Od Światła do Miłości. Wpływ kryzysu na duchowe wzrastanie

Paweł Koza w książce „Od Światła do Miłości” podejmuje trudny temat jakim jest ‘kryzys’, a dokładnie wpływ kryzysu na duchowe wzrastanie. Już samo słowo ‘kryzys’ budzi cierpkie skojarzenia jak ‘pat’, ‘impas’, ‘problem’, ‘wyłom’. Autor, który od lat zajmuje się tematyką duchowości i prowadzi badania na szeroką skalę, przekonuje, że takie skojarzenia, choć prawdziwe, w dziedzinie duchowości są błędne. Kryzys jest momentem pewnego ‘przesilenia’ zapowiedzią 'zmiany' jaka nastąpi prędzej czy później w życiu duchowym. Czy jest to zatem zjawisko przewidywalne, uchwytne, powtarzalne?
Ciekawe są spostrzeżenia autora, który trafnie nazywa inaczej przeżywaną przez każdego z nas rzeczywistość. Swoje refleksje zaczyna od opisu światła – stanu zachwytu nad rzeczywistością, którą wówczas człowiek przeżywa. To piękny moment, opisywany jako odkrycie piękna, kontemplację, klarowność, jasność umysłu, pojednanie, stanięcie w Bożej obecności, akceptację, przyjęcie. Człowiek podziwia to wszystko jak widok po zdobyciu górskiego szczytu. Towarzyszy temu oczarowanie zmysłów, doświadczenie prawdy i piękna samego w sobie. Jest to przyjemny moment, chce w nim trwać - niewątpliwie jest łaską. Jednak perspektywa jaką niesie zdaje się mieć tylko jeden kierunek, mianowicie kierunek pochylony ku dołowi. Jak ze szczytu widzimy, że droga powrotna prowadzi ku dołowi, tak i perspektywa zmiany położenia w życiu duchowym wiąże się ze zmianą naszego punktu widzenia i doświadczania.
Niezwykle trafne wydają się opisy stanów jakich doświadcza człowiek w momencie kryzysu duchowego. Na początku żywe jest jeszcze doświadczenie światła, ale ono zaczyna nie przystawać do napotykanej rzeczywistości. Następuje proces urealnienia, który jest mniej przyjemny od poprzedniego, gdyż często powiązany z doświadczeniem lub poczuciem odrzucenia, tęsknoty, samotności. Autor nazwał opisywany etap mianem nieskończoności i wyróżnia w nim cztery elementy: stratę, samotność, ból i pustkę. Mierzy się z wyjaśnieniem zasadności tego etapu, którego doznawanie jest pozornie mniej pożądane. Mianowicie celem kryzysu jest wyjście poza siebie, czego człowiek nie robił doświadczając światła. Stan ten może być mieszanką straty, przerażenia, braku punktu oparcia, ogołocenia. Jednak człowiek może doświadczyć w tej nieskończoności tego kim jest Bóg – nieskończonością Miłości. Autor tłumaczy, że droga, która zbliża do Boga wiedzie przez rezygnację z własnego ja, gdyż w tej stracie jest życie. Porównuje ów proces do oczyszczenia niezbędnego do wzrostu. W opisie tego etapu, autor idzie dalej, mianowicie wymienia również jako możliwe do odczuwania smutek, a nawet rozpacz za utraconą miłością, utraconym Bogiem. Człowiek wówczas pragnie tylko Boga i myśli tylko o Nim, jako o tym, kogo stracił. Ów stan jest mocno kryzysorodny i trudny do przeczekania. W tym zamęcie kryzysu, człowiek szuka wyjścia. Niejednokrotnie podejmuje złe decyzje, popełnia błędy, upada, błądzi. Można zapytać, czy jest nadzieja na powrót do światłości? Czy kiedyś ten horror tęsknoty się kończy? Co zrobić, aby nie oszaleć?
Autor nie pozostawia czytelnika bez odpowiedzi na te i inne trudne pytania. Choć doświadczenia i zadane przez nie rany były, są i będą, niekiedy połączone z wielorakim bólem, to właśnie tutaj przychodzi do człowieka Bóg, jako miłość w samym środku naszego poranionego wnętrza. Tam, w tej pustce jest miejsce na spotkanie, zawsze było, choć niedostrzegalne. Człowiek inaczej lokował swoje pragnienia, wizje Boga i szukał Go na zewnątrz. Spotkanie z Miłością dokonuje się, bo człowiek nie przeszkadza działać Bogu, umie przyjąć miłość i światło, którego tak szukał i za nim tęsknił. W tym stanie nie zmienia się nic – pisze autor- ale zmienia się kontekst przeżywania rzeczywistości. Teraz człowiek może odkryć, że nadal jest biedny i ma dużo ran, ale jest kochany bezwarunkowo. To również jest stan łaski. Człowiek doświadcza miłosierdzia. Z perspektywy miłości, straty i czas ogołocenia jawią się jako podróż do zjednoczenia z Bogiem. Widzi siebie jako ubogiego, przybysza, żebraka i we wszystkich tych rolach człowiek jest kochany. Może odpowiedzieć na tą miłość. Autor przytacza cztery filary życia wewnętrznego. Są nimi: modlitwa kontemplacyjna, ubóstwo, dialog, życie Ewangelią. To daje człowiekowi punkt oparcia, którego nie miał po wyjściu ze światłości. Człowiek zyskuje też poczucie bycia w domu. Książka nie daje łatwych recept. Dogłębnie analizuje i podaje przyczyny występowania etapów kryzysu, ale i rysuje pozytywny horyzont.
Książka wydana nakładem Wydawnictwa Edycja Świętego Pawła. Pomyślana została jako poradnik do dobrego przejścia przez kryzys. Odpowiada na nurtujące pytania o sens kryzysu i jego przebieg. Autor wyjaśnia czy i jak można się przygotować do tego momentu oraz co następuje zaraz po nim. Książka dzieli się na trzy rozdziały: Światło, Nieskończoność i Miłość. Opatrzona jest wprowadzeniem i zakończeniem autora. Wydawca zatroszczył się o nowoczesną, piękną w swej prostocie oprawę graficzną, zaczynając już od okładki, która oddaje sens poruszanych treści. Rysuje przed oczami drogę człowieka, w której są stopnie - wznoszenie i opadanie jest elementem tej drogi. Książka w broszurowej oprawie, liczy 168 stron. Polecam.

Paweł Koza w książce „Od Światła do Miłości” podejmuje trudny temat jakim jest ‘kryzys’, a dokładnie wpływ kryzysu na duchowe wzrastanie. Już samo słowo ‘kryzys’ budzi cierpkie skojarzenia jak ‘pat’, ‘impas’, ‘problem’, ‘wyłom’. Autor, który od lat zajmuje się tematyką duchowości i prowadzi badania na szeroką skalę, przekonuje, że takie skojarzenia, choć prawdziwe, w...