Smak kwiatów pomarańczy. Rozmowy o kuchni i kulturze

Trochę groch z kapustą, trochę kawior ze śmiwtaną, miłe bajdurzenie erudycyjne, doskonałe na pobyt na czczo w szpitalu.

Trochę groch z kapustą, trochę kawior ze śmiwtaną, miłe bajdurzenie erudycyjne, doskonałe na pobyt na czczo w szpitalu.

Łapię w locie wszystko, co o Włoszech (prawie, bo grube książki z pizzą na okładce i tytułem w stylu "Kochanek z Toskanii" jakoś nie zachęcają) a do Tessy Capponi - Borawskiej mam duży sentyment. Najczęściej jednak czytam ebooki, a "Smak kwiatów pomarańczy" mam w wersji papierowej i to już od ponad 4 lat. Więc w końcu musiałam dać szansę tej ciekawostce. No i szkoda, bo forma zniechęca. Raz jest to rozmowa, raz wymiana maili, nierówna narracja nie zawsze wciąga. Brak ogromny kolorowych ilustracji wszystkich tych obrazów, o których mowa w książce. Bardzo ciekawe wspomnienia Tessy z PRL-u, choć wiele z nich już znałam z jej innych publikacji. Mimo wszystko i tak warto przeczytać.

Łapię w locie wszystko, co o Włoszech (prawie, bo grube książki z pizzą na okładce i tytułem w stylu "Kochanek z Toskanii" jakoś nie zachęcają) a do Tessy Capponi - Borawskiej mam duży sentyment. Najczęściej jednak czytam ebooki, a "Smak kwiatów pomarańczy" mam w wersji papierowej i to już od ponad 4 lat. Więc w końcu musiałam dać szansę tej ciekawostce. No i szkoda, bo...

Ciekawostki nie tylko o kulinariach

Ciekawostki nie tylko o kulinariach

Zaczęłam i odpadłam od niej po kilku stronach. Połączenie kuchni, smaków i sztuki, więc idea do mnie przemawiała mocno, ale forma dla mnie jest nie do przejścia. Zwyczajnie za trudna, zbyt taka zadufana.

Zaczęłam i odpadłam od niej po kilku stronach. Połączenie kuchni, smaków i sztuki, więc idea do mnie przemawiała mocno, ale forma dla mnie jest nie do przejścia. Zwyczajnie za trudna, zbyt taka zadufana.

Z niecierpliwością wyczekiwana kolejna książka p. Tessy okazała się dla mnie wielkim rozczarowaniem. Pseudo-erudycyjna, pełna cytatów i wtrąceń, które zaburzają rytm czytania, forma i poza dominują nad treścią. Jeśli ktoś oczekuje kontynuacji wcześniejszych wspaniałych książek autorki raczej się zawiedzie.

Z niecierpliwością wyczekiwana kolejna książka p. Tessy okazała się dla mnie wielkim rozczarowaniem. Pseudo-erudycyjna, pełna cytatów i wtrąceń, które zaburzają rytm czytania, forma i poza dominują nad treścią. Jeśli ktoś oczekuje kontynuacji wcześniejszych wspaniałych książek autorki raczej się zawiedzie.

Jako miłośniczce erudycyjnych audycji Łukasz Modelskiego "Droga przez mąkę", książka przypadła mi do gustu. Tematyka, którą lubię - kuchnia z domieszką historii, sztuki, literatury, antropologii i nutką sentymentu (lata 80-90 czas mojego dorastania). Napisana w formie dialogu, więc czytało się przyjemnie i szybko.

Jako miłośniczce erudycyjnych audycji Łukasz Modelskiego "Droga przez mąkę", książka przypadła mi do gustu. Tematyka, którą lubię - kuchnia z domieszką historii, sztuki, literatury, antropologii i nutką sentymentu (lata 80-90 czas mojego dorastania). Napisana w formie dialogu, więc czytało się przyjemnie i szybko.

Ciekawe wprowadzenie w świat kuchni. Brakuje mi w nim czegoś, jednak jako pierwsza książka w dziedzinie, moim zdaniem niezła. Ciekawie się czyta, nie jest napisana trudnym językiem (a mogłaby),i czuć klimat kuchni i gotowania, a to jest największy atut.

Ciekawe wprowadzenie w świat kuchni. Brakuje mi w nim czegoś, jednak jako pierwsza książka w dziedzinie, moim zdaniem niezła. Ciekawie się czyta, nie jest napisana trudnym językiem (a mogłaby),i czuć klimat kuchni i gotowania, a to jest największy atut.

