Vitor Martins

„Jestem domem. Nie w jakimś przenośnym znaczeniu, że moje oczy to okna na świat, a dusza zachowuje pamięć o wszystkich, którzy kiedyś tu bywali. Ja dosłownie jestem domem”   🌻 Pierwszym pytaniem, które nasunęło mi się po przeczytaniu „To jest nasze miejsce” było: Dlaczego ta książka jest tak niedoceniona? Dlaczego nie widziałam wcześniej żadnej recenzji, polecajki czy filmiku, które popchnęłyby czytelników ku tej lekturze? Dlaczego niezauważona minęła wszystkich nieśmiało bokiem, nie zostawiając po sobie ani śladu? 🌻 Ta książka jest jak ogród. Pełen uśmiechających się ku słońcu słoneczników, chowającej się po zielonych krzewach nadziei, otulającego spokoju i leżącego na zielonej trawie Keanu Reevesa (to trójłapy pies, nie prawdziwy Keanu). Ta książka to dom. I w przenośni, i w rzeczywistości, gdyż narratorem historii jest budynek przy ulicy Słonecznikowej 8 w Lagoa Pequena (Brazylia). To właśnie on opowiada historię trójki naszych nieheteronormatywnych bohaterów, którzy mieszkali tam w 2000 (Ana),2010 (Greg) oraz 2021 roku (Beto). I chociaż dzielą ich dekady i nigdy się nie poznali, są do siebie bardziej podobni, niż mogłoby się wydawać.   🌻 Ta historia to nie tylko pierwsze pocałunki i nieśmiałe dotknięcia dłoni, ale i idące za tym problemy, wyzwania, a także nieoczekiwane przeszkody. To rodzinne burze, pandemia i podupadające biznesy, które mimo swojego negatywnego wydźwięku, niosą nowe możliwości. A to wszystko w spokojnej, małomiasteczkowej scenerii, która sprawia, że do serca wdziera się pewnego rodzaju ciepło i wiara.   🌻 „To jest nasze miejsce” to niezwykle autentyczna lektura, która powinna trafić do zdecydowanie szerszego grona odbiorców. To historia wyjątkowego domu i jego wyjątkowych mieszkańców, którzy sprawią, że już od pierwszych stron przeniesiecie się razem z nimi prosto do jego murów i zwiedzicie wspólnie każdy zakątek. Jednak uważajcie – ściany mają uszy! I tym razem dosłownie 🤫