Ender na wygnaniu

Do tej pory nie jestem przekonana czy "Ender na wygnaniu" jest naprawdę potrzebną książką, koniecznym uzupełnieniem niedopowiedzianych wątków. Wychodzę z założenia, że czasem warto pozwolić, by to czytelnik uzupełnił luki - zwłaszcza wtedy, gdy autor nie ma właściwie nic ciekawego do opowiedzenia.

"Ender na wygnaniu" powstał 23 lata po "Grze Endera" i ma stanowić swoiste spoiwo pomiędzy "Grą" właśnie, a "Mówcą umarłych", wyjaśniając lub sygnalizując przy okazji kilka wątków obecnych w Sadze Cienia. Widać niestety, że Card miał ogromny problem, by powrócić do historii Endera (o czym zresztą uczciwie wspomina w posłowiu) i po tylu latach stworzyć książkę interesującą. Największy jej problem to fakt, że jest zwyczajnie... nudna. Rzeczony midquel sprawia, że Ender i Valentine tracą urok i autentyczność, które niewątpliwie cechują ich zarówno w "Grze Endera", jak i jej kontynuacjach. Nowe postaci irytują, a ich losy są kompletnie nieangażujące, główny konflikt i intryga - jakby rozwodnione, łatwe do przewidzenia.

Powieść miała ogromny potencjał, by pomóc czytelnikowi w eksploracji niezbadanych planet wydartych Formidom, skupić się na trudach ich kolonizacji, zarysować głębszy profil psychologiczny Endera i ukazać jego dojrzewanie, przeobrażenie w Mówcę. Co otrzymujemy zamiast tego? Kapitalny wątek złotych żuków, sugerujący istnienie swego rodzaju inżynierii biologicznej wśród Formidów, zostaje ograniczony do minimum na rzecz rozwleczonych opowieści o toksycznej matce, pierwszym pocałunku, nastoletnich zadurzeniach i manii wielkości. Trudno mi uwierzyć, że młody Wiggin tak po prostu porzuciłby jedyne żyjące ogniwo, które choć częściowo było w stanie pomóc mu zrozumieć martwe Królowe. A jednak chłopak ignoruje je, staje się gubernatorem z krwi i kości, odkładając na bok swoją podstawową, najgłębiej skrywaną motywację - zrozumienie.
Wątek Achillesa, dla mnie najciekawszy zaraz po wątku żuków, rozwiązuje się zaskakująco szybko i (niemal) bezboleśnie, kompletnie rozczarowująco, biorąc pod uwagę, że napięcie było budowane niemal przez całą książkę. Ot, był konflikt i go nie ma.

Powieść przegadana, pozbawiona głębi, prowadząca do punktu kulminacyjnego, który wzbudza niewiele emocji. Poprawna, ale na pewno nie niezbędna. W moim odczuciu saga doskonale poradziłaby sobie bez niej.

Do tej pory nie jestem przekonana czy "Ender na wygnaniu" jest naprawdę potrzebną książką, koniecznym uzupełnieniem niedopowiedzianych wątków. Wychodzę z założenia, że czasem warto pozwolić, by to czytelnik uzupełnił luki - zwłaszcza wtedy, gdy autor nie ma właściwie nic ciekawego do opowiedzenia.

"Ender na wygnaniu" powstał 23 lata po "Grze Endera" i ma stanowić swoiste...

Uważam, że tę pozycję powinno się czytać po lekturze całej sagi cienia. Ja tego nie zrobiłam (przeczytałam tylko kilka tomów) i zaspojlerowałam sobie mnóstwo wątków. Druga sprawa, to styl pisania O.Carda. Gra Endera to powieść akcji. Dzieje się dużo, szybko i tylko gdzieniegdzie pojawiają się filozoficzne wstawki. Po lekturze trudno uwierzyć, że książka miała zaledwie 200stron! To nie jest typowy styl dla tego autora. On lubi dumać, poddawać w wątpliwość, skłaniać czytelnika do rozmyśleń. Nie inaczej jest w powieści o wygnaniu Endera. Tam akcji jest bardzo niewiele. Poznajemy za to relacje między bohaterami i motywy jakie nimi kierują. Mi bardzo się podobało i uważam, że część była bardzo potrzebna. Jedna z lepszych w całym świecie Endera.

Uważam, że tę pozycję powinno się czytać po lekturze całej sagi cienia. Ja tego nie zrobiłam (przeczytałam tylko kilka tomów) i zaspojlerowałam sobie mnóstwo wątków. Druga sprawa, to styl pisania O.Carda. Gra Endera to powieść akcji. Dzieje się dużo, szybko i tylko gdzieniegdzie pojawiają się filozoficzne wstawki. Po lekturze trudno uwierzyć, że książka miała zaledwie...

Tak myślę...rewelacyjna.
Tak wiele z uniwersum Endera można by wprowadzić jako standaryzację życia społecznego.

Tak myślę...rewelacyjna.
Tak wiele z uniwersum Endera można by wprowadzić jako standaryzację życia społecznego.

Akcja powieści toczy się gdzieś pomiędzy rozdziałami Gry Endera. Nadaje ona pewna spójność cyklowi i tłumaczy pewne niuanse przyszłych działań bohaterów. Bardzo dobra powieść dla miłośników cyklu.

Akcja powieści toczy się gdzieś pomiędzy rozdziałami Gry Endera. Nadaje ona pewna spójność cyklowi i tłumaczy pewne niuanse przyszłych działań bohaterów. Bardzo dobra powieść dla miłośników cyklu.

