Przetrwałam. Życie ofiary Josefa Mengele

@rewi.books
Lubicie tematykę wojenną? Obozową?
Wiem, że książki o takiej tematyce są dość ciężkimi lekturami. Są wstrząsające i smutne ale czasem mam potrzebę przeczytać coś z tego gatunku.

Historia ta skupia się na żydowskiej rodzinie, która trafia do Auschwitz. Bohaterki książki są bliźniaczkami i trochę dzięki temu udało im się opuścić to straszne miejsce. Oczywiście też trzeba wziąść pod uwagę ich siłę, która sprawiła że udało im się przeżyć to piekło.
Już na początku trafiły w ręce doktora Josefa Mengele. Znanego jako Anioł Śmierci.
Mężczyzna ten interesował się bliźniętami.
Dlatego też dziewczyny szybko trafiły w jego ręce. Mengele eksperymentował na nich, wstrzykiwał im wirusy. Tylko po to aby obserwać jak będą reagowały ich organizmy. Wiele dzieci tego nie przeżyło.

Książka jest dość krótka. Przeczytałam już wiele książek o takiej tematyce i mogę stwierdzić, że na tle innych ta historia jest łagodna. Nie znajdziemy tutaj drastycznych opisów. Może i lepiej.
Historia nie jest jakoś bardzo rozwinięta.
Czy polecam? Myślę, że takie książki warto polecać.
Ja jednak spodziewałam się bardziej rozwiniętej historii.

@rewi.books
Lubicie tematykę wojenną? Obozową?
Wiem, że książki o takiej tematyce są dość ciężkimi lekturami. Są wstrząsające i smutne ale czasem mam potrzebę przeczytać coś z tego gatunku.

Historia ta skupia się na żydowskiej rodzinie, która trafia do Auschwitz. Bohaterki książki są bliźniaczkami i trochę dzięki temu udało im się opuścić to straszne miejsce. Oczywiście...

Ciężko jest opisać emocje jakie towarzyszyły mi przy tej książce. Dlugo się za nią zabierałam. Nie żałuję,że ja przeczytałam, mimo że serce pękło wiele razy

Ciężko jest opisać emocje jakie towarzyszyły mi przy tej książce. Dlugo się za nią zabierałam. Nie żałuję,że ja przeczytałam, mimo że serce pękło wiele razy

Tai h książek nie da się oceniać.

Tai h książek nie da się oceniać.

Warto pochylić się nad niżej opisaną książką, która mówi o czasach smutnych i tragicznych, o nieszczęsnym losie wielu ludzi, ale która też napawa nas nadzieją, że cokolwiek człowiek nie przeżyje, to potrafi go to wzmocnić i jest on w stanie odnaleźć w sobie siłę, dobro, przebaczenie.
"Przetrwałam. Życie ofiary Josefa Mengele" to jedna z najbardziej "przystępnych" książek o Auschwitz. Czyta się ją niezwykle szybko. Oglądałam wcześniej film dokumentalny o Evie Mozes Kor. Historia tej kobiety i jej siostry bliźniaczki (tak jak i innych bliźniaków) jest porażająca i niezwykła. To właśnie te osoby były poddawane okrutnym eksperymentom medycznym przez Doktora Josefa Mengele zwanego Aniołem Śmierci.

Dokuczanie siostrom w dzieciństwie przez inne, nieżydowskie dzieci m.in. w szkole było potworne - takie opisy uczą nas empatii, zrozumienia i tolerancji na krzywdę jednostki ludzkiej. Książka po prostu otwiera nam oczy.

Najbardziej wzruszający był dla mnie moment, kiedy Eva wybaczyła swoim oprawcom. Proces przebaczenia był dla niej jednocześnie drogą do wolności i osiągnięcia spokoju ducha. To niezwykła osoba, która przeszła ogrom poniżenia i cierpienia.

Warto pochylić się nad niżej opisaną książką, która mówi o czasach smutnych i tragicznych, o nieszczęsnym losie wielu ludzi, ale która też napawa nas nadzieją, że cokolwiek człowiek nie przeżyje, to potrafi go to wzmocnić i jest on w stanie odnaleźć w sobie siłę, dobro, przebaczenie.
"Przetrwałam. Życie ofiary Josefa Mengele" to jedna z najbardziej "przystępnych" książek o...

