Lepiej przemilczeć. Prywatne pamiętniki księżnej Daisy von Pless z lat 1895-1914

Pamiętniki księżnej zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Czytałam jednocześnie Taniec na wulkanie i Lepiej przemilczeć. Poświęciłem na nie cztery dni urlopu, na spokojne wygodne czytanie i jednoczesne grzebania w Internecie, oglądanie zdjęć ludzi, posiadłości, dokumentów. Dzięki spokojnemu oddaniu się lekturze, przerywanemu spacerem z psami i posiłkami mogłam nieco wczuć się w historię Daisy. I jestem absolutnie tą kobietą zachwycona. Podczas gdy część wspomnień w Tańcu.. jest bardziej oficjalna, to Lepiej przemilczeć zawiera więcej intymnych relacji przemyśleń. Z kart pamiętników wyłania się bardzo ciekawa urocza zabawna osóbka. A jednocześnie szalenie wrażliwa mądra mądrością życiową i po prostu dobrego serca. Jako kobieta wykształcona i dojrzała odebrałam jednak kolejną życiową lekcję. Świetnie spędziłam czas, czerpałam przyjemność z refleksji księżnej. Nie zgadzam się z Virginia Wolf, którą zresztą też bardzo te pamiętniki wciągnęły, że Daisy była głupiutka. Może wychodząc za mąż tak, ale szybko się uczyła. Jej przemyślenia na temat mężczyzn i małżeństwa bezcenne. Nic w tej dziedzinie się nie zmieniło. A jej odwaga i tupet to wzorzec do naśladowania. Słowa jej szwagierki, księżnej Lulu, godne podziwu. Nic jednak nie zdradzę w recenzji. Gorąco polecam! Kobiety, dziewczyny, babeczki - przeczytajcie bo warto!!! Ja z pewnością zakupię jeszcze trzecią część pamiętników Co przemilczałam...

Pamiętniki księżnej zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Czytałam jednocześnie Taniec na wulkanie i Lepiej przemilczeć. Poświęciłem na nie cztery dni urlopu, na spokojne wygodne czytanie i jednoczesne grzebania w Internecie, oglądanie zdjęć ludzi, posiadłości, dokumentów. Dzięki spokojnemu oddaniu się lekturze, przerywanemu spacerem z psami i posiłkami mogłam nieco wczuć się w...

Chyba lepiej jakby przemilczała. Wydaje mi się, że w prawdziwym życiu księżna Daisy była inną osobą, a przynajmniej mam taką nadzieję. Niestety po przeczytaniu tego dziennika poczułam do niej sporą antypatię. Rozumiem, że jest to jej pamiętnik, a więc mogła tu wylewać wszystkie swoje myśli „bez cenzury”, ale ciągłe narzekanie na bogactwo, sławę, czy urodę trochę kuje w oczy. O momentach, w których rozpisuje się o brzydocie innych osób nie wspomnę.
Ciężko było mi przebrnąć przez te pozycję. Musiałam w międzyczasie, sięgać po inne książki, żeby odpocząć.

Chyba lepiej jakby przemilczała. Wydaje mi się, że w prawdziwym życiu księżna Daisy była inną osobą, a przynajmniej mam taką nadzieję. Niestety po przeczytaniu tego dziennika poczułam do niej sporą antypatię. Rozumiem, że jest to jej pamiętnik, a więc mogła tu wylewać wszystkie swoje myśli „bez cenzury”, ale ciągłe narzekanie na bogactwo, sławę, czy urodę trochę kuje w...

Ciekawy punkt widzenia jak na pamiętnik. Zdjęcia dopełniają całość wyobrażenia o życiu Księżnej na zamku Książ i w Pszczynie.

Ciekawy punkt widzenia jak na pamiętnik. Zdjęcia dopełniają całość wyobrażenia o życiu Księżnej na zamku Książ i w Pszczynie.

Losy legendarnej mieszkanki Książa. Prawdziwa opowieść o kobiecie charyzmatycznej, z ogromnym temperamentem, w konću słynącej z wielkiej urody. Warta przeczytania lektura, która pozwala przenieść sie w czasy życia rodziny Hochbergów na zamku Książ.

Losy legendarnej mieszkanki Książa. Prawdziwa opowieść o kobiecie charyzmatycznej, z ogromnym temperamentem, w konću słynącej z wielkiej urody. Warta przeczytania lektura, która pozwala przenieść sie w czasy życia rodziny Hochbergów na zamku Książ.

Myślę, że warto przeczytać dla poznania tła historycznego. I po prostu poznania tego, jak kiedyś żyli ludzie ( z najwyższych sfer ). Zupełnie nie podzielam opinii, że Daisy pokazuje się tu jako pusta lalka.

Myślę, że warto przeczytać dla poznania tła historycznego. I po prostu poznania tego, jak kiedyś żyli ludzie ( z najwyższych sfer ). Zupełnie nie podzielam opinii, że Daisy pokazuje się tu jako pusta lalka.