Kirke

Pierwsza połowa okrutnie mi się dłużyła, miałam nawet ochotę odłożyć ją i nie wracać. Później było tylko lepiej. Na pewno trzeba oddać autorce to jak oddała boski klimat, temat nie był łatwy a jednak udało się - czułam jakbym czytała mitologie. Piękne opisy i budowanie postaci Kirke, wszystko to mi odpowiadało. Gdyby było odrobinę szybciej, intensywniej i krócej pewnie oceniłabym tą książkę wyżej. Nie wrócę do niej na pewno ale nie uważam też, że zmarnowałam czas.

Pierwsza połowa okrutnie mi się dłużyła, miałam nawet ochotę odłożyć ją i nie wracać. Później było tylko lepiej. Na pewno trzeba oddać autorce to jak oddała boski klimat, temat nie był łatwy a jednak udało się - czułam jakbym czytała mitologie. Piękne opisy i budowanie postaci Kirke, wszystko to mi odpowiadało. Gdyby było odrobinę szybciej, intensywniej i krócej pewnie...

Ładna okładka i nic więcej.

Ładna okładka i nic więcej.

Dla mnie dość przeciągnięta, lektorka robi robotę, ale w porównaniu do Pieśni o Achillesie, to Kirke wypada słabo

Dla mnie dość przeciągnięta, lektorka robi robotę, ale w porównaniu do Pieśni o Achillesie, to Kirke wypada słabo

Po tym jak bardzo podobała mi się Pieśń o Achillesie z wielką chęcią wróciłam do świata mitologii greckiej w ujęciu Madeline Miller, tym razem dając się zaskoczyć także fabule, ponieważ mit o Kirke znałam dużo słabiej niż historię bohaterów spod Troi.

Kirke to na pewno postać złożona. To przede wszystkim kobieta, która chce doświadczyć ludzkich emocji: atencji, miłości, a z czasem także samotności. Jest też boginią, ale zbyt słabą, by jej zdanie się liczyło. Jest za dobra na standardy bogów, ale i na tyle zła, aby obawiali się jej śmiertelnicy. To idealnie szara moralnie postać, której można kibicować, albo czuć do niej niechęć.

To, co ponownie jest na plus to pióro M. Miller, która bezbłędnie, pięknym jeżykiem potrafi opisać nawet najbardziej obrzydliwe i przykre momenty tworząc czasami opis zachwycający, a czasami wręcz perwersyjny, kiedy zderza subtelność z obrzydlistwem.

Były też momenty, które mnie nużyły, a wręcz przygnębiały, zwłaszcza w doświadczeniach macierzyństwa. Myślałam, że w tej historii będzie dużo więcej Odyseusza i jego sprytu, on jednak okazał się być tylko pewnym jej etapem, tak jak żywot śmiertelnika jest etapem życia bogini.

To na pewno powieść wart poświęconego jej czasu, jednak nie zachwyciła mnie tak jak Pieśń o Achillesie.

Po tym jak bardzo podobała mi się Pieśń o Achillesie z wielką chęcią wróciłam do świata mitologii greckiej w ujęciu Madeline Miller, tym razem dając się zaskoczyć także fabule, ponieważ mit o Kirke znałam dużo słabiej niż historię bohaterów spod Troi.

Kirke to na pewno postać złożona. To przede wszystkim kobieta, która chce doświadczyć ludzkich emocji: atencji, miłości, a...

Powieść ujęła mnie niesamowitym, mistycznym klimatem. To nie powierzchowne zainteresowanie jakimś tam wątkiem w mitologii, a przeniesienie do pewnej nimfy. Niestety, nie jest ona dla każdego. Trzeba dość dobrze znać mitologię i kulturę starożytnej Grecji, by docenić jej smaczki.
PS Czytałam ją, będąc z Grecji, z widokiem na morze :) niespieszny, refleksyjny charakter książki świetnie zgrał się zmoimi wakacjami.

Powieść ujęła mnie niesamowitym, mistycznym klimatem. To nie powierzchowne zainteresowanie jakimś tam wątkiem w mitologii, a przeniesienie do pewnej nimfy. Niestety, nie jest ona dla każdego. Trzeba dość dobrze znać mitologię i kulturę starożytnej Grecji, by docenić jej smaczki.
PS Czytałam ją, będąc z Grecji, z widokiem na morze :) niespieszny, refleksyjny charakter...

