Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Dawno, dawno temu w odległej krainie…
– Litości! Skończ chrzanić te farmazony! Co ty, bajkę dla dzieci piszesz?!”.
🏺
O nie! Historie czterech boskich sióstr z Olimpu z pewnością nie są bajkami dla dzieci.
Wiem, co mówię, bo poznałam już dwie z nich i cóż, mogę rzec… to są niezłe ziółka 😏.
🏺
O mojej ulubienicy Hebe już wam opowiadałam teraz kolej na Eris – skrzydlatą boginię niezgody.
Tam gdzie pojawia się Eris leje się krew i łamią kości… No dobra, trochę mnie poniosło. 🙈 Ale faktem jest, że Eris jest, a raczej była pupilkiem Zeusa. Tatuś stworzył córkę idealną w każdym calu, która otrzymała talent do rozpętywania wojen. Dzięki temu zyskała uznanie i szacunek niemal całego Olimpu. Wydawało się, że idealnie nadaje się na zastępczynię ojca. Ale nie! On wybrał Aresa! W czym brat bliźniak jest od niej lepszy? Eris poczuła się upokorzona i zła decyzją ojca. Emocje zawładnęły nią do tego stopnia, że postanowiła go ukarać. Udała się na Ziemię by tam zbudować własne królestwo…
🏺
To była szalenie wciągająca i komfortowa książka. Uwielbiam połączenie mitologii ze światem współczesnym, dlatego bez zastanowienia sięgnęłam po #seriaboginie. Z całej czwórki autorek, które tworzą ten projekt Katarzyna Amber jest tą, której twórczości nie miałam jeszcze okazji poznać, więc Eris była niejako skokiem w nieznane. Ale, jaki to był przyjemny lot, kochani. Na pewno będę chciała go jeszcze powtórzyć.
🏺
„Eris” podzielona została na dwie części. Pierwsza to koniec XIX wieku, gdzie początek miała znajomość bogini niezgody z tytanem Notusem. To, co się tu wydarzyło mocno mnie poruszyło. Z kolei druga część to czasy współczesne, w których obserwujemy, w jaki sposób Eris tworzy i rządzi swoim Olimpem oraz jak radzi sobie z uczuciami atakującymi ją na widok tajemniczego i niesamowicie frapującego Cadena.
🏺
W tej książce nieustannie coś się dzieje, a to sprawia, że angażujemy się w historię i nie jesteśmy w stanie rozstać się z książką nawet na moment. Zaznaczyć trzeba, że autorka wlała w swoją powieść mnóstwo humoru, dzięki czemu staje się ona lekką, dającą wiele przyjemności lekturą.
🏺
Postać Eris wykreowana została na arogancką, pewną siebie, może nawet narcystyczną kobietę, która lubi siać zamęt. Dokładnie tak, jak na boginię niezgody przystało. I choć działała mi czasem na nerwy to zaufałam jej i polubiłam. Może dlatego, że przypomina mi trochę moją siostrę. 🙈
Podobają mi się postacie męskie w tej książce. Caden od początku intrygował nie tylko Eris, ale również mnie. Od momentu jego pojawienie się w klubie czuć było, że ten facet coś namiesza. Pytanie tylko, czy w pozytywnym tego słowa znaczeniu, czy wręcz przeciwnie. A poza tym, hello, to motocyklista i do tego tatuażysta. Czy ktoś ma jeszcze jakieś pytania? 😍
Jest jeszcze Proklos, który z automatu zyskał moją sympatię. Oddany, opiekuńczy i z poczuciem humoru. Uwielbiam typa.
🏺
Zostawiam wam jeszcze mój ulubiony cytat i gorąco zachęcam do lektury.
🏺
„-… Żyj dla mnie – powiedział, po czym pochylił się i pocałował mój nadgarstek w miejscu rysunku. – Będę odnawiał go każdego dnia. To symbol mojej tęsknoty. Bo tęskniłem wtedy, gdy nie wiedziałem, na kogo czekam. Tęsknię za tobą w każdej sekundzie, gdy tracę cię z oczu i tęsknię za tobą nawet wtedy, gdy jesteś obok. Zawsze będę”.

„Dawno, dawno temu w odległej krainie…
– Litości! Skończ chrzanić te farmazony! Co ty, bajkę dla dzieci piszesz?!”.
🏺
O nie! Historie czterech boskich sióstr z Olimpu z pewnością nie są bajkami dla dzieci.
Wiem, co mówię, bo poznałam już dwie z nich i cóż, mogę rzec… to są niezłe ziółka 😏.
🏺
O mojej ulubienicy Hebe już wam opowiadałam teraz kolej na Eris – skrzydlatą...

„Ktoś w mojej rodzinie musiał popełnić w przeszłości ciężki grzech. Umarł, nie spłaciwszy win na ziemi i teraz ten obowiązek spadł na mnie. Ewentualnie byłam ofiarą jakiejś klątwy, bo nie wydawało mi się normalne, żeby niespełna dwudziestoletnia dziewczyna mierzyła się z tyloma klęskami „.

Dzisiaj chcę wam opowiedzieć o niezwykle emocjonalnej książce, jaką miałam przyjemność ostatnio czytać. Jest to bolesna historia młodej Jemenki, która z mamą i siostrami wylatuje do Dubaju miasta słynącego z blichtru i dobrobytu. Jednak aby rozpocząć tam życie potrzebne są jakiekolwiek fundusze, chociażby na mieszkanie, czy żywność, których niestety rodzinie Almas brakuje. Dlatego, gdy jej kuzynka wychodzi z propozycją szybkiego zarobku dziewczyna nie zastanawia się długo. Tym bardziej że jej zadaniem ma być zabawianie rozmową gości zorganizowanego balu. Rzeczywistość okazuje się jednak przerażająco inna…

„Almas. Diament pustyni” to książka, która wywołała we mnie całą masę sprzecznych emocji.
Z jednej strony czułam złość i byłam sfrustrowana, obserwując, na co godzi się Almas z drugiej zaś czułam żal i byłam pełna podziwu dla jej poświęcenia rodzinie. Robiła co mogła by żyło im się lepiej.

Jest to bardzo trudna historia dziewczyny, która miała swoje marzenia i zupełnie inny obraz życia niż ten, w który została wrzucona. Dubaj miał być spełnieniem jej marzeń, tymczasem doświadczyła jego ciemnej strony, która przyniosła ból, łzy i upokorzenie.
Śledząc losy Almas współodczuwałam jej ból. Dopiero pojawienie się Nasira dało nadzieję, że młodziutka Jemenka może być jeszcze szczęśliwa, że może wyrwać się z tego zepsutego środowiska, który wessał ją niczym bagno. Choć wątpię, by kiedykolwiek zapomniała o tym, jak ohydny smak miało…

Najbardziej wstrząsająca była dla mnie ściana pokryta tysiącami kreseczek, ale o tym, co oznaczała i do czego służyła musicie dowiedzieć się sami, sięgając po „Almas. Diament pustyni „.

„Tak to już było w tych naszych arabskich rodzinach. Nikt nie mógł poszczycić się uczciwością. Na zewnątrz prezentowaliśmy czystość, a brudy zamiataliśmy pod dywan”.

Polecam gorąco

„Ktoś w mojej rodzinie musiał popełnić w przeszłości ciężki grzech. Umarł, nie spłaciwszy win na ziemi i teraz ten obowiązek spadł na mnie. Ewentualnie byłam ofiarą jakiejś klątwy, bo nie wydawało mi się normalne, żeby niespełna dwudziestoletnia dziewczyna mierzyła się z tyloma klęskami „.

Dzisiaj chcę wam opowiedzieć o niezwykle emocjonalnej książce, jaką miałam...

Przedstawiam Wam Hebe, boginię zrodzoną z kwiatu i tak samo delikatną jak jego płatki. Ale niech Was ta delikatność nie zwiedzie, bo kto zajdzie Hebe za skórę ten poczuje boski gniew i marny wtedy będzie jego żywot 🤭.

Hebe od zawsze czuła się na Olimpie obco. Od towarzystwa innych bogów wolała obcowanie z naturą. Zatracała się w jej melodii, omijając huczne zabawy szerokim łukiem. Na co dzień pełniła funkcję podczaszego dbając by kielichy biesiadujących bogów zawsze były pełne. Roznosiła ambrozję, będąc jednocześnie pod stałą obserwacją Hery. Matka nigdy nie była dla niej łaskawa. Ciągle czegoś wymagała, krytykowała i skąpiła uczuć. Hebe nienawidziła jej, a czara goryczy przelała się, w momencie gdy Hera pod groźbą śmierci próbowała zmusić ją do ślubu z własnym bratem. To wtedy Hebe podjęła decyzję, z którą biła się od dłuższego czasu. Uciekła z Olimpu na Ziemię, gdzie już czekały na nią jej kochane siostry.

