Poza lżejszą księgą 3 reszta serii jest chaotyczna i zakręcona jak baranie rogi. Seria ma 60 zeszytów z czego 25 to trudniejszy tom 1 plus mały dodatek. 22 to łatwiejszy tom 2 ( zawartość ksiąg 3 i część księgi 4 ) i tom 3 i kolejne 12 zeszytów, które będą raczej męczące jak zawartość tomu 1 niż lżejsze jak tomu 2.

Morrison mierzy się zagadką wszech świata niczym Philip Dick i tak się w tym zapętplił, że chyba sam się pogubił. Fabuła nie gra roli, to pretekst do jego własnych, wewnętrznych rozważań. Im dalej w księgę 4 tym częściej dochodzi się do wniosku, że bohaterowie ni opowiadana historia nie zakończy się z przytupem i odpowiednio ( pomimo pozorów, że tak jest ) tylko w gąszczu bełkotu i pozostanie nierozwiązana. Skała mała, mnóstwo dygresji na boku nic nie wnoszących do fabuły - z czego lwią część zajmuje 4-zeszytowy Carmaggeddon i jakieś przemyślenia w ramkach płynących zupełnie obok historii, która stoi w zasadzie tam gdzie się zaczęła od zeszytu pierwszego.

Jest w tych rozważaniach coś co czyni Niewidzialnych komiksem wartościowym ale to droga do przebrnięcia dla nielicznych. Lepiej napisane są Animal Man i Doom Patrol - i tam była fabuła, która coś znaczyła. Tu Morrison wplata dygresje, które są ważniejsze niż prowadzenie historii.


Komiks nie jest zły. Jest dobry, tylko z wadami i bardzo specyficzny.

Jego zadaniem jest przestawić jakąś mentalną klapkę w czytającym. Dlatego historia kończy się tak, że się wcale nie kończy, nawet się w zasadzie porządnie nie rozpoczęła mimo pozorów, że pokonano jakichś złych. Jest sugestia, że ktoś ich tylko napisał w jakiejś książce i powołał do życia narkotykiem 23 - wizualizującym słowa.

Tu chodzi o zrobienie kroku w stronę tej czerwonej piłeczki, Barbelith, którą Jack Frost na ostatniej stronie próbuje chwycić w rękę. Trzeba się pochylać nad sensem jego ostatniej wypowiedzi. Barbelith to ten świat właściwy, nie udawany. O uświadomienie sobie, że nasz mózg za mało łapie. Że alfabet jest ułomny i kroczymy po niewłaściwym języku i wzrok ogarnie tylko jeden wymiar gdy tam pod koniec zaczynają się nakładać na siebie inne rzeczywistości.

Morrison napisał bełkotliwy komiks bo i zabrał się za trudny temat. Chciałby wejrzeć w daleką przyszłość i przyczynić się do przebudowania ludzkiej świadomości. To był temat Odysei kosmicznej 2001. Człowiek im dalej poleci w kosmos, czy też posunie się w daleką przyszłość, tym bardziej mentalnie oderwie się od Ziemi i zmieni samego siebie, rozbudowując swój umysł. Tak psychicznie, lingwistycznie jak i fizycznie.

A i tak chyba wyszedł na tym lepiej on niż wydmuszkowate sequele do Matrixa czy sztampowy blockbuster udający coś mądrego - Incepcja.

Poza lżejszą księgą 3 reszta serii jest chaotyczna i zakręcona jak baranie rogi. Seria ma 60 zeszytów z czego 25 to trudniejszy tom 1 plus mały dodatek. 22 to łatwiejszy tom 2 ( zawartość ksiąg 3 i część księgi 4 ) i tom 3 i kolejne 12 zeszytów, które będą raczej męczące jak zawartość tomu 1 niż lżejsze jak tomu 2.

Morrison mierzy się zagadką wszech świata niczym Philip...