![Lubisz czytać? A ile wiesz o literackich nagrodach? [QUIZ]](https://s.lubimyczytac.pl/upload/texts/20600/20649/20649_1716981126_grafika400x300.jpg)
Cytat dnia
Zło, choć nieodwracalne, nie jest ostateczne. Staje się ono raczej początkiem czegoś nowego, początkiem nowej rzeczywistości. Każde, zarówno...
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2024
2023
2023
2019
Komunikacja międzykulturowa w polityce. Relacje między Stanami Zjednoczonymi a Japonią w latach 1932-1952.
2 czytelników 0 opinii
2019
2015
2010
2009
2008
Człowieczeństwo bez granic. Wymiary kultury w twórczości Akiry Kurosawy Marcin Lisiecki 
Im więcej filmów Kurosawy oglądam, tym więcej chcę też czytać o jego twórczości, poznawać różne interpretacje, powiązania. Bo jego filmy to kopalnia różnych znaczeń i symboliki. A z kolei im więcej czytam, tym większą mam ochotę na kolejne filmy :))
To opracowanie jest świetne, choć nie idealne – niektóre fragmenty są do przesady akademickie i mało ciekawe. Natomiast niektóre są wręcz mistrzowskie. Najciekawszym dla mnie był ten, który omawia postać trickstera, czyli mitologiczną postać kłamcy, oszusta, przechery i sowizdrzała. Ale niech nie zwiedzie was ten powierzchowny i lekki opis – postać trickstera jest o wiele bardziej skomplikowana i ma wiele ważnych funkcji. Kurosawa wykorzystał tę symboliczną postać, aby zaśmiać się w twarz tradycji i “brawurowo niszczyć uświęcone konwencje”. Dzięki roli trickstera pokazał, że samuraje “nie byli zawsze tak szlachetni, jakimi ukazuje ich większość jidai-geki (filmów historycznych) i że nie zawsze jest możliwe osądzenie ich charakteru na podstawie ich powierzchowności”. Pokazał skomplikowaną naturę ludzką, nic nie jest czarno-białe. A arcymistrzem w tego typu rolach był oczywiście Toshirō Mifune.
Czy wiedziałabym o postaci trickstera gdyby nie ta książka? Nie sądzę :)) Takich ciekawych elementów jest cała masa.
Każde słowo opisujące twórczość Kurosawy, utwierdza, że był on perfekcjonistą, i dążył do osiągnięcia swojego ideału, ale według swoich zasad. Ważnym elementem była też muzyka – Kurosawa wybornie się nią "bawił" nadając znaczenie scenom, albo je zmieniając poprzez właśnie wybór muzyki – genialne!
Ta książka jest dla fanów Kurosawy, ale jest też dla tych, którzy jego kino dopiero odkrywają – jestem pewna, że po każdym rozdziale zapragniecie obejrzeć opisywane filmy. Ja wprost palę się do tego, na szczęście jeszcze wiele ich przede mną.
Człowieczeństwo bez granic. Wymiary kultury w twórczości Akiry Kurosawy Marcin Lisiecki
Filmy Kurosawy to kolejne wspomnienie z dzieciństwa. Pamiętam jak oglądałem jego filmy z Ojcem. Robiły niesamowite wrażenie, chcociaż wtedy dostrzegałem tylko walki na miecze i bitwy.
"Pókim był dziecięciem, mówiłem jako dziecię, rozumiałem jako dziecię, rozmyślałem jako dziecię; lecz gdym się stał mężem" ukryłem dziecię w sobie. Dzisiaj mogę cieszyć się wspomnieniami z dzieciństwa i rozumować jak dorosły, odkrywając "człowieczeństwo bez granic" w filmach Akiry Kurosawy.
Do przeczytania tej książki zainspirował mnie powrót do filmów. Najpierw "Yume", potem "Yojimbo", "Rashomon" i "Shichinin no samurai". Wtedy zacząłem szukać książek o Kurosawy i trafiłem na ten zbiorek esejów.
Zbiór jest doskonały i dotyka niemal wszystkich filmów. Analizuje je pod względem treści, kadrów, składu i gry aktorskiej. Niesamowicie jak wiele aspektów można analizować. Może to i zdradza nieco fabułę ale jakże otwiera oczy. dzięki temu jesteśmy w stanie wyłowić o wiele więcej smaczków. Poznać tło historyczne powstawania filmów (np. Sugata Sanshiro okazuje się być ocenzurowany, usunięto 18 minut z czego udało się odzyskać tylko 12... i teraz szukaj wersji zrekontrowanej!). Eseje pchnęły mnie do poszukiwań filmów aby uzupełnić filmotekę. Nie wszystkie łatwo odnaleźć. Wiele z nich nigdy nie pojawiło się w Polsce :(
Eseje są na bardzo różnym poziomie, bo nie każdy autor potrafił wyśrodkować pomiędzy literacką formą a akademickim wykładem. Dlatego niektóre z nich wydają się przegadane i z przydługim wstępem. Dopiero jak dochodzimy do "filmowego mięska" ożywiamy się i robi się ciekawie.
Jeśli miałbym wskazać te które mi się podobały najbardziej to:
1. "Muzyka do filmów Kurosawy. W hołdzie tradycji" (IMO najlepszy esej! Pewnie dlatego, że uwielbiam muzykę a kompozycje Sato, Hayasaki i Tokemitsu są genialne)
2. "Samuraje i rewolwerowcy" Łukasza Plesnara (chyba najbardziej znany film Kurosawy)
3. "Strategie remiksowania dzieł Akiry Kurosawy we współczesnym komiksie na przykładzie serii Usagi Yojimbo" Dariusza Czywilisa (to ten o przegadanym wstępie).
Ale tak naprawdę to każdy esej coś wnosił i odkrywał. Po lekturze tej książki już inaczej będę patrzył na filmy Kurosawy... zyskały głębię i ostrość. Piękno nabrało znaczenia:
"Albowiem teraz widzimy przez zwierciadło i niby w zagadce; ale na on czas twarzą w twarz; teraz poznaję po części, ale na on czas poznam, jakom i poznany jest"
