Sue Monk Kidd

Coś jakby pomieszane „Przeminęło z wiatrem”, „Północ-południe” i „Chata wuja Toma”. Dwie dziewuszki: Sara i Szelma, biała i czarna, biedna i bogata, pani i niewolnica. Kontrasty, kontrasty, kontrasty. Z czasem dorosłe kobiety i przyjaźń na całe życie. XIX wieczna Karolina Północna, Charleston, plantacje, plantatorzy, posiadłości zamożnych ludzi i armia niewolników. Niechlubny wątek w dziejach Ameryki - niewolnictwo i nieludzkie traktowanie czarnoskórych przez ich właścicieli. Choć w powieści nie ma nadmiaru brutalnych i okrutnych scen, to całość robi duże wrażenie, a do czytelnika mocno dociera, że niewolnictwo w głównej mierze siedzi w głowie pokrzywdzonych i wiele pracy trzeba włożyć, by pokonać własne ograniczenia i je stamtąd wykurzyć. Trzy perfekcyjnie wykreowane bohaterki: panienka, jej siostra i czarnoskóra służka, prą do przodu i dążą do wspólnego celu. Łączy je siła przyjaźni, walka o godność i o wolność cudzą i własną. Powieść tym bardziej wartościowa, że oparta na dokumentach i sylwetkach faktycznie istniejących kobiet, świadomych abolicjonistek i bojowniczek o prawa kobiet. Może i jest ta opowieść za bardzo czarno-biała, może i idea w zbyt dużym uproszczeniu podana, ale czyta się bardzo szybko i z dużą przyjemnością, bo to wersja optymistyczna historii niewolnictwa, a któż nie lubi szczęśliwych zakończeń?