Szarady

Styl, jak to u Hamsuna bywa, fenomenalny. Rozdziały ze strumieniem świadomości (zastosowanym przed Woolf i Joyce'em) przeplatają się z chłodnym, polifonicznym realizmem, w którym porozmawiamy sobie o Victorze Hugo czy Williamie Gladstonie. Ocena taka a nie inna podyktowana jest amorficznością fabuły. Tym razem nie wiem, o co chodzi Knutowi; interpretacje psychologiczne to zresztą nigdy nie był mój konik, a chyba w te rejony kieruje nas Norweg ze swym bogactwem snów, analiz, strumieni skojarzeń i filantropijnymi gestami protagonisty.

Styl, jak to u Hamsuna bywa, fenomenalny. Rozdziały ze strumieniem świadomości (zastosowanym przed Woolf i Joyce'em) przeplatają się z chłodnym, polifonicznym realizmem, w którym porozmawiamy sobie o Victorze Hugo czy Williamie Gladstonie. Ocena taka a nie inna podyktowana jest amorficznością fabuły. Tym razem nie wiem, o co chodzi Knutowi; interpretacje psychologiczne to...

Książka jest po prostu męcząca. Opiera się na monologach głównego bohatera dosłownie o niczym.

Książka jest po prostu męcząca. Opiera się na monologach głównego bohatera dosłownie o niczym.

Z jednej strony historia ciekawa, z drugiej okropnie ciężkostrawna, głównie przez niekończące się monologi. Jakoś przebrnęłam licząc na zakończenie ale i tutaj się zawiodłam.

Z jednej strony historia ciekawa, z drugiej okropnie ciężkostrawna, głównie przez niekończące się monologi. Jakoś przebrnęłam licząc na zakończenie ale i tutaj się zawiodłam.

Lubię (lubiłam?) Hamsuna. Tego nie zniosłam. Męczące to mało powiedziane. Nie dokończyłam.

Lubię (lubiłam?) Hamsuna. Tego nie zniosłam. Męczące to mało powiedziane. Nie dokończyłam.

Historia przygód pana Nagla na norweskiej prowincji, facet znajduje przyjemność w prowokowaniu członków lokalnej elity, a sam wygląda na niespełnego rozumu; strasznie to dziwaczne i trudne w lekturze; może to i dobra literatura, ale nie dla mnie.

Historia przygód pana Nagla na norweskiej prowincji, facet znajduje przyjemność w prowokowaniu członków lokalnej elity, a sam wygląda na niespełnego rozumu; strasznie to dziwaczne i trudne w lekturze; może to i dobra literatura, ale nie dla mnie.

Nawet ciekawa, choć trochę męcząca. Są cechy typowej literatury romantycznej, a to przecież neoromantyzm.

Nawet ciekawa, choć trochę męcząca. Są cechy typowej literatury romantycznej, a to przecież neoromantyzm.

Okropny, niestrawny bełkot, na dodatek źle przetłumaczony. Nuda i strata czasu na czytanie pseudo-dzieła i popapranych wywodów autora, który najwyraźniej cierpiał na zaburzenia psychiczne, gdyż nikt normalny by czegoś takiego nie napisał

Okropny, niestrawny bełkot, na dodatek źle przetłumaczony. Nuda i strata czasu na czytanie pseudo-dzieła i popapranych wywodów autora, który najwyraźniej cierpiał na zaburzenia psychiczne, gdyż nikt normalny by czegoś takiego nie napisał

12 czerwca 1891 roku, do brzegu Lillesand w Norwegii przybił parowiec, a na nim wśród wielu podróżnych Johan Nilsen Nagel.
Średniego wzrostu, o śniadej cerze, mrocznym spojrzeniu, delikatnych ustach, barczysty, ponoć agronom z wykształcenia, wyróżniał się wśród innych ubiorem. Jego żółty garnitur i osobliwe nakrycie głowy przyciągały spojrzenia ludzi i budziły w nich ogromne zainteresowanie.

