Sposób życia. Z Pawłem Hertzem rozmawia Barbara N. Łopieńska

Kawał historii Polski i biografia wyjątkowego intelektualisty o niezwykłym etosie w uroczej i przeciekawej rozmowie. Ale nawet taka mistrzyni jak Barbara Łopieńska nie mogła wyrwać więcej i zaspokoić swojego i czytelniczego apetytu w zderzeniu ze stoikiem. Pawła Hertza trzeba jeszcze szukać w jego własnej twórczości, gdzie odkrywa się jego umysł, styl, erudycja, świat wartości i niezwykła konstelacja patrioty i Europejczyka.

Kawał historii Polski i biografia wyjątkowego intelektualisty o niezwykłym etosie w uroczej i przeciekawej rozmowie. Ale nawet taka mistrzyni jak Barbara Łopieńska nie mogła wyrwać więcej i zaspokoić swojego i czytelniczego apetytu w zderzeniu ze stoikiem. Pawła Hertza trzeba jeszcze szukać w jego własnej twórczości, gdzie odkrywa się jego umysł, styl, erudycja, świat...

Wywiad-rzeka. Spotkanie dwóch wybitnych postaci polskiego słowa, zderzenie postaw dwóch pokoleń. Barbara N. Łopieńska, wybitna reportażystka, mistrzyni wywiadów i współautorka historii tygodnika „Po prostu” , związana z „Res Publiką” i „Gazetą Wyborczą” w rozmowie z Pawłem Hertzem wybitnym poetą, tłumaczem i wydawcą.
Wywiad, wyraźnie podzielony jest na części odpowiadające etapom życia i rozwoju kariery Pawła Hertza.
Znając wybitne osiągnięcia Hertza jako tłumacza i członka Pen Clubu trudno jest uwierzyć, że nie skończył on szkoły i nigdy nie przystąpił do matury. Miał to szczęście, że urodził się w zamożnej rodzinie, której status umożliwił mu podróże po Włoszech, Austrii i Francji. Wczesne lata młodości wykorzystał do poznania kultury europejskiej i nawiązania znajomości np. z Jarosławem Iwaszkiewiczem. Wrócił do Polski w 1939 roku. W tym momencie nic nie zostało ze znanego mu świata. Aresztowanie we Lwowie, zsyłka na Syberię, to typowe losy Polaków w okresie wojny.
Po powrocie do Polski, w 1945 roku zaczyna się nowy rozdział w życiu Pawła Hertza. Po przeżyciach wojennych szuka dla siebie bezpiecznego miejsca w nowej rzeczywistości. Znalazł je nie tylko w twórczości literackiej ale i w pracy jako wydawca klasycznej literatury rosyjskiej czy XIX wiecznej poezji polskiej.
W wywiadzie udzielonym Barbarze N. Łopieńskiej nie ukrywa, że w latach 50,60,70 podporządkował się obowiązującym zasadom i normom, aby znaleźć dla siebie wygodne, bezpieczne miejsce dające mu możliwość pisania i zajmowania się literaturą, którą najbardziej cenił. W tych latach wydał szereg swoich wierszy i esejów.
Paweł Hertz był jednym z sygnatariuszy Listu 34 pisarzy i uczonych w obronie wolności słowa. Trochę rozczarowujące jest to, że w wywiadzie tak mało miejsca poświęcone jest wydarzeniom ’68 roku. Cała wypowiedź Hertza zajmuje może 1,5 strony. Taka sama sytuacja jest w przypadku próby rozmowy o zmianie jego zapatrywań religijnych. Nie rozwinięty jest również temat zostania członkiem a następnie wiceprezesem Polskiego Pen Clubu. Najwyraźniej rozmówca sam wybiera sobie tematy o których chce rozmawiać. Mam wrażenie, że rozmawiać chce głównie o swojej miłości do klasycznej literatury, swojej twórczości, pracy w „Kuźnicy” i Państwowym Instytucie Wydawniczym pomijając zupełnie otaczającą go rzeczywistość tamtego okresu.
Przyznać trzeba, że Paweł Hertz jawi się nie tylko jako wybitny przedstawiciel polskiej kultury ale również człowiek, który w niezachwiany sposób umiał kroczyć własną drogą. Potrafił znaleźć miejsce w którym mógł pogodzić swoją suwerenną postawę wobec świata z działalnością dla dobra kultury polskiej.
Polecam tą książkę osobom które kochają literaturę i nie są im obce nazwiska: Tołstoj, Turgieniew, Miłosz.
Bardzo udana jest okładka książki. Jest to zdjęcie Hertza z 1952 roku, które pięknie współgra z klimatem jej 250 stronnicowej książki. Integralną częścią książki są niezwykle interesujące czarno-białe zdjęcia przedstawiające m.in. Stefana Kisielewskiego oraz innych wybitnych przedstawicieli kultury.
Moja ocena: 5/10
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Wywiad-rzeka. Spotkanie dwóch wybitnych postaci polskiego słowa, zderzenie postaw dwóch pokoleń. Barbara N. Łopieńska, wybitna reportażystka, mistrzyni wywiadów i współautorka historii tygodnika „Po prostu” , związana z „Res Publiką” i „Gazetą Wyborczą” w rozmowie z Pawłem Hertzem wybitnym poetą, tłumaczem i wydawcą.
Wywiad, wyraźnie podzielony jest na części odpowiadające...

"Właściwie nigdy niczego nie robiłem zawodowo. Robiłem zawsze to, co mi sprawiało przyjemność albo nie sprawiało zbyt dużej przykrości. I tak upłynęło moje życie."

Z przyjemnością zagłębiłam się w tę pasjonującą i inspirującą publikację, zawarte w niej przesłania skłaniają do intelektualnych wędrówek, powodują, że wiele ciekawego wynosi się z nich dla siebie. Przenosimy się do wojennych i powojennych czasów, ukazanych z indywidualnej perspektywy, obarczonych dramatycznymi wydarzeniami, naznaczonych specyficznym klimatem, wymagających wypracowania sposobu radzenia sobie z niełatwymi realiami. Bardzo ciekawe wspomnienia, interesujące spostrzeżenia i przenikliwe oceny rzeczywistości, wzmacniają nasze czytelnicze zainteresowanie i zaangażowanie. To niezwykle zajmujący sposób na poznanie i zachowanie pamięci o przedstawicielu ówczesnego pokolenia, uchwycenie i docenienie jego znaczącego wkładu w polską kulturę. Paweł Hertz, poeta, prozaik, tłumacz, edytor, fascynująca i barwna postać.

Publikacja rozpoczyna się swobodną rozmową o pasji do książek, literaturze i poezji, wypełniają ją ciekawe obserwacje, stwierdzenia i uwagi, wypowiadane przez osobę, która z racji ogromnej praktyki czytania i zdobytej wiedzy, potrafi celnie i trafnie wychwytywać wiele aspektów, dostrzegać niuanse i dokonywać intrygujących porównań. Idea na kompletowanie prywatnej biblioteki i klucz porządkowania jej zasobów, z pewnością wywrą na niejednym czytelniku wrażenie. Interesująco ukazane kształtowanie się osobowości Hertza od dzieciństwa i młodości. Liczne podróże zaspakajające ogromną ciekawość świata skoncentrowanego na europejskich tradycjach i kulturze. Niespokojne wojenne losy, pobyt w więzieniu i obozie, gdzie nastąpiło znacznie pełniejsze i głębsze zrozumienie siebie, a także wbrew przeciwnościom losu udało się zachować pogodne usposobienie, jako tarcza obronna wobec wszechobecnych dramatów i tragedii. Kompromisy uwarunkowane niełatwą społeczną i polityczną sytuacją w powojennej Polsce. Przebieg znajomości, przyjacielskie więzi, mentorzy i autorytety. Szukanie wolności w sobie, dokonywanie trudnych życiowych wyborów, ale także śmiałe spojrzenie na odmienne punkty widzenia i rozumienia świata.

Przyznam, że bardzo zaangażowałam się w zagadnienia poruszane w rozdziale poświęconym dojrzałemu wiekowi człowieka. Mądrość wynikająca z życiowych doświadczeń, właściwe zrozumienie nieuchronności upływu czasu, akceptacja przemijania i starzenia się, dostrzeganie bolączek samotności, a jednocześnie rozbudzanie drzemiących w człowieku oczekiwań i pragnień. Pojawiające się gdzieś na horyzoncie myśli o odchodzeniu, równolegle z oczekiwaniem satysfakcji z życia i pełnego spełnienia. Nie do końca wpasowanie we współczesne czasy, lecz z dużym szacunkiem, głębokim pojmowaniem nieuchronności zmian i ich wpływu na społeczeństwo. Polecam tę niezwykłą lekturę, odwołującą się pośrednio do naszych życiowych decyzji, postaw, zasad etycznych, moralnych i intelektualnych. Wyjątkowa rozmowa, szczera i prawdziwa, jakże różna od dzisiaj lansowanych norm, gdzie każdy musi być pierwszy i najważniejszy. A tu, na spokojnie, choć z emocjami, krytycznie, choć konstruktywnie, otwarcie, choć w eleganckim stylu. Tytuł publikacji potwierdza, że otrzymamy coś, co skłoni do refleksji, zainspiruje, pobudzi, nostalgicznie nastroi, warto po nią sięgnąć.

bookendorfina.blogspot.com

"Właściwie nigdy niczego nie robiłem zawodowo. Robiłem zawsze to, co mi sprawiało przyjemność albo nie sprawiało zbyt dużej przykrości. I tak upłynęło moje życie."

Z przyjemnością zagłębiłam się w tę pasjonującą i inspirującą publikację, zawarte w niej przesłania skłaniają do intelektualnych wędrówek, powodują, że wiele ciekawego wynosi się z nich dla siebie. Przenosimy...

Od dawna czekałem na wznowienie. Rozmowa o czasach trudnych, o ludziach z ich słabościami i o samym Pawle Hertzu który raczej słuchał co mówią inni, bardziej mówił niż pisał chociaż to co mówił nie cieszyło się uznaniem większości. Jest to książka o postawie człowieka którego już bardzo trudno spotkać współcześnie. Dzisiaj "wszyscy" chcą zasiadać w pierwszym rzędzie. Paweł Hertz na dziesięć rzędów wybierał jedenasty. Życie każdego z nas to splot sieci i tak trudno dopatrzeć się początku. Ten życiorys raczej nie typowego konserwatysty polecam do przemyślenia także tym którzy są daleko od współczesnego życia publicznego. Pani Barbara N. Łopieńska pytając, dodała jeszcze kunsztu tej książce.

Od dawna czekałem na wznowienie. Rozmowa o czasach trudnych, o ludziach z ich słabościami i o samym Pawle Hertzu który raczej słuchał co mówią inni, bardziej mówił niż pisał chociaż to co mówił nie cieszyło się uznaniem większości. Jest to książka o postawie człowieka którego już bardzo trudno spotkać współcześnie. Dzisiaj "wszyscy" chcą zasiadać w pierwszym rzędzie. Paweł...