Sokół maltański

Nie wiem czy takie było założenie, ale bardzo doceniam, że nie próbowano tej książki cenzurować. Sama mogłam ją ocenić czy niektóre zachowania Sape'a potępić.

Generalnie cała powieść ma bardzo dobrze dobrany język, tu oczywiście zasługa tłumacza Tomasza S. Gałązki (jednyne dwa błedy które znalazłam - 1. użycie słowa okej , 2. w drugim rozdziale, zaczynające się od: "Krzepkie palce Spade'a przygotowywały skręta (...)", długaśnie zdanie, którego kompletnie nie mogłam zrozumieć).

No i jeszcze na plus to, że książka była (momentami) bardzo zabawna.

Nie wiem czy takie było założenie, ale bardzo doceniam, że nie próbowano tej książki cenzurować. Sama mogłam ją ocenić czy niektóre zachowania Sape'a potępić.

Generalnie cała powieść ma bardzo dobrze dobrany język, tu oczywiście zasługa tłumacza Tomasza S. Gałązki (jednyne dwa błedy które znalazłam - 1. użycie słowa okej , 2. w drugim rozdziale, zaczynające się od:...

klasyczna powieść kryminalna, którą dość szybko się czyta, sprawnie napisana, momentami miałem tylko wrażenie, lekkich przeskoków akcji, że nagle wszyscy o czymś wiedzą, a nie zostało to napisane ( wprowadzało mnie to w lekki stan irytacji),w skrócie: łatwo, lekko i przyjemnie, nie wymagająca za wiele rozrywka:)

klasyczna powieść kryminalna, którą dość szybko się czyta, sprawnie napisana, momentami miałem tylko wrażenie, lekkich przeskoków akcji, że nagle wszyscy o czymś wiedzą, a nie zostało to napisane ( wprowadzało mnie to w lekki stan irytacji),w skrócie: łatwo, lekko i przyjemnie, nie wymagająca za wiele rozrywka:)

Coś może być klasyką, ale niekoniecznie być arcydziełem. Co jest niewątpliwie świetne, to czyta się wybornie, fabuła, dialogi, relacje pomiędzy postaciami, wszystko jest naturalne, płynne, akcja dynamiczna i wciągająca, wspaniałe czytadło, do tego klasyczne.
Gorzej jest z samą intrygą, wydumaną, pokręconą i jak się tak nad tym chwilę zastanowić, niezbyt wiarygodną w swej konstrukcji. Co za tym idzie motywacje bohaterów, a zwłaszcza protagonisty, czytelnik przyjmuje na słowo honoru.
Postaci niestety dosyć papierowe, sztampowe, zastanawiałem się na koniec, co było finalnie motywacją protagonisty i wychodzi mi na to, że pójście do łóżka z femme fatale. Tu jest w mojej ocenie największa słabość intrygi.
Sumarycznie, wyłączając mózg na kilka godzin i dając się porwać wydumanej intrydze, dobrze się bawiłem.

Coś może być klasyką, ale niekoniecznie być arcydziełem. Co jest niewątpliwie świetne, to czyta się wybornie, fabuła, dialogi, relacje pomiędzy postaciami, wszystko jest naturalne, płynne, akcja dynamiczna i wciągająca, wspaniałe czytadło, do tego klasyczne.
Gorzej jest z samą intrygą, wydumaną, pokręconą i jak się tak nad tym chwilę zastanowić, niezbyt wiarygodną w swej...

Esencja kryminału, podana z nutką sarkazmu, humoru i nieprzewidzianych zwrotów akcji. Idealna książka na jeden w wieczór.

Esencja kryminału, podana z nutką sarkazmu, humoru i nieprzewidzianych zwrotów akcji. Idealna książka na jeden w wieczór.

Klimat noir taki wyczuwalny aby aby. Postacie kobiecie nieciekawe, charakterologicznie słabe. Co niby w noir kryminałach może być normalne, ale nawet ich łobuzersko-zaczepna-zalotność jest mało łobuzerska i zaczepna. W sumie tylko jedna postać jest ciekawa i nie jest to wcale główny bohater. Ciut za melodramatyczne. Chandler lepszy.

Klimat noir taki wyczuwalny aby aby. Postacie kobiecie nieciekawe, charakterologicznie słabe. Co niby w noir kryminałach może być normalne, ale nawet ich łobuzersko-zaczepna-zalotność jest mało łobuzerska i zaczepna. W sumie tylko jedna postać jest ciekawa i nie jest to wcale główny bohater. Ciut za melodramatyczne. Chandler lepszy.

