Incognito

"Anioł był ponad problemami szarych ludzi; więcej, był ich rozwiązaniem. Po nim następowała już tylko ciemność. Nikt, kto trafił na listę Anioła, nie zdołał się uratować."

Ktoś by pomyślał, iż przyjaźń między prokuratorem, a dziennikarką nie może mieć racji bytu. Szczególnie pod względami zawodowymi. Jednakże znajomość Artura Cieniowskiego i Anki Sawickiej zupełnie temu przeczy. Znają się od lat, niejednokrotnie wspólnie się wspierając. Kiedy jedno upadało drugie przychodziło z pomocą. Przed nimi próba, która pokaże jak silna łączy ich więź. Na horyzoncie pojawia się seryjny morderca, który jest zawsze o jeden krok przed nimi. Co więcej, między osobami prowadzącymi śledztwo, oprócz czystej sympatii zaczyna pojawiać się napięcie, którego rozwiązanie może być tylko jedno...

Kto stoi za morderstwami? Co ujawni śledztwo i jakie odpowiedzi uzyskają śledczy? Kto okaże się świadkiem incognito?

Paulina Świst jest moją ulubioną autorką. W jej książkach znajduję wszystko. Morderstwa, które nie zawsze okazują się oczywiste. Humor, który niejednokrotnie rozładowuje napięcie między bohaterami. W tym wypadku relacje Anki, Artura i Szczepana zyskują kolejny hardcor level 😂. I oczywiście nie brakuje tu pikanterii, choć przyznam, że w tym tomie autorka bardziej podsyca niż rozładowuje 🔥. Jesteście gotowi na spotkanie z mrocznym, tajemniczym i niemalże doskonałym zabójcą jakim jest Anioł?

"Anioł był gotów, zaraz więc wszystko się dopełni. Cisza, ekscytacja i powrót mocy. Czas na rozwinięcie skrzydeł."

"Anioł był ponad problemami szarych ludzi; więcej, był ich rozwiązaniem. Po nim następowała już tylko ciemność. Nikt, kto trafił na listę Anioła, nie zdołał się uratować."

Ktoś by pomyślał, iż przyjaźń między prokuratorem, a dziennikarką nie może mieć racji bytu. Szczególnie pod względami zawodowymi. Jednakże znajomość Artura Cieniowskiego i Anki Sawickiej zupełnie temu...

Totalne dno... Słaba i nudna fabuła, pełno wulgaryzmów, literatura najniższych lotów...

Totalne dno... Słaba i nudna fabuła, pełno wulgaryzmów, literatura najniższych lotów...

Coś, jakby echa J. Chmielewskiej i coś jakby kryminał. Bardzo, bardzo słabo dopracowana fabuła. Pierwszy raz sięgnęłam po pozycję autorki, zachęcona faktem, że to adwotatka, specjalizująca się w prawie karnym. A tu- seryjnego prowadzi jeden prokurator i dwóch policjantów. Serio? Problem psychopatologii śmiesznie liźnięty. Za seryjnego idą za kratki dobrowolnie dwie inne osoby. Dlaczego? Tego się nie dowiemy. Nawet nie zostaniemy naprowadzeni w sferę domysłów.

Coś, jakby echa J. Chmielewskiej i coś jakby kryminał. Bardzo, bardzo słabo dopracowana fabuła. Pierwszy raz sięgnęłam po pozycję autorki, zachęcona faktem, że to adwotatka, specjalizująca się w prawie karnym. A tu- seryjnego prowadzi jeden prokurator i dwóch policjantów. Serio? Problem psychopatologii śmiesznie liźnięty. Za seryjnego idą za kratki dobrowolnie dwie inne...

