II wojna światowa, Holocaust, obozy zagłady, na te tematy powstało ostatnio bardzo wiele książek, które zachęcają nas do poznania wielu faktów, autentycznych historii tych, którzy przeżyli te okrutne czasy. Nie ukrywam, że jest to jeden z najbardziej fascynujących mnie czasów naszej historii. Dlatego tak chętnie i dość często sięgam po powieści o tej tematyce. Tym razem jest to prawdziwa historia Stanisławy Leszczyńskiej, położnej z Auschwitz. Pochodziła z dość zamożnej rodziny, która corocznie spędzała wakacje z dala od miejsca zamieszkania, odpoczywając w różnego rodzaju kurortach. Kiedy pewnego roku tata Stasi miał zbyt dużo pracy, żeby wziąć żonę i córkę na wakacje, mama wymyśliła, że pojadą odwiedzić latem ciotkę na wsi. To właśnie w tym miejscu 14 letnia Stasia poznała tajniki porodu, podpatrując jak jej ciotka pomaga przy porodzie jednej z wiejskich kobiet. To wydarzenie jak się okazuje było przełomowe w życiu naszej bohaterki. Stanisława Leszczyńska , kobieta o wielkim sercu i duchu, wielkiej cierpliwości i miłości. To ona na co dzień słuchała wielu historii życia więźniarek, pomagała im, dodawała odwagi i siły do przetrwania, modliła się, o każde dziecko, które narodziło się w tych okropnych warunkach. Pogodna, poważna i opanowana, zawsze dotrzymywała obietnicy, a dodatkowo potrafiła szukać człowieczeństwa w tych, którzy katowali innych. Modliła się zawsze za nich, nikogo nie oceniała. Barak 17, sektor BIa jedno z miejsc dla kobiet w ciąży, miejsce tragiczne. Z jednej strony radość z narodzin każdego, kolejnego maluszka z drugiej strony strach o jego przyszłość. Przeżyje czy zostanie utopione w beczce, albo wbiją mu igłę w serce i podają zabójczy fenol. Alina, Dina, Rytka,Jaśka, Krysia. Około 3000 kobiet, bo tyle porodów odebrała Stanisława w Auschwitz. Sztuba położnicza, kotara, piec, parę płatków ligniny, nożyczki, brak wody, szczury. W takich warunkach służyła innym kobietom dzielna położna. Żadna nie umarła przy porodzie, żadne dziecko nie urodziło się martwe. Akcja książki toczy się wielotorowo, mamy kilku narratorów. Z jednej strony poznajemy życie Stanisławy od dziecięcych lat, z drugiej strony jej pobyt w Auschwitz. Trzeci wątek to życie jednej z podopiecznych Stanisławy w powojennym Paryżu. To głównie wspomnienia dotyczące mamy, ale również ukazane zostały piętno wojny, obozu koncentracyjnego, które nieustannie towarzyszą dziewczynie. Ta wielowątkowość jest bardzo ciekawa, ale można się troszkę pogubić. Mnie przeszkadzało przeskakiwanie z tematu na temat. Ledwo zagłębiłam się w jedną akcję, to nagle ona została przerwana i trzeba było przyzwyczaić się do innego wątku. Poza tym wszystko na wielki plus. Zarówno opisy sytuacji, opisy wydarzeń z każdego okresu, którego dotyczyła akcja, sami bohaterowie, ich przeżycia, rozterki. Stanisława położną była aż do 1957 roku. Napisała "Raport", który ukazał się 1965 roku w "Przeglądzie Lekarskim", w którym opisała swój pobyt w obozie. Nikogo w nim nie oczerniała, nie oceniała... W dodatku potrafiła mówić, że każdego dnia dziękuje Bogu za to, że mogła być w Oświęcimiu... Historię Stanisławy Leszczyńskiej trzeba koniecznie poznać, aby pamiętać, że takich wielkich bohaterów mieliśmy w czasach wojny. Pamiętać i przekazywać te informacje dalej, abyśmy nigdy o nich nie zapomnieli.