Zakochaliśmy się w nadziei

Pokonała mnie ta książka, wyłam na niej jak dziecko. Czytając ją docierało do mnie wszystko dwa razy bardziej, ponieważ sama zmagam się z chorobą autoimmunologiczną.

Ta książka otwiera oczy na różne perspektywy. Poetycki styl pisania, który jej towarzyszy łapie za serce. Przeżywamy tutaj śmierć, emocje, nadzieję, pogodzenie się z nią.

Historia Sam jest bardzo przykra i wzruszająca. Sam przez straconą lata temu miłość decyduje się już nigdy nie pokochać. Do pewnego momentu.

Neo, Sony, Coeur. Mały, drobny chłopiec na wózku i poeta, dziewczyna pełna energii mimo braku jednego płuca oraz pełen życzliwości chłopak z zepsutym sercem. I nadzieja. Banda złodziei. Ze swoją lista celów oraz marzeń.

Pokonała mnie ta książka, wyłam na niej jak dziecko. Czytając ją docierało do mnie wszystko dwa razy bardziej, ponieważ sama zmagam się z chorobą autoimmunologiczną.

Ta książka otwiera oczy na różne perspektywy. Poetycki styl pisania, który jej towarzyszy łapie za serce. Przeżywamy tutaj śmierć, emocje, nadzieję, pogodzenie się z nią.

Historia Sam jest bardzo przykra i...

Jeśli zamierzasz przeczytać tę książkę to wiedz, że wyciśnie z ciebie bardzo dużo łez. Opisy znajdujące się w książce są prześliczne. Podoba mi się, że większość wyrażeń znajdujących się w powieści są pisane metaforą (gdy Max czyta list od Neo pisany właśnie metaforą płakałam przez dobre pół godziny nim odważyłam się znów zajrzeć do książki).( Najlepiej się czyta tę książkę ze spokojną playlistą, na podwórku wieczorem;) ). Miłego czytania💀🐱🌸

Jeśli zamierzasz przeczytać tę książkę to wiedz, że wyciśnie z ciebie bardzo dużo łez. Opisy znajdujące się w książce są prześliczne. Podoba mi się, że większość wyrażeń znajdujących się w powieści są pisane metaforą (gdy Max czyta list od Neo pisany właśnie metaforą płakałam przez dobre pół godziny nim odważyłam się znów zajrzeć do książki).( Najlepiej się czyta tę książkę...

czytałem ją już dosyć dawno temu, ale ta książka jest chyba najlepszą jaką czytałem, wczułem się tak, że myślałem o niej cały czas kiedy nie mogłem jej akurat czytać i myślę o niej teraz kiedy nie mogę znaleźć nic tak trafiającego do mnie jak ona. uwielbiam to jak jest napisana

czytałem ją już dosyć dawno temu, ale ta książka jest chyba najlepszą jaką czytałem, wczułem się tak, że myślałem o niej cały czas kiedy nie mogłem jej akurat czytać i myślę o niej teraz kiedy nie mogę znaleźć nic tak trafiającego do mnie jak ona. uwielbiam to jak jest napisana

ta książka jest najbardziej hopeless romantic historią jaką kiedykolwiek przeczytacie. a wiecie kto jest najbardziej hopeless romantic osobą jaka istnieje? it's me, hello 👋 nie zliczę ile razy padają zdania o gwiazdach, słońcach w oczach czy byciu razem w swoich poprzednich wcieleniach i za każdym razem uderzają we mnie tak samo mocno (mam w niej 17 znaczników, a ona ma tylko 400 stron - to jest jakiś rekord) jest napisana tak‼️ przepięknym‼️ językiem‼️ a przeczytane strony znikaja w mgnieniu oka. autorka nie podaje ile dokładnie lat maja bohaterowie (czego bardzo nie lubię🙄) więc przez całą książkę rozkminiałam w jakim wieku mogą być. zdarzyło się kilka ich wypowiedzi, które wydawały się zbyt dziecinne w stosunku do ich zachowań, ALE ostatnie 20 stron wyjaśnia NAPRAWDĘ WIELE, więc wszystko zostało wybaczone 💅 porozmawiajmy teraz o scene pocałunku, która jest jedną z najbardziej realnych jakie czytałam EVER. just teenagers being teenagers, którzy nigdy tego nie robili, więc oczywiście, że bedą przy tym niezdarni i zawstydzeni ITS SO REAL‼️ historie tych postaci nie raz połamały mi serce, szczególnie relacja Neo z jego tatą. realizm magiczny tu jest i po prostu ma sens 🥹

