Wotum

Wotum- kolejny tytuł książki Macieja Siembiedy, który przyciąga jak magnes, obcym brzmieniem buduje aurę tajemniczości.
Mnie od razu uwiódł, jak wcześniej przeczytane Katharsis i Nemezis. Tym razem miałam skojarzenia z powieścią Umberto Eco pt. Imię róży. Dlaczego? 👉
Pilnie strzeżone tajemnice klasztorne, obraz Czarnej Madonny jak zakazana księga u Eco, pożądany przez Szamana, Wspólnotę, uzdrowicieli, ale też rozbudzający największe pragnienia i żądze kolejnych Tezeuszy próbujących rozwikłać labirynt tajemnic. Nicią Ariadny jest wiara, prawda, a Minotaurem żądza pieniądza.

Co wspólnego mają zamachowiec rzucający żarówkami wypełnionymi farbą w obraz Madonny jasnogórskiej, tajemniczy brat Roger, Krzyżak, mariawitka, definitor paulinów, proboszcz z Bogorii, którego wierni chcieli przebić widłami i dwa takie same obrazy oraz król Jan Kazimierz Waza? Jakie jest prawdopodobieństwo zamiany obrazów podczas potopu szwedzkiego?
W tę zawiłą intrygę wrzucony został detektyw IPN-u Jakub Kania, plastycznie i z humorem zbudowana postać, mająca swoje traumy i przywary( uwielbiał bizantyjskie śniadania).

Przepadłam totalnie w tym labiryncie ciekawostek historycznych, religijnych, intryg, śledztw, sekretów Jasnej Góry i Bogorii, a przede wszystkim dałam się porwać wirowi „karuzeli z Madonnami”. Tym razem to nie Madonny Rafaela czy Leonarda, ale polskie, nasze, otoczone również wielkim kultem.
„Wsiadajcie Madonny do bryk sześciokonnych”, będzie się działo!
Plastyczny styl autora uwodzi- od rytuału zaparzania kawy do sprawy kryminalnej, od humoru do tragedii, od opisu zabytków do opisu ubrań- uwaga: autor zna się też na modzie!
👉Jestem pod wrażeniem wachlarza wiedzy i kreatywności Macieja Siembiedy.
„Drgnęły madonny i orszak stukonny
ruszył z kopyta”, zatacza coraz szersze kręgi, dajcie się ponieść!

Wotum- kolejny tytuł książki Macieja Siembiedy, który przyciąga jak magnes, obcym brzmieniem buduje aurę tajemniczości.
Mnie od razu uwiódł, jak wcześniej przeczytane Katharsis i Nemezis. Tym razem miałam skojarzenia z powieścią Umberto Eco pt. Imię róży. Dlaczego? 👉
Pilnie strzeżone tajemnice klasztorne, obraz Czarnej Madonny jak zakazana księga u Eco, pożądany przez...

Wydaje mi się, że troszkę słabsza niż poprzednie dwie części serii o prokuratorze IPN Jakubie Kani, troszkę męczyło mnie przy czytaniu przenoszenie z miejsca na miejsce.
Poza tym sama historia o obrazie Matki Boskiej Częstochowskiej sztos. Lubię dowiadywać się czegoś nowego z powieści, lubię gdy autor zaskakuje wiedzą, przeprowadzonym researchem... Polecam!

Wydaje mi się, że troszkę słabsza niż poprzednie dwie części serii o prokuratorze IPN Jakubie Kani, troszkę męczyło mnie przy czytaniu przenoszenie z miejsca na miejsce.
Poza tym sama historia o obrazie Matki Boskiej Częstochowskiej sztos. Lubię dowiadywać się czegoś nowego z powieści, lubię gdy autor zaskakuje wiedzą, przeprowadzonym researchem... Polecam!

To czego mi brakowało bardzo (a co bardzo lubiłem w poprzednich dwóch Kaniach) to skoki w przeszłość, wielowątkowa akcja w różnych osiach czasu. Ktoś podpowie, czy kolejne części wracają do starej formy? ;-)

To czego mi brakowało bardzo (a co bardzo lubiłem w poprzednich dwóch Kaniach) to skoki w przeszłość, wielowątkowa akcja w różnych osiach czasu. Ktoś podpowie, czy kolejne części wracają do starej formy? ;-)

Umęczona jestem tą książką nie porwała mnie powieść,nie zainteresowała.
Kiepska powieść autora.

Umęczona jestem tą książką nie porwała mnie powieść,nie zainteresowała.
Kiepska powieść autora.

Jak zwykle pan Siembieda znalazł fascynujący temat w okół którego kręci się fabuła.
Akcja i suspens trochę tu kuleją.

Jak zwykle pan Siembieda znalazł fascynujący temat w okół którego kręci się fabuła.
Akcja i suspens trochę tu kuleją.

Mój trzeci cykl z Jakubem Kanią. Jak zawsze udany. Czwarty już się czyta. Ten, chyba słabszy od poprzednich, ale i tak bardo dobry.

