Thorgal: Błękitna Zaraza

Trochę obawiałem się czytania tego komiksu z uwagi na niedawną sprawę choroby dużego zasięgu sprzed około 2-3 lat. Pewnoe trochę słusznie. Z zewnątrz patrząc na ten zeszyt, trochę może chodzić o błekitną krew, tak w sferze lokalnej jak i może bardziej regionalnej. Zasię kulturowy zeszytów Thorgala nie może odnosić się do całości kultur w ramach wpływów ludów o podstawach kultury wikingów. Poza tym różnice w ramach ciepłych części globu i zimnych, a także sprawy żywieniowe i bardziej aktywnego lub mniej aktywnego spędzania czasu mogą spowodować zastanowienie nad sytuacją głodu światowego. I czy jest odpowiednia wrażliwość dużych organizacji aby temu przeciwdziałać. Ryba może psuć się od głowy także w sferze pomocy dla ludów naprawdę ubogich. Na różnym poziomie zorganizowania społecznego, czy to międzynarodowego, czy krajowego, czy konkretnych gmin.

Trochę obawiałem się czytania tego komiksu z uwagi na niedawną sprawę choroby dużego zasięgu sprzed około 2-3 lat. Pewnoe trochę słusznie. Z zewnątrz patrząc na ten zeszyt, trochę może chodzić o błekitną krew, tak w sferze lokalnej jak i może bardziej regionalnej. Zasię kulturowy zeszytów Thorgala nie może odnosić się do całości kultur w ramach wpływów ludów o podstawach...

Chwilami się zastanawiam, czy nie oceniam późniejszych tomów "Thorgala" niesprawiedliwie ze względu na przesyt serią, ale później nadchodzi lepsza część, która udowadnia mi, że nie zatraciłam jeszcze umiejętności oceny jakości komiksu, a przynajmniej czerpania z niego przyjemności. Tak jest z "Błękitną zarazą", która wprawdzie do wybitnych nie należy, ale prezentuje zupełnie przyzwoity poziom i zawiera kilka niezłych decyzji scenariuszowych: na samym początku pozbywamy się Darka i Lehli, którzy nie mają nic do roboty w fabule, a także pancernego psa Muffa, którego funkcją od dawna (z wyjątkiem krótkiego epizodu w "Klatce" było głównie dostawać razy od złych ludzi). Dosyć ciekawym zabiegiem jest też narracja umierającego Jolana.
"Błękitna zaraza" zwraca uwagę wartką akcją i różnorodnością scenerii, od pseudo-afrykańskich ostępów, poprzez luksusowy pałac pseudo-arabskiego księcia, który okazuje się moralnym zgniłkiem, aż po pustynny labirynt, w którym konają chorzy. Sporo emocji, trochę sztampy i kiczu (miłosne dialogi Thorgala i Aaricii :p),dobre wyważenie fantastyki. Jednym słowem przyzwoita rozrywka.

Chwilami się zastanawiam, czy nie oceniam późniejszych tomów "Thorgala" niesprawiedliwie ze względu na przesyt serią, ale później nadchodzi lepsza część, która udowadnia mi, że nie zatraciłam jeszcze umiejętności oceny jakości komiksu, a przynajmniej czerpania z niego przyjemności. Tak jest z "Błękitną zarazą", która wprawdzie do wybitnych nie należy, ale prezentuje...

Zaczyna się z wykopem, potem jest fajny potencjał (piraci, zaborczy książę),ale później... Za słodko, nazbyt naiwnie. No i momentami mooocno przegadane.

Zaczyna się z wykopem, potem jest fajny potencjał (piraci, zaborczy książę),ale później... Za słodko, nazbyt naiwnie. No i momentami mooocno przegadane.

Mimo iż generalnie uwielbiam całą serię o Thorgalu i pomysł na ten odcinek nie jest najgorszy, to historia ta okazała się być dość czerstwa. Zakończenie za bardzo happy jak dla mnie, do tego miejscami brak jakiejś logiki. Nie, że oczekuję nie wiadomo czego po komiksie, ale to w końcu Thorgal - mistrzostwo sztuki komiksowej. Czyta i ogląda się oczywiście przyjemnie, niemniej nie zmienia to faktu, że odcinek ten jest przeznaczony tylko dla maniaków i kolektorsów serii.

Mimo iż generalnie uwielbiam całą serię o Thorgalu i pomysł na ten odcinek nie jest najgorszy, to historia ta okazała się być dość czerstwa. Zakończenie za bardzo happy jak dla mnie, do tego miejscami brak jakiejś logiki. Nie, że oczekuję nie wiadomo czego po komiksie, ale to w końcu Thorgal - mistrzostwo sztuki komiksowej. Czyta i ogląda się oczywiście przyjemnie, niemniej...

