Dobrze się czyta. Dość oryginalny kryminał. Środowisko artystów, babcia śledczego w akcji. Fajne :) Polecam.

Dobrze się czyta. Dość oryginalny kryminał. Środowisko artystów, babcia śledczego w akcji. Fajne :) Polecam.

Chociaż nie jestem zwolennikiem kryminału, to książka napisana fajnie lekko i przyjemnie się czytało. Dla mnie w kryminałach nuda pojawia się w momencie kiedy zaczyna się śledztwo, kto kogo zabił, żmudne przesłuchania itp.

Chociaż nie jestem zwolennikiem kryminału, to książka napisana fajnie lekko i przyjemnie się czytało. Dla mnie w kryminałach nuda pojawia się w momencie kiedy zaczyna się śledztwo, kto kogo zabił, żmudne przesłuchania itp.

Sprawnie napisany kryminał z wartką akcją toczącą się w upalnym Krakowie i wścibska babcia w roli nieoficjalnej pomocnicy wnuka-milicjanta. Urocze czytadełko.

Sprawnie napisany kryminał z wartką akcją toczącą się w upalnym Krakowie i wścibska babcia w roli nieoficjalnej pomocnicy wnuka-milicjanta. Urocze czytadełko.

Kryminał milicyjny - niby jeden gatunek, a tak naprawdę to co autor i tak pisze po swojemu. Od pani Krzysztoń otrzymujemy majstersztyk - młody oficer MO, przydzielony do sprawy morderstwa, wbrew przepisom dzieli się szczegółami śledztwa ze swoją babcią, czyli właśnie tytułową Karoliną. A to, że Karolina mózg ma nie od parady, a przy tym dużo wolnego czasu, to niejako współzawodnicząc z organami ścigania szybko staje się amatorską wersją Sherlocka Holmesa w spódnicy...
Wyborna lekturka.

Kryminał milicyjny - niby jeden gatunek, a tak naprawdę to co autor i tak pisze po swojemu. Od pani Krzysztoń otrzymujemy majstersztyk - młody oficer MO, przydzielony do sprawy morderstwa, wbrew przepisom dzieli się szczegółami śledztwa ze swoją babcią, czyli właśnie tytułową Karoliną. A to, że Karolina mózg ma nie od parady, a przy tym dużo wolnego czasu, to niejako...

ciekawy kryminał, przeczytana jednym tchem, każdy był na równi podejrzany (oprócz Ewy) i sytuacja wyjaśniła się dopiero na przedostatniej stronie.

ciekawy kryminał, przeczytana jednym tchem, każdy był na równi podejrzany (oprócz Ewy) i sytuacja wyjaśniła się dopiero na przedostatniej stronie.

Stary, ale bardzo fajny polski kryminał. Czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Dowód na to, że w latach 70 też pisano ciekawe książki.
Tytułowa Karolina to babcia młodego milicjanta Marcina Ziei, który prowadzi dochodzenie w sprawie morderstwa. Babcia bardzo interesuje się pracą wnuka, wypytuje go o wszystkie szczegóły. Postanawia prowadzić własne śledztwo, co nie bardzo podoba się przełożonemu Marcina, ale bardzo dobrze jej idzie.
Oczywiście w książce pojawia się również wątek miłosny. Nasz milicjant zakochuje się w Ewie, studentce ASP, która jest świadkiem w sprawie.

Stary, ale bardzo fajny polski kryminał. Czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Dowód na to, że w latach 70 też pisano ciekawe książki.
Tytułowa Karolina to babcia młodego milicjanta Marcina Ziei, który prowadzi dochodzenie w sprawie morderstwa. Babcia bardzo interesuje się pracą wnuka, wypytuje go o wszystkie szczegóły. Postanawia prowadzić własne śledztwo, co nie bardzo...

Taki przeciętny polski kryminał. Niczym się nie wyróżnia. Ani mnie strasznie nie wciągnął, ani nie był bardzo nudny, momentami zabawny.
Trochę uroku dodaje mu tytułowa Karolina, która okazuje się być babcią policjanta śledczego i za jego plecami prowadzi własne dochodzenie trochę w stylu panny Murpple ze słynnych kryminałów Agathy Christie.
Tutaj autorka - Bartbara Krzysztoń - się nie popisała, bo trochę to za bardzo przypomina oryginał.
Jednak mimo wszystko spędziłam miłe chwile nad tą książką., choć raczej nie zapamaiętam jej na dłużej.

Taki przeciętny polski kryminał. Niczym się nie wyróżnia. Ani mnie strasznie nie wciągnął, ani nie był bardzo nudny, momentami zabawny.
Trochę uroku dodaje mu tytułowa Karolina, która okazuje się być babcią policjanta śledczego i za jego plecami prowadzi własne dochodzenie trochę w stylu panny Murpple ze słynnych kryminałów Agathy Christie.
Tutaj autorka - Bartbara...

Zamknęła drzwi na klucz i szybko wskoczyła do łóżka, naciągając koc na głowę.
Obudziła się w środku nocy. Znowu burza krążyła gdzieś blisko nad miastem. Zdawało jej się, że ktoś chodzi po korytarzu. Wstrzymała oddech. Ktoś zatrzymał się pod jej drzwiami. Chyba klamka się poruszyła.
Ewa zaświeciła lampkę nocną. Cisza... Siedziała skulona pod kocem i trzęsła się jak galareta. Niewyraźny szelest i znowu cisza...
Przysunęła stół pod drzwi. Na wierzch położyła dwa krzesła i wszystko, co jej wpadło w ręce. Potem siedziała znowu w łóżku, owinięta kocem, i wpatrywała się w błyszczącą, nieruchomą klamkę...

Zamknęła drzwi na klucz i szybko wskoczyła do łóżka, naciągając koc na głowę.
Obudziła się w środku nocy. Znowu burza krążyła gdzieś blisko nad miastem. Zdawało jej się, że ktoś chodzi po korytarzu. Wstrzymała oddech. Ktoś zatrzymał się pod jej drzwiami. Chyba klamka się poruszyła.
Ewa zaświeciła lampkę nocną. Cisza... Siedziała skulona pod kocem i trzęsła się jak galareta....