Książka napisana z myślą o młodszych czytelnikach i wtej kategorii zasługuje na dobrą ocenę. Szkoda tylko, że nigdzie w opisie na okładce nie wspomiano o tym. Wtedy być może ocena ogólna byłaby wyższa bo nie sięgneły by po nią osoby, które chcą się zmierzyć z prawdą bez cenzury. Jako pozycja dla dzieci powinna być obowiązkową pozycją zamiast innych lektur.

Książka napisana z myślą o młodszych czytelnikach i wtej kategorii zasługuje na dobrą ocenę. Szkoda tylko, że nigdzie w opisie na okładce nie wspomiano o tym. Wtedy być może ocena ogólna byłaby wyższa bo nie sięgneły by po nią osoby, które chcą się zmierzyć z prawdą bez cenzury. Jako pozycja dla dzieci powinna być obowiązkową pozycją zamiast innych lektur.

Tego typu książki ciężko oceniać...nie czyta się ich też jednym tchem, jak interesujące powieści. Książki opisujące czasy Holocaustu, zwłaszcza te będące wprost wspomnieniem osób, które przeżyły piekło obozów, trzeba sączyć. Trzeba dawkować je sobie, aby nie zapomnieć się w trakcie czytania i nie zacząć traktować ich jak fikcję literacką.
Wspomnienia Evy Mozes bardzo mnie poruszyły. Świadomość, że tysiące dzieci przeżyły taki koszmar, jest przerażająca. A ludzi, którzy dźwigają to brzemię, jest znacznie wiecej. Więcej o kolejne pokolenia, które nastały po ofiarach, które mogły bezpośrednio od ofiar poznać okropną prawdę o obozach zagłady.
Wspomnienia zostały spisane prostym językiem, bez pompatyzmu (mimo powagi i ważności tematu). Dlatego dla mnie jawią się jako bardziej wiarygodne, tym bardziej, że opisują losy dwóch małych dziewczynek.
Książka jest dowodem tragedii i okrucieństwa, z jakimi musiały zmierzyć się tysiące ludzi, zarówno dorosłych, jak i dzieci),ale też wspaniałym i głośnym zawołaniem. Wezwaniem do pokoju i miłości. Prośbą, abyśmy my wszyscy, jako ludzie, bez względu na narodowość, rasę czy wyznanie, nie dopuścili nigdy więcej do dramatów takich, jakie miały miejsce w wyniku II wojny światowej.
Jeśli osoba, która wprost padła ofiarą nazistowskiego okrucieństwa, która jako dziecko musiała walczyć o przetrwanie swoje i swojej najukochańszej siostry, której wojna odebrała wszystko, co najważniejsze - rodzinę, dom, poczucie bezpieczeństwa, jeśli ktoś taki potrafił powiedzieć, że wybacza oprawcom, mało tego! prawdziwie i w głębi swojego poranionego serca im wybaczyć, to każdy może. Ośmielę się nawet powiedzieć, że jesteśmy to w jakiś sposób winni ofiarom. Musimy umieć kochać i wybaczać, bo tylko wtedy uratujemy siebie i świat od krzywd, jakie rodzą się ze ślepego dążenia do władzy, z nienawiści i braku wzajemnego szacunku.

Tego typu książki ciężko oceniać...nie czyta się ich też jednym tchem, jak interesujące powieści. Książki opisujące czasy Holocaustu, zwłaszcza te będące wprost wspomnieniem osób, które przeżyły piekło obozów, trzeba sączyć. Trzeba dawkować je sobie, aby nie zapomnieć się w trakcie czytania i nie zacząć traktować ich jak fikcję literacką.
Wspomnienia Evy Mozes bardzo mnie...

Książki o tak wielkiej tragedii nie powinno się oceniać.

Przepiękna, przerażająca, bardzo smutna.

Książki o tak wielkiej tragedii nie powinno się oceniać.

Przepiękna, przerażająca, bardzo smutna.