Rzadko się zdarza, żeby czytając kryminał popłakać się ze śmiechu. A tu zdecydowanie tak się zadziało. Tekst " Nie mo­żesz myć uszu kom­po­tem, bo ci pest­ki zo­sta­ją i nie do­sły­szysz" wywołał we mnie takie parsknięcie, że obudził psa sąsiadów po drugiej stronie drogi. Totalnie zakochałam się w poczuciu humoru Pani Pauliny.
Jako że to kryminał, to musi być i zbrodnia. I to nie byle jaka, bo wygląda jak powtórka seryjnego sprzed 13 lat. Bardzo fajnie poprowadzona sprawa, chociaż troszkę przewidywalna. Jednak nie zgadłam kto jest mordercą więc duży plus. No i kwestia religijna (?) motywów zabójstw też nadaje klimatu.
Wątek z samego początku książki bardzo mnie poruszył. Mianowicie - randki z internetu. Ja muszę przyznać, że parę lat temu umówiłam się z chłopakiem, którego poznałam przez internet, a o którym wiedziałam tylko jak ma na imię. Fakt, że spotkaliśmy się w środku dnia i w miejscu publicznym, ale po randce pozwoliłam mu się odwieźć do domu. Gdy potem o tym myślałam, to zdałam sobie sprawę z tego ile dziewczyn z takich randek może nie wrócić przez taką głupotę... Taka mała dygresja.
Poza kryminałem mamy tu jednak jeszcze coś na kształt romansu. Trójkąt Ania, Artur i Szczepan to naprawdę gorące iskrzenia. I szczerze mówiąc nie wiem komu mam bardziej kibicować 🤭. Obydwaj panowie zdobyli moje serce (chociaż to dupki, którzy chcą tylko jednego 😂).

Rzadko się zdarza, żeby czytając kryminał popłakać się ze śmiechu. A tu zdecydowanie tak się zadziało. Tekst " Nie mo­żesz myć uszu kom­po­tem, bo ci pest­ki zo­sta­ją i nie do­sły­szysz" wywołał we mnie takie parsknięcie, że obudził psa sąsiadów po drugiej stronie drogi. Totalnie zakochałam się w poczuciu humoru Pani Pauliny.
Jako że to kryminał, to musi być i zbrodnia. I...

Niby ta sama, dobrze znana Paulina Świst, a jednak jakby nie ta sama :-) Uwierzycie, że nie ma tu ani jednej sceny erotycznej mimo, że między bohaterami aż iskrzy? A zakończenie jest na tyle ciekawie otwarte, że z nie udawaną ciekawością sięgnę po kolejny tom...

Książki pani Pauliny to dla mnie takie guilty pleasure, po które lubię sięgnąć pomiędzy czymś poważniejszym. Nie jest to literatura wysoka, ale taki książkowy fast food - szybko się czyta, łatwo przyswaja i chociaż od razu po zjedzeniu (przeczytaniu) można poczuć przesyt, to za jakiś czas znowu fundujemy sobie tą przyjemność. Trzeba jednak zauważyć, że ten fast food robi się coraz ciekawszy, lepiej dopracowany, zaskakujący, dzięki czemu chętniej wybiorę właśnie tą "stołówkę" zamiast innych wielu 😉
Brawka dla wyluzowanej Pani Prawnik!

Niby ta sama, dobrze znana Paulina Świst, a jednak jakby nie ta sama :-) Uwierzycie, że nie ma tu ani jednej sceny erotycznej mimo, że między bohaterami aż iskrzy? A zakończenie jest na tyle ciekawie otwarte, że z nie udawaną ciekawością sięgnę po kolejny tom...

Książki pani Pauliny to dla mnie takie guilty pleasure, po które lubię sięgnąć pomiędzy czymś poważniejszym. Nie...

Do czerstwych dialogów szybko dochodzą zapędy autorki, które trudno nazwać inaczej niż nimfomańskie, a fabuła kryminalna zdaje się być tylko liskiem figowym. Pytanie, skąd tak wysoka ocena tej powieści. Podejrzewam, że większość czytelników odpada na pierwszych stronach i nie ocenia wcale, do końca zaś zostają najbardziej oddani fani.

Do czerstwych dialogów szybko dochodzą zapędy autorki, które trudno nazwać inaczej niż nimfomańskie, a fabuła kryminalna zdaje się być tylko liskiem figowym. Pytanie, skąd tak wysoka ocena tej powieści. Podejrzewam, że większość czytelników odpada na pierwszych stronach i nie ocenia wcale, do końca zaś zostają najbardziej oddani fani.

Incognito to początek kolejnej kryminalnej serii, która wciąga od pierwszej strony i trzyma w napięciu do ostatniej. Książki Pani Pauliny uwielbiam za ostry język, niebanalną fabułę, dreszczyk emocji, czyli za cechy, które są dla mnie "must have" w kryminalnych opowieściach.

Anna jest dziennikarką śledczą, a jej najlepszy przyjaciel Artur to prokurator regionalny. Ten duet jest idealny. Znają się od ponad dwudziestu lat i wskoczyliby za sobą w ogień. Dopiero teraz przekonają się, które z nich rzeczywiście będzie ratować to drugie.

