Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytanie to dla mnie rozrywka, oderwanie myśli, pocieszenie, małe samobójstwo. Kiedy nie mogę już znieść świata, zwijam się w kłębek z książką, tym małym statkiem kosmicznym, którym odlatuję daleko od wszystkiego.

Fotografie mogą zapadać w pamięć mocniej niż ruchome filmy, ponieważ stanowią oddzielne jednostki czasu, a nie jego przepływ. Telewizja -to strumień niestarannie dobranych obrazów, z których każdy wymazuje poprzednika ze świadomości widza. Nieruchoma fotografia -to chwila obdarzona przywilejem trwałości, można ją zamienić na niewielki, płaski przedmiot i oglądać do woli.

Nie mam poczucia winy z tego powodu, że nie udzielam się społecznie, choć czasem mi to doskwiera, bo samotność jest bolesna. Gdy jednak ruszam między ludzi, mam wrażenie moralnego upadku – to tak, jakby szukać miłości w burdelu.

Nasza kultura opiera się na nadmiarze, nadprodukcji, w rezultacie czego nasze doświadczenie zmysłowe stopniowo coraz bardziej traci na wyrazistości. Warunki współczesnego życia - materialnej obfitości, namnożenia rzeczy - osłabiają naszą zdolność odczuwania. [...] Dziś ważne jest uleczenie naszych zmysłów. Musimy się nauczyć więcej widzieć, słyszeć i odczuwać.

Gdy człowiek zbyt długo karmi się wyłącznie kulturą wysoką, popada w jakąś głupawą dumę.

Żyjemy w czasach, gdy podjęcie interpretacji jest działaniem reakcyjnym i duszącym. Niczym spaliny i fabryczne wyziewy zatruwające miejskie powietrze, erupcje interpretacji dzieł sztuki zatruwają dziś naszą wrażliwość. W kulturze, której zasadniczym problemem jest nadmierny rozrost intelektu dokonujący się kosztem świeżości i zdolności odczuwania, interpretacja stanowi zemstę intelektu na sztuce.

Piszę – i mówię – aby dowiedzieć się, co myślę.

Artysta to świadomość, która stara się zaistnieć.

Powinnam była ją czytać znacznie dłużej i będę musiała w przyszłości powtórzyć tę lekturę wielokrotnie (...) tak znakomicie pasujemy do siebie pod względem intelektualnym, że przy każdym zdaniu, które on wydaje na świat, ja odczuwam bóle porodowe! Nie myślę więc: 'Ale to błyskotliwe!', tylko 'Przestań! Nie mogę tak szybko wzrastać!'.

Jaka jest tajemnica nagłego natchnienia pisarskiego, odnalezienia głosu? Spróbuj whiskey. Rozgrzej się.

Wszyscy mamy mniej więcej takie same ciała, lecz zupełnie różne myśli. Myślimy w znacznie większej mierze dzięki instrumentom dostarczanym nam przez kulturę niż naszym ciałom i jest to źródłem wielkiej różnorodności myśli w świecie. Mam wrażenie, że myśl to forma odczuwania, a odczuwanie – myślenia.

Odkryłam w sobie wielkie i bardzo niebezpieczne pokłady czułości.

Nie obchodzi mnie, czy ktoś jest inteligentny; przy każdym spotkaniu, kiedy dwie osoby zachowują się wobec siebie naprawdę po ludzku, powstaje „inteligencja”.

Źródłem lęku przed starością jest świadomość, że w tej chwili nie żyje się tak, jak by się chciało.

Jeśli nawet umrzemy przed doświadczeniem wszystkiego tego, czego oczekiwaliśmy od życia, nie będzie to miało znaczenia po śmierci - tracimy tylko tę jedną chwilę, "w" której jesteśmy - życie jest poziome, nie pionowe - nie da się go zakumulować, a więc żyj, nie czołgaj się w pyle.

Jedyne opowiadanie, jakie warto napisać, to krzyk, strzał, wrzask. Opowiadanie powinno złamać czytelnikowi serce.

Jedną z oznak silnej osobowości jest miłość do tego, co bezosobowe.

Skuteczne dzieło sztuki pozostawia po sobie ciszę.