Czy dane jej jednak będzie zaznać spokoju? Czy świat zwykłych śmiertelników okaże się miejscem, w którym będzie szczęśliwa?

To, że uwielbiam twórczość Klaudii wiadomo nie od dziś, jednak w takiej odsłonie jeszcze jej nie znałam. I wiecie co? To mi się naprawdę podobało. Oprócz świetnej rozrywki i śmiechu, ta książka zagwarantowała mi również wiele momentów, w których emocje brały górę. Doświadczyłam ich cały wachlarz od radości poprzez złość i frustrację po chwile wzruszeń.

„Hebe" jest czwartą częścią serii Boginie, wspólnego projektu czterech wspaniałych autorek – Katarzyny Amber, Darii Jędrzejek, Klaudii Max i Klaudii Leszczyńskiej.
Historia zaczyna się dość spokojnie. Poznajemy codzienność Hebe i możemy zorientować się, jaka relacja łączy ja z matką. Za to od momentu „zstąpienia” bogini na Ziemię dzieje się, i to grubo.

Mój ulubiony moment – reakcja Henrego po tym, jak Hebe pozbyła się brata. Najzabawniejszy z kolei to rozbrojenie pedofila. Nie zdradzę, jak do tego doszło, ale autorka całkowicie mnie tym rozwaliła, nie mogłam opanować śmiechu.

Bogowie są bezwzględni i bezlitośni, a Klaudia Leszczyńska znakomicie ukazuje to w swojej powieści. Znajdziecie tu wiele intryg, które w pewnym momencie doprowadzają do tragedii… Naszej dobrej, empatycznej Hebe podarowano coś najwspanialszego na świecie by po chwili brutalnie jej to odebrać. To właśnie wtedy nastąpiła w niej największa przemiana. Z delikatnej, niewinnej i naiwnej dziewczyny zrodziła się silna, pragnąca zemsty i zdeterminowana kobieta. Czy są jakieś granice, których Hebe nie przekroczy w walce o swoje szczęście? Nie ma…

Kochani, polecam Wam z całego serca serię Boginie, a „Hebe" w szczególności. 💜

Przedstawiam Wam Hebe, boginię zrodzoną z kwiatu i tak samo delikatną jak jego płatki. Ale niech Was ta delikatność nie zwiedzie, bo kto zajdzie Hebe za skórę ten poczuje boski gniew i marny wtedy będzie jego żywot 🤭.

Hebe od zawsze czuła się na Olimpie obco. Od towarzystwa innych bogów wolała obcowanie z naturą. Zatracała się w jej melodii, omijając huczne zabawy szerokim...

„- Duma i honor już niejednego sprowadziły na manowce – Z niezadowoleniem pokręciłam głową. – Wiem, że jesteś świetny w sztukach walki, że uwielbiasz rywalizację. Ale igrasz z siłą, która może cię zaskoczyć. Obawiam się tylko, że to może być bolesne zaskoczenie… „.
~
Nie wiem, jak wy, ale ja, gdy tylko dowiedziałam się o tej książce nie mogłam doczekać się aż wpadnie w moje ręce. Monika Magoska-Suchar odważyła się wydać „Hadesa” sama i choć nie jest to jej pierwsza książka to myślę, że dla niej najważniejsza. 💜
Widać i czuć, że Monika włożyła w tę powieść całe swoje serce. Książka jest cudownie wydana, a stworzona przez nią historia gwarantuje świetną rozrywkę, która nie chciałam by się kończyła.
~
Wychowana na wsi Kora w wieku osiemnastu lat pragnie zachłysnąć się zapachem wielkiego miasta. Wyjeżdża do Olimpionu, gdzie chce rozpocząć studia, choć wciąż waha się nad kierunkiem. Nie jest pewna, czy pójść za głosem nadopiekuńczej matki, czy własnego serca.
O przyjeździe Kory dowiaduje się Hera, żona rządzącego miastem Zeusa, która z jakiegoś powodu żywi ogromną nienawiść do matki dziewczyny. A że Hera jest pamiętliwa i mściwa to nie wróży dla młodej Kory szczęśliwego pobytu. W głowie Hery już rodzi się diaboliczny plan mający na celu kompromitację córki znienawidzonej Demeter.

Bal, na który Kora dostaje zaproszenie jest spełnieniem jej marzeń. W końcu pozna zwyczaje tu panujące i nawiąże nowe znajomości. Niestety, jest nieświadoma tego, że właśnie została wplątana w misternie uknutą intrygę organizatorki tej imprezy.

Nie da się ukryć, że obecność Kory na balu budzi ogólne poruszenie, ale większą uwagę przyciąga inny gość. Hades – brat Zeusa nieustannie ratujący mu tyłek z opresji. Król Podziemia. Pan Ciemności. Powszechnie uważany za bezwzględnego gangstera, którego na krok nie odstępuje jego pupil – trzygłowy Cerber o kłach ostrych jak brzytwy.
Kto by się spodziewał, że to właśnie on będzie próbował wybawić Korę z opresji.
~
„Powinnam uciekać. Ostrzegano mnie przed nim i jego ludźmi. Teraz on klęczał przede mną, a ja nie mogłam nawet zobaczyć jego oczu, bo skrywały je ciemne okulary, w których odbijała się moja nieidealna sylwetka. Pewnie miał mnie za totalną idiotkę i głupią gęś, tak samo jak tamten brodzacz. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię, w piekielne czeluści… Ach, nie. Zapomniałam. One należały do niego, więc to nie był właściwy kierunek „.
~
Światło i Mrok. Piękna i Bestia. Kora i Hades. I przeznaczenie, które pchnęło ich ku sobie i otworzyło oczy na własne pragnienia, na to czego brakowało im w życiu, a czego nie byli do tej pory świadomi. Nie wszystkim, jednak ten związek jest na rękę. Naszym bohaterom przyjedzie walczyć z przeciwnościami, jakie pod nogi rzucać im będą bezwzględni bogowie.
~
Monika Magoska-Suchar po raz kolejny udowadnia, że nie ma dla niej rzeczy niemożliwych. Wiecie już, że kocham jej twórczość i jeszcze nigdy mnie nie zawiodła. To taki mój pewniak. 😉 Powieści Moniki za każdym razem zabierają mnie w inny świat, w którym zatracam się bez pamięci. Tym razem było tak samo. „Hades. Król podziemia” wciąga od pierwszej strony. Hipnotyzuje. Fascynuje. Rozczula. Bawi. Całkowicie zniewala. Tę książkę pochłania się na jeden chaps. Pragniesz poznać kolejny rozdział, ale smuci cię świadomość, że każda kolejna przeczytana strona przybliża cię do końca historii. A uwierzcie mi, nie chciałam, żeby się kończyła.
~
Jestem pod wrażeniem, jak niesamowite postacie wykreowała Monika. Choć kocham Korę i Hadesa całym sercem (wiadomo 😍) to z radością wczytywałam się też w rozdziały innych bohaterów, których nie da się nie polubić. No może z małymi wyjątkami…
Moimi ulubieńcami zdecydowanie są Hera (uwielbiam tę jędzę) oraz Tanatos. Ten facet potrafił rozbawić mnie do łez.

„- Duma i honor już niejednego sprowadziły na manowce – Z niezadowoleniem pokręciłam głową. – Wiem, że jesteś świetny w sztukach walki, że uwielbiasz rywalizację. Ale igrasz z siłą, która może cię zaskoczyć. Obawiam się tylko, że to może być bolesne zaskoczenie… „.
~
Nie wiem, jak wy, ale ja, gdy tylko dowiedziałam się o tej książce nie mogłam doczekać się aż wpadnie w moje...

Na trzeci tom serii „Wojenne ścieżki” czekałam, obgryzając ze zniecierpliwienia paznokcie, bo pokochałam historię Sophii i Maxa całym sercem. Tym razem jednak poznajemy losy Damona Larsona – przyjaciela Maxa, na którym wojna odcisnęła niewyobrażalnie bolesne piętno. Tego wszystkiego, czego doświadczył na froncie, co zobaczył i jak wiele stracił nie da się wymazać z pamięci. Wszystko to sprawiło, że mężczyzna zbudował wokół siebie gruby mur, nie dopuszczając do siebie nikogo. Cały swój czas poświęcił jedynej miłości, jaka mu została, czyli zakładowi mechanicznemu, który od zawsze był jego marzeniem.