"Grę Endera" przeczytałam już z rok temu i przez dłuższy czas nie czułam potrzeby, żeby sprawdzać, co słychać u głównego bohatera. Dopiero ostatnio tak zupełnie niepodziewanie dla samej siebie, sięgnęłam po kolejny chronologicznie tom.
To było całkiem ciekawe doznanie. Okazało się, że pamiętam znacznie więcej niż mi się do tej pory wydawało, więc czułam jakby tego czasu pomiędzy obiema częściami nie było.
Akcji nie ma tu jakoś za dużo, skupiamy się bardziej na bohaterach i intrygach, w których biorą udział. Obserwujemy życie Endera oraz jego rodziny po wydarzeniach z pierwszego tomu. Są tutaj zarówno momenty ciekawsze jak i te mniej interesujące. Całość wypada według mnie nieźle, ale też bez szału

"Grę Endera" przeczytałam już z rok temu i przez dłuższy czas nie czułam potrzeby, żeby sprawdzać, co słychać u głównego bohatera. Dopiero ostatnio tak zupełnie niepodziewanie dla samej siebie, sięgnęłam po kolejny chronologicznie tom.
To było całkiem ciekawe doznanie. Okazało się, że pamiętam znacznie więcej niż mi się do tej pory wydawało, więc czułam jakby tego czasu...

Wbrew części opinii, uważam że tą książkę należy przeczytać od razu po grze endera i jest to solidna pozycja, która znakomicie uzupełnia lukę jak powstała w pierwszej wizji autora. Sam autor sugeruje żeby tą pozycje wybrać jako drugą bo wprowadza osoby i wątki, które znakomicie uzupełniają "mówce umarłych"

Wbrew części opinii, uważam że tą książkę należy przeczytać od razu po grze endera i jest to solidna pozycja, która znakomicie uzupełnia lukę jak powstała w pierwszej wizji autora. Sam autor sugeruje żeby tą pozycje wybrać jako drugą bo wprowadza osoby i wątki, które znakomicie uzupełniają "mówce umarłych"

Po pierwszej bardzo dobrej częsci trochę mi zabrakło czegoś w tej książce. Za dużo nowych bohaterów, pomieszanie listów z tekstem. Tak jakby trochę na siłę. Podobał mi się wątek "olbrzyma", mam nadzieję, że będzie rozwinięty w następnej części powieści.

Po pierwszej bardzo dobrej częsci trochę mi zabrakło czegoś w tej książce. Za dużo nowych bohaterów, pomieszanie listów z tekstem. Tak jakby trochę na siłę. Podobał mi się wątek "olbrzyma", mam nadzieję, że będzie rozwinięty w następnej części powieści.

Parę lat temu przeczytałam „Grę Endera” i byłam pod wrażeniem pomysłowości autora. Teraz sięgnęłam po następny tom według chronologii wydarzeń. Zakończyła się wojna, fornoidzi przestali istnieć, pozostali bohaterowie, dzięki którym ta wojna została wygrana. Jednym z głównych bohaterów jest trzynastoletni Ender, który staje się postacią problematyczną dla Armii, ale też dla przywódców państw. Nawet rodzice przyjmują w stosunku do niego dość dziwną postawę. Zostaje mianowany gubernatorem pierwszej kolonii powstałej na planecie do tej pory zamieszkałej przez fornoidów. Podróż na tą planetę potrwa według czasu ziemskiego czterdzieści lat, a według czasu na statku dwa lata. Dzięki temu zostaje odsunięty w przestrzeni i czasie od Ziemi. Sam Ender musi uporać się, z tym że tysiące żołnierzy wysyłał na śmierć i unicestwił całą inteligentną rasę. Ender nie pragnie władzy, ale zgadza się na propozycję. Cały czas studiuje dostępne materiały, aby zrozumieć, dlaczego ta inteligentna rasa pozwoliła mu się pokonać. Dzięki tej podróży zbliży się do resztek cywilizacji formidów, które mogą być dostępne na tej planecie. Większą część książki wypełnia podróż Endera, gdzie musi w realnym świecie wykazać się dyplomacją w przeprowadzeniu własnych zamierzeń, gdyż nie jest to spokojna podróż. Razem z nim wyrusza na tą planetę duża grupa osadników, z którymi stara się nawiązać jak najlepszy kontakt. Z drugiej strony pragnie jak najlepiej poznać swój nowy dom i nawiązuje kontakt z przywódcami tej planety. Czy po wylądowaniu stanie się dobrym przywódcą tej planety? Czy uda mu się odnaleźć ślady fornidów i uzyskać odpowiedzi na dręczące go pytania?
Przyjemna, lekka lektura, którą się z przyjemnością słucha. Autor nie skupia się na losach samego Endera, ale przeplata to z losami innych bohaterów i korespondencją między poszczególnymi bohaterami. Dlatego mimo mało dynamicznej akcji, nie jest to lektura nudna. Na pewno sięgnę kiedyś po następne tomy tego cyklu.

Parę lat temu przeczytałam „Grę Endera” i byłam pod wrażeniem pomysłowości autora. Teraz sięgnęłam po następny tom według chronologii wydarzeń. Zakończyła się wojna, fornoidzi przestali istnieć, pozostali bohaterowie, dzięki którym ta wojna została wygrana. Jednym z głównych bohaterów jest trzynastoletni Ender, który staje się postacią problematyczną dla Armii, ale też dla...

Skok na kasę. :)

Skok na kasę. :)

Nie wiem po co ta książka została napisana, chyba rzeczywiście dla kasy. Mam nadzieję, że jednak coś wniesie w zrozumieniu kolejnych części, inaczej to strata czasu.

Nie wiem po co ta książka została napisana, chyba rzeczywiście dla kasy. Mam nadzieję, że jednak coś wniesie w zrozumieniu kolejnych części, inaczej to strata czasu.