Mój trzeci cykl z Jakubem Kanią. Jak zawsze udany. Czwarty już się czyta. Ten, chyba słabszy od poprzednich, ale i tak bardo dobry.

Polubiłam się z historiami autora. Historia, intryga, kryminał. Ciekawy bohater. Jedyne zastrzeżenie to wypełniacze stron, które nic nie wnoszą do snutej opowieści.

Polubiłam się z historiami autora. Historia, intryga, kryminał. Ciekawy bohater. Jedyne zastrzeżenie to wypełniacze stron, które nic nie wnoszą do snutej opowieści.

"Wotum" Macieja Siembiedy, czyli trzeci chronologicznie tom o prokuratorze IPN-u Jakubie Kanii, który znów pochyla się nad zagadką dotyczącą obrazów. W Częstochowie na Jasnej Górze dochodzi do zamachu na najświętszy obraz Polaków, czyli Madonnę Częstochowską. Sprawca zostaje złapany przez policję, ale definitor zakonu twierdzi, że schwytany był tylko pionkiem sterowanym przez wielkiego gracza i to on stanowi prawdziwe zagrożenie. Fabularnie cała książka krąży wokół szukania prawdziwego sprawcy zamachu. Kania podejmuje trop prowadzący do opactwa w Paryżu, które skrywa tajemnice jakie wolałyby nie wyjść na światło dzienne. Stamtąd trop prowadzi Kanię do małej miejscowości na Opolszczyźnie, gdzie znajduje się zaskakująco podobna kopia obrazu z Jasnej Góry. Małe miejscowości skrywają wielkie tajemnice i tak też jest w tym przypadku, ponieważ hermetyczna społeczność jest przekonana, że obraz w parafii jest oryginalny i to w Częstochowie dysponują falsyfikatem. Wątek zamiany obrazów jest bardzo ciekawy i niewątpliwie stanowi najmocniejszy punkt tej opowieści. Co więcej Siembieda podaje logiczne wytłumaczenie dlaczego można mówić o zamianie obrazów, a ta sięga czasów Potopu Szwedzkiego. Autor serwuje nam nieznane ciekawostki dotyczące właśnie tego okresu historycznego, między innymi te na temat strat klasztoru na Jasnej Górze. Przy okazji autor podejmuje temat handlu dewocjonaliami oraz moralności kościoła w Polsce. Kania mierzy się nie tylko z tajemnicą obrazu, ale ze zmową milczenia ze strony instytucji kościoła, który pilnie strzeże swoich tajemnic. Do tego wszystkiego dochodzi wątek pewnego majętnego człowieka, który zajmuje się paramedycyną i również ma niejasne motywacje dotyczące obrazu Madonny. No właśnie i tutaj dochodzimy do tego, co mi nie zagrało w tej książce. Mam wrażenie, że autor miał kilka pomysłów na tą książkę i włożył je do jednej opowieści. Akurat na szczęście wyszedł z tego obronną ręką, ponieważ wątki akurat się splatają koniec końców. Zawiódł mnie wątek osadzonego z Jasnej Góry, który koniec końców nic nie wnosi do fabuły a jest opisany w kilku osobnych rozdziałach i według mnie nie ma definitywnego zakończenia. Momentami miałem też wrażenie, że akcja tej książki stoi lub kręci się ciągle wokół tego samego wątku. Na szczęście na końcu autor uknuł takie zwroty akcji, które wbijają w fotel i trochę rekompensują to wszystko. Według mnie nie jest to najlepsza książka z Jakubem Kanią, trochę może konkurować ze wspomnianym "444", które mnie bardzo zawiodło. Z "Wotum" jest podobnie, książka nie jest tak chaotyczna, ale momentami mnie znudziła. Szkoda, bo tematyka jest bardzo ciekawa.

"Wotum" Macieja Siembiedy, czyli trzeci chronologicznie tom o prokuratorze IPN-u Jakubie Kanii, który znów pochyla się nad zagadką dotyczącą obrazów. W Częstochowie na Jasnej Górze dochodzi do zamachu na najświętszy obraz Polaków, czyli Madonnę Częstochowską. Sprawca zostaje złapany przez policję, ale definitor zakonu twierdzi, że schwytany był tylko pionkiem sterowanym...

Kolejna książka w cyklu z prokuratorem IPN, niestety najsłabsza. Co nie znaczy że nie warto.

Kolejna książka w cyklu z prokuratorem IPN, niestety najsłabsza. Co nie znaczy że nie warto.

Temat ciekawy, ale mam wrażenie, że autor nie za bardzo miał pomysł, jak go ugryźć. Reportaż na ten temat mógłby być lepszym rozwiązaniem. Tempo powieści rwane, mało zajmujące wątki poboczne, coś ewidentnie "nie pykło".

Temat ciekawy, ale mam wrażenie, że autor nie za bardzo miał pomysł, jak go ugryźć. Reportaż na ten temat mógłby być lepszym rozwiązaniem. Tempo powieści rwane, mało zajmujące wątki poboczne, coś ewidentnie "nie pykło".