Isabella Hudson to całkowite przeciwieństwo zamkniętego w sobie i nieufnego Damona. Młoda, energiczna, zarażająca wszystkich dookoła uśmiechem kobieta, która nie wyobraża sobie by mogła zajmować się czymś innym niż psychologia. Wychowywana w ciepłej i wspierającej rodzinie pragnęła dzielić się otrzymywanym codziennie dobrem, z każdym, kto go potrzebował. Wraz z przyjaciółką otworzyła poradnię psychologiczną, oddając jej całe swoje serce. Poprawa zdrowia psychicznego ludzi stała się dla Isabelli powołaniem, któremu oddawała się z radością.

Jakie plany ma los, stawiając tę dwójkę na swojej drodze?

Myślałam, że już żadna książka nie dorówna historii Sophii i Maxa. Błąd. „Ponad wszystko, Kochanie" też robiła z moim sercem niestworzone rzeczy. Karolina Wilczęga z książki na książkę staje się coraz lepsza w tym, co robi. Czuć, że świetnie się bawi, wymyślając dla swoich czytelników kolejne poruszające historie i tworząc nowych bohaterów, których nie chcemy opuszczać, o których myślimy i za którymi tęsknimy.

Kogoś takiego, jak Isabella chciałoby się mieć obok siebie. Ta dziewczyna jest jak lekarstwo na chorą duszę i właśnie tym była dla Damona – lekarstwem, które podawane w odpowiednich dawkach rozkruszało mury fortecy, w której się schował.

Autorka porusza tu bardzo trudne tematy, jak, chociażby nieprzepracowana żałoba, czy PTSD. Damon nie potrafił porzucić przeszłości. Nie umiał pogodzić się ze stratą ukochanej, co blokowało go na inne kobiety. Miał wyrzuty sumienia i czuł, że spotykając się z kimś innym zdradza Lucy…
*
Jestem pod absolutnym wrażeniem i gratuluję autorce kolejnej tak wspaniałej powieści. A wy, Kochani wsiądzie na emocjonalny rollercoaster, do którego zaprasza Karolina Wilczęga i dajecie się porwać tej niesamowitej historii. Polecam gorąco. ⭐5/5.

Na trzeci tom serii „Wojenne ścieżki” czekałam, obgryzając ze zniecierpliwienia paznokcie, bo pokochałam historię Sophii i Maxa całym sercem. Tym razem jednak poznajemy losy Damona Larsona – przyjaciela Maxa, na którym wojna odcisnęła niewyobrażalnie bolesne piętno. Tego wszystkiego, czego doświadczył na froncie, co zobaczył i jak wiele stracił nie da się wymazać z pamięci....

„… Ta podstępna franca przychodziła zawsze po cichu. Zwodząc i udając, że to nie ona. Kamuflując się pod osłoną zmęczenia. Czasem niewyspania, przepracowania, przeciągających się tygodniami. A potem nie chciała odejść przez wiele miesięcy…".
•
Depresja – tego pojęcia nikomu nie trzeba wyjaśniać. Każdy z nas ma w swoim otoczeniu osobę zmagającą się z tą podstępną chorobą lub sam jej doświadcza.
Dzisiaj chcę opowiedzieć Wam o Amandzie, której historię w znakomity, niezwykle emocjonalny sposób przedstawiła Natalia Raginia w swojej powieści „Ocalenie".
•
Amanda ma idealne życie. Świetna praca, mężczyzna kochający ją nad życie, przyjaciele. Patrząc z boku dostrzec można szczęśliwą, pełną życia kobietę. Nikt, jednak nie wie, że pod fasadą szczęścia, pod maską z wymalowanym uśmiechem Amanda toczy swój wewnętrzny bój. Walczy sama ze sobą, ze swoimi myślami, lękami i obawami. Coraz bardziej zagłębia się w mroczne zakamarki swojego umysłu kompletnie, zatracając rzeczywistość. Gubiąc się w tym, co tu i teraz, a tym, co jest tylko wytworem jej wyobraźni.
•
Czy jej nieme wołanie o pomoc zostanie zauważone? Czy Amandzie wystarczy sił by wyjść z mroku i podążyć ścieżką ocalenia?
•
Czytając tę książkę miałam czasami wrażenie, że autorka zagląda w moją głowę i spisuje wszystko to, co tam widzi. To była dla mnie niesamowicie trudna emocjonalnie podróż. Podróż, która wywołała wiele wspomnień zarówno tych dobrych, jak i tych, o których wolałabym nie pamiętać. Myślę, że nie tylko ja, ale również wielu z Was będzie w stanie w mniejszym lub większym stopniu utożsamić się z historią Amandy.
•
Ta książka pokazuje jak ogromny wpływ na psychikę człowieka ma dzieciństwo oraz relacje z rodzicami.
Od małej Amandy wymagano zbyt wiele. Krytykowano a rzadko, a w zasadzie nigdy nie chwalono. Szczędzono jej uczuć, przez co czuła się niekochana, niepotrzebna, samotna.
Amandzie odebrano dzieciństwo, zmuszając do tego by szybko dorosła. To na nią spadł obowiązek opieki nad młodszym rodzeństwem, kiedy tak naprawdę sama potrzebowała tej opieki. Te przeżycia głęboko zakorzeniły w niej lęk przed niepowodzeniem i strach przed skrzywdzeniem najbliższych. Kotłowanina myśli i niezrozumiałych dla niej wówczas emocji wywoływały wewnętrzny ból. Ból, który z biegiem lat przybierał na sile, doprowadzając ją niemal do obłędu. Pragnęła tylko jednego. Uwolnić się od niego. Przestać czuć…
•
Czasem przychodziły lepsze momenty. Chwile, w których przez pogrążoną w ciemności świadomość Amandy przebijało się światło. Wystarczył jednak jeden cios z zewnątrz by jej umysł ponownie pogrążył się w mroku.
Bardzo ważne było, że miała wokół siebie ludzi, którzy trwali przy niej nieustannie, nawet gdy próbowała ich odepchnąć. Miłość, którą jej okazywali poruszyła mnie dogłębnie.
•
Natalia Raginia prowadzi nas przez umysł człowieka zmagającego się z depresją. Pokazuje, jak głęboko się w nim zakorzenia i jak destrukcyjny ma na niego wpływ. Uświadamia, jak wiele lęków i bólu potrafi w sobie dusić i jak ważne jest by sobie uświadomić, że sami sobie z depresją nie poradzimy. By nie bać się poprosić o pomoc i ją przyjąć.
•
Dziękuję Natalia, że mogę być dumną patronką „Ocalenia". A Wy kochani pozwólcie Amandzie by opowiedziała wam swoją historię.

„… Ta podstępna franca przychodziła zawsze po cichu. Zwodząc i udając, że to nie ona. Kamuflując się pod osłoną zmęczenia. Czasem niewyspania, przepracowania, przeciągających się tygodniami. A potem nie chciała odejść przez wiele miesięcy…".
•
Depresja – tego pojęcia nikomu nie trzeba wyjaśniać. Każdy z nas ma w swoim otoczeniu osobę zmagającą się z tą podstępną chorobą lub...

Od wydarzeń z pierwszej części minęło sześć lat. Ellie w końcu uporała się z przeszłością i śmiało zapatruje się w przyszłość u boku Christiana i z pewnym, małym, uroczym i niesamowicie rezolutnym aniołkiem imieniem Emily.
Jednak czy aby na pewno przeszłość to zamknięty temat? A co, jeśli postanowi o sobie przypomnieć?

To co podobało mi się najbardziej w tej książce to przemiana Ellie. Z rozkapryszonej, infantylnej i naiwnej dziewczyny przerodziła się w dojrzałą, racjonalnie myślącą i pewną siebie kobietę. To sprawiło, że zaufałam jej i szczerze polubiłam.

Zdecydowanie bardzo mocną stroną tej książki, zaraz obok porywającej fabuły, jest postać małej Emily, która kradnie serce od pierwszej chwili. Ta przeurocza i niewinna istotka sprawiła, że nie raz podczas lektury ściskało mi się gardło ze wzruszenia.

Nie miałam pojęcia, czego mogę się po tej książce spodziewać. Nie wiedziałam, w którą stronę autorka popchnie fabułę. Czytałam i zaciskałem kciuki, by historia zakończyła się happy endem, by nie spełniło się moje czarnowidztwo, bo to roztrzaskałoby mi serce w drobny mak.
To, jak się wszystko potoczyło i czy moje serce potrzebowało kleju pozostawię w tajemnicy, by nie odbierać wam przyjemności z czytania. Powiem, tylko że będziecie zaskoczeni.

