Podstawy narodowo-radykalnej przebudowy szkoły polskiej

Wojciech Kwasieborski – (ur. 1914) Był jednym z głównych ideologów polskiego narodowego radykalizmu. Działał w Związku Akademickim Młodzież Wszechpolska i Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski. Od kwietnia 1934 r. był członkiem Obozu Narodowo-Radykalnego, a po jego delegalizacji zasilił szeregi Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”. Aż do 1939 r. był jednym z najbliższych współpracowników Bolesława Piaseckiego, członkiem kierownictwa organizacji i jednym z twórców ideologii organizacji. W tych latach był redaktorem naczelnym pism RNR: „Akademika Polskiego”, „Falangi” i „Przełomu”. Był też autorem m.in. broszury „Podstawy narodowego poglądu na świat” (1937). W lecie 1939 r. Kwasieborski opuścił szeregi RNR. We wrześniu 1939 r. służył w Obronie Przeciwlotniczej. Po upadku państwa polskiego nawiązał współpracę z konspiracyjnymi strukturami Stronnictwa Narodowego. Aresztowany przez Gestapo, został zwolniony w kwietniu 1940 r. Zaangażowany w konspirację (według niektórych źródeł, w działalność Konfederacji Narodu Piaseckiego) został ponownie pojmany przez Niemców. Rozstrzelano go 21 czerwca 1941 r. w Palmirach, w ramach akcji eksterminacji polskiej elity.

Wydane w formie osobnej publikacji w 1938 r. „Podstawy narodowo-radykalnej przebudowy szkoły polskiej” są jednym z najważniejszych zeszytów programowych RNR, określającym poglądy ugrupowania na problem w II Rzeczpospolitej palący – kwestię oświaty, ale też i formowania ideowego młodzieży. Jak bowiem uważali falangiści, szkoła winna być nie tylko miejscem pobierania nauki, ale i wykuwania nowego człowieka – nowoczesnego Polaka, świadomego swoich obowiązków wobec wspólnoty. Formacja szkolna musi być – zdaniem Kwasieborskiego – oparta na „zwartym poglądzie na świat. Tym poglądem na świat jest pogląd narodowy, oparty na bezwzględnych podstawach religii Chrystusa”.