Ziele na kraterze

Nie dałam rady skończyć :( Doczytałam do połowy, potem odłożyłam na jakiś czas i kiedy wróciłam absolutnie nie chciało mi się kontynuować. Nie umniejszam talentowi literackiemu Melchiora Wańkowicza. Książka ma naprawdę wspaniałe momenty ale pokonały mnie te zdrobnienia, te pieszczotliwe zwroty - było ich za dużo i nie mogłam już tego zdzierżyć.

Nie dałam rady skończyć :( Doczytałam do połowy, potem odłożyłam na jakiś czas i kiedy wróciłam absolutnie nie chciało mi się kontynuować. Nie umniejszam talentowi literackiemu Melchiora Wańkowicza. Książka ma naprawdę wspaniałe momenty ale pokonały mnie te zdrobnienia, te pieszczotliwe zwroty - było ich za dużo i nie mogłam już tego zdzierżyć.

Sam Autor przyznał, że w książce zawarł niemal wyłącznie pozytywne wspomnienia...

Nawet opis Powstania jest bardziej heroiczny niż okrutny... O czym chyba zbyt rzadko się wspomina budując mit tego zrywu Warszawiaków...

Mi za to na zawsze utkwi w głowie mało znany obraz rowerowej podróży przez Europę córek Autora odbytej tuż przed wojną.

Sam Autor przyznał, że w książce zawarł niemal wyłącznie pozytywne wspomnienia...

Nawet opis Powstania jest bardziej heroiczny niż okrutny... O czym chyba zbyt rzadko się wspomina budując mit tego zrywu Warszawiaków...

Mi za to na zawsze utkwi w głowie mało znany obraz rowerowej podróży przez Europę córek Autora odbytej tuż przed wojną.

Kiedyś dawno czytałam tę książkę - teraz postanowiłam wysłuchać. Utwierdziłam się w przekonaniu, że warto wracać do przeczytanych lektur zwłaszcza gdy czytało się dawno a w kodzie pamięci zachowało się pozytywne wrażenia. Opisane jest tu w "wańkowiczowskim" stylu, czyli dowcipnie i ciekawie, życie rodzinne. Główny wątek to wspomnienia z czasów dzieciństwa i dorastania córek. Jest też w tle opisana bogata historia rodziny mierząca się z zawirowaniami dziejów i późniejsza bezpośrednio dotycząca rodziny autora. Ciekawe życie ludzi z wyższej klasy, w ciekawych czasach międzywojennych. Chociaż nie obyło się tu bez tragedii rodzinnej to takiego dzieciństwa jeszcze w dzisiejszych czasach wielu może zazdrościć.

Kiedyś dawno czytałam tę książkę - teraz postanowiłam wysłuchać. Utwierdziłam się w przekonaniu, że warto wracać do przeczytanych lektur zwłaszcza gdy czytało się dawno a w kodzie pamięci zachowało się pozytywne wrażenia. Opisane jest tu w "wańkowiczowskim" stylu, czyli dowcipnie i ciekawie, życie rodzinne. Główny wątek to wspomnienia z czasów dzieciństwa i dorastania ...

Ten typ sentymentalnej rodzinnej gawędy jednak nie jest dla mnie. Język narratora wydawał mi się często infantylny, denerwujący - te wszystkie czułostkowości, zdrobnienia, "tirliporki", "brekeks" i inne dziecinne neologizmy mogły się wydawać ciekawe użyte raz, dwa, kilka razy, ale tu jest całych 400 bitych stron napisanych w ten sposób! Może ci, którzy mają dzieci inaczej odbierają taki język, ale dla mnie to był czysty, często efekciarski, słowotok. Moim zdaniem to jest książka nie tyle o ukochanych córkach czy żonie, ale przede wszystkim o samym autorze, który chce tu zabłyszczeć i rzucić czytelników na kolana swoją niezaprzeczalną wirtuozerią językową - czasem piękną, liryczną, czułą, a czasem tylko nadmuchaną i bez treści. Pomimo niektórych uroczych scen pokazanych z ciepłem i humorem, pomimo ciekawych gawędziarskich anegdot i obrazu dorastania córek, razi mnie ten przerost formy nad treścią. Denerwuje pewna sztuczność i wyższościowość autora, który pokazuje się tu w całej swojej narcystycznej krasie - intelektualnej, słowotwórczej, idealno-ojcowsko-mężowskiej. Jest nieskazitelny w roli ojca i męża (chociaż są częste uszczypliwości względem żony),wszyscy go podziwiają i kochają, wszystko mu się udaje, jest krynicą wiedzy, humoru, intelektu, kultury, dobroci serca, chociaż wiemy z jego biografii, że to życie rodzinne wcale tak dobrze nie wyglądało, ale, wiadomo, książka, nawet autobiografia, jest często fikcją literacką i ma do tego pełne prawo. Jeśli chodzi o pozytywne aspekty książki to rzeczywiście część ostatnia jest wzruszająca i najlepsza. Tu na szczęście autor chowa swój egotyzm, aby pięknie opisać losy córki walczącej w powstaniu. Te ostatnie strony poświęcone powstańcom, rozpaczy ich rodziców, poszukiwania ciał są przejmujące i chwytają za gardło. Moim zdaniem ta opowieść to także terapia dla autora, który pragnie raz jeszcze, tylko tym razem w wyobraźni, przeżyć na nowo swoje życie rodzinne i uporać się ze stratą. Być może stąd wynika idealizacja minionej rzeczywistości, niemniej, opowiedziana historia staje się przez to zbyt jednowymiarowa i sentymentalna - jak w powieści obyczajowej. Ogólnie rzecz biorąc, polecam, ale z pewnym ociąganiem.

