Czerwony śnieg

Początek zapowiadał się super, później było dość nudnawo, żadnej większej akcji

Początek zapowiadał się super, później było dość nudnawo, żadnej większej akcji

Niemal zapomniałam jak dobrze czyta się powieści Alex Kavy. Zbyt długą miałam przerwę ale nie mogłam znaleźć żadnej książki, której jeszcze nie czytałam. Bardzo lubię Rydera Creeda i jego psy. Ryder ponownie szuka zaginionej osoby i ponownie wpada w tarapaty zagrażające bezpośrednio jego życiu. Ale jest nieugięty, nieustępliwy, cierpliwy i odważny. Czytając książkę niemal namacalnie miałam wrażenie, że jestem w środku zawieruchy, razem z bohaterami powieści. Akcja przyspiesza ze strony na stronę, napięcie rośnie i niemal eksploduje a emocje nie przestają buzować w głowie i nie pozwalają odłożyć książki. Cały czas chce się wiedzieć, co będzie na kolejnej stronie. Książka jaką lubię. A i wreszcie u Rydera coś drgnęło w życiu prywatnym.

Niemal zapomniałam jak dobrze czyta się powieści Alex Kavy. Zbyt długą miałam przerwę ale nie mogłam znaleźć żadnej książki, której jeszcze nie czytałam. Bardzo lubię Rydera Creeda i jego psy. Ryder ponownie szuka zaginionej osoby i ponownie wpada w tarapaty zagrażające bezpośrednio jego życiu. Ale jest nieugięty, nieustępliwy, cierpliwy i odważny. Czytając książkę niemal...

Alex Kava
Seria z Ryderem Creed
"Mroczny trop"
"Ściśle tajne"
"Epidemia"
"Instynkt łowcy"
"Złowrogie niebo"
"W mroku lasu"
"Czerwony śnieg"
Druga seria tego autora, jaką czytałam. Bardzo dobra. Nie dość, że całkiem niezły kryminał - każda powieść to osobne śledztwo - to w każdej książce występują pieski tropiące.
Bardzo dobrze się to czytało.
Siódmy tom zakończył się dość cukierkowo, podsumowująco. Aż myślałam, że to ostatni, ale widzę, ze w USA jest kolejny - "Midnight Creed" ;)
Bardzo polecam cały cykl

Alex Kava
Seria z Ryderem Creed
"Mroczny trop"
"Ściśle tajne"
"Epidemia"
"Instynkt łowcy"
"Złowrogie niebo"
"W mroku lasu"
"Czerwony śnieg"
Druga seria tego autora, jaką czytałam. Bardzo dobra. Nie dość, że całkiem niezły kryminał - każda powieść to osobne śledztwo - to w każdej książce występują pieski tropiące.
Bardzo dobrze się to czytało.
Siódmy tom zakończył się dość...

chyba ulubiona z tej serii, po prostu kocham Rydera Creeda i Grace ❤️

chyba ulubiona z tej serii, po prostu kocham Rydera Creeda i Grace ❤️

Kiedy Ryder Creed jest proszony o pomoc w odnalezieniu rzeczy lub osób, rusza w drogę. Tym razem w Nebrasce spada śnieg, a on ulega prośbom o sprawdzenie jeszcze jednego tropu. Jego suczka Grace nawet w gęsto padającym śniegu podąża tropem zapachu zaginionej. Pytaniem czy każda zaginiona to ofiara, która chce być odnaleziona?
Kolejna świetna opowieść Alex Kavy, którą polecam wszystkim miłośnikom psów tropiących i thrillerów. Warto przebrnąć przez te zawały śniegu!

Kiedy Ryder Creed jest proszony o pomoc w odnalezieniu rzeczy lub osób, rusza w drogę. Tym razem w Nebrasce spada śnieg, a on ulega prośbom o sprawdzenie jeszcze jednego tropu. Jego suczka Grace nawet w gęsto padającym śniegu podąża tropem zapachu zaginionej. Pytaniem czy każda zaginiona to ofiara, która chce być odnaleziona?
Kolejna świetna opowieść Alex Kavy, którą...

Łopatologiczne i niezaskakujące czytadełko klasy C.

Łopatologiczne i niezaskakujące czytadełko klasy C.

Mi ta książka bardzo przypadła do gustu, mimo że nie czytałam innych powieści tego cyklu. Czytało się ją naprawdę szybko, akcja się nie dłużyła, a z postaciami łatwo było sympatyzować. Może nie było tu żadnej wymyślnej intrygi, ale nie brakowało mi jej. Jedyny WIELKI minus to dla mnie korekta, a raczej jej brak... To problem nie tylko tej powieści, ale wszystkich wydanych w ciągu ostatnich kilku lat. Błędy aż dają po oczach, np. "Brodie natychmiast chciała się wszystko wiedzieć", "Trzymała ją z rękach". Praktycznie na co trzeciej stronie był jakiś błąd. To nie jest wina autorki, tylko tłumacza i braku korekty. Myślałam, czy przez to nie obniżyć oceny, ale doszłam do wniosku, że byłoby to niesprawiedliwe wobec Pani Alex. Polecam wszystkim "Czerwony Śnieg", ale apeluję do wszystkich wydawnictw, aby w końcu wzięły się do roboty i sprawdzały książki przed ich wydaniem, bo psuje to obraz tych dzieł literackich.