Cięty język z nutką humoru. Przyjemna lektura, gdyż mnie większość kryminałów po prostu wycisza i uspokaja. Intryga całkiem interesująca chociaż morderstwa nie były praktycznie wcale istotne. Bardziej związałam się z postaciami niż z samym wątkiem.

Cięty język z nutką humoru. Przyjemna lektura, gdyż mnie większość kryminałów po prostu wycisza i uspokaja. Intryga całkiem interesująca chociaż morderstwa nie były praktycznie wcale istotne. Bardziej związałam się z postaciami niż z samym wątkiem.

To jest klasyka, którą po prostu trzeba przeczytać.

To jest klasyka, którą po prostu trzeba przeczytać.

„Sokół maltański” to klasyka gatunku. Kameralna powieść detektywistyczna znana jest większości z jej ekranizacji, jednak to właśnie na tej książce wszystko się zaczęło.

Do biura detektywów Spade’a i Archera przychodzi kobieta, która zleca mu odszukanie jej zaginionej siostry. Historia nabiera tempa, gdy giną kolejne osoby oraz gdy o pomoc prosi Joel Cairo, który chce odzyskać pewną wyjątkową statuetkę - Sokoła maltańskiego.
____
Trzeba przyznać, że Hammett zrobił kawał dobrej roboty. Stworzył bohatera, któremu nie wiemy czy kibicować. Jego słabość do kobiet są tak samo znane jak jego umiejętności detektywistyczne. Język jakim jest napisana książka potrafi zahipnotyzować. Choć jest trudny i bogaty we wszelkie opisy.

Historia jest naprawdę bardzo ciekawa. Tylko chyba nie koniecznie dla mnie…. Ilość postaci w tak krótkiej książce był dla mnie bardzo przytłaczający. Gubiłam się, kto kim jest, przez co książkę czytałam dość długo, a tym samym, nie umiałam się w pełni zaangażować w tę fabułę.

Myślę, że warto się z nią zapoznać z racji jej wkładu w świat literacki, a także poznaniu pióra autora pionierskich opowieści kryminalnych w stylu noir.

„Sokół maltański” to klasyka gatunku. Kameralna powieść detektywistyczna znana jest większości z jej ekranizacji, jednak to właśnie na tej książce wszystko się zaczęło.

Do biura detektywów Spade’a i Archera przychodzi kobieta, która zleca mu odszukanie jej zaginionej siostry. Historia nabiera tempa, gdy giną kolejne osoby oraz gdy o pomoc prosi Joel Cairo, który chce...

Dobrze zapowiadający się klasyk noir, który w pewnym momencie zaczął mnie nużyć. Dałam radę znieść typowego detektywa w starym stylu, wyrachowanego i niesamowicie kompetentnego, podobały mi się plastyczne opisy i nadająca klimatu gwara przestępcza. W pewnym jednak momencie erotyzacja relacji damsko-męskich oraz rozwlekłe dialogi kryjące wielopiętrowe intrygi osiągnęły niestrawny dla mnie poziom. Zakończenie również pozostawiło u mnie lekki niedosyt, chociaż muszę przyznać, że było dość zaskakujące. Ciekawie było przekonać się, jak bardzo od czasu publikacji "Sokoła..." zmieniły się trendy w literaturze (w tym podejście do postaci kobiecych),ale raczej szybko o tym utworze zapomnę.

Dobrze zapowiadający się klasyk noir, który w pewnym momencie zaczął mnie nużyć. Dałam radę znieść typowego detektywa w starym stylu, wyrachowanego i niesamowicie kompetentnego, podobały mi się plastyczne opisy i nadająca klimatu gwara przestępcza. W pewnym jednak momencie erotyzacja relacji damsko-męskich oraz rozwlekłe dialogi kryjące wielopiętrowe intrygi osiągnęły...

Dość sympatyczna ramotka, doceniam za retro klimat i tłumaczenie. Czy wytrzymała próbę czasu, tak jak twierdzą w opisie? Trudno powiedzieć, mnie trochę zgrzytała przede wszystkim w opisach bohaterów. Zagadką pozostaje jakim cudem główny bohater, czyli odpychający i antypatyczny typ z lepkimi łapami nie dostał w papę od żadnej z bohaterek

Dość sympatyczna ramotka, doceniam za retro klimat i tłumaczenie. Czy wytrzymała próbę czasu, tak jak twierdzą w opisie? Trudno powiedzieć, mnie trochę zgrzytała przede wszystkim w opisach bohaterów. Zagadką pozostaje jakim cudem główny bohater, czyli odpychający i antypatyczny typ z lepkimi łapami nie dostał w papę od żadnej z bohaterek