Ja Inkwizytor. Dziennik czasu zarazy

To było okropne. Dobrze napisane językowo, fajna stylizacja, Piekara to umie. Ale sama historia nudna jak flaki z olejem. W dodatku nawet te sceny, które powinny trzymać w napięciu (pogoń po dachu) zupełnie leżą i kwiczą zionąc nudą. Mam wrażenie, że autor oblekł w słabą fabułę swoje średnio zajmujące poglądy na społeczeństwo i inne sprawy. Ledwie udało mi się to dosłuchać do końca (bo czytać się nie dało) i nie żałuję straconego czasu tylko dlatego, że da się przy tym prasować.

To było okropne. Dobrze napisane językowo, fajna stylizacja, Piekara to umie. Ale sama historia nudna jak flaki z olejem. W dodatku nawet te sceny, które powinny trzymać w napięciu (pogoń po dachu) zupełnie leżą i kwiczą zionąc nudą. Mam wrażenie, że autor oblekł w słabą fabułę swoje średnio zajmujące poglądy na społeczeństwo i inne sprawy. Ledwie udało mi się to dosłuchać...

Żółta kartka dla pana Piekary. Po świetnej serii dziejącej się na Rusi, autor - w jakimś chyba diabelskim natchnieniu - spróbował "rozjechać" ogromną ilość ludzi, w tym wielkie grono swoich czytelników, przedstawiając ich jako antynaukowych kretynów (też jestem w gronie wskazanych palcem). Obecnie nawet mnie to nie denerwuje a wzbudza uśmieszek politowania. Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, iż dzięki mej "głupocie" nie znalazłem się w szacownym gronie tych, którzy z powodu zakrzepicy wiedzą już co jest po drugiej stronie. A nie wszyscy z mojego otoczenia mogą to o sobie powiedzieć.
Sama treść książki stanowi jedynie bazę dla przedstawienia przez autora swego zdania w w/w kwestii. I jest nieciekawa. Nie wnosi niczego, ot, taka poboczna historyjka którą można odhaczyć a można pominąć. Do tego stopnia nijaka że czytając ją pod koniec zeszłego roku obecnie nic z niej nie pamiętam oprócz agresywnej wymowy książki, skierowanej przeciw tym co myślą inaczej niż autor. I znów w tej kwestii: cóż, prawda zawsze w końcu wychodzi na jaw. Czasem po dziesiątkach lat, ale w tym przypadku szybciej gdyż kto był w rzeczonej sprawie durniem, w świetle ostatnich wydarzeń w UE czy USA wychodzi już na jaw, grono tych którzy się z foliarzy w tej sprawie śmieje, lawinowo topnieje. Daję dwie gwiazdki a nie jedną bo pomimo histerycznego, propagandowego krzyku autora (może ma za złe innym, że hulajnoga ich nie skusiła i nie dali się nabrać a on uwierzył na słowo?),lubię tę serię. I mam nadzieję że p. Piekara w dalszej swej twórczości będzie bardziej rozważny w ocenie innych a do przymiotów własnych nabierze więcej dystansu.

Żółta kartka dla pana Piekary. Po świetnej serii dziejącej się na Rusi, autor - w jakimś chyba diabelskim natchnieniu - spróbował "rozjechać" ogromną ilość ludzi, w tym wielkie grono swoich czytelników, przedstawiając ich jako antynaukowych kretynów (też jestem w gronie wskazanych palcem). Obecnie nawet mnie to nie denerwuje a wzbudza uśmieszek politowania. Coraz bardziej...

Wysłuchany audiobook. Historia o inkwizyratorach i epidemi kaszlu przeplatana zbyt długimy i niepotrzebnymi wątkami. Sceny nudnych i mających słabą kontynuację rozmów, jak również opisychu zauroczenia kobiecymi kształtami i seksu. Na plus można dodać kilka ciekawych przemyśleń na temat zarazy (stanu epidemiologicznego) i polityki.

