Nekrosytuacje. Perełki z życia grabarza

Nie porwała mnie ani jedna z historyjek. Rozczarowująco płytkie podejście do tak interesującego tematu.

Nie porwała mnie ani jedna z historyjek. Rozczarowująco płytkie podejście do tak interesującego tematu.

Takie sobie anegdotki, nic specjalnego. Opis nie oddaje rzeczywistości, niektore historyjki smutne, troche zabawne, ale wiekszosc nudnych i bez polotu. Nastawiałam się na coś ciekawszego.

Takie sobie anegdotki, nic specjalnego. Opis nie oddaje rzeczywistości, niektore historyjki smutne, troche zabawne, ale wiekszosc nudnych i bez polotu. Nastawiałam się na coś ciekawszego.

Słaba, tak beznadziejnie słaba, że zastanawiam się po co została wydana?
Kiepski język. Opowieści od czapy. Nudne.
Naprawdę nic dobrego o tej książce nie mogę napisać.
A recenzje!? Pełne zachwytu. No jedyne co wyszło wydawnictwu to PR.
Nie polecam-szkoda Waszego czasu.

Słaba, tak beznadziejnie słaba, że zastanawiam się po co została wydana?
Kiepski język. Opowieści od czapy. Nudne.
Naprawdę nic dobrego o tej książce nie mogę napisać.
A recenzje!? Pełne zachwytu. No jedyne co wyszło wydawnictwu to PR.
Nie polecam-szkoda Waszego czasu.

Z opisu spodziewałam się przybliżenia zawodu grabarza - jakie są wyzwania, z czym się wiąże, reakcje innych osób w XXI w. na taki zawód.
Tymczasem jest to zbiór historyjek rodem z portalu piekielni.pl. Zdecydowanie nie polecam. Nie sądzę, że jest to materiał na książkę.

Z opisu spodziewałam się przybliżenia zawodu grabarza - jakie są wyzwania, z czym się wiąże, reakcje innych osób w XXI w. na taki zawód.
Tymczasem jest to zbiór historyjek rodem z portalu piekielni.pl. Zdecydowanie nie polecam. Nie sądzę, że jest to materiał na książkę.

Słabiutko. Anegdotyczne, skrótowe, ślizgające się po powierzchni, ni zabawne, ni szokujące, ni odkrywcze, gawędy w stylu wujka Józka na imieninach u cioci Jadwigi. Bez zamysłu, bez składu. Książka naciągacz.
Aha - we Francji jeszcze nie spotkałam nikogo, kto byłby tą książką zachwycony. Więc informacje okładkowe też o kant czterech liter można potłuc.

Słabiutko. Anegdotyczne, skrótowe, ślizgające się po powierzchni, ni zabawne, ni szokujące, ni odkrywcze, gawędy w stylu wujka Józka na imieninach u cioci Jadwigi. Bez zamysłu, bez składu. Książka naciągacz.
Aha - we Francji jeszcze nie spotkałam nikogo, kto byłby tą książką zachwycony. Więc informacje okładkowe też o kant czterech liter można potłuc.

Nie da się tego czytać, opowieści rodem z "Chwili dla Ciebie".
Miało być śmiesznie, a wyszło żenująco.
Nie wiem, czy problem jest autor, czy tłumacz, ale ani to ciekawe, ani zabawne.
Z zażenowaniem dobrnęłam do połowy, mając cały czas nadzieję, że będzie lepiej. Nie było.

Nie da się tego czytać, opowieści rodem z "Chwili dla Ciebie".
Miało być śmiesznie, a wyszło żenująco.
Nie wiem, czy problem jest autor, czy tłumacz, ale ani to ciekawe, ani zabawne.
Z zażenowaniem dobrnęłam do połowy, mając cały czas nadzieję, że będzie lepiej. Nie było.