[...] nowa sztuka jest antyhedonistyczna. (...) Najpowszechniejszy zarzut wobec filmów Antonioniego lub narracji Becketta czy Burroughsa jest taki, że ciężko się je ogląda albo czyta, że są "nudne". Lecz argument nudy jest doprawdy pełen hipokryzji. Nie istnieje bowiem coś takiego jak nuda - to tylko nazwa pewnego rodzaju frustracji. Nowe języki, jakimi mówi do nas interesująca sztuka naszych czasów, są frustrujące dla wrażliwości ogółu wykształconych ludzi.

(...) skorośmy wiecznie pogubieni w miłości, chwiejni w postanowieniach + bezradni w obliczu śmierci, jakim cudem w ogóle istniejemy?

Zbierać fotografie - to zbierać świat.

Wszelka pamięć jest jednostkowa, niepowtarzalna – umiera wraz z człowiekiem. To, co nazywa się zbiorową pamięcią, nie jest pamiętaniem, lecz ustalaniem.

Rozu­mie­nie dzi­en­nika jako za­led­wie prze­chowalni czyichś pry­wat­nych, sekret­nych myśli jest powierz­chowne – to nie jest głuchy, tępy i niepiśmi­enny powiernik. W dzi­en­niku nie tylko opowiadam o sobie bardziej ot­war­cie, niż gdyby ktoś mnie słuchał; ja siebie tworzę. W dzi­en­niku do­chodzi do głosu moje poczu­cie własnej tożsamości. Prezen­tuję się w nim jako osoba emocjon­al­nie i duchowo niezależna. Nie jest to więc (ni­estety) prosty zapis codzi­en­nych wydarzeń, lecz raczej – w wielu wypad­kach – ich al­ter­naty­wna wer­sja. Często ist­nieje sprzeczność między in­tencją stojącą za naszym za­chowaniem wobec drugiej osoby a tym, co – jak twierdz­imy na stronach dzi­en­nika – do niej czu­jemy. Nie znaczy to jed­nak, że nasze działania są płytkie, a wyz­na­nia czynione samemu sobie głębokie. Wyz­na­nia – te szczere, oczywiście – mogą być płytsze niż czyny.

Nie potrzebujemy hermeneutyki, ale erotyki sztuki.

Jeśli nie rozmyślasz o różnych sprawach stajesz się nosicielem bardziej czy mniej rozsądnych, lecz jednak stereotypowych twierdzeń na ich temat.

Książki są czymś więcej. To sposób na osiągnięcie pełni człowieczeństwa.

Powiedziałam wcześniej, że zadanie pisarza polega na zwracaniu uwagi na świat, lecz oczywiście pisarz, w tym i ja, powinien być także tropicielem i adwersarzem wszelkich odmian fałszu, chociaż świetnie wie, że jest to zadanie niemające końca, tak jak końca nie mają błędne przekonania, fałszywa świadomość i systemy interpretacji. Mimo to w każdym pokoleniu powinni być ludzie, którzy będą atakować, i bardzo niepokoi mnie, że w większości miejsc na świecie nie ma innych źródeł krytyki społecznej niż państwowe. Uważam, że zawsze powinni istnieć wolni strzelcy starający się – choć to walka z wiatrakami – odrąbać jeszcze kilka głów, rozwiać iluzje, fałsz i demagogię, a przy tym skomplikować rzeczywistość, ponieważ istnieje tendencja, by wszystko upraszczać.

Pis­arstwo. Pis­arstwo up­raw­iane po to, by umoral­niać, pod­nosić stan­dardy ety­czne in­nych ludzi, jest szkodliwe. Nic z wyjątkiem lenistwa nie pow­strzy­muje mnie przed tym, by zostać pis­arką. Dobrą pis­arką. Dlaczego pis­arstwo jest dla mnie ważne? Sądzę, że głównie z przy­czyn ego­isty­cznych. Chcę pisać, by móc się określać mi­anem pis­arki, a nie dlat­ego, że mam coś ważnego do powiedzenia. Ale co w tym złego? Pod­bu­dowując nieco własne ego – na przykład metodą faktów doko­nanych, której używam w tym dzi­en­niku – w końcu osiągnę pewność, że mam (ja mam) coś co powiedzenia, coś, co należy powiedzieć.

Interesujące są tylko dwa rodzaje rozmowy: dyskusje o metafizycznych i d e a c h oraz plotki, anegdoty.

Gdy wracam na rowerze ze szkoły, każdego dnia staję, żeby popatrzeć na niebo przez liście wielkiego drzewa.