Wysłuchany audiobook. Historia o inkwizyratorach i epidemi kaszlu przeplatana zbyt długimy i niepotrzebnymi wątkami. Sceny nudnych i mających słabą kontynuację rozmów, jak również opisychu zauroczenia kobiecymi kształtami i seksu. Na plus można dodać kilka ciekawych przemyśleń na temat zarazy (stanu epidemiologicznego) i polityki.

To pierwsze zetknięcie się z cyklem inkwizytorskim nie uważam za falstart. Raczej natychmiastowy wybuch wehikułu już na miejscu startu, ostrzelanie z ckm-u, obrzucenie granatami przy wtórze odgłosów praktyk fekalnych i na koniec oplucie przez samego autora.
Bohater to w zasadzie ubek z irytującą manierą mówienia, jakby nie umiał nic ciekawego powiedzieć, za to chce ładnie brzmieć.
Fabuła stricte covidowa, a emocje jak przy myciu naczyń, gdzie niecierpliwie oczekując końca, nagle zostajemy zbędnie zatrzymani przy tej udręce słowami "k***a, jeszcze patelnia".

To pierwsze zetknięcie się z cyklem inkwizytorskim nie uważam za falstart. Raczej natychmiastowy wybuch wehikułu już na miejscu startu, ostrzelanie z ckm-u, obrzucenie granatami przy wtórze odgłosów praktyk fekalnych i na koniec oplucie przez samego autora.
Bohater to w zasadzie ubek z irytującą manierą mówienia, jakby nie umiał nic ciekawego powiedzieć, za to chce ładnie...

Dawno nie czytałem czegoś tak nudnego.... książka o niczym, zaś przemyślenia bohatera, które w poprzednich częściach były ciekawe tutaj są irytujące lub usypiające. Myślę że Piekara powinien już zamknąć ten projekt, nie ma nic ciekawego do napisania, tylko odcina kupony. Niby to rozumiem, ale niesmak coraz większy.

Dawno nie czytałem czegoś tak nudnego.... książka o niczym, zaś przemyślenia bohatera, które w poprzednich częściach były ciekawe tutaj są irytujące lub usypiające. Myślę że Piekara powinien już zamknąć ten projekt, nie ma nic ciekawego do napisania, tylko odcina kupony. Niby to rozumiem, ale niesmak coraz większy.

Nie ukrywam, że czułem lekką niechęć do czytania tej zaległej powieści z cyklu inkwizytorskiego. I to nie ze względu na coraz bardziej kontrowersyjne wypowiedzi autora m.in. na platformie X, a raczej z uwagi na słabą jakość poprzedniego tomu, który wpadł mi w ręce. Na szczęście pozytywnie się zaskoczyłem. "Dziennik czasu zarazy" jest powieścią, która być może nie wpływa szczególnie na cały cykl, natomiast jest jego przyjemnym uzupełnieniem. Widać w niej kilka inspiracji, po pierwsze epidemią Covid-19, po drugie studium zamkniętej społeczności niczym z "Pod kopułą" Stephena Kinga. Z zachowaniem pełnej spójności z multiwersum cyklu. Taka typowa wakacyjna powiastka, może nie pozostająca na lata w pamięci, ale umilająca czas.

Nie ukrywam, że czułem lekką niechęć do czytania tej zaległej powieści z cyklu inkwizytorskiego. I to nie ze względu na coraz bardziej kontrowersyjne wypowiedzi autora m.in. na platformie X, a raczej z uwagi na słabą jakość poprzedniego tomu, który wpadł mi w ręce. Na szczęście pozytywnie się zaskoczyłem. "Dziennik czasu zarazy" jest powieścią, która być może nie wpływa...