Było dwóch braci, których rozdzielono, gdy byli niemowlakami. Jeden miał zostać królem, drugiego wychowały karły. Ten od karłów dorósł i w ramach wdzięczności nauczył swoich wychowawców konstruować broń... Ten motyw to najlepsze podsumowanie "Błękitnej zarazy". Skąd on do cholery wiedział jak konstruować broń? Przecież to się kupy nie trzyma skoro wychowali go ci, których miał potem rzekomo nauczać. Najgorzej, że to nie jedyna wtopa w tym tomie, a wybrnięcie z fabularnej dziury przez podsunięcie Thorgalowi - kompletnie z dupy - lotni, tylko po to, by dotarł do celu na czas, było tak kuriozalne, że życzyłem mu jakiegoś spektakularnego zderzenia ze skałą. Radzę omijać

Było dwóch braci, których rozdzielono, gdy byli niemowlakami. Jeden miał zostać królem, drugiego wychowały karły. Ten od karłów dorósł i w ramach wdzięczności nauczył swoich wychowawców konstruować broń... Ten motyw to najlepsze podsumowanie "Błękitnej zarazy". Skąd on do cholery wiedział jak konstruować broń? Przecież to się kupy nie trzyma skoro wychowali go ci, których...

Lepszy od Arachnei, wątek zarazy jest ok, ale niestety, naiwność Thorgala w jego wieku jest już trudna do przyjęcia. Akcja leci tu na złamanie karku, fabułą musi jej robić miejsce. No i wszystko ostatecznie takie cukierkowe i słodkie.

Lepszy od Arachnei, wątek zarazy jest ok, ale niestety, naiwność Thorgala w jego wieku jest już trudna do przyjęcia. Akcja leci tu na złamanie karku, fabułą musi jej robić miejsce. No i wszystko ostatecznie takie cukierkowe i słodkie.

Bardzo fajny tom, który oczywiście nie dociąga do poziomu z pierwszych kilkunastu tomów, ale wśród pozostałych z całą pewnością się wyróżnia. Jedynie samo zakończenie dostało przyspieszenia w porównaniu do początku i rozkręcającego się środka. Jest moment kulminacyjny a po nim już tylko sprint. No ale cóż niespełna 50 stron akcji też ma swoje ograniczenia.

Bardzo fajny tom, który oczywiście nie dociąga do poziomu z pierwszych kilkunastu tomów, ale wśród pozostałych z całą pewnością się wyróżnia. Jedynie samo zakończenie dostało przyspieszenia w porównaniu do początku i rozkręcającego się środka. Jest moment kulminacyjny a po nim już tylko sprint. No ale cóż niespełna 50 stron akcji też ma swoje ograniczenia.

Całkiem dobrze. Ciekawa opowieść o zarazie i o tym jak ją pokonać. Nie brakuje ładnych rysunków, przyjaciół i wrogów.

Całkiem dobrze. Ciekawa opowieść o zarazie i o tym jak ją pokonać. Nie brakuje ładnych rysunków, przyjaciół i wrogów.

Ojej.
Zła passa Thorgala trwa. „Błękitna zaraza” jest komiksem bardzo słabym, może odrobinę lepszym od „Arachnei”… ale wynika to jedynie z bardzo klimatycznego wstępu z monologiem Jolana. Potem jest już tylko gorzej. Jolan bawiący się kiedyś w chirurgię plastyczną, teraz nawet nie próbuje odnaleźć sposobu na zwalczenie choroby, językowe problemy z „Arachnei” są tu jeszcze bardziej absurdalne (jednych mieszkańców krainy Zhar Thorgal rozumie, a innych zupełnie nie),struktura opowieści jest tu boleśnie prosta (quest w poszukiwaniu mędrca na górze? Oh please),Thorgal potrafi w kilka sekund opanować tajniki operowania lotnią (łącznie z lądowaniem precyzyjnym)… Końcowa przemiana księcia Zhar to już wisienka na torcie…

Ojej.
Zła passa Thorgala trwa. „Błękitna zaraza” jest komiksem bardzo słabym, może odrobinę lepszym od „Arachnei”… ale wynika to jedynie z bardzo klimatycznego wstępu z monologiem Jolana. Potem jest już tylko gorzej. Jolan bawiący się kiedyś w chirurgię plastyczną, teraz nawet nie próbuje odnaleźć sposobu na zwalczenie choroby, językowe problemy z „Arachnei” są tu jeszcze...

W tym tomie Thorgal z rodzina porzucają idealne miejsce do osiedlenia się, aby wyruszyć w dalszą drogę ku nieznanym niebezpieczeństwom.
Jak zwykle wpadają w śmiertelne niebezpieczeństwo z którego może ich uratować tylko cud (cud = Thorgal).
Po ucieczce z miejsca z którego nie da się uciec, odnalezieniu człowieka, który mógł być tylko legendą. Znalezieniu brata bliźniaka złego króla i odnalezieniu lekarstwa którego podobno nie ma ;-). Wszystko kończy się szczęśliwie z imprezą na koniec jak u Asterixa.

W tym tomie Thorgal z rodzina porzucają idealne miejsce do osiedlenia się, aby wyruszyć w dalszą drogę ku nieznanym niebezpieczeństwom.
Jak zwykle wpadają w śmiertelne niebezpieczeństwo z którego może ich uratować tylko cud (cud = Thorgal).
Po ucieczce z miejsca z którego nie da się uciec, odnalezieniu człowieka, który mógł być tylko legendą. Znalezieniu brata bliźniaka...