Tajemniczy korespondent

Cieszę się, że już we wczesnych dziełach Marcela Prousta dostrzegam detale, które zwiastują piękno wielkiego cyklu powieściowego do którego z tak wielką ochotą zawsze powracam pamięcią. Ponieważ łagodna uroda pierwszych pisarskich prób twórcy "W poszukiwaniu straconego czasu" przypomina mi o pełnej subtelnych znaczeń literaturze, którą miałem okazję przed kilkoma laty się delektować. Świat w którym trzeba baczyć na swoje gesty i słowa z powodu posiadania daru ogromnej wrażliwości jest niezwykle interesujący. Rozsiewa on wokół siebie zapach przedłużanego w nieskończoność spotkania i jednocześnie, pomimo upływu ponad stu lat od chwili napisania tych opowiadań, tchnie świeżością. Nasycone pięknem fragmenty wciąż umacniają moje przekonanie o tym, że te utwory wcale nie były klęską Marcela Prousta na polu obyczajności a im głębsze wydaje mi się ich przesłanie, tym mocniej pragnę z nich wydobyć sekretne tajemnice ludzkiej natury.

Zgrabnie prześlizgując się pomiędzy nierównościami aż za bardzo znanych nam słów, Marcel Proust stara się im nadawać nowe znaczenie. Robi to łagodnie ale uczy nas przy tym uważności ponieważ kiedy już zrozumiemy zasady pewnej gry, to musimy przestać traktować miłość jako chorobę. Deprecjonowanie jej znaczenia nie ma sensu, możemy ją przeklinać aby po pewnym czasie ponownie ją przywoływać. Wspominając o wieku niepewności, francuski pisarz jest przekonany o tym, że człowiek jeszcze wtedy nie zatraca umiejętności obcowania z cudowną tajemnicą, jaką został obdarzony przy urodzinach. Chociaż doświadczeni malarze życia potrafią przedstawić każdą radość i smutek w odpowiednim świetle i cieniu, to jedynie przed nabyciem ogłady posiada się wdzięk nie do podrobienia. Właśnie tacy są bohaterowie pierwszych opowiadań Prousta. Dający się oszukać ruchom ciała i śmiejącym się oczom, oddający się bez zastrzeżeń i nieuznający granic w wyrażaniu nadziei.

W "Tajemniczym korespondencie" można nakładać na swoje emocje maski ale ukrycie niezręczności jest przy tym niezwykle trudne. Bo kiedy pragnienie doprowadza do szaleństwa, to wszystko zaczyna przybierać realne i często złowrogie kształty. Ratunkiem jest zupełna odmiana życia i nie ma wtedy miejsca na konwenanse. Jednak Proust potrafi to wszystko wyrazić bardziej subtelnie, przedstawiając przy tym znaki dla niektórych nierozpoznawalne w taki sposób, aby inni mogli je z łatwością odczytać. Jakże wyboista jest droga do szczerości, jak wielu literackich metafor należy użyć, żeby cierpliwy i uważny czytelnik w końcu rozpoznał ukryte dno. W tych opowiadaniach splata się mnóstwo figur i znaczeń i jeśli ktoś chce czym prędzej poznać finał rozkosznych roztrząsań, to powinien zwrócić uwagę na istotę pamięci i jej wpływ na całokształt twórczości francuskiego pisarza.

Pomimo tego, że niedokończone przez młodego Prousta homoerotyczne utwory przyjmują siłą rzeczy kształt niedoskonałych szkiców, to warto zwrócić uwagę na fakt poszukiwania w nich przez pisarza swojego języka. On dopiero próbuje swoich pisarskich zdolności aby w "Poszukiwaniu straconego czasu" ukazać ich pełnię i przekazać czystą esencję zawiłości ludzkiego życia. Myślę w tym przypadku o warstwie uczuciowej i uleganiu porywom serca. Dla Prousta piękno wzgardzonej miłości nie jest czymś mniej interesującym od wynikłej z zakochania radości. Ekspresja jego własnych przeżyć jest tak wielka, że z łatwością potrafi ją przelać na papier. Dlatego też rozpaczliwie osobiste akcenty nadają ton praktycznie wszystkim zgromadzonym tu opowiadaniom i bez nich te opowieści nie posiadałyby takiej wartości.