Myślę, że po zapoznaniu się ze wszystkimi książkami pani Miller, mogę wyciągnąć pewien wniosek płynący z każdej kreacji jej postaci — są one płaskie, jednowymiarowe, z bardzo ubogim życiem wewnętrznym, niewielką emocjonalnością, jeśli takowa już występuje, a przez to niskim wglądem psychologicznym i generalnie nie mają one ani jednej mocnej cechy charakteru, która okazałaby się dominująca. „Kirke” jest dla mnie, jako odbiorcy, miałka, bez wyrazu i to nie tak, że miałam oczekiwania, ponieważ po poznaniu opiewanej w peany „Pieśni Achillesa” i dyskutowaniu o zarzutach wobec niej, czy króciutkiej „Galatei” — nie posiadałam ich wcale. Ta powieść okazuje w całokształcie bardzo przeciętna, jeśli jedynym jej atutem są nawiązania mitologiczne i nic poza tym, to mówi naprawdę wiele.

Myślę, że po zapoznaniu się ze wszystkimi książkami pani Miller, mogę wyciągnąć pewien wniosek płynący z każdej kreacji jej postaci — są one płaskie, jednowymiarowe, z bardzo ubogim życiem wewnętrznym, niewielką emocjonalnością, jeśli takowa już występuje, a przez to niskim wglądem psychologicznym i generalnie nie mają one ani jednej mocnej cechy charakteru, która okazałaby...

Historia Kirke i jej boskiej rodziny od początku intryguje. Przez całą książkę przewija się więcej postaci niż standardowo, dodaje to jednak uroku i chętnie pogłębia się tę wiedzę i poznaje ten świat. Kirke nie jest typową boginią, nie tylko ze względu na swoje czarodziejskie zdolności, przez co można się w jakiś sposób z nią utożsamić i śledzić jej perypetie z wyczekiwaniem

Historia Kirke i jej boskiej rodziny od początku intryguje. Przez całą książkę przewija się więcej postaci niż standardowo, dodaje to jednak uroku i chętnie pogłębia się tę wiedzę i poznaje ten świat. Kirke nie jest typową boginią, nie tylko ze względu na swoje czarodziejskie zdolności, przez co można się w jakiś sposób z nią utożsamić i śledzić jej perypetie z wyczekiwaniem

Przez połowę książki miałam wrażenie, że czytam podręcznik szkolny / 'Mitologię' Parandowskiego. Suche fakty + przeskoki czasowe + szablonowi bohaterowie = rozczarowanie. Niczego nowego 'Kirke' nie wniosła do mojego życia.

Przez połowę książki miałam wrażenie, że czytam podręcznik szkolny / 'Mitologię' Parandowskiego. Suche fakty + przeskoki czasowe + szablonowi bohaterowie = rozczarowanie. Niczego nowego 'Kirke' nie wniosła do mojego życia.

Kolejna książka autorki, którą czyta się z przyjemnością

Kolejna książka autorki, którą czyta się z przyjemnością

Kirke to świetna historia o życiu bogini, która choć posiada boską krew to wcale nie jest szczęśliwa. Jest to opowieść o trudach, wytrwałości i ogromnej przemianie. Książka jest świetna i dla tych co znają już mitologię grecką, jak i tych co dopiero ją poznają. Postać Kirke, która dorasta w bardzo szybki boskim tempie, a zmienia się i dorośleje wolniej niż ludzie jest najlepszą stroną tej książki. Niestety ciężko mi się to czytało ze względu na język. Wcześniej czytałem już ,,Pieśń o Achillesie" i tam moim zdaniem język był bardziej płynny i przyjemny. Tutaj był twardy i powolny. Nie wiem czy to kwestia autorki, czy też tego, że obie książki były tłumaczone przez dwie różne osoby. Tak czy inaczej sądzę, że jest to świetna propozycja dla fanów mitologii, magii, intryg i potężnej bohaterki.

Kirke to świetna historia o życiu bogini, która choć posiada boską krew to wcale nie jest szczęśliwa. Jest to opowieść o trudach, wytrwałości i ogromnej przemianie. Książka jest świetna i dla tych co znają już mitologię grecką, jak i tych co dopiero ją poznają. Postać Kirke, która dorasta w bardzo szybki boskim tempie, a zmienia się i dorośleje wolniej niż ludzie jest...