do żadnego celu. Cały sens polega na tym, aby nią iść.

Oczarowanie nie musi wynikać z obcowania ze wspaniałymi zjawiskami, a rzeczy wzniosłe nie kryją się gdzieś w odległych krainach. Rzeczywistość budząca podziw i respekt, tajemnicza i podniosła, istnieje wokół nas, nieustannie.