Martha Quest

Pierwszy tom cyklu „Dzieci przemocy”. Lata trzydzieste dwudziestego wieku, Rodezja (jeszcze nie Zimbabwe).
W czterech częściach autorka opisuje różne etapy życia Marthy Quest, początkowo zbuntowanej nastolatki, córki ubogich Brytyjczyków. Pierwsza część bardzo dobra, ale kolejne (samodzielność, klub sportowy, nowe znajomości) coraz słabsze.

Trochę przypominało mi to „Przeminęło z wiatrem”, bo i u Lessing pokazany jest kończący się świat. Do zalet zaliczam też realistyczny obraz Afryki, w której – jak się okazuje – nie wszyscy biali byli bogaczami z setkami czarnych służących, i to bez względu na to, czy byli Anglikami, czy Afrykanerami. Znakomity język, ale to przecież noblistka.

Książka dobra, ale nie aż tak bardzo, żebym chciał czytać resztę cyklu.

Pierwszy tom cyklu „Dzieci przemocy”. Lata trzydzieste dwudziestego wieku, Rodezja (jeszcze nie Zimbabwe).
W czterech częściach autorka opisuje różne etapy życia Marthy Quest, początkowo zbuntowanej nastolatki, córki ubogich Brytyjczyków. Pierwsza część bardzo dobra, ale kolejne (samodzielność, klub sportowy, nowe znajomości) coraz słabsze.

Trochę przypominało mi to...

Początek książki trochę się dłuży, ale tempo gwałtownie przyspiesza, gdy Martha wyprowadza się z domu. W sumie ma to sens - dzięki takiemu zabiegowi możemy na własnej skórze poczuć, to co czuje bohaterka: znudzenie na rodzinnej farmie i niekontrolowany upływ czasu w mieście.

Sama bohaterka jest zbudowana doskonale, jest wprawdzie odrobinę irytująca, szczególnie na początku (i trochę szkoda mi było jej rodziców),ale z drugiej strony ucieleśnia typowe cechy nastolatki: pragnienie wyjątkowości i przynależności do grupy jednocześnie, niechęć do ideałów wyznawanych przez starsze pokolenie czy romantyzowanie przyszłości i pragnienie wielkich zmian. Doskonale pokazane są również realia epoki i postrzeganie płci oraz stosunków damsko-męskich w tamtych czasach. Bardzo podobało mi się to, że autorka pokazała przede wszystkim jak Martha postrzega samą siebie jako kobietę i jak sama się tym ogranicza. Widzimy też, że w efekcie takiego postrzegania siebie relacje bohaterki z mężczyznami są pozbawione jakiejkolwiek asertywności z jej strony. Efektem tego jest dosyć smutne zakończenie, w którym bohaterka zaskakująco szybko przechodzi od myślenia "prędzej umrę niż to zrobię" do "zrobię to, nie mam już wyjścia". Mam jednak nadzieję że w kontynuacji tej książki Martha, obdarzona już ciekawością świata, ambicją i zdolnością do nieszablonowego myślenia, zdobędzie trochę odwagi, która pozwoli jej przeciwstawić się innym i zawalczyć o własne szczęście.

Początek książki trochę się dłuży, ale tempo gwałtownie przyspiesza, gdy Martha wyprowadza się z domu. W sumie ma to sens - dzięki takiemu zabiegowi możemy na własnej skórze poczuć, to co czuje bohaterka: znudzenie na rodzinnej farmie i niekontrolowany upływ czasu w mieście.

Sama bohaterka jest zbudowana doskonale, jest wprawdzie odrobinę irytująca, szczególnie na początku...

Mam mieszane uczucia, bo ciężko mi się czytało, ale jednak skończyłam i jakimś cudem chce przeczytać kolejną część. Miejscami brzmiała mi jak pamiętnik sfrustrowanej nastolatki, ale nie ma się co dziwić w końcu jest to opowieść o mlodziutkiej dziewczynie prawie kobiecie, która nie wie co ma ze sobą zrobi, jakie podjąć decyzję. Wielu jej wyborów nie popieram i dziwiły mnie, może dlatego jestem ciekawa jej dalszych losów.