Mi ta książka bardzo przypadła do gustu, mimo że nie czytałam innych powieści tego cyklu. Czytało się ją naprawdę szybko, akcja się nie dłużyła, a z postaciami łatwo było sympatyzować. Może nie było tu żadnej wymyślnej intrygi, ale nie brakowało mi jej. Jedyny WIELKI minus to dla mnie korekta, a raczej jej brak... To problem nie tylko tej powieści, ale wszystkich wydanych w...

Zaginiony

Przypadek odgrywa dużą rolę w naszym życiu. Nie raz w opowieściach, czy historiach, które dotknęły osób nam znanych lub nas samych, słyszymy słowa przez przypadek, przypadkiem, niespodziewanie, w przypadkowym miejscu itd. Czasami zrządzenie losu powoduje, że dane wydarzenie potoczy się tak a nie inaczej. Skoro świat literacki jest odzwierciedleniem naszego świata, więc regułom w nim rządzącym również będą podlegali bohaterowie. Nie raz początkiem wielu historii, zwłaszcza tych z pogranicza kryminału są przypadkowe miejsca, osoby, czy też znaleziska, które stanowią otwarcie fabuły. Dalszy przebieg jest wielką niewiadomą, lecz zawsze obarczoną pewnymi oczekiwaniami czytelników, których skrajne niedopełnienie, pełne naiwności, igrania z logiką czy też brakiem zaskoczenia, może być rozczarowujące.

Sharon Kava, znana szerszemu gronu czytelników jako Alex Kava jest uznaną autorką thrillerów psychologicznych z udziałem agentki specjalnej Maggie O’Delle. Owszem początkowe powieści autorki trzymały wysoki poziom, lecz niestety w myśl odświeżenia serii ,stworzyła nowy cykl z udziałem tresera psów tropiących Rydera Creeda. O ile postać Rydera jak najbardziej przypadła czytelnikom do gustu, swoją drogą autorka potrafi tworzyć interesujące postaci, to poziom kolejnych powieści zaczął drastycznie spadać. Z wielką szkodą należy napisać, że wciągające thrillery psychologiczne zastąpione zostały powieściami obyczajowymi ze zbrodnią w tle, może z dwoma lub trzema wyjątkami. Jak na tym tle wypada siódma odsłona przygód Rydera Creeda wspólnie z Maggie O’Dell? Perypetie bohaterów całkowicie zdominowały powieść a prowadzone śledztwo odgrywa drugorzędną rolę. Pomysł na fabułę, sceneria wydarzeń przypadają do gustu, lecz ilość nielogiczności, naiwności jest zbyt duża, co doprowadza do byle jak poprowadzonego finału.

Ryder Creed i jego pies tropiący o imieniu Grace wrócili do Nebraski, by po raz kolejny dołączyć do grupy do zadań specjalnych, kierowanej przez agentkę FBI Maggie O’Dell. Ich praca zostaje niespodziewanie przerwana, gdy wiejska listonoszka znajduje czarny plastikowy worek porzucony w przydrożnym rowie. Zawartość worka szokuje nawet doświadczonych śledczych. Tego samego ranka zaginęła młoda kobieta. Ryder zgadza się podjąć poszukiwania dziewczyny, lecz niespodziewanie o tej porze roku nadchodzi burza śnieżna. Potem wszystko idzie nie tak. Śnieg zaciera ślady, życie zamiera. Poszukując odpowiedzi na temat ofiary, Maggie O’Dell wpada na trop zbrodniarza, który już wcześniej zabijał z zimną krwią. Kiedy Maggie sobie uprzytamnia , że od początku burzy śnieżnej nikt nie miał wiadomości od Rydera ani go nie widział, zaczyna się obawiać, że Ryder i Grace wpadli w pułapkę mordercy.

„Czerwony śnieg” należy do grona tych kryminałów, w których jedno prowadzone śledztwo, szybko wpada na trop innego bardziej krwawego. Alex Kava jak sama w posłowiu pisze, inspiracją do tworzenia kolejnych powieści są prawdziwe wydarzenia, co tym bardziej utwierdza czytelników w przekonaniu, że dany przebieg wydarzeń może mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości. Jednym słowem początek powieści wypada obiecująco, a nawet daje nikłą nadzieję, że autorka wraca do swych korzeni, gdzie opisywała bardziej zawiłe i makabryczne zbrodnie. Wyraźnie widać, że stara się w swych kryminałach oprócz typowej zbrodni stosować coraz to nowsze elementy, takie jak polityka, podkładanie bomb, śmiercionośne wirusy, czy też ostatnimi czasy warunki atmosferyczne. Skoro już był huragan, tornado to teraz przyszedł czas na burzę śnieżną. Niewątpliwie pogoda stanowi atut, gdyż jest kolejną przeciwnością, z którą muszą zmierzyć się bohaterowie, ale również w związku z tym, że jest to cykl z treserem psów tropiących, autorka przemyca kolejne ciekawostki o tych zwierzakach, tym razem w zimowej scenerii.