Ta książka zdecydowanie warta jest polecenia, jednak aby zrozumieć całą historię musicie najpierw sięgnąć po „Until Death ".

Od wydarzeń z pierwszej części minęło sześć lat. Ellie w końcu uporała się z przeszłością i śmiało zapatruje się w przyszłość u boku Christiana i z pewnym, małym, uroczym i niesamowicie rezolutnym aniołkiem imieniem Emily.
Jednak czy aby na pewno przeszłość to zamknięty temat? A co, jeśli postanowi o sobie przypomnieć?

To co podobało mi się najbardziej w tej książce to...

„Until death" to książka, która niestety bardzo mnie rozczarowała, bo o ile pomysł na fabułę uważam za świetny to cała reszta mnie nie przekonała.

Powieść rozpoczyna się potężnym tąpnięciem, po którym idealne życie Ellie legnie w gruzach. Pewne dramatyczne wydarzenie sprawia, że dziewczyna przez długie miesiące walczy sama ze sobą, próbując wyleczyć rany, jakie ta jedna noc po sobie zostawiła. Kiedy jest już w końcu gotowa podnieść się z kolan i ruszyć dalej napotyka mur w postaci ojca. Ojca, któremu przez swoje decyzje mocno się naraziła. Z opresji wybawia ją Alessandro – nieznajomy Włoch, który zabiera ją do siebie, gdzie będzie zmuszona stoczyć kolejną walkę. Tym razem przeciwnikiem jest niezadowolona z całej sytuacji matka Alessandro oraz jego narzeczona…

Ellie to postać, która jak na swoje dwadzieścia jeden lat jest bardzo niedojrzała. Jej irracjonalne zachowanie i naiwność sprawiały, że miałam ochotę potrząsnąć nią by się w końcu ocknęła. Wiem, że przeszła koszmar i nie mam pojęcia jak sama poradziłabym sobie w takiej sytuacji, ale nie rozumiałam niektórych jej zachowań.
W Alessandro z kolei zabrakło mi stanowczości i tej aury niebezpieczeństwa, którą roztaczają wokół siebie książkowi gangsterzy.
Relacja między tą dwójką była niesamowicie dynamiczna, jak dla mnie za bardzo. Wydała mi się ona przez to mało autentyczna. Nie uwierzyłam w ich uczucia.

Końcówka książki wbiła mnie za to w fotel i powiem wam jedno, druga część serii to mistrzostwo świata, ale o tym w osobnym poście.

„Until death" to książka, która niestety bardzo mnie rozczarowała, bo o ile pomysł na fabułę uważam za świetny to cała reszta mnie nie przekonała.

Powieść rozpoczyna się potężnym tąpnięciem, po którym idealne życie Ellie legnie w gruzach. Pewne dramatyczne wydarzenie sprawia, że dziewczyna przez długie miesiące walczy sama ze sobą, próbując wyleczyć rany, jakie ta jedna...

„Ośmieszył mnie publicznie. Zmiażdżył. A przecież ja nic mu nie zrobiłam. To on zrobił coś złego mnie i mojej siostrze. To on był winny i powinien cierpieć, nie ja. Ja wycierpiałam się już wystarczająco. W tym momencie dotarło do mnie z całą mocą, że chichot, który rozległ się wokół mnie to nie tylko śmiejący się ze mnie i drwiący współpracownicy, ale przede wszystkim okrutny los”.

Do książek Moniki Magoskiej-Suchar podchodzę z całkowitym spokojem, bo wiem, że mnie nie zawiedzie i z ogromną ciekawością, czym mnie tym razem zaskoczy.

Jeśli czytaliście i tak jak ja przepadliście dla serii „Symfonia zmysłów „Moniki, to i tym razem będziecie zachwyceni. W nowej serii „Neurochirurdzy” mamy bowiem do czynienia z podobnymi motywami, a mianowicie różnicą wieku, zakazaną miłością, relacją profesor – uczennica z tą różnicą, że zamiast do filharmonii autorka zabiera nas na salę operacyjną. Miłośnicy klimatów medycznych i romansu będę usatysfakcjonowani. 👌

Celia Harris wycierpiała w swoim życiu wiele, a winą za swój los obarcza Ralpha Wagnera, człowieka który postanowił zabawić się w boga i decydować, kto będzie żyć, a komu tę szansę odebrać. To on, bowiem odmówił leczenia eksperymentalnego chorej na glejaka siostrze Celii, skazując ją tym samym na śmierć. Celia ma, więc powód sądzić, że doktor jest w posiadaniu leku na raka tylko z jakiegoś powodu nie chce by ktokolwiek o nim wiedział. Pchana chęcią zemsty postanawia obnażyć tajemnice Wagnera. W tym celu Celia przystępuje do egzaminów na rezydenturę neurochirurgiczną, które pozwolą jej zbliżyć się do profesora. Nie wie jeszcze z, jak potężnym przeciwnikiem przyjedzie jej się zmierzyć…
🤎
Ależ to była ekscytująca lektura. Iskrzyło, że ho ho. 🙆
Już pierwsze spotkanie Celii i Ralpha było zapowiedzią intensywnej wręcz spalającej relacji.
🤎
Ralph to dupek, i to taki do kwadratu. Pewny siebie, chamski, megaloman nieliczący się z uczuciami innych. Trzęsą się przednim nie tylko studenci, ale też współpracownicy. Nieziemsko przystojny z awersją do kobiet, które toleruje jedynie do zaspakajania swoich potrzeb. Żadnej nie pozwolił się dotknąć, żadnej nigdy niczego nie obiecywał, żadna nie zagrzała w jego sercu ani myślach miejsca na dłużej. Do czasu, aż trafił na nią.
🤎
Celia to dziewczyna, która jako pierwsza nie bała się postawić człowiekowi, który ma zbyt wysokie mniemanie o sobie. Okej, bała się, ale była też mega zdeterminowana by mu nieco to jego ego przydeptać. Była prowokowana przez Wagnera, ale i ona umiała prowokować, i to skutecznie, zajmując coraz więcej jego myśli.
Jak zakończy się starcie wielkiego talentu i graniczącej z megalomanią pewności siebie z wybitną inteligencją i wolą walki?
To będzie widowiskowy spektakl. 😍
🤎
Z niecierpliwością wyczekuję już kontynuacji, a Was gorąco zachęcam do lektury.

„Ośmieszył mnie publicznie. Zmiażdżył. A przecież ja nic mu nie zrobiłam. To on zrobił coś złego mnie i mojej siostrze. To on był winny i powinien cierpieć, nie ja. Ja wycierpiałam się już wystarczająco. W tym momencie dotarło do mnie z całą mocą, że chichot, który rozległ się wokół mnie to nie tylko śmiejący się ze mnie i drwiący współpracownicy, ale przede wszystkim...

Ivy to młoda, ambitna dziewczyna, która oddała się całkowicie swojej pasji, jaką jest redagowanie powieści. Od zawsze uwielbiała książki i zabawę słowem, dlatego też zaraz po ukończeniu studiów podjęła pracę w Harris Publishing jednym z największych wydawnictw w Nowym Jorku. Natomiast każdą wolną chwilę poświęcała swoim przyjaciołom. Jeden z nich, Mathias okazał się być jej bratnią duszą. Ivy wie, że może mu się zwierzyć dosłownie ze wszystkiego i że zawsze może na niego liczyć. Przyjaciel nigdy by jej nie skrzywdził w odróżnieniu od jego starszego brata, któremu nieopatrznie oddała serce, które on z kolei brutalnie wyrwał jej z piersi, podeptał i wyrzucił do kosza. To bolało. Ivy wciąż nie może pogodzić się ze świadomością, że człowiek, którego pokochała zostawił ją w momencie, gdy najbardziej go potrzebowała.