Ten typ sentymentalnej rodzinnej gawędy jednak nie jest dla mnie. Język narratora wydawał mi się często infantylny, denerwujący - te wszystkie czułostkowości, zdrobnienia, "tirliporki", "brekeks" i inne dziecinne neologizmy mogły się wydawać ciekawe użyte raz, dwa, kilka razy, ale tu jest całych 400 bitych stron napisanych w ten sposób! Może ci, którzy mają dzieci inaczej...

Książka przeczytana w ramach marcowego wyzwania.
Bardzo poruszająca historia ojca wspominającego a później opłakującego śmierć swojej córki. Pisana przepięknym językiem, elokwentnie, wzruszająco, na początku zabawnie. Muszę jednak przyznać, że druga część książki, opowiadanie „Tędy i owędy” mniej mi przypadło do gustu. Może gdyby książka zaczynała się od niego, inaczej bym je odebrała.

Książka przeczytana w ramach marcowego wyzwania.
Bardzo poruszająca historia ojca wspominającego a później opłakującego śmierć swojej córki. Pisana przepięknym językiem, elokwentnie, wzruszająco, na początku zabawnie. Muszę jednak przyznać, że druga część książki, opowiadanie „Tędy i owędy” mniej mi przypadło do gustu. Może gdyby książka zaczynała się od niego, inaczej bym...

Czytałem za dzieciaka, całkiem fajne.

Czytałem za dzieciaka, całkiem fajne.

"Ziele na kraterze" to klasyka polskiej literatury. Warto po nią tak czy owak sięgnąć. Melchior Wańkowicz jest Patronem literackim roku 2024.
W opowiadaniach "Ziele na kraterze" opisany jest okres okupacji a także z wielkim pietyzmem śmierć córki Krystyny która zginęła w Powstaniu Warszawskim. Postać Krystyny w bardzo fajny sposób została przedstawiona w książce. Powieść została wybrana w roku wydania 1957 najlepszą publikacją o Powstaniu Warszawskim. Pięknie opisana historia, polecam
Posłowie wybierając Wańkowicza PATRONEM napisali: Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanawia rok 2024 Rokiem Melchiora Wańkowicza niepokornego, odważnego, wnikliwego dziennikarza, pisarza i reportażysty, będącego wzorem i symbolem polskiego dziennikarstwa. Nic dodać nic ująć.
#WyzwanieLC2024

"Ziele na kraterze" to klasyka polskiej literatury. Warto po nią tak czy owak sięgnąć. Melchior Wańkowicz jest Patronem literackim roku 2024.
W opowiadaniach "Ziele na kraterze" opisany jest okres okupacji a także z wielkim pietyzmem śmierć córki Krystyny która zginęła w Powstaniu Warszawskim. Postać Krystyny w bardzo fajny sposób została przedstawiona w książce. Powieść...

"Ziele na kraterze" to sztandarowa pozycja polskiej literatury. Napisana specyficznym językiem opowiada losy rodziny Wańkowiczów od czasów I wojny światowej, aż po Powstanie Warszawskie. Są to przede wszystkim lata młodzieńcze córek Wańkowicza - Krysi i Marty, które wychowywane w specyficznym domu wynoszą z niego najważniejsze wartości poświęcenia ojczyźnie i innym.

"Ziele na kraterze" to sztandarowa pozycja polskiej literatury. Napisana specyficznym językiem opowiada losy rodziny Wańkowiczów od czasów I wojny światowej, aż po Powstanie Warszawskie. Są to przede wszystkim lata młodzieńcze córek Wańkowicza - Krysi i Marty, które wychowywane w specyficznym domu wynoszą z niego najważniejsze wartości poświęcenia ojczyźnie i innym.

Żeby wczytać się w powieść, trzeba przestawić swój język, jakim się posługujemy. Wańkowicz zabiera nas w podróż do przeszłości, ale stosując swój specyficzny język, swoje specyficzne słowotwory. Wprowadza czytelnika z arkana swojego życia, wykorzystując dygresje dotyczące rodzinny i jej historii. Jednak ani na chwilę nie pozostawia czytelnika samego. Cierpliwie prowadzi go za rękę, aż wreszcie doprowadza do małego mieszkanka, gdzie króluje King, Królik i maleńtasy. Miłość, jaka otaczają się wzajemnie, wyzłośliwiania się Kinga na maleńtasach (" Mamo, powiedz muuuu"),prowadzenie ich w dorosłość mądrze i świadomie. Kształtowanie samodzielności dziewczynek, ich wyborów czytelniczych i moralnych okraszone są kilogramami humoru.
Historie uczenia dobrych manier, wyboru szkoły, wypraw, celebrowania świat rodzinnych. To wszystko znajduje się na kartach "Ziela".
I wreszcie okrucieństwo wojny - udział młodych ludzi w konspiracji i spotkanie ze śmiercią w tym czasie kalekim.
I wszystko w pięknej, literackiej polszczyźnie.

Żeby wczytać się w powieść, trzeba przestawić swój język, jakim się posługujemy. Wańkowicz zabiera nas w podróż do przeszłości, ale stosując swój specyficzny język, swoje specyficzne słowotwory. Wprowadza czytelnika z arkana swojego życia, wykorzystując dygresje dotyczące rodzinny i jej historii. Jednak ani na chwilę nie pozostawia czytelnika samego. Cierpliwie prowadzi go...

Bardzo dobra książka, właściwie można by rzec autobiograficzna, niekwestionowanego mistrza Melchiora Wańkowicza.

Bardzo dobra książka, właściwie można by rzec autobiograficzna, niekwestionowanego mistrza Melchiora Wańkowicza.