Mam mieszane uczucia, bo ciężko mi się czytało, ale jednak skończyłam i jakimś cudem chce przeczytać kolejną część. Miejscami brzmiała mi jak pamiętnik sfrustrowanej nastolatki, ale nie ma się co dziwić w końcu jest to opowieść o mlodziutkiej dziewczynie prawie kobiecie, która nie wie co ma ze sobą zrobi, jakie podjąć decyzję. Wielu jej wyborów nie popieram i dziwiły...

Miałam kiedyś naście lat…
Pamiętam siebie z tamtych czasów, tą wewnętrzną, skupioną na sobie, traktującą własne ja, jak filtr przepuszczający i dopuszczający wybiórczo do wewnątrz cały zewnętrzny świat. Koniecznie bezkompromisowo, bardzo krytycznie. I gdyby zmienić kraj, czas i ludzi mnie otaczających, nie różniłabym się niczym od głównej bohaterki Marthy Quest. Okres dorastania, jego mechanizmy, stany psychiczne są takie same. Zmieniają się tylko wpływające na nie czynniki.
Martha urodziła się w angielskiej kolonii Rodezja w Afryce Południowej (od 1964 roku Zambia) w latach 30. XX wieku. Poznałam ją, gdy miała 17 lat i dosyć rzeczywistości zastanej.
Bunt.
Tak określiłabym jej etap rozwoju psychospołecznego. Silny, wewnętrzny sprzeciw przeciwko wszystkim. Rodzicom, których normy społeczne, zasady postępowania w procesie wychowania, wyznawany system wartości uważała za zniewalające i krępujące jej rozwój. Społeczeństwu , które rozwarstwione rasowo i politycznie nie pozwalało jej na swobodne kontakty ponad podziałami z wybranymi przez nią przyjaciółmi. Znajomym i sąsiadom rodziców, których potępiała za hipokryzję w każdej dziedzinie życia i hołdowanie konwenansom. Nawet przeciwko literaturze, w której "całe to szlachetne wielkie oburzenie nic nie dało, niczego nie zmieniło, dziewiętnastowieczny krzyk gniewu mógł równie zamilknąć już na początku – bo oto przechodził przed nią oddział więźniów, skutych po dwóch kajdankami". Nie był to jednak bunt (poza aspektem psychologicznym) konstruktywny, tworzący wielość innych dróg wyboru. Martha tej jednej, jedynej drogi nie posiadała. Nie potrafiła jej nawet kreatywnie stworzyć, a cóż dopiero wybrać. Jej nieudolne próby zmiany z góry były skazane na fiasko, tak mało wkładała w nie energii, uporu, chęci i jednoznacznego zdecydowania. Wiedziała tylko, że jest nieszczęśliwa, "w stanie pełnej oszołomienia bierności; w jej uczuciach panował chaos". Przyjmowała więc biernie wszystko to, co nurt płynącego życia jej przynosił. Ochoczo brała i dopasowywała do siebie nie wartościując tego czym los ją obdarzał, nie segregując masy wydarzeń ją spotykających. Nasycała się nimi nawet wtedy, gdy ich nie rozumiała, a co gorsza nie była gotowa ich przyswoić. Wszystko co inne, nowe było lepsze od zastanego, zwłaszcza jeśli mogła swoimi decyzjami przeciwstawić się osobom wywierającym na nią presje. Jej rozchwianie emocjonalne – od sprzeciwu do poczucia winy, niezdecydowanie, przewidywalność zachowań kierujących się zasadą – na przekór wszystkim i wszystkiemu, a nawet wbrew sobie, niemożność określenia celu w życiu, dwoistość myśli i czynów, a przede wszystkim brak rozumienia siebie samej i swojego zachowania, były dla mnie irytujące, a zarazem odkrywcze.
Też byłam taką nieznośną, nie do ogarnięcia dla innych nastolatką?!
Mogłam się przejrzeć w Marcie jak w lustrze. Autorka ma niezwykły dar odtwarzania emocji i uczuć, które kiedyś przeżyłam, nie nazywając ich wprost. Odczytywałam je między wierszami w opisach zdarzeń, niespiesznym rytmie opowieści, zawoalowanych dialogach, ambiwalentnych postawach i myślach. Rozumiałam ją, ale jednocześnie współczułam. Miała dużo trudniej niż ja, w Polsce, kilkadziesiąt lat później. Bez przyjaciółki czy choćby przewodnika (w szerokim rozumieniu) po otaczającym ją świecie, w dobie głębokiego rasizmu i rodzącego się komunizmu, czerpiąca wiedzę tylko z literatury nie zawsze w tym wieku zrozumiałej, sama chętnie poddałabym się ideom socjalistów. Z jej perspektywy były szlachetne, porywające, sprawiedliwe, zaspakajające potrzebę bycia użyteczną, przydatną i robienia czegoś ważnego, zbawczego dla innych. To wystarczy, żeby zbłądzić i do upragnionych zmian wykorzystywać dotychczasowe mechanizmy zachowań, bo innych nie znała. Wyjazd ze wsi do miasta, zamiast na studia, do rozpoczęcia nowego życia. Małżeństwo jako "drzwi prowadzące ją i Douglasa do krainy romantycznej miłości i zamknięcie tego jej miejskiego etapu życia, który już budził w niej niejasną pogardę, a uprawianie seksu kiedy i jak chcieli, było wręcz symbolem niezależności, czerwonym sztandarem, którym wymachiwali starszemu pokoleniu przed oczami".
Bardzo irytujący, ale zarazem bardzo wierny obraz w tej smutniejszej wersji samotnego okresu dorastania, który pragnie, dopomina się i krzyczy o jedno: chcę kochać i być kochanym!
Reszta zależy już tylko od mądrości rodziców.
http://naostrzuksiazki.pl/