Matthew Walker to jeden z założycieli W&L&C Media i człowiek uważany za najlepszego dziennikarza. Nic dziwnego, bo Matt jest bezkonkurencyjny w tym, co robi. Do każdego tematu podchodzi profesjonalnie, skrupulatnie go badając i zbierając wszystkie istotne informacje nawet te najpilniej strzeżone, a potem wystawia je na światło dzienne. Nienawidzi kłamstwa, dlatego w tej kwestii jest bezlitosny dla ludzi, którzy próbują udawać kogoś, kim nie są, którzy mówią jedno, a robią coś zupełnie innego. Taką osobą stała się dla niego Ivy Thomson, której jako jedynej udało się go złamać… Matthew Walkera, człowieka uchodzącego za niezniszczalnego…

Co wydarzyło się w życiu Ivy i Matta, co oddaliło ich od siebie? Co sprawiło, że zamiast miłości zrodziła się między nimi nienawiść?
🤎
„- Miłość powinna być nieskazitelna, czysta, pełna niewyczerpanej studni nadziei oraz wiary. To uczucie powinno uskrzydlać, a nie przybijać do ziemi. Powinno największego grzesznika wznieść wyżej, aby widział światełko, dzięki któremu będzie chciał żyć".
🤎
Karolina Wilczęga po raz kolejny zabrała mnie w fascynującą podróż po meandrach ludzkich myśli i pragnień. Pozwoliła zatopić się w historii, która dostarczyła mi nie tylko niezapomnianej rozrywki, ale również napełniła solidną dawką rozmaitych emocji.
🤎
Nie będę ukrywać, że najwięcej i najsilniejsze emocje wzbudził we mnie Matthew. To taki typ bohatera, który początkowo wywołuje same negatywne uczucia. Dopiero wraz z rozgrywającymi się wydarzeniami poznajemy go lepiej i odkrywamy, co kryje się za jego zachowaniem. Ale czy to go usprawiedliwia? Absolutnie nie i choć próbował w późniejszym czasie odkupić swoje winy to jednego nie jestem w stanie mu wybaczyć, a mianowicie tego, jak brutalnie gorzkimi słowami obrzucił Ivy. To był cios poniżej pasa. Słowa potrafią ranić mocniej niż czyny. Czy Ivy w takim razie będzie w stanie ponownie zaufać mężczyźnie i dać mu drugą szansę?
Współczułam Ivy z całego serca. Ewidentnie los postanowił sobie z niej zadrwić, jednak ona mimo wszystko nie poddawała się. Z dumnie uniesioną głową brała wszystko, czym ją raczył i próbowała w każdej sytuacji dostrzec jakieś pozytywy, i to na nich się skupiała. Miała kochającą mamę, wspaniałych przyjaciół i wymarzoną pracę. I choć to czego doświadczyła od Matthew nie przestawało boleć to wierzyła, że kiedyś w końcu zapomni… Ale czy Matt jej na to pozwoli?
🤎
W cudowny sposób przedstawiona w tej książce została przyjaźń Ivy i Mathiasa, jak również relacja rodzic – dziecko. Zarówno mama Ivy, jak i rodzice braci Walker, to ciepli ludzie, którzy są wielkim wsparciem dla swoich dzieci. Najważniejsze i najpiękniejsze zarazem jest to, gdy wiesz, że z każdym problemem masz, do kogo pójść, że jest ktoś, kto zawsze cię wysłucha i doradzi, kto będzie cię wspierał i motywował.
🤎
Kochani, gorąco polecam wam tę książkę i życzę tego by historia Ivy i Matta skradła również wasze serca.

Ivy to młoda, ambitna dziewczyna, która oddała się całkowicie swojej pasji, jaką jest redagowanie powieści. Od zawsze uwielbiała książki i zabawę słowem, dlatego też zaraz po ukończeniu studiów podjęła pracę w Harris Publishing jednym z największych wydawnictw w Nowym Jorku. Natomiast każdą wolną chwilę poświęcała swoim przyjaciołom. Jeden z nich, Mathias okazał się być jej...

„- A czy kiedykolwiek byłaś zakochana?…
– Czy kochałaś tak bardzo, że podejmowałaś decyzje, które ostatecznie okazały się największymi błędami twojego życia?…”.

Uczucia czasem sprawiają, że podejmujemy decyzje, które na chwilę obecną wydają nam się najlepsze jednak z perspektywy czasu niekoniecznie już takie są.
Najlepiej wie o tym Amaya Summers, która w chwili gdy dowiedziała się, że jest w ciąży zdecydowała się wyjechać do dużego miasta by tam samotnie wychować synka o istnieniu, którego jego ojciec nie miał pojęcia.

Postępująca choroba Eleonory, kobiety która Amayę wychowała zmusza dziewczynę do powrotu w rodzinne strony. Z synem, niewielkim bagażem i duszą na ramieniu przekracza tabliczkę z napisem Rutherford, nie mając bladego pojęcia jak przeżyje fakt, że Carter znowu będzie tak blisko.

Czy Amaya odważy się wyznać prawdę mężczyźnie, którego wciąż kocha? Świadomość, że zostanie przez Cartera znienawidzona przeraża ją, ale wie, że musi w końcu ten strach przełamać.

Dziewczyna przeżywa istny rollercoaster emocji, a my wraz z nią. Nie spodziewałam się, że historia Amayi i Cartera tak bardzo mnie poruszy.

Dagmara Jakubczak snuje opowieść o niespełnionej miłości, o drugiej szansie, o strachu przed odrzuceniem, o chorobie i stracie. Opowieść pełną żalu, bólu, ale również szczęściu, jakie po nim przychodzi. Pokazuje jak wielki wpływ na życie człowieka mają źle podjęte decyzje oraz że szczerość zawsze jest najlepsza.

„Poza zasięgiem" jest pięknie napisaną i niesamowicie angażującą książką. Autorka stworzyła wspaniałych bohaterów, którzy niemal natychmiast zyskują naszą sympatię. Być może decyzje Amayi wydawać wam się mogą złe, ale zanim ją osądzicie poznajcie ją. Wysłuchajcie, co ma do powiedzenia. Spróbujcie poczuć to, co ona czuła, będąc młodą, zakochaną i odrzuconą nastolatką w ciąży. Nie możemy być absolutnie pewni, jak my byśmy zachowali, będąc na jej miejscu.
Carter ujął mnie przede wszystkim swoją opiekuńczością zarówno względem Amayi i Jimmyego, jak i Eleonory. Nawet względem Kenny nie był obojętny i nie zostawił jej, w momencie gdy go potrzebowała, choć bardzo go skrzywdziła. Taki facet to złoto.
Ogromną sympatią obdarzyłam również babcię Eleonorę. To niesamowicie ciepła, rodzinna kobieta, która niczego innego nie pragnęła bardziej, jak szczęścia sowich bliskich. Mając świadomość, że jej czas na tym świecie kurczy się nieubłaganie próbuje przemówić jednemu i drugiemu do rozumu i uświadomić ich, że od zawsze się kochali. Próbowała dać do zrozumienia Amayi i Carterowi, że ich miejsce jest właśnie tu i obok siebie.
Czy zrozumieją to, zanim będzie za późno?

Cudowna historia, którą szczerze wam polecam. 👌

„- A czy kiedykolwiek byłaś zakochana?…
– Czy kochałaś tak bardzo, że podejmowałaś decyzje, które ostatecznie okazały się największymi błędami twojego życia?…”.

Uczucia czasem sprawiają, że podejmujemy decyzje, które na chwilę obecną wydają nam się najlepsze jednak z perspektywy czasu niekoniecznie już takie są.
Najlepiej wie o tym Amaya Summers, która w chwili gdy...

Świat pełen nadprzyrodzonych istot: wampirów, wilkołaków, elfów, wróżek a wśród nich niczego nieświadoma Anna. Dziewczyna na pozór normalna. Ale Anna nosi w sobie pewną tajemnicę, o której sama jeszcze nie wie…
Jedno krótkie spotkanie, tam w autobusie, w drodze do przyjaciół. Jedno wydawać by się mogło niewinne spojrzenie. Ulotny dotyk. I los Anny już na zawsze został przypieczętowany.
Tej nocy Anna śniła o nim, o jego zwinnym dłoniach i gorących ustach. Słyszała jego szept. Czuła oddech. „To tylko sen"- powtarzała. Niesamowicie realistyczny, ale sen. Jednak czy aby na pewno?
Wkrótce Anna zmierzy się z rzeczywistością, która choć ukryta od zawsze ją otaczała. Dowie się rzeczy niepojętych. Odkryje prawdę o sobie i o Źródle.
Czy jest na to gotowa?

Sięgając po tę książkę miałam świadomość, do jakiego gatunku ona należy. Połączenie fantastyki z elementami dark romansu okazało się fascynujące. Była to bardzo przyjemna, pochłaniająca i pobudzająca wyobraźnię lektura. Już samo to, że przeczytałam tę książkę w jedno popołudnie o czymś świadczy.

Świat stworzony przez autorkę jest Niesamowicie ciekawy. Ukrywane przez wiedźmy za pomocą zaklęć Źródło nagle staje się obiektem pożądania każdej nadprzyrodzonej istotny, która dąży do władzy. Połączenie ze Źródłem daje bowiem potężną moc. Komu, jednak najbardziej będzie na niej zależało? Tego Wam nie zdradzę. Powiem, tylko że będzie się działo, bądźcie przygotowani. 😏

„Spragnieni" ze względu na liczne sceny miłosne, które nawet mnie momentami zawstydzały jest książką przeznaczoną zdecydowanie dla czytelników pełnoletnich. Pamiętajcie o tym przed sięgnięciem po ten tytuł.

Mnie historia Anny i Alexa wciągnęła na tyle mocno, że z pewnością sięgnę po kolejną część.
Polecam i emocjonującej lektury życzę

Świat pełen nadprzyrodzonych istot: wampirów, wilkołaków, elfów, wróżek a wśród nich niczego nieświadoma Anna. Dziewczyna na pozór normalna. Ale Anna nosi w sobie pewną tajemnicę, o której sama jeszcze nie wie…
Jedno krótkie spotkanie, tam w autobusie, w drodze do przyjaciół. Jedno wydawać by się mogło niewinne spojrzenie. Ulotny dotyk. I los Anny już na zawsze został...

Kochani, jeśli czytaliście i spodobała wam się „Ariadna „to gwarantuję, że „Elektrą” będziecie zachwyceni.

Jest to historia trzech zupełnie różnych kobiet, które próbują stawić czoła kapryśnej woli bogów i zmienić swoje przeznaczenie. Wszystko to, co je spotyka rozgrywa się na tle jednej z największych starożytnych wojen – wojny trojańskiej.

Klitajmestra nie może pogodzić się ze śmiercią swego pierworodnego dziecka, które zginęło z rąk własnego ojca. Nienawiść do Agamemnona z dnia na dzień rozrasta się w kobiecie coraz bardziej. Modli się by mąż wrócił z wojny cały i zdrowy, bo tylko wówczas będzie miała szansę na pomszczenie córki.
Tymczasem Elektra, która przejrzała zamiary matki gorączkowo wyczekuje powrotu ukochanego ojca by go ostrzec.
Długoletnia wojna dobiega końca. Statki Agamemnona w końcu cumują do greckich portów. Na statku króla przybywa również Kassandra – branka, trojańska księżniczka i kapłanka Apolla, która potrafi przewidywać przyszłość…

Klitajmestra, Kassandra i Elektra to z perspektywy tych trzech kobiet poznajemy rozgrywające się w książce wydarzenia.

Klitajmestra – zrozpaczona po śmierci dziecka matka opętana obsesyjną wręcz żądzą zemsty. Elektra – jej druga córka, która zafascynowana ojcem nie dostrzega jego wad oraz Kassandra – trojańska księżniczka, wieszczka, której nikt nie wierzy.
W pewnym momencie wszystkie trzy stają na tej samej ścieżce i żadna z nich tak do końca nie wie dokąd ona prowadzi.

Czytało mi się tę książkę znakomicie. Jennifer Saint posiada bardzo lekkie i przyjemne w odbiorze pióro, a jej opowieści po prostu pochłania się całym sobą. Koniecznie wspomnieć warto o niesamowitym klimacie utrzymującym się przez całą książkę oraz tak umiejętnie skonstruowanej fabule, że trzyma w napięciu do samego końca.

Zarówno „Ariadna „jak i „Elektra” to wspaniale napisane retellingi znanych nam mitów, które przy okazji uświadamiają, ile kryje się w nich brutalności i nienawiści.

Gorąco polecam

Kochani, jeśli czytaliście i spodobała wam się „Ariadna „to gwarantuję, że „Elektrą” będziecie zachwyceni.

Jest to historia trzech zupełnie różnych kobiet, które próbują stawić czoła kapryśnej woli bogów i zmienić swoje przeznaczenie. Wszystko to, co je spotyka rozgrywa się na tle jednej z największych starożytnych wojen – wojny trojańskiej.

Klitajmestra nie może pogodzić...

Mia Sheridan jest jedną z moich ulubionych zagranicznych autorek. Lubię jej książki nie tylko za piękne i wciągające historie, ale też za to, że jak nikt inny potrafi przekazywać emocje oraz za bardzo złożone postacie o trudnej przeszłości i skomplikowanej psychice. Bohaterów, z którymi zżywasz się do tego stopnia, że czujesz ich ból i dzielisz radości. Takich, do których często wracasz myślami jeszcze długo po odłożeniu książki.
~
Mia Sheridan czaruje słowem pisanym. W jej książkach jest coś, co hipnotyzuje i uzależnia. Wchodzisz w jej historie całym sobą. Chłoniesz słowa, zapominając o upływającym czasie. Przepadasz.
Taka też była książka „Most of all you. Dotyk miłości"- zachwycająca.
Historia Ellie i Gabriela rozdarła mi serce, a potem skleiła je na nowo zupełnie tak samo jak na nowo posklejana została Lady Eloise z Żonkilowego Pola.
Mamy tu, bowiem opowieść o dwóch niesamowicie skrzywdzonych osobach, które by chronić się przed kolejnym ewentualnym zranieniem zbudowały wokół siebie mur nie do sforsowania.
Tak różni od siebie, a tak podobni…
Ellie, którą poznajemy początkowo jako Cristal – striptizerkę, do perfekcji opanowała zdolność wyłączania emocji, odcinania się od wszystkiego, co ją otacza. Trauma z dzieciństwa naznaczyła ją wieloma kompleksami i bardzo niską samooceną.
Gabriel jako dziecko został uprowadzony i przez sześć przetrzymywany w zimniej ciemniej i wilgotnej piwnicy. Cudem udało mu się uwolnić z tego koszmaru. Jednak czy aby na pewno? Głowę Gabriela często nawiedzają przerażające obrazy z tamtego miejsca, a to wszystko, czego doświadczył wywołało u niego strach przed dotykiem. Czy to się, kiedykolwiek zmieni? Gabriel bardzo by tego chciał, i to właśnie dlatego udał się do klubu ze striptizem. Miał nadzieję, że znajdzie tam dziewczynę, która pomoże mu przełamać strach, która oswoi go z dotykiem…
~
„Most of all you" to książka pokrzepiająca, dająca nadzieję na to, że każdą zranioną duszę da się naprawić. To poruszająca historia o akceptacji tego, co daje nam los, ale przede wszystkim o akceptacji samego siebie. Jest to powieść o przebaczaniu i uczuciu, które jest niczym latarnia wskazująca odpowiedni kierunek w ciemną, bezgwiezdną noc. To w końcu książka po odłożeniu, której będziesz zastanawiał się, czy ty też posiadasz swojego anioła stróża.
~
Polecam z całego serca

Mia Sheridan jest jedną z moich ulubionych zagranicznych autorek. Lubię jej książki nie tylko za piękne i wciągające historie, ale też za to, że jak nikt inny potrafi przekazywać emocje oraz za bardzo złożone postacie o trudnej przeszłości i skomplikowanej psychice. Bohaterów, z którymi zżywasz się do tego stopnia, że czujesz ich ból i dzielisz radości. Takich, do których...

Otwierając „Jedyne marzenie” przeniosłam się do okolic Kowna i Warszawy z przełomu XIX i XX wieku. Do czasów niepewnych i niebezpiecznych ze względu na widmo wojny rosyjsko-japońskiej na tle, której autorka snuje opowieść o miłości, stracie i wyrzeczeniach. Małgorzata Garkowska odmalowuje za pomocą słów barwny obraz minionej epoki, pokazując niejako że choć od tamtych wydarzeń minęło przeszło sto lat i ludzie żyli wtedy zupełnie inaczej niż my teraz to ich marzenia i pragnienia były takie same jak nasze.

Główną bohaterką tej opowieści jest Tatiana Wasilliewna Makarowa córka zamożnego ziemianina. Towarzyszymy Tani niemal od kołyski. Obserwujemy jak dorasta i jak kształtuje się jej charakter. Jako że była najmłodszym dzieckiem państwa Makarowów i ich jedyną córką, była rozpieszczana zarówno przez rodziców jak i braci, przez co pozwalano jej na więcej swobody. Tak na przykład mogła bawić się z dziećmi zarządcy folwarku oraz synem kowala z pobliskiej wsi. To z nimi Tatiana przeżyła pierwsze młodzieńcze rozterki i poczuła słodko – gorzki smak pierwszej miłości. Kiedy jej romans z Adamem wyszedł na jaw, a ojciec zwolnił Rogackiego i zakazał mu zbliżać się do swojej córki Tatiana miała wrażenie, że cały jej świat się zawalił. Wtedy myślała, że już nigdy nikogo nie pokocha tak jak Adama. Myślała, że to była jedna jedyna miłość na całe życie.
Kiedy Tatiana poznaje Pawła Orłowskiego jest zaskoczona swoją reakcją. Zastanawia się, czy możliwe jest kochać jednego mężczyznę, a pożądać drugiego. Im częściej jednak myślała o przystojnym kadecie ze szkoły wojskowej w Wilnie, tym bardziej zamazany stawał się obraz Adama, a uczucie które do niego żywiła coraz bledsze. Paweł, jednak pozostawał całkowicie obojętny wobec siostry swojego przyjaciela co dziewczynę niesamowicie irytowało.
Wydarzenia, jakie miały później miejsce całkowicie zmieniły życie Tatiany i całej jej rodziny…
•
Nie spodziewałam się, że historia krnąbrnej Rosjanki wciągnie mnie aż tak bardzo. Być może to właśnie ten jej buntowniczy, niedający się okiełznać charakter ujął mnie najbardziej, a może to niesamowity klimat minionej epoki, jaki udało się autorce stworzyć nie pozwolił mi na rozstanie z książką, choćby na moment póki nie dotarłam do ostatniej kropki.
•
Za co polubiłam Tatianę? Za to, że nie dawała się upchnąć w przyjęte ramy społeczne. Była indywidualistką niebojącą się sięgać po to czego pragnęła. Wychodziła z założenia, że szczęściu trzeba czasem pomóc, a to z kolei sprawiło, że w końcu miała ukochanego mężczyznę u swego boku. Ale czy aby na pewno tak było? Czy związek Tani i Paszki można nazwać szczęśliwym?
Postępowanie Pawła było dla mnie trudne do zaakceptowania, przez co nie potrafiłam wykrzesać za grosz sympatii dla niego. Nie był do końca szczery wobec żony, choć ta się wiele domyślała i akceptowała wszystko w imię miłości. W pewnym momencie sama nie wiedziałam, czy podziwiać ją za jej poświęcenie dla tego związku, czy potrząsnąć nią by się opamiętała. Zrozumiałam jednak, że Tatiana kochała mocno i bezgranicznie, a taka miłość warta jest każdego poświęcenia.
Tatiana to niezwykle barwna postać i przyjemnie było obserwować jak dojrzewa i odważnie sięga po swoje jedyne marzenie.
•
Jestem zauroczona tą historią. Polecam serdecznie.

Otwierając „Jedyne marzenie” przeniosłam się do okolic Kowna i Warszawy z przełomu XIX i XX wieku. Do czasów niepewnych i niebezpiecznych ze względu na widmo wojny rosyjsko-japońskiej na tle, której autorka snuje opowieść o miłości, stracie i wyrzeczeniach. Małgorzata Garkowska odmalowuje za pomocą słów barwny obraz minionej epoki, pokazując niejako że choć od tamtych...

Dzisiaj opowiem wam króciutko o książce, jaką ostatnio przesłuchałam w audiobooku, a w zasadzie połowę przesłuchałam, a połowę przeczytałam, bo tak mnie ona wciągnęła, że nie chciałam by mi cokolwiek umknęło. Mowa o debiucie literackim Bartłomieja Kowalińskiego „W zmowie z mordercą".

Książka opowiada o dziennikarzu śledczym Pawle Wolskim, który podczas pisania artykułu o zbrodni sprzed lat odkrywa wiele nieścisłości oraz wątków pominiętych przez policję. Sprawa dotyczyła brutalnie zamordowanej jedenastoletniej dziewczynki. Policji dosyć szybko udało się wytypować głównego podejrzanego. Niestety umknął on przed wymiarem sprawiedliwości, popełniając samobójstwo. Sprawę zamknięto, a śledztwo umorzono… Do dziś motyw mordercy jest niejasny, co intryguje Pawła do tego stopnia, że postanawia pogrzebać w dowodach i zeznaniach świadków. Czuje, że prawda wciąż nie została odkryta…

Jak już pisałam na wstępie wciągnęła mnie ta książka całkowicie. Przez kilka godzin żyłam wyłącznie tą sprawą. Autor bardzo sprytnie poprowadził fabułę, tak że praktycznie niemożliwym było odgadnięcie rozwiązania tej zagadki. A przynajmniej mnie się to nie udało, a zakończenie bardzo mocno zaskoczyło.
Spodobała mi się postać Pawła. To naprawdę dobry, empatyczny człowiek i dziennikarz z powołania, grzebiący w temacie do tej pory, aż wszystkie puzzle trafią na właściwe miejsce. Uparty, ale też konsekwentny w swoich działaniach. Niesamowicie inteligentny. Jego logika i umiejętność dedukcji nie raz zaskoczyły zakopiańskich policjantów. Paweł, bowiem kieruję się nie tylko posiadanymi faktami, ale pozwala również dojść do głosu swojej intuicji.
Fajnie było przeczytać książkę, w której śledztwo prowadzi nie policja a dziennikarz. Miła odmiana.

Wspaniale mi się czytało „W zmowie z mordercą" i cieszę się, że mam pod ręką kolejne części. 😏 Polecam

Dzisiaj opowiem wam króciutko o książce, jaką ostatnio przesłuchałam w audiobooku, a w zasadzie połowę przesłuchałam, a połowę przeczytałam, bo tak mnie ona wciągnęła, że nie chciałam by mi cokolwiek umknęło. Mowa o debiucie literackim Bartłomieja Kowalińskiego „W zmowie z mordercą".

Książka opowiada o dziennikarzu śledczym Pawle Wolskim, który podczas pisania artykułu o...

Zakopane przyzwyczajone jest do nagłych silnych wiatrów, jednak wał czerwonych niczym krew chmur, które zbierają się nad wierzchołkami gór zwiastuje halny, jakiego jeszcze świat nie widział. Niszczycielską, nieujarzmioną potęgę łamiąca drzewa, zrywająca dachy i siejącą spustoszenie w ludzkiej psychice. Wiatr, który wyciąga z ludzi ich najgorsze cechy i wywołuje najmroczniejsze myśli, doprowadzając ich na skraj szaleństwa.
„Migreny, stany lękowe, bezsenność, nasilona agresja, pogłębiona depresja, wszystko to uderzało w ludzi wraz z halnym i zatruwało im życie przez kilka wietrznych dni…".
Gniewu halnego doświadczają między innymi goście Pensjonatu pod Smrekami: skłócone małżeństwo z Warszawy i żerujący na ludzkiej naiwności biznesmen, Kordian. Dotkliwie odczuwają go również Jerzy, policjant szukający wytchnienia po traumatycznych wydarzeniach, góralka Jadwiga, żyjąca w ciągłym strachu przed mężem katem oraz ratowniczka Julia, która pracuje ponad siły kosztem własnego związku.
W tym całym szaleństwie jest jeszcze On, Lolek. Osobliwy staruszek, bezdomny, który w czasie halnego przywdziewa swój cylinder, staje na mostku i nasłuchuje, co ma mu do powiedzenia wiatr. Lolek w tym czasie przestaje mówić, a jedyne słowa, jakie przez niego przepływają to przepowiednie. Zupełnie, tak jakby halny przemawiał jego ustami…
🏔️🌬️
To była niesamowicie intensywna i wciągająca lektura, momentami wywołująca dreszcze przerażenia na karku. Kiedy tylko zaczęłam czytać, dosłownie już po kilku stronach, miałam pewność, że będzie to książka inna, niż wszystkie, jakie do tej pory czytałam. Wiedziałam już, że żadna siła mnie od niej nie odciągnie. I tak też było! Nie rozstawałam się z nią dwa dni, a kolejne dwa dochodziłam do siebie po tym, co się tu na koniec zadziało.
🏔️🌬️
„Gniew halnego" to oryginalna fabuła i niepowtarzalny klimat, dla których przepadłam. Z zaangażowaniem śledziłam losy bohaterów, którzy wywoływali we mnie przeróżne emocje. Autorka porusza w tej książce szalenie trudne tematy, jak, chociażby samobójstwa, przemoc w rodzinie, alkoholizm, choroby psychiczne, czy też gwałt. Niektóre opisywane tu sytuacje, sprawiały, że aż serce się ściskało, a w gardle rosła trudna do przełknięcia gula. 🥺
Maria Gąsienica – Zawadzka w znakomity sposób oddała naturę i charakter halnego robiąc z niego niejako bohatera tej powieści. Bohatera, który stał się sędzią i katem…

Polecam

Zakopane przyzwyczajone jest do nagłych silnych wiatrów, jednak wał czerwonych niczym krew chmur, które zbierają się nad wierzchołkami gór zwiastuje halny, jakiego jeszcze świat nie widział. Niszczycielską, nieujarzmioną potęgę łamiąca drzewa, zrywająca dachy i siejącą spustoszenie w ludzkiej psychice. Wiatr, który wyciąga z ludzi ich najgorsze cechy i wywołuje...

„- Jesteś moim cudem. Zjawiskiem nadprzyrodzonym w tym nadprzyrodzonym świecie bez wyjścia”.

Co byście zrobiły, gdybyście nakryły swojego męża na zdradzie? Bianca, znalazłszy się w takiej sytuacji pragnęła tylko uciec. Nieważne, gdzie, byle jak najdalej. Potrzebowała spokoju i czasu by przetrawić to, co się stało i podjąć dalsze kroki. Z pomocą przychodzi przyjaciółka. Madison namawia Biance by ta przyjechała do niej na Alaskę. I tak też postanawia zrobić. Niewiele, myśląc, wciąż roztrzęsiona wsiada w auto i rusza w drogę. Niestety w pewnym momencie traci kontrolę nad pojazdem i uderza w drzewo. Gdy odzyskuje przytomność otacza ją las i śnieg co ją zaskakuje, ale nie to jest teraz ważne. Najważniejsze jest by poszukać pomocy. Z duszą na ramieniu rusza przez las, jednak nie uchodzi daleko, gdyż zostaje zaatakowana przez niedźwiedzia…
Tym razem budzi się w komnacie zamku. Wokół niej zaczynają dziać się różne dziwne rzeczy, a jej tajemniczy wybawca przeraża ją i fascynuje jednocześnie.
Kim jest Theodor? Jak Bianca znalazła się w zamku i jak się z niego wydostać? Dlaczego nocą słyszy krzyki i wołanie o pomoc dochodzące ze ścian?

„Koniec zawsze jest początkiem, nigdy o tym nie zapominaj. Zarówno tutaj, w naszym świecie, jak i w tamtym, do którego chcą cię zawrócić".

Przez pierwszą część książki razem z Bianca próbowałam zrozumieć co się tu dzieje. Czy to jawa, czy sen? Życie, czy śmierć. Autorka niesamowicie mnie zaskoczyła, a ta książka bez dwóch zdań staje się moim ulubieńcem wśród książek Moniki.
Mamy tu romans, a i owszem, ale nie taki oczywisty, jakby się mogło początkowo wydawać. Niespotykanych barw nadaje tej powieści wątek paranormalny, a tym samym elementy wywołujące niepokój i może odrobinę strachu. Dzieje się tu naprawdę dużo. Historia ta osnuta jest gęstą mgła tajemniczości. Sprawiedliwości musi stać się zadość, a niedokończone sprawy muszą zostać rozstrzygnięte.
❄️🔥
Ten, kto zna twórczość Moniki Magoskiej-Suchar ten wie, że nie mogło zabraknąć tu gorących scen łóżkowych, ale i tu autorka mnie zaskoczyła. Co się tu zadziało moi kochani. 🙆 Tego nie znajdziecie w żadnej innej książce. Ci, co czytali z pewnością przytakną mi, że scena w hotelu pobudza wyobraźnię do maksimum.
❄️🔥
Jeśli chodzi o bohaterów, to i tu nie mam się do czego przyczepić. Bianca wykazała się niemałą odwagą. Jest to mądra kobiet, która bardzo szybko łączy kropki. Fakt, że została zdradzona na nowo obudził w niej głęboko skrywane kompleksy i myślę, że może to ona jest winna tego, że jej mężczyzna szukał pocieszenia w rękach innej kobiety. Nie Bianco! To nie twoja wina!
Dopiero Theodor pomógł jej wyzbyć się wszelkich kompleksów oraz wyrzutów sumienia i pokazał jak to jest być kochaną tak szczerze i bezinteresownie. Jak już jesteśmy przy Theodorze Mercerze… uch… tu dopiero moja wyobraźnia szalała.
❄️🔥
No co ja wam mogę jeszcze powiedzieć. Czytajcie, bo naprawdę warto 🙌.

„- Jesteś moim cudem. Zjawiskiem nadprzyrodzonym w tym nadprzyrodzonym świecie bez wyjścia”.

Co byście zrobiły, gdybyście nakryły swojego męża na zdradzie? Bianca, znalazłszy się w takiej sytuacji pragnęła tylko uciec. Nieważne, gdzie, byle jak najdalej. Potrzebowała spokoju i czasu by przetrawić to, co się stało i podjąć dalsze kroki. Z pomocą przychodzi przyjaciółka....

Na kontynuację „Shades od Revenge" przyszło nam trochę poczekać, ale cierpliwość się opłaciła. Autorki powróciły bowiem z drugą częścią serii, która w moim odczuciu jest jeszcze lepsza od poprzedniej. Widać, że autorki od początku do końca wiedziały, jak ta historia ma wyglądać. Każdy wątek, każda postać dopracowane są w najdrobniejszych szczegółach, tak by dopuścić gusta najbardziej wymagających czytelników.
🏍️
Po tym, jak członkowie klubów Outlaw Runners i Dark Knights zawarli sojusz mogą cieszyć się względnym spokojem.

Michael i Chloe bardzo długo żyli w nieświadomości, czym tak naprawdę zajmuje się ich ojciec. Szokująca prawda uderzyła w rodzeństwo w dniu osiemnastych urodzin Michaela, kiedy to zabrany został do klubu motocyklowego w celu szkolenia na przyszłego prezesa. Chłopak stracił kontakt z matką i siostrą. Musiał też odciąć się całkowicie od dotychczasowego życia…
Po śmierci ojca Michael skupił się na odnalezieniu jego mordercy i wymierzeniu kary. Mijały lata, a dawne, nastoletnie życie Michaela wydawało się już tylko ledwo widoczną mgiełką, coraz bledszym wspomnieniem. Do czasu, gdy przeszłość stanęła w progu jego domu…

Do czego zdolna jest skrzywdzona kobieta?

Rachel nie zapomniała bólu, jaki trawił jej duszę po tym, jak Michael zniknął bez słowa. Z czasem ból ten przerodził się w złość, a teraz jedyne, czego dziewczyna pragnie to zemsta. Jej ponowne pojawienie się w życiu Michaela nie jest, więc przypadkowe. Rachel ma plan, który zamierza za wszelką cenę zrealizować. Jednak czy wystarczy jej na to siły? Czy zderzenie ze wspomnieniami i uczuciami, które jak się okaże nie zniknęły, a jedynie były uśpione pozwolą Rachel na upragnioną zemstę?

Pojawienie się Rachel zbiega się w czasie z serią niepokojących incydentów, które uderzają w oba zaprzyjaźnione kluby. Kto stanowi dla nich realne zagrożenie? Z której strony nadciągnie kolejny cios? Czy bracia będą w stanie ochronić siebie nawzajem przed niebezpieczeństwem?
🏍️
Dopiero gdy wzięłam do ręki „Faces of Revenge" uświadomiłam sobie jak bardzo brakowało mi tych bohaterów i jak bardzo tęskniłam za klimatem MC.
Jest to zamknięte społeczeństwo, kierujące się swoimi własnymi zasadami, ale łączy ich tak silna więź, że jedno za drugim gotowe jest wskoczyć w ogień. Są przykładem na to, że aby tworzyć rodzinę niepotrzebne są więzy krwi, bo rodzina to ludzie, którym ufasz i którzy są przy tobie zawsze, niezależnie od sytuacji, w jakiej się znajdziesz.
🏍️
Pamiętam, jak ogromne wrażenie zrobiła na mnie pierwsza część serii Cleveland MC i nie zawiodłam się również tym razem. Autorki po raz kolejny sprawiły, że książka wręcz przykleiła mi się do rąk i nie było szans by odłożyć ją, nie poznawszy uprzednio zakończenia tej historii. I błagam, drogie autorki, piszecie dalej, bo wasza współpraca daje niezwykłe efekty, sprawiając nam czytelnikom niesamowitą przyjemność.

Na kontynuację „Shades od Revenge" przyszło nam trochę poczekać, ale cierpliwość się opłaciła. Autorki powróciły bowiem z drugą częścią serii, która w moim odczuciu jest jeszcze lepsza od poprzedniej. Widać, że autorki od początku do końca wiedziały, jak ta historia ma wyglądać. Każdy wątek, każda postać dopracowane są w najdrobniejszych szczegółach, tak by dopuścić gusta...