ta książka jest najbardziej hopeless romantic historią jaką kiedykolwiek przeczytacie. a wiecie kto jest najbardziej hopeless romantic osobą jaka istnieje? it's me, hello 👋 nie zliczę ile razy padają zdania o gwiazdach, słońcach w oczach czy byciu razem w swoich poprzednich wcieleniach i za każdym razem uderzają we mnie tak samo mocno (mam w niej 17 znaczników, a ona ma...

Czy można całą książkę przeczytać z wyrazem smutku i żalu na twarzy? Przedstawiam „Zakochaliśmy się w nadziei” – książkę, która opowiada o losach kilkorga przyjaciół z tego samego szpitala – każdy z nich boryka się z jakąś chorobą lub zaburzeniem. Sam, Sony, Neo, Coeur a później również Hikari starają się nie dać śmierci wygrać i w tym bardzo krótkim okresie czasu, który im został, starają się zrobić najwięcej, jak się da – planują pewne przedsięwzięcie, a w międzyczasie zajmują się sobą nawzajem i swoimi pasjami, np. Neo jest pisarzem i chciałby wydać książkę, Sony pragnie założyć rodzinę. Dostajemy bardzo obszerny opis bohaterów, łącznie z tą częścią życia, której my o sobie zbyty często nie opowiadamy – o przeszłości i demonach teraźniejszości.

Wyobraźcie sobie kilku nastolatków, którzy chcą żyć, ale to życie ma dla nich zupełnie inne plany.

Zdecydowanie momentami książka zostawia nas ze swoimi myślami, zmusza do refleksji, ale również uczy cieszyć się z małych rzeczy, walczyć o siebie i nie bać się mieć nadziei. Co kilka stron miałam ochotę wskoczyć do książki, przysiąść się do bohaterów, przytulić ich i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Nie jest to usłana różami powieść z pokroju tych, że miłość i przyjaźń wszystko przezwyciężą – śmierć jest wszechobecna. Jest również częścią życia.

"Love doesn't fade when people do."

"I want to tell her that what I have has never felt like a life. But I also want to tell her that if this is living, then a life with her is all I want."

"All my tomorrows are yours."

"We all want a little piece of extraordinary."

Czy można całą książkę przeczytać z wyrazem smutku i żalu na twarzy? Przedstawiam „Zakochaliśmy się w nadziei” – książkę, która opowiada o losach kilkorga przyjaciół z tego samego szpitala – każdy z nich boryka się z jakąś chorobą lub zaburzeniem. Sam, Sony, Neo, Coeur a później również Hikari starają się nie dać śmierci wygrać i w tym bardzo krótkim okresie czasu, który im...

10/10

10/10

Jest smutna, ale bez większego polotu. Liczyłam, że autorka bardziej poważnie opisze choroby i to jak ludzie, którzy się z nimi zmagają oraz ich bliscy na nie reagują. Średnio podobali mi się bohaterzy, którzy byli nastolatkami, a ciągle miałam wrażenie, że to takie 8-letnie dzieci. Świat wykreowany też mi nie przypadł do gustu.
Książka nie jest zła, ale liczyłam na coś zdecydowanie lepszego.

Jest smutna, ale bez większego polotu. Liczyłam, że autorka bardziej poważnie opisze choroby i to jak ludzie, którzy się z nimi zmagają oraz ich bliscy na nie reagują. Średnio podobali mi się bohaterzy, którzy byli nastolatkami, a ciągle miałam wrażenie, że to takie 8-letnie dzieci. Świat wykreowany też mi nie przypadł do gustu.
Książka nie jest zła, ale liczyłam na coś...