Miałam kiedyś naście lat…
Pamiętam siebie z tamtych czasów, tą wewnętrzną, skupioną na sobie, traktującą własne ja, jak filtr przepuszczający i dopuszczający wybiórczo do wewnątrz cały zewnętrzny świat. Koniecznie bezkompromisowo, bardzo krytycznie. I gdyby zmienić kraj, czas i ludzi mnie otaczających, nie różniłabym się niczym od głównej bohaterki Marthy Quest. Okres...

Martha Quest - 16-sto letnia Angielka mieszkająca z rodzicami na farmie w brytyjskiej kolonii w Afryce, w latach 30- tych. Jest typową nastolatką mającą własne zdanie i poglądy. Przeciwstawia się rodzicom, a zwłaszcza matce; w każdej sytuacji wyraża niezadowolenie i bunt. Jest przy tym pełna sprzeczności. Dużo jednak czyta.
Wg niej są dwa sposoby czytania: " jeden pogłębia i intensyfikuje to, czego człowiek jest świadom; a drugi dostarcza mu nowych informacji, podsuwa nowe poglądy, które można wpleść w życie".
Niestety, wg mnie, Martha nie kieruje się już tymi zasadami po wyprowadzce w wieku 18 lat z domu rodziców (wbrew ich woli) do miasta. Rozpoczyna pracę w Kancelarii Prawnej, chce zostać sekretarką. Zawiera liczne znajomości z młodymi Anglikami. Narastający problem rasizmu i nietolerancji w tej grupie jest niezauważalny. Martha chce się podobać. Z jednej strony ma ambicje, aby się dokształcać, z drugiej jednak, imponuje jej beztroskie życie, nowe towarzystwo, adorowanie ze strony mężczyzn. Bywa czasami znudzona randkami, restauracjami, tańcami, ale jednocześnie to "bywanie" ją niezwykle ekscytuje: "wiedziała, ze nadchodzący wieczór będzie jałowy, a mimo to myślała o nim z przyjemnością". Sama nie wiedziała czego tak naprawdę oczekiwała, chciała. Może dlatego, że miała tylko 18 lat?
Coraz bardziej mnie jednak denerwowała: że nie była już taka niepokorna i w sposób zdecydowany nie chciała przedstawiać własnych,wcześniejszych poglądów. Przestała walczyć o swoją, niezależną przyszłość. Nie spodziewałam się też takiego zakończenia.
W sumie książkę czyta się przyjemnie, chociaż momentami nudno. Jest jednak napisana pięknym językiem i stylem. To była pierwsza przeczytana przeze mnie powieść Doris Lessing. Za jakiś czas sięgnę po kolejną dla porównania.
Polecam kobietom.

