O psach

Bardzo dobre opowiadania Michała Cichego i Andrzeja Stasiuka, o psach i naszej miłości do nich. Dużo w nich melancholii i smutku związanego ze śmiercią każdego kolejnego psa. Te dwa opowiadania oceniam na 8/10. Pozostałe opowiadania 6/10.

Bardzo dobre opowiadania Michała Cichego i Andrzeja Stasiuka, o psach i naszej miłości do nich. Dużo w nich melancholii i smutku związanego ze śmiercią każdego kolejnego psa. Te dwa opowiadania oceniam na 8/10. Pozostałe opowiadania 6/10.

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań różnych autorów-bardzo nierówne. Stasiuk i Varga zdecydowanie najlepsi, całkiem niezła a przynajmniej zapadająca w pamięć oryginalnym ujęciem tematu Pustelniak, reszta - bez szału. Podobnie jak w przypadku opowiadań „ O kotach” znów świetne rysunki Oli Niepsuj.

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań różnych autorów-bardzo nierówne. Stasiuk i Varga zdecydowanie najlepsi, całkiem niezła a przynajmniej zapadająca w pamięć oryginalnym ujęciem tematu Pustelniak, reszta - bez szału. Podobnie jak w przypadku opowiadań „ O kotach” znów świetne rysunki Oli Niepsuj.

Zbiór opowiadań o psach.

“Szesnaście łap, trzydzieści lat”
Narrator (sam autor?) opisuje psy swojego życia począwszy od pierwszego, którego przygarnął w wieku 19 lat. Średnie.

“Olfaktoria”
Opowiadanie zaczyna się cytatem Myśliwskiego, więc dość obiecująco. Mieszkająca na brytyjskiego wyspie narratorka (może również sama autorka?) opowiada o… bingo! swoim psie.
Nie zainteresowała mnie ta historyjka.

“Rok w długim domu”
Opowiadanie podzielone na części z tytułami zaczynającymi się od “Fatalne są skutki…”, np. “...odnalezienia ucha” czy “noszenia rzeczy w pysku”. Napisane tak jakby z perspektywy psa. Może dlatego takie dziwne? W każdym razie nie podobało mi się.

“Ostatnia podróż”
Główna bohaterka to rozwódka, która jest obecnie w związku z… gumowym psem XD To jedyne opowiadanie, w którym nie bierze udział żywy czworonóg. Takie se.

“Psy”
Stasiuk opowiada o swoich psach, które żyją z nim w Wołowcu. Podczas czytania czułam, że mogłabym mieć psa. Świetnie napisane.

“Bogowie starości”
I znów autor pisze o sobie. No i o swoich psach. Jeden dożył sędziwego wieku, drugi zginął tragicznie w szczenięctwie. Piękny opis miłości człowieka do czworonoga.

Zbiór opowiadań o psach.

“Szesnaście łap, trzydzieści lat”
Narrator (sam autor?) opisuje psy swojego życia począwszy od pierwszego, którego przygarnął w wieku 19 lat. Średnie.

“Olfaktoria”
Opowiadanie zaczyna się cytatem Myśliwskiego, więc dość obiecująco. Mieszkająca na brytyjskiego wyspie narratorka (może również sama autorka?) opowiada o… bingo! swoim psie.
Nie...

Chociaż cenię antologie – są dobrym tropem, by odkryć autorów, którzy rezonują z gustem i wrażliwością czytelnika lub czytelniczki – książkę “O psach” zmuszona jestem uznać za nieudaną. Po przeczytaniu zbioru opowiadań odniosłam wrażenie, że autorom i autorkom zadano pracę domową, prosząc ich, by napisali “krótkie opowiadanie o psach”. Jak w każdej klasie, tak i tutaj – część podeszła do zadania bardziej ambitnie, część nabazgrała tekst na kolanie. Mimo, że taki tryb pracy twórczej podsuwa mi jedynie wyobraźnia, mam poczucie, że nie jest to moją odosobnioną imaginacją i wybrzmiewa w wielu innych komentarzach w tutejszej dyskusji. To, co, moim zdaniem, najlepiej sprawdziło się w książce to podejmowana przez autorów próba opisania własnych doświadczeń życia z psem. Wydaje się, że taka prosta i szczera relacja dotyka głębokich emocji – bliskości, czułości i przywiązania – możliwych do pochwycenia przez czytelników za sprawą języka literackiego. Książka zostawia mnie z wnioskiem, że psy są przyjaciółmi człowieka – nawet jeśli tym człowiekiem jest polski pisarz lub pisarka. Nie jest to refleksja odkrywcza i zakładam, że mogłam domyślać się tego już wcześniej, przed przeczytaniem zbioru. Mimo wszystko cieszę się, że literatura polska podejmuje współcześnie temat relacji niemiędzyludzkich – człowiek tworzy przecież więzi nie tylko z innymi ludźmi, a niekiedy to właśnie te inne relacje mają dla niego większe i fundamentalnie odmienne znaczenie.

Chociaż cenię antologie – są dobrym tropem, by odkryć autorów, którzy rezonują z gustem i wrażliwością czytelnika lub czytelniczki – książkę “O psach” zmuszona jestem uznać za nieudaną. Po przeczytaniu zbioru opowiadań odniosłam wrażenie, że autorom i autorkom zadano pracę domową, prosząc ich, by napisali “krótkie opowiadanie o psach”. Jak w każdej klasie, tak i tutaj –...

Miałam takie mocne WTF w trakcie tej książki, mam wrażenie, że zdecydowanie nie jestem targetem albo nastawiałam się na coś zupełnie innego, bo poza pierwszym opowiadaniem (do pewnego momentu),żadne mi się nie podobało. Nie odnalazłam się w tej pozycji, nie wiem, o czym do końca miała być, brakuje mi jasnego zarysu, czego się spodziewać.

Miałam takie mocne WTF w trakcie tej książki, mam wrażenie, że zdecydowanie nie jestem targetem albo nastawiałam się na coś zupełnie innego, bo poza pierwszym opowiadaniem (do pewnego momentu),żadne mi się nie podobało. Nie odnalazłam się w tej pozycji, nie wiem, o czym do końca miała być, brakuje mi jasnego zarysu, czego się spodziewać.

Opowiadania Cichego, Vargi i Stasiuka bardzo mi się podobały. Opowiadanie Cichego to właściwie zbiór uroczych anegdotek o psach. Najbardziej podobały mi się fragmenty o osiedlowym psim bandycie Niuniu. Varga i Stasiuk mierzą się z trudnym tematem śmierci czworonożnych przyjaciół, a Varga łączy to w ciekawy sposób z tematem śmierci człowieka. Pozostałe opowiadania mocno takie sobie. I dołączam do grona tych, którzy zastanawiają się, o czym właściwie było opowiadanie Weroniki Murek.

Opowiadania Cichego, Vargi i Stasiuka bardzo mi się podobały. Opowiadanie Cichego to właściwie zbiór uroczych anegdotek o psach. Najbardziej podobały mi się fragmenty o osiedlowym psim bandycie Niuniu. Varga i Stasiuk mierzą się z trudnym tematem śmierci czworonożnych przyjaciół, a Varga łączy to w ciekawy sposób z tematem śmierci człowieka. Pozostałe opowiadania mocno...

Zbiór naprawdę dobrych opowiadań, których głównym motywem są psy. Jedno z sześciu zamieszczonych w zbiorze nie chwyciło mnie za serce, ale reszta rewelacyjna

Zbiór naprawdę dobrych opowiadań, których głównym motywem są psy. Jedno z sześciu zamieszczonych w zbiorze nie chwyciło mnie za serce, ale reszta rewelacyjna

Varga, Stasiuk, Cichy

Varga, Stasiuk, Cichy

Trzy dobre opowiadania (w tym dwa z tendencją do "bardzo") na sześć wszystkich.. Stąd ocena 5/10.

Trzy dobre opowiadania (w tym dwa z tendencją do "bardzo") na sześć wszystkich.. Stąd ocena 5/10.

Jak ja się cieszę, że kupiłam tę książeczkę. Tak, książeczkę, bo objętościowo bardzo cienką, zdecydowanie za cienką! Nie wszystkie opowiadania podobały mi się tak samo, polecam bardzo Stasiuka a już Varga - na zakończenie - rozłożył mnie na łopatki.

Jak ja się cieszę, że kupiłam tę książeczkę. Tak, książeczkę, bo objętościowo bardzo cienką, zdecydowanie za cienką! Nie wszystkie opowiadania podobały mi się tak samo, polecam bardzo Stasiuka a już Varga - na zakończenie - rozłożył mnie na łopatki.