Typowy Piekara w sumie. Życie jako forma poświęcenia się idei (albo podporządkowanie sobie idei dla własnych potrzeb, bo to chyba konsekwentnie robi Mordimer),sporo intryg, dużo seksu i jeszcze więcej przemocy. I ta przemoc jakoś mi przeszkadzała w tej książce, chociaż wcześniej tego inkwizytorowi nie wyrzucałem.
Dotąd nie dostrzegałem tendencji spadkowej jeśli chodzi o kolejne książki w tym uniwersum, ale ta była taka... no średnia była. Może w nowym wydawnictwie Piekara odpali czymś na miarę Ani słowa prawdy. To by było dopiero. Ogółem nie powiem że nie.

Typowy Piekara w sumie. Życie jako forma poświęcenia się idei (albo podporządkowanie sobie idei dla własnych potrzeb, bo to chyba konsekwentnie robi Mordimer),sporo intryg, dużo seksu i jeszcze więcej przemocy. I ta przemoc jakoś mi przeszkadzała w tej książce, chociaż wcześniej tego inkwizytorowi nie wyrzucałem.
Dotąd nie dostrzegałem tendencji spadkowej jeśli chodzi o...

Mam z ta książką duży problem. Długo wahałem się nad tym jakąż to ocenę wystawić.
Minusy:
1. książka nie wnosi nic do całego cyklu jako całości,
2. przedstawiona w niej opowieść jest po prostu nudna,
3. dla mnie ubogi przedstawiony świat (miasto),
4. temat zerżnięty z szalejącej pandemii nieco oklepany.
5. Cena kosmos

Plusy:
1. Chyba jedynym plusem jest fakt, że świat inkwizytorów jeszcze żyje... ale co to za życie...

Mam z ta książką duży problem. Długo wahałem się nad tym jakąż to ocenę wystawić.
Minusy:
1. książka nie wnosi nic do całego cyklu jako całości,
2. przedstawiona w niej opowieść jest po prostu nudna,
3. dla mnie ubogi przedstawiony świat (miasto),
4. temat zerżnięty z szalejącej pandemii nieco oklepany.
5. Cena kosmos

Plusy:
1. Chyba jedynym plusem jest fakt, że świat...

Książka kompletnie o niczym, nic nowego nie wnosi, nic ciekawego nie oferuje. Historia to w 90% polityczne i pandemiczne rozterki z naszego, realnego świata. Jedynym plusem jest to, że czyta się ją dość szybko. Ogólnie nie polecam (nawet najwierniejszym fanom Cyklu Inkwizytorskiego).

Książka kompletnie o niczym, nic nowego nie wnosi, nic ciekawego nie oferuje. Historia to w 90% polityczne i pandemiczne rozterki z naszego, realnego świata. Jedynym plusem jest to, że czyta się ją dość szybko. Ogólnie nie polecam (nawet najwierniejszym fanom Cyklu Inkwizytorskiego).

Niemożliwie przegadana, w dodatku przegadana o niczym istotnym, pełna powtórzeń i nadużywająca nawiązań i alegorii do otaczającej nas rzeczywistości. W książkach, zwłaszcza fantastyki, szukamy często eskapizmu, ucieczki do innego świata. A nie walącego z każdej strony podobieństwa i nawiązań do tego co mamy na codzień.

Historia dla samego głównego bohatera miała być momentem przeczekania i odsapnięcia po wydarzeniach z "Ruskiej Trylogii". I w sumie taka była, bo nie dzieje się tu za wiele. Jest bardzo gorąco, o czym Mordimer raczy nam przypominać niemal dosłownie co stronę, a ludzie kaszlą.
Piszę to jako fan serii, ale tej części nijak nie da się obronić i uczciwie z pełnym przekonaniem napisać, że to dobra książka.

Niemożliwie przegadana, w dodatku przegadana o niczym istotnym, pełna powtórzeń i nadużywająca nawiązań i alegorii do otaczającej nas rzeczywistości. W książkach, zwłaszcza fantastyki, szukamy często eskapizmu, ucieczki do innego świata. A nie walącego z każdej strony podobieństwa i nawiązań do tego co mamy na codzień.

Historia dla samego głównego bohatera miała być...