Cieszę się, że już we wczesnych dziełach Marcela Prousta dostrzegam detale, które zwiastują piękno wielkiego cyklu powieściowego do którego z tak wielką ochotą zawsze powracam pamięcią. Ponieważ łagodna uroda pierwszych pisarskich prób twórcy "W poszukiwaniu straconego czasu" przypomina mi o pełnej subtelnych znaczeń literaturze, którą miałem okazję przed kilkoma laty się...

Wydobyte z archiwów młodzieńcze teksty Prousta schowane przez Autora w szufladzie. Niekiedy nieukończone. Pisze w nich nie raz 'otwartym tekstem' o relacjach homoseksualnych. Pozwala spojrzeć na problemy z punktu widzenia człowieka zmagającego się z nimi w końcu XIX w. Lektura skłania do przemyśleń. Wydanie zaopatrzone w cenny Wstęp napisany przez Tłumaczkę. Widać, jak ważna jest - dla pełniejszego zrozumienia przekazywanych przez Autora treści - wiedza o nim samym i o czasach, w których żył i tworzył swoje dzieła.

Wydobyte z archiwów młodzieńcze teksty Prousta schowane przez Autora w szufladzie. Niekiedy nieukończone. Pisze w nich nie raz 'otwartym tekstem' o relacjach homoseksualnych. Pozwala spojrzeć na problemy z punktu widzenia człowieka zmagającego się z nimi w końcu XIX w. Lektura skłania do przemyśleń. Wydanie zaopatrzone w cenny Wstęp napisany przez Tłumaczkę. Widać, jak...

Ledwo się zaczęła, a już skończyła. Opowiadania skandaliczne ? Nie sądzę.

Ledwo się zaczęła, a już skończyła. Opowiadania skandaliczne ? Nie sądzę.

Ciekawie się czytało, szybko też niestety bo to tak naprawdę książeczka. Nie powala na kolana ale dla wielbicieli pisarza ciekawa pozycja.

Ciekawie się czytało, szybko też niestety bo to tak naprawdę książeczka. Nie powala na kolana ale dla wielbicieli pisarza ciekawa pozycja.

To książka, na którą chciałam poświęcić całą niedzielę, mając nadzieję, że coś zostanie na potem. Niestety jest o wiele krótsza niż się wydawało.

Podobało mi się, że autor dał się ponosić dłuższym zdaniom niż dwie linijki. Bardzo szybko i sprawnie przenosił się z rzeczywistości, przez myśli, do podświadomości dając od razu rozwiązanie temu literackiemu równaniu o życiu.

Niestety przez swoją krótkość opowiadań, nie zostałam przy nich dłużej. Wydają się jakby szkicami (są niedokończone) młodego życia, bojącego się dotyku i uczucia.

To książka, na którą chciałam poświęcić całą niedzielę, mając nadzieję, że coś zostanie na potem. Niestety jest o wiele krótsza niż się wydawało.

Podobało mi się, że autor dał się ponosić dłuższym zdaniom niż dwie linijki. Bardzo szybko i sprawnie przenosił się z rzeczywistości, przez myśli, do podświadomości dając od razu rozwiązanie temu literackiemu równaniu o...

Aż dziwne, że te opowiadania Proust musiał schować do szuflady, bo mogłyby w jego opinii wywołać skandal.
Wydaje mi się, że przesadził z tą opinią, a opowiadań nie wydał, gdyż były po prostu przeciętne i niedokończone.
Nie ma w nich nic kontrowersyjnego i spokojnie te testy mogłyby wyjść spod pióra zakonnicy zamkniętej w klasztorze :)
W klimacie podobne czasem do Portretu Doriana Graya, ale nie tak dobre.

Aż dziwne, że te opowiadania Proust musiał schować do szuflady, bo mogłyby w jego opinii wywołać skandal.
Wydaje mi się, że przesadził z tą opinią, a opowiadań nie wydał, gdyż były po prostu przeciętne i niedokończone.
Nie ma w nich nic kontrowersyjnego i spokojnie te testy mogłyby wyjść spod pióra zakonnicy zamkniętej w klasztorze :)
W klimacie podobne czasem do Portretu...