To jest tak przepiękna opowieść! Kiedyś przeczytałam około sto stron i niezbyt się wyciągnęłam ale kiedy zaczęłam czytać drugi raz po prostu nie odrywałam od niej wzroku. Dlatego najpierw może trochę zniechęcać ale naprawdę warto. Zanim to przeczytałam, nie sądziłam że można tak pięknie napisać o śmierci. Jeżeli jest się wrażliwą osobą, nie powinno się tego czytać. Wiadomo że jest smutna bo porusza tematy choroby i śmierci, a gdy jeszcze doda się ten sposób napisania... Nie umiem pisać recenzji więc po prostu warto.

To jest tak przepiękna opowieść! Kiedyś przeczytałam około sto stron i niezbyt się wyciągnęłam ale kiedy zaczęłam czytać drugi raz po prostu nie odrywałam od niej wzroku. Dlatego najpierw może trochę zniechęcać ale naprawdę warto. Zanim to przeczytałam, nie sądziłam że można tak pięknie napisać o śmierci. Jeżeli jest się wrażliwą osobą, nie powinno się tego czytać. Wiadomo...

Piękna historia o nadzieji, odporności, życzliwości i pasji. Sam, Sony, Neo, Coeur i Hikari - bohaterowie, w których można odnaleźć część siebie. Historia 5 przyjaciół, ktorzy próbują uciec od swoich chorób i życia w szpitalnych murach. Czas, choroba i śmierć to ich największy wrogowie. Mimo wielu przeciwności walczą o siebie nawzajem, niestety nie zawsze wszystko idzie po ich myśli. W całej tej historii można dostrzeć dużo cierpienia przeplatanego piękna miłością, przyjaźnią i szczęściem. CZAS SIĘ SKOŃCZY. RANA BĘDZIE SIĘ JĄTRZYĆ. ŚMIERĆ UMRZE.

Piękna historia o nadzieji, odporności, życzliwości i pasji. Sam, Sony, Neo, Coeur i Hikari - bohaterowie, w których można odnaleźć część siebie. Historia 5 przyjaciół, ktorzy próbują uciec od swoich chorób i życia w szpitalnych murach. Czas, choroba i śmierć to ich największy wrogowie. Mimo wielu przeciwności walczą o siebie nawzajem, niestety nie zawsze wszystko idzie po...

Historia piątki chorych dzieciaków - Sony, Neo, Coeur, Hikari i Sam. Każdy się zmaga ze swoim wrogiem w szpitalu. Tam właśnie wszyscy się poznają. Na pierwszy rzut oka, to jest książka bardzo smutna, poważna, zawierająca dużo trigger warningów, na które naprawdę warto zwrócić uwagę. Jestem pewna, że raczej większa grupa ludzi, znajdzie tu więcej smutku niż znalazłam ja. Dla mnie ta historia była po prostu piękna. Piękna, bo znajoma. Zgadzam się, że nie jest dla każdego, bo nie da się czytać o śmierci dzieci z luźnym podejściem. To nie jest książka na miły wieczór i rozrywkę. Bohaterowie rozbiją serce czytelnika na drobne kawałki, zmuszają pomyśleć o realiach w których żyjemy, a później, jak już wszystko się skończy - udowadniają, że będzie dobrze i nie pozostanie nic więcej, jak tylko uwierzyć.

Gdyby ktoś mnie zapytał, o czym dużo myślę, dałabym osobie do przeczytania tą książkę. Mój egzemplarz. Z moimi znacznikami. Myślę o tym, często, dużo i najczęściej sama. Chyba większość mnie zrozumie, jakie to jest uczucie gdy ktoś na papier przeniósł myśli, z którymi się żyje w samotności. To jest piękne, ważne i dające nadzieję. Jak tytuł książki mówi, bohaterowie zakochali się w nadziei, pozwólcie sobie także się zakochać. W czymś co przynosi spokój, w kimś kto was rozumie, w zjawisku przyrody, w dniu lub w nocy. W każdym poranku z nadzieją na jutro. Kochajcie dopóki macie czas.

Historia piątki chorych dzieciaków - Sony, Neo, Coeur, Hikari i Sam. Każdy się zmaga ze swoim wrogiem w szpitalu. Tam właśnie wszyscy się poznają. Na pierwszy rzut oka, to jest książka bardzo smutna, poważna, zawierająca dużo trigger warningów, na które naprawdę warto zwrócić uwagę. Jestem pewna, że raczej większa grupa ludzi, znajdzie tu więcej smutku niż znalazłam ja. Dla...