Pochłonęłam ta książkę raz dwa. Bardzo lekko się czyta, autor potrafi zaciekawić czytelnika.
Jedno co mnie rozczarowało to moje oczekiwania. Szczerze myślałam, że poznam więcej mrocznych szczegółów z zawodu grabarza a musiałam się zadowolić zabawnymi anegdotkami będącymi zbiorem najciekawszych sytuacji z jego pracy. Mimo wszystko polecam.

Pochłonęłam ta książkę raz dwa. Bardzo lekko się czyta, autor potrafi zaciekawić czytelnika.
Jedno co mnie rozczarowało to moje oczekiwania. Szczerze myślałam, że poznam więcej mrocznych szczegółów z zawodu grabarza a musiałam się zadowolić zabawnymi anegdotkami będącymi zbiorem najciekawszych sytuacji z jego pracy. Mimo wszystko polecam.

Mnie się bardzo podobało. Nie było straszne ani makabryczne. Bardzo wyważone. Bez dłużyzn. idealne.

To jest po prostu, naprawdę udany, reportaż z pracy grabarza, opowiedziany w formie krótkich i króciutkich anegdot czyli historyjek sytuacyjnych.
Pokazuje że praca grabarza jest, prawie, jak każda inna. Grabarz też ma rodzinę, dzieci, poczucie humoru i emocje.
Autor jest świetnym obserwatorem i w bardzo krótkiej formie, bez zbędnych słów, bez makabry czy patosu, ale z poczuciem humoru opowiada o swojej pracy.
Niektóre historie są straszne, ale nie wprost, to znaczy nie wynika to z opowiadającego ale z sytuacji, które opisuje.

Ciekawe spojrzenie na rodziny, i nie tylko rodziny, tych którzy umarli.

Mnie się bardzo podobało. Nie było straszne ani makabryczne. Bardzo wyważone. Bez dłużyzn. idealne.

To jest po prostu, naprawdę udany, reportaż z pracy grabarza, opowiedziany w formie krótkich i króciutkich anegdot czyli historyjek sytuacyjnych.
Pokazuje że praca grabarza jest, prawie, jak każda inna. Grabarz też ma rodzinę, dzieci, poczucie humoru i emocje.
Autor jest...

Początkowo książka mi się nie podobała, anegdoty wydawały mi się mało zabawne , a specyficzny humor był całkiem odmienny od mojego. Z czasem przekonałam się do tych krótkich historyjek. Niektóre z nich były ciekawe, niektóre smutne ,wzruszające czy przerażające , ale były też takie , które wywoływały uśmiech. Nie uważam, żeby to była książka wybitna, ale przeczytałam ją z zainteresowaniem, tym bardziej, że autor opisał autentyczne sytuacje,które przydarzyły się francuskimi grabarzom. Książka na pewno nie wszystkim przypadnie do gustu ale należy mieć dystans do wszystkiego, nawet do śmierci .

Początkowo książka mi się nie podobała, anegdoty wydawały mi się mało zabawne , a specyficzny humor był całkiem odmienny od mojego. Z czasem przekonałam się do tych krótkich historyjek. Niektóre z nich były ciekawe, niektóre smutne ,wzruszające czy przerażające , ale były też takie , które wywoływały uśmiech. Nie uważam, żeby to była książka wybitna, ale przeczytałam ją z...

Początki były ciężkie ze względu na język i styl, który do mnie nie przemawiał. Potem już jakoś poszło. Szału nie było, historyjki niektóre ciekawe, niektóre przeciętne, niektóre podkreślające jakimi debilami są ludzie. Wpływu na me życie książka nie miała, ale w tramwaju czas umilała.

Początki były ciężkie ze względu na język i styl, który do mnie nie przemawiał. Potem już jakoś poszło. Szału nie było, historyjki niektóre ciekawe, niektóre przeciętne, niektóre podkreślające jakimi debilami są ludzie. Wpływu na me życie książka nie miała, ale w tramwaju czas umilała.