Martha Quest - 16-sto letnia Angielka mieszkająca z rodzicami na farmie w brytyjskiej kolonii w Afryce, w latach 30- tych. Jest typową nastolatką mającą własne zdanie i poglądy. Przeciwstawia się rodzicom, a zwłaszcza matce; w każdej sytuacji wyraża niezadowolenie i bunt. Jest przy tym pełna sprzeczności. Dużo jednak czyta.
Wg niej są dwa sposoby czytania: " jeden...

Pierwsza część pięciotomowej sagi o życiu kobiety wychowanej w brytyjskiej kolonii. Kolejne tomy nie mają już tej siły rażenia, ale przez pierwszą część sagi nieustannie sekundowałam Marcie w jej próbach uzyskania niezależności i zdobycia samodzielności. Lewicująca Martha, obracająca się w środowisku młodych rewolucjonistów, próbuje uwolnić się spod rodzicielskiej kurateli poprzez samodzielnie zaaranżowane małżeństwo. Czy to będzie dobry wybór? - na to pytanie przynoszą odpowiedź kolejne części sagi. Ale -w moim odczuciu- tylko pierwsza część jest tak zmysłowo napisana i wręcz promieniuje buntem i młodością, jak jej bohaterka. Zmysłowość, bunt i młodość powoli ustępują zmęczeniu i rozczarowaniu w kolejnych częściach. Emocje zapewnione!

Pierwsza część pięciotomowej sagi o życiu kobiety wychowanej w brytyjskiej kolonii. Kolejne tomy nie mają już tej siły rażenia, ale przez pierwszą część sagi nieustannie sekundowałam Marcie w jej próbach uzyskania niezależności i zdobycia samodzielności. Lewicująca Martha, obracająca się w środowisku młodych rewolucjonistów, próbuje uwolnić się spod rodzicielskiej kurateli...

Nawet, jakby Doris Lessing nie otrzymała tego Nobla z literatury, to i tak chciałabym zapoznać się z jej twórczością - krótki zarys życiorysu tej pisarki, pojawiający się w 'Czarnym mleku' tak mnie zaintrygował, że na widok 'Marthy Quest' nie musiałam długo się zastanawiać, czy wypożyczyć.
Prawda, tytułowa bohaterka potrafi wkurzyć czytelnika swoim poczuciem wyższości i kompletnym niezdecydowaniem w kwestii przyszłości, ale ja ją od razu polubiłam. Przecież mało kto w wieku osiemnastu lat ma od razu w głowie ustaloną drogę życiową. I ten bunt Marthy, trochę feministyczny, ale z wiadomym końcem. Rozczarowało mnie to trochę...
Są te dłużyzny w fabule, ale styl Lessing rekompensował mi wszystko. Czytałam powoli, aby mi jak najwięcej pozostało do poznania.
Ciekawyzabieg 'Marthy Quest' polega na tym, że bez względu na miejsce i ludzi, niektóre zachowania pozostaną takie same...
A ja teraz szukam 'Odpowiedniego małżeństwa'.

Nawet, jakby Doris Lessing nie otrzymała tego Nobla z literatury, to i tak chciałabym zapoznać się z jej twórczością - krótki zarys życiorysu tej pisarki, pojawiający się w 'Czarnym mleku' tak mnie zaintrygował, że na widok 'Marthy Quest' nie musiałam długo się zastanawiać, czy wypożyczyć.
Prawda, tytułowa bohaterka potrafi wkurzyć czytelnika swoim poczuciem wyższości i...

Gwiazdki za język, jakim książka jest napisana - zdecydowanie na miarę Noblistki.
Niestety, sama historia jest zwyczajnie nudna, a główna bohaterka wybitnie działała mi na nerwy swoją arogancją i "puszeniem się".

Gwiazdki za język, jakim książka jest napisana - zdecydowanie na miarę Noblistki.
Niestety, sama historia jest zwyczajnie nudna, a główna bohaterka wybitnie działała mi na nerwy swoją arogancją i "puszeniem się".

Uwielbiam takie książki, cudowna :)

Uwielbiam takie książki, cudowna :)

Książka niestety nie porywa akcją ani fabułą, jest przewidywalna oraz -niestety- nudna..

Książka niestety nie porywa akcją ani fabułą, jest przewidywalna oraz -niestety- nudna..