Jednakże wraz z liczbą przewracanych stron szybko spostrzeżemy, że większość wątków dotyczy albo przeszłości bohaterów, ich wzajemnych nie do końca nazwanych relacji, albo poszukiwań zaginionego Rydera. Natomiast same śledztwo spada na drugi ,a nawet trzeci plan. Zrozumiałym jest, że autorka względem nowych czytelników musiała pokrótce opisać wydarzenia zawarte z poprzednich powieści, czy też relacje jakie ich łączą, czy też trudności w odnalezieniu się w świecie siostry Rydera, która w poprzedniej powieści po kilkunastu latach uwięzienia została uratowana. Jednakże stali czytelnicy mogą czuć się znużeni czytając to samo, co już dawno wiedzą. Zresztą w „Czerwonym śniegu” autorce zdarza się opisywać to samo, lecz innymi słowami, co już podchodzi pod wodolejstwo.

Zaskakująco mimo poplątania paru wątków, w powieści mało się dzieje. Ciężko czuć jakiekolwiek napięcie, a zwrotów akcji jest jak na lekarstwo. Choć styl autorki jest lekki, a krótkie rozdziały ułatwiają szybszą lekturę, to jest ona napisana bardzo powierzchownie, nie wywołując głębszych emocji. Niestety im bliżej zakończenia tym jest co raz gorzej. Po pierwsze niezwykła wytrzymałość fizyczna Creeda jest trudna do przełknięcia nawet z przymrużonym okiem. Facet, który jest bliski śmierci, przemierza kilka kilometrów, by ostatecznie rozprawić się ze złoczyńcą, podchodzi to już pod science-fiction. Sam moment kulminacyjny rozpisany na jedną dosłownie stronę, gdzie brak mu logiki jest kpiną z logicznego myślenia czytelników. Nagła jednozdaniowa zmiana w zachowaniu współsprawcy oraz samorozwiązanie wątku ot tak, bo można – ciężko to nawet komentować. A teraz wisienka na torcie – przez znaczną część powieści mamy wątek odsieczy, która ma przyjść z pomocą w znalezieniu zaginionego Rydera Creeda, a być może w jego uratowaniu z rąk sprawców. W skład odsieczy wchodzi siostra Rydera oraz jego współpracownik, któremu parę powieści temu znacznie odmienił życie. Znaczna część ich wątku przebiega w podróży, pełnej rozmów o przeszłości, odnalezieniu się w życiu oraz skrywanych uczuciach. Teraz najlepsze. Przybywają na sam koniec, po wszystkich wydarzeń, w ogóle nie pomagając, gdzie Ryder niczym mityczny heros sam wszystko doprowadza do końca, a potem następuje happy end. Nasuwa się pytanie ,po co był ten tak rozbudowany wątek odsieczy, skoro nic do fabuły nie wniósł? Chociaż on doczekał się zakończenia, bo parę wątków, zwłaszcza tych kryminalnych zostało przez autorkę zapomnianych.

Podsumowując, nie ma co się rozpisywać. Dający nadzieję początek powieści, niestety prowadzi do jednej z najsłabszych odsłon w twórczości Alex Kavy. Zdecydowanie odradzam nowym czytelnikom , gdyż autorka posiada w swym dorobku lepsze pozycje, no chyba, że ktoś ma dużo czasu i nie wie co z nim zrobić. Cóż, stali czytelnicy sięgną po powieść, lecz po jej zakończeniu iskierka nadziei na powrót na lepszy tory w kolejnej powieści (zapowiedź w posłowiu) będzie co raz bardziej nikła.

Zaginiony

Przypadek odgrywa dużą rolę w naszym życiu. Nie raz w opowieściach, czy historiach, które dotknęły osób nam znanych lub nas samych, słyszymy słowa przez przypadek, przypadkiem, niespodziewanie, w przypadkowym miejscu itd. Czasami zrządzenie losu powoduje, że dane wydarzenie potoczy się tak a nie inaczej. Skoro świat literacki jest odzwierciedleniem naszego...

Historia ciekawa, jednak nie do końca podobało mi się osadzenie postaci. Czy główny bohater to ma super moce i siły, bo tu tak wyszło. Kto przeczyta będzie wiedział o co chodzi.

Historia ciekawa, jednak nie do końca podobało mi się osadzenie postaci. Czy główny bohater to ma super moce i siły, bo tu tak wyszło. Kto przeczyta będzie wiedział o co chodzi.

76/52/2023

76/52/2023