Z pewnością najlepsze wrażenie zrobiły na mnie odwoływania do malarstwa i piękne reprodukcje obrazów ilustrujące ludzką fascynację orientalna kuchnią, egzotycznymi potrawami czy owocami. Autorki odkrywają malarstwo trompe l[oil, Il mangiatore di fagioli, van Gogha Zjadacze ziemniaków, Juan Sanchez Cortez od Martwej natury z kardem i marchewkami, La Brioche Chardina.
Pseudo filozofowanie w stylu Paula Coelho zaś sprawiło że musiałam odjąć gwiazdkę bo jest męczące.
Narratorka wspomina smaki dzieciństwa, karczochy z Florencji, lombardzkie różowe szparagi, figi suszone, znane likiery digestif.
Wspomina się o autorkach książek podróżniczo-kulinarnych, np Mary McCarthy, muzyce do jedzenia, wspaniałych pieśniach portugalskich czy andaluzyjskich. Kucharz był artysta, a kucharki- tylko wyrobnicami. Almanachy jak np Dwór Wiejski Karoliny Potockiej-Nakwaskiej.

Mało jest tu wzmianek o alternatywnym odżywianiu, czyli weganizmie czy wegetarianizmie. Rozmówczyni nie kryje się ze swym upodobaniem do mięs, poza tym wspomina rodzinę i kulinarne włoskie zwyczaje. Dla miłośników, czy raczej smakoszy takiej lektury.

Z pewnością najlepsze wrażenie zrobiły na mnie odwoływania do malarstwa i piękne reprodukcje obrazów ilustrujące ludzką fascynację orientalna kuchnią, egzotycznymi potrawami czy owocami. Autorki odkrywają malarstwo trompe l[oil, Il mangiatore di fagioli, van Gogha Zjadacze ziemniaków, Juan Sanchez Cortez od Martwej natury z kardem i marchewkami, La Brioche Chardina.
Pseudo...

Mam bardzo mieszane uczucia wobec tej książki. Z jednej strony była dla mnie inspiracją, zapisałam wiele nazw książek, obrazów, nazwisk, do których na pewno wrócę, by dowiedzieć się o nich więcej. Wiele historii (np. o wystawnych ucztach, jak się odbywały i co było na nich podawane) było dla mnie nowych i ciekawych. Bardzo podobał mi się rozdział o kwestii kobiet w kuchni i co zrobić, by ich obecność była bardziej zauważona i doceniona. Natomiast moje negatywne uwagi odnoszą się głównie do części redakcyjnej. Książka nie ma spójnego tematu przewodniego - tzn. teoretycznie jest o związkach kuchni i kultury, ale raczej wydała mi się luźnym zbiorem tematów, bez większej myśli przewodniej. Druga sprawa to forma - czasami autorki rozmawiają osobiście, czasami jest to wymiana korespondencji, przytoczona razem z przywitaniem i pożegnaniem mailowym, a innym razem są to "przedruki" z czasopism. Takie zmiany narracji bardzo mnie wybijały z rytmu i denerwowały. Rozumiem, że autorki porozumiewały się w różny sposób, ale NAPRAWDĘ można to było ujednolicić, bo to nie sposób komunikacji, ale merytoryka były najważniejsze w tej książce. Czytało mi się ją szybko, przyjemnie, acz z poddenerwowaniem. Na pewno wrócę do zapisanych nazwisk i historii, zaciekawiła mnie też postać pani Tessy. Warto przeczytać, ale bez ciśnienia. Za to okładka naprawdę, naprawdę piękna i aż żałowałam, że czytałam książkę na czytniku, bo nie mogłam nacieszyć oczu pięknem okładki.

Mam bardzo mieszane uczucia wobec tej książki. Z jednej strony była dla mnie inspiracją, zapisałam wiele nazw książek, obrazów, nazwisk, do których na pewno wrócę, by dowiedzieć się o nich więcej. Wiele historii (np. o wystawnych ucztach, jak się odbywały i co było na nich podawane) było dla mnie nowych i ciekawych. Bardzo podobał mi się rozdział o kwestii kobiet w kuchni i...

Jestem niepoprawną fanką pani Capponi-Borawskiej, więc sięgam po wszystko, co ma z nią coś wspólnego.
W przypadku tej książki czułam jednak pewien niedosyt, żeby nie powiedzieć lekkie rozczarowanie. Nie potrafię nawet sformułować przyczyn - troszku jakby po powierzchni, troszku może hermetycznie miejscami?
Ponadto formuła niektórych fragmentów przypominała mi formułę mojego ulubionego bloga "Dzienniki stołowe", ale może po prostu przesadzam. W każdym razie wtręty wymiany emailowej zaburzyły mi odbiór całości.

Jestem niepoprawną fanką pani Capponi-Borawskiej, więc sięgam po wszystko, co ma z nią coś wspólnego.
W przypadku tej książki czułam jednak pewien niedosyt, żeby nie powiedzieć lekkie rozczarowanie. Nie potrafię nawet sformułować przyczyn - troszku jakby po powierzchni, troszku może hermetycznie miejscami?
Ponadto formuła niektórych fragmentów przypominała mi formułę...