W Katowicach dochodzi do morderstwa. Ekipa śledcza ze względu na ułożenie zwłok i inne ślady, od razu stwierdza, że to seryjny morderca, a ofiar będzie więcej. Czy to przypadek, że sprawa jest bardzo podobna do innej sprawy seryjnego mordercy sprzed lat? Czy to przypadek, że teraźniejsze śledztwo prowadzić będzie ten sam zespół? Czy o to chodziło zabójcy?

Z racji tego, że zaangażowane w sprawę osoby znały ofiary, Artur, Ania, Szczepan, Paweł i Sonia, zaczynają poważnie bać się o swoje bezpieczeństwo. Tylko nie wiedzą, że wśród nich jest ktoś, kto bać się nie musi. Czy zdążą rozwikłać zagadkę zanim pojawi się kolejna ofiara?

Książkę wciągnęłam w kilka godzin i pędzę czytać drugi tom. Podziwiam autorkę za teksty, przy których śmiałam się w głos. Po każdej przeczytanej książce, zastanawiam się czy kiedyś pani Paulinie zabraknie tych docinków, żartów, ripost? Ta kobieta mogłaby napisać swój słownik z ripostami, na pewno bym go przeczytała 🤣

Incognito to początek kolejnej kryminalnej serii, która wciąga od pierwszej strony i trzyma w napięciu do ostatniej. Książki Pani Pauliny uwielbiam za ostry język, niebanalną fabułę, dreszczyk emocji, czyli za cechy, które są dla mnie "must have" w kryminalnych opowieściach.

Anna jest dziennikarką śledczą, a jej najlepszy przyjaciel Artur to prokurator regionalny. Ten...

Idealna na majówkę, pochłonęłam za jednym podejściem i lecę do następnego tomu. Nie wiem, kto zrobi grilla, bo ja chcę poznać Kruka :) . Oczywiście polecam i cieszę się, że Świst rozkręca się na dobre.

Idealna na majówkę, pochłonęłam za jednym podejściem i lecę do następnego tomu. Nie wiem, kto zrobi grilla, bo ja chcę poznać Kruka :) . Oczywiście polecam i cieszę się, że Świst rozkręca się na dobre.

Niby tak samo, a jednak inaczej. Podoba mi się ta mała zmiana w wątku miłosno-erotycznym. Dotyczy to wszystkich trzech części.

Niby tak samo, a jednak inaczej. Podoba mi się ta mała zmiana w wątku miłosno-erotycznym. Dotyczy to wszystkich trzech części.

No i mamy zupełnie nową Paulinę Świst. Ta historia znacznie odbiega od twórczości, którą mieliśmy okazję poznać w poprzednich książkach autorki.
Jest mniej "rozmów piosenkami" (co traktuję na plus),w ogóle nie ma scen erotycznych (co jest aż dziwne),za to mamy związkowo-przyjacielski trójkąt, w którym bohaterowie sami mają problem się odnaleźć.

A wszystko zaczęło się kilka lat wcześniej. Niby seryjny zabójca siedzi w więzieniu, a jednak ekipa pracująca przy jego ostatnich atakach spotyka się ponownie i to w podobnych okolicznościach. Morderca wysyła znaki, które nie tak prosto odczytać. Świadek pracujący pod przykryciem robi, co może, ale wszystko komplikuje się z każdą kolejną ofiarą. Kolejne podejrzenia podsycają tylko ciekawość czytelnika, aż nagle BUM i wszystko składa się w całość. Ostatnie rozdziały to wręcz erupcja zdarzeń i emocji. A sama ostatnia strona tylko sprawia, że nie mogę doczekać się kolejnego tomu, bo nagle okazuje się, że nie wszystko jest takie czarno-białe.

Autorka pokazała się nam z zupełnie innej strony: lepszej, mroczniejszej, bardziej dopracowanej. Widać też, że jej bohaterowie dojrzewają z każdą serią. Pomiędzy "Prokuratorem" a "Incognito" jest duża różnica i to bardzo na plus.

No i mamy zupełnie nową Paulinę Świst. Ta historia znacznie odbiega od twórczości, którą mieliśmy okazję poznać w poprzednich książkach autorki.
Jest mniej "rozmów piosenkami" (co traktuję na plus),w ogóle nie ma scen erotycznych (co jest aż dziwne),za to mamy związkowo-przyjacielski trójkąt, w którym bohaterowie sami mają problem się odnaleźć.

A wszystko zaczęło się...