Arkadiusz Lorenc

W naszych niepewnych czasach coraz więcej osób zmaga się z róznymi zaburzeniami, w tym z lękiem. Zwiększone orzecznictwo np niezdolności do pracy, nauki z tytułu włąśnie emocji, syndromów związanych z lękiem. Jest trudno dobrze zdiagnozować zaburzenia lękowe, Najtragiczniejsza jest sytuacja dzieci i nastolatków, bo w Polsce chronicznie brakuje dziecięcych psychologów czy psychiatrów, brak specjalistycznych ośrodków, warunki na istniejących oddziałach urągają standardom dwudziestego pierwszego wieku. Autor wnikliwie zbadał temat, gdyż sam od lat żył z zaburzeniami lękowymi i zgłaszał się do róznych terapeutów, wypróbował różne metody radzenia sobie. Jak duszności, napady paniki różnią się od syndromu lęku uogólnionego. Winnym zaburzeń może byc tradycyjne wychowanie, wzorzec że nie należy okazywać emocji i strachu , płakac, Dostajemy opis poszczególnych terapii np Gestalt czy behawioralnej, zjawiska takie jak derealizacja czy depersonalizacja, lęki społeczne. Jego rozmówcy dziela się swoim przeżyciami, klasyfikują typy i intensywność ataków, w sumie więcej od innych wiedzą o ludzkiej wrażliwości. Polecam za zawartość merytoryczna książki, zrozumienie i empatię piszącego, od którego można dowiedzieć się o terapeutycznej roli internetu, bo bujnie kwitnie "samopomoc lękowa". Dla filologa zaś przytrafiła się gratka- rozdział o natręctwach, obsesjach i lękach Juliana Tuwima i o traumie jego niestabilnej psychicznie matki, którą zamordowano w getcie. Inne historie traktują o toksycznych związkach, mutyzmie bliźniaczek, życiu z bliskimi mającymi stwierdzone OCD( zachowania obsesyjno kompulsywne),manii religijnej. Wartościowa lektura.