Nagel przybył do mieścinki tuż po samobójstwie niejakiego Karlsena, młodego chłopaka, który nie dając sobie rady z miłością do miejscowej piękności panny Dagny Kielland postanowił zakończyć swój żywot.

Lillesand to "dziura", gniazdo os, zabita deskami wiocha, gdzie każdy gapił się na każdego i żył cudzym życiem.
Nagel obserwował, rozmawiał, toczył dyskusje religijno-polityczne, zaskakiwał mieszkańców swoimi pomysłami, opowieściami, oszałamiał swymi czynami.
Zachowywał się tak jakby czytał w ludzkich duszach, starał się być obrońcą biednych i skrzywdzonych.

Podobnie jak nieżyjący Karlsen panna Dagny rzuciła urok na naszego bohatera.
Jego szalone zauroczenie do owej niewiasty przerodziło się w obłęd.

Podobno "Szarady" to najtrudniejsza powieść Knuta Hamsuna. Główny bohater Nagel jest przez autora przedstawiony jako człowiek z niespójną psychiką, egzystencjalny desperat zagubiony w labiryncie życia.
Niektórzy dopatrują się w książce wizji romantycznej, inni znowu wątków biograficznych samego autora.
Dla mnie bohater jest schizofrenikiem, który nie potrafi dostosować do sytuacji swoich uczuć oraz zachowania. W konsekwencji dochodzi u niego do zaburzenia funkcjonowania i rozpadu osobowości. Nie potrafi krytycznie i realistycznie ocenić własnej osoby, otoczenia oraz kontaktów z mieszkańcami Lillesand.

Treść trudna i pod względem kompozycyjnym książka również nie należy do najłatwiejszych. Występują w niej baśnie opowiedziane prozą liryczną, sarkastyczne, cyniczne polemiki, długie monologi wewnętrzne.

Powieść jest ciekawa, ale bardzo trudna, obłąkana, wymaga dużego skupienia podczas czytania, a przez tą inność i szaleństwo intryguje, wciąga tak, że ciężko ją odłożyć na bok. Jest taka zupełnie inna...

Jeszcze czegoś takiego, nie czytałam, aczkolwiek jestem zadowolona z nowego doświadczenia czytelniczego, a z drugiej strony rozumiem, czemu nie odniosła ona sukcesu, bo ponoć nigdy nie sprzedawała się zbyt dobrze.

Mam wrażenie, że jest to powieść, która zachwyci tylko nielicznych.

12 czerwca 1891 roku, do brzegu Lillesand w Norwegii przybił parowiec, a na nim wśród wielu podróżnych Johan Nilsen Nagel.
Średniego wzrostu, o śniadej cerze, mrocznym spojrzeniu, delikatnych ustach, barczysty, ponoć agronom z wykształcenia, wyróżniał się wśród innych ubiorem. Jego żółty garnitur i osobliwe nakrycie głowy przyciągały spojrzenia ludzi i budziły w nich...

Ależ to jest dobra książka. Póki co inne rzeczy smakują jakoś mniej po niej.

Ależ to jest dobra książka. Póki co inne rzeczy smakują jakoś mniej po niej.

Dobra powieść po upływie lat od jej wydania nie staje się anachroniczna, bo koniec końców człowieka zawsze dotykają te same wybory, obsesje, problemy. I "Szarady" są tego doskonałym przykładem. Świetnie zarysowani, cierpliwie przedstawieni bohaterowie, znakomicie prowadzona narracja wykorzystująca iście modernistycznie literackie narzędzia (monologi wewnętrzne, dysputy filozoficzne). Cudownie się czyta powieść, w której każde kolejne zdanie pokazuje, że autor jest znakomitym pisarzem i erudytą, który dokładnie wie po co pisze.

Dobra powieść po upływie lat od jej wydania nie staje się anachroniczna, bo koniec końców człowieka zawsze dotykają te same wybory, obsesje, problemy. I "Szarady" są tego doskonałym przykładem. Świetnie zarysowani, cierpliwie przedstawieni bohaterowie, znakomicie prowadzona narracja wykorzystująca iście modernistycznie literackie narzędzia (monologi wewnętrzne, dysputy...