Mongolskie historie wilczym pazurem pisane. 4000 km w siodle po bezdrożach dzikiej tajgi

Autor sam przyznaje, że nie jest pisarzem, a książka powstała raczej na pamiątkę. I to jak najbardziej się mu udało. Powstał przepiękny zbiór wspomnień z podróży po Mongolskich bezdrożach, gdzie łowienie ryb i poznawanie nowych ludzi jest chlebem powszednim tych szalonych chłopaków. Niestety sądząc po wysokiej ocenie na portalu spodziewałam się czegoś ambitniejszego zarówno w formie jak i w treści.

Autor sam przyznaje, że nie jest pisarzem, a książka powstała raczej na pamiątkę. I to jak najbardziej się mu udało. Powstał przepiękny zbiór wspomnień z podróży po Mongolskich bezdrożach, gdzie łowienie ryb i poznawanie nowych ludzi jest chlebem powszednim tych szalonych chłopaków. Niestety sądząc po wysokiej ocenie na portalu spodziewałam się czegoś ambitniejszego zarówno...

„Mongolskie historie wilczym pazurem pisane” to niesamowity zestaw wciągających opowieści Pawła Serafina o jego podbojach środkowowschodniej Azji.
Paweł Serafin twierdzi, że pisarzem nie jest – nie odbiera mu to jednak umiejętności. Bardzo dobrze i przyjemnie czytało mi się wspomnienia z podróży autora i jego kompanów. Przemek, zwany Bawgaj (Mały Niedźwiedź),Damian – Jama (Brodata Koza) i autor Czon (Łysy Wilk). Poznajemy ich na kartkach książki. Do tej ekipy dołączają mniej lub bardziej osobliwi przewodnicy mongolscy. Autor opisuje ich z niesamowitym kunsztem.

Paweł Serafin to z zamiłowania podróżnik, widać to na kartach książki. Mongolia nie jest jedynym miejscem, które podbijał – Mongolia, Indie, Bangladesz, Kirgistan, Ukraina – te państwa wyczytać można z okładki publikacji.

Sama publikacja zachwyca w pierwszym kontakcie – twarda, przyciągająca wzrok okładka, masa zdjęć w środku i bardzo przyjemny śliski papier. Czego chcieć więcej. Tak! Porządnego tekstu. I to bez wątpienia dał Czon.
Coś co niezmiennie zachwycało mnie w tych opowieściach to szacunek. Czytając opisy autora miałam nieodparte wrażenie, że potrafił zobaczyć wiele i wejść w mongolską mentalność dlatego, że nie czuł się lepszy od tych, którzy często żyją w prymitywnych warunkach. Niejednokrotnie pisał też wprost o ignorancji zachodnich turystów czy osób niosących pomoc humanitarną. Z dużą dawką humoru opowiadał o mongolskiej prowizorce.

"Zepsuł się samochód po drodze – to nic, wszyscy się śmieją, nikt nie płacze, nikt nie przeklina. Z uśmiechem wchodzą pod auto, rozkręcają pół silnika i już jest o czym rozmawiać, coś się dzieje. (…) Mogę powiedzieć, że nauczyłem się tak samo podchodzić do życia: co ma być, to będzie. (…) Niech się nie zmieniają. Niech nie dążą do doskonałości ani nie obierają kierunku, w którym zmierza ten zwariowany świat. Mongolia niech pozostanie Mongolią." (str. 12)

Podróżnicy przemierzali Mongolię głównie konno – na okładce widnieje imponujący napis „4000 km w siodle po bezdrożach dzikiej tajgi”. Rzeczywiście wiele z przygód odbywa się podczas podróży konnej. O samych mongolskich zwierzętach możemy się również dowiedzieć bardzo wiele. Konie kochane przez Mongołów i psy, o które nikt nie dba. Pojawiają się również renifery i masa wędkarskich przygód. Opisy fantastyczne, realistyczne, a ich dopełnienie to piękne fotografie, na które można patrzeć bez końca.