Bardzo dobra książka, napisana prostym, zrozumiałym dla każdego językiem. W trakcie czytania często miałam wrażenie, że nawet zbyt prostym, ale później dowiedziałam się, że Eva Mozes zrobiła to celowo, bo książka adresowana jest głównie do starszych dzieci/młodzieży. Osobiście uważam, że powinna to być lektura obowiązkowa. W książce nie ma epatowania cierpieniem, chociaż pojawia się ono na każdej niemal stronie, nie ma opisów eksperymentów medycznych, więc jeśli ktoś liczy właśnie na to, to się rozczaruje. To relacja dziecka. Dziecka wyrwanego ze swojego miejsca na świecie, bezpiecznego, ciepłego domu, oderwanego siłą od rodziców i rodzeństwa, rzuconego w wir obozowego życia. Dziecka, które heroicznie walczyło o życie zarówno swoje, jak i siostry bliźniaczki. Pomimo tego, że czytam dużo literatury obozowej i temat Auschwitz jest mi dobrze znany, nie potrafię objąć umysłem tego "odczłowieczenia", nie potrafię tego pojąć, szczególnie kiedy patrzę na małe dzieci, na mojego czteroletniego bratanka. Nie potrafię sobie wyobrazić, że ktoś obcy siłą odrywa go od mamy i taty, wrzuca do zimnego, brudnego, zawszonego baraku i każe żyć o jednym kartoflu dziennie.
Oby przesłanie ludzi, którzy przeżyli obóz pozostało na zawsze żywe.
Oby to nie powtórzyło się nigdy więcej.

Bardzo dobra książka, napisana prostym, zrozumiałym dla każdego językiem. W trakcie czytania często miałam wrażenie, że nawet zbyt prostym, ale później dowiedziałam się, że Eva Mozes zrobiła to celowo, bo książka adresowana jest głównie do starszych dzieci/młodzieży. Osobiście uważam, że powinna to być lektura obowiązkowa. W książce nie ma epatowania cierpieniem, chociaż...

Książek o takiej tematyce nie sposób oceniać, wywyższać barwne opisy i emocjonalność, albo karcić za jej brak.
Książki tego typu to świadectwa tego co wydaje się nierealne a ich zadaniem winno być uświadamianie okrucieństwa jakie zakorzeniło się na świecie i zebrało ogromne żniwo. Autorka nie wdaje się w szczegóły życia w obozie ani nie skupia na swoich uczuciach. Nie ocenia i nie generalizuje. Opisy zawarte w książce są bardziej relacją tego, co miało miejsce z pozycji obserwatora który ma to już za sobą. I właśnie dzięki temu stylowi pisania dają do zrozumienia jak bardzo prawdziwe jest to wszystko. Łatwo wyobrazić sobie setki tysięcy ludzi wydartych ze swoich korzeni, pozbawionych człowieczeństwa, zamkniętych w barakach, patrzących na swoje konanie. Można wyobrazić a nawet obejrzeć tysiące wychudzonych i zmaltretowanych ciał wywożonych i spychanych do dołów. Łatwo obejrzeć krematoryjne piece i komory i pomyśleć, że ginęli tu ludzie złapani w nieludzką pułapkę. Ale problemem staje się uświadomienie na poziomie emocji prawdopodobieństwa tego i ustawienie swojej osoby na płaszczyźnie tych faktów. Ta książka jak wiele innych pozwala choć przez chwilę zdać sobie sprawę z tego, że ktoś kiedyś nie mógł czytać "Przetrwałam" siedząc na wygodnym łóżku, ale walczyć o życie lub prosić o śmierć w świecie bez świata.

Książek o takiej tematyce nie sposób oceniać, wywyższać barwne opisy i emocjonalność, albo karcić za jej brak.
Książki tego typu to świadectwa tego co wydaje się nierealne a ich zadaniem winno być uświadamianie okrucieństwa jakie zakorzeniło się na świecie i zebrało ogromne żniwo. Autorka nie wdaje się w szczegóły życia w obozie ani nie skupia na swoich uczuciach. Nie...

Książka należy do nieco "lżejszych" pozycji dotyczących życia w obozie koncentracyjnym.Autorka opisuje swoje dzieciństwo,to co przeżyła będąc ofiarą Mengele ,jak przetrwała,a także co działo się z nią i jej siostrą po wyzwoleniu obozu.Spokojnie mogą sięgnąć po nią osoby,które nie przepadają za drastycznymi opisami.
Po przeczytaniu tej pozycji zastanawiałam się nad jednym :czy byłabym w stanie wybaczyć oprawcy ?Na razie nie znalazłam na to pytanie odpowiedzi.
Polecam.

Książka należy do nieco "lżejszych" pozycji dotyczących życia w obozie koncentracyjnym.Autorka opisuje swoje dzieciństwo,to co przeżyła będąc ofiarą Mengele ,jak przetrwała,a także co działo się z nią i jej siostrą po wyzwoleniu obozu.Spokojnie mogą sięgnąć po nią osoby,które nie przepadają za drastycznymi opisami.
Po przeczytaniu tej pozycji zastanawiałam się nad jednym...