"Mongolska tajga to nie lasek na skraju miasta, gdzie wybierasz się na randkę z dziewczyną. Prawdziwa mongolska tajga to przede wszystkim bagna i tysiące powalonych drzew z omszałymi skałami i śliskimi gałęziami dokoła. Wszędzie gąbczasta ściółka, ostre krzaki i różnego rodzaju pułapki, na każdym kroku niespodzianki w postaci dołów, strumyków i oczek wodnych, a jeśli dodać do tego fakt, że teren jest górzysty, wszystko to czyni ten obszar krainą niedostępną, wyjątkowo niebezpieczną, a jednocześnie niesłychanie piękną i niepowtarzalną. Trzeba mieć naprawdę nie po kolei w głowie, żeby się tam zapuszczać, i to jeszcze na koniach!" (str. 32)

Autor opowiada bardzo wiele o spotkaniach z mongolską społecznością. Naród spokojny, który nigdy nie krzyczy na dzieci? Bo i po co, skoro te są bardzo spokojne. Z zadziwieniem czytałam o dzieciach, które bawiły się tym co znalazły, np. patykami. Nie dociera tam zachodnia cywilizacja zabijająca relacje i radość z małych rzeczy. Gościnność i otwartość, pomoc nieznajomym – słowem człowiek na pierwszym miejscu.

"Któregoś razu rozbiliśmy obóz około pół kilometra od nieznanej nam jurty. Po jakiejś godzinie od przybycia zwróciliśmy uwagę na dwójkę dzieci zmierzających w naszym kierunku. Kiedy rodzeństwo (jak dowiedzieliśmy się później) było już blisko, dało się zauważyć, że chłopiec trzyma czajnik. Okazało się, że ich rodzice zauważyli obozowisko i postanowili poczęstować nas mlekiem, w tym celu wysłali swoje dzieci. Właśnie takie sytuacje tworzą cudowny klimat wyjazdu, składają się w całość, która nazywa się Mongolia. "(str.145)

Z książki dowiedzieć można się bardzo wiele – o zwyczajach w Mongolii, o tamtejszej kuchni, ludzkiej mentalności, o sposobach na rozwiązywanie problemów (np. leczenie koni…pastą do butów!). Autor opisuje również tamtejsze kopalnie i trud ludzi, którzy wyruszają na poszukiwanie szczęścia. Przedstawia wiele historii zapierających dech w piersiach – np. jak o mało nie stratował go koń. Podróżnicy nawiązali wiele trwałych relacji. Wracając kolejny raz w te same miejsca, wracali również do swych przyjaciół… I wiele, wiele innych…

Paweł Serafin zabrał mnie w cudowną podróż. Cieszę się, że mogłam przeczytać o tym co przeżył – podziwiam i szanuję tych podróżników za otwartość i hart ducha. Mnie samej zabrakło by pewnie odwagi i determinacji by podjąć taką wyprawę – i to wielokrotnie!
https://niezawodnanadzieja.blog.deon.pl/

„Mongolskie historie wilczym pazurem pisane” to niesamowity zestaw wciągających opowieści Pawła Serafina o jego podbojach środkowowschodniej Azji.
Paweł Serafin twierdzi, że pisarzem nie jest – nie odbiera mu to jednak umiejętności. Bardzo dobrze i przyjemnie czytało mi się wspomnienia z podróży autora i jego kompanów. Przemek, zwany Bawgaj (Mały Niedźwiedź),Damian – Jama...

MONGOLIA OCZAMI POLAKA
Autor książki, Paweł Serafin, już na samym wstępie książki zaznacza, że w swojej publikacji nie przytacza faktów powszechnie znanych czy detali, których temat został już wyczerpany przez innych podróżników. Widząc to pomyślałam, to mi się podoba. A kiedy natknęłam się na wprowadzenie uczestników tego wojażu, którzy na czas wyjazdu zmieniają imiona na te mongolskie, zrozumiałam, że ta przygoda będzie wyjątkowa. I była. Bo rzeczywiście nie nadziałam się tutaj na informacje, które mogłabym spokojnie znaleźć w pierwszej lepszej internetowej encyklopedii. Jest za to multum osobistych przeżyć, doświadczeń, spostrzeżeń, wliczając w to głównie kontakt z oryginalnymi ludźmi i śmiałe, nieraz będące wyzwaniem spotkania z naturą.

PRZYGODY WYJĄTKOWE
Jak giną ptaki? Kim są złodzieje koni? Dlaczego Mongołowie tak chętnie się biją? Także na noże. O smaku podpłomyków, reniferach wiązanych w pary i turystach. Autor opowiada o zabawnych, ale niebezpiecznych etapach azjatyckiej wyprawy, obalając mit dzikich koni czy pokazując niekonwencjonalne sposoby „profesjonalnego” leczenia zwierząt. Dlaczego jeden z trójki przyjaciół zniknął na jakiś czas? Jak zakończył się groźny upadek z wierzchowca? I po co autor książki… chciał kupić dziecko? O tym możecie przeczytać w Mongolskich historiach kosztując jakże orientalnej kultury i podziwiając odwagę oraz szalone pomysły polskich podróżników. A autor pisać potrafi i zaintrygować także.

ESTETYKA WYDANIA
W książce nie zabrakło niepowtarzalnych fotografii, tych kolorowych, ale i czarnobiałych, z ludźmi, zwierzętami czy krajobrazami na pierwszym planie. I choć książka nie wchodzi w skład Biblioteki Poznaj Świat, jest równie starannie wydana, jak publikacje, którym udało się trafić pod czujne oko Wojciecha Cejrowskiego, z twardą oprawą, dobrą jakością papieru i słowniczkiem mongolskiego.

DLA KOGO?
Polecam tym, którzy lubią dzikie przygody i szukają książki opisującej odległe ziemie przemierzane poza utartym szlakiem. Jeśli macie ochotę poznać ów azjatycki kraj z dala od zgiełku najpopularniejszych obiektów czy tworzonych na potrzeby turystów atrakcji, znajdziecie to tutaj: czyste, prawdziwe, niezakłamane oblicze Mongolii.

https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/02/mongolskie-historie-wilczym-pazurem.html#more

MONGOLIA OCZAMI POLAKA
Autor książki, Paweł Serafin, już na samym wstępie książki zaznacza, że w swojej publikacji nie przytacza faktów powszechnie znanych czy detali, których temat został już wyczerpany przez innych podróżników. Widząc to pomyślałam, to mi się podoba. A kiedy natknęłam się na wprowadzenie uczestników tego wojażu, którzy na czas wyjazdu zmieniają imiona na...

Dzisiejsze czasy sprzyjają podróżowaniu. Rozwinięta nad wyraz sieć połączeń międzynarodowych, niezliczone oferty licznych biur podróży – wszystko to sprawia, że coraz bardziej jesteśmy skłonni do odwiedzania innych, nawet bardzo dalekich krajów. Oczywiście podróże te mają zróżnicowaną formę. Wielu turystów, korzystając z wszelkich oferowanych im udogodnień. Wielu wybiera wycieczki objazdowe, chcąc zobaczyć jak najwięcej znanych miejsc i zabytków. Są wreszcie tacy ludzie, którzy chcą maksymalnie doświadczyć kraju, do którego wyjeżdżają. Nie interesują ich „oklepane” atrakcje turystyczne. Nie mieszkają w hotelach, nie oglądają krajobrazów zza szyby autokaru. Starają się maksymalnie zbliżyć do tubylców, żyć tak jak oni, nie okazując im swojej wyższości ani nie tworząc żadnego dystansu. To właśnie na takich wyjazdach tworzą się niesamowite przyjaźnie, a ich uczestniczy przeżywają wiele niezwykłych przygód.
Cała recenzja na stronie:
http://moznaprzeczytac.pl/mongolskie-historie-wilczym-pazurem-pisane-4000-km-w-siodle-po-bezdrozach-dzikiej-tajgi-pawel-serafin/

Dzisiejsze czasy sprzyjają podróżowaniu. Rozwinięta nad wyraz sieć połączeń międzynarodowych, niezliczone oferty licznych biur podróży – wszystko to sprawia, że coraz bardziej jesteśmy skłonni do odwiedzania innych, nawet bardzo dalekich krajów. Oczywiście podróże te mają zróżnicowaną formę. Wielu turystów, korzystając z wszelkich oferowanych